Fálkinn - 19.08.1933, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
Sjera Björn B. Jónsson D. D.
frá Winnipeg.
Valið.
1. Mós. 13: 10—12.
Þá hóf Lol upp augu sín og
sá, að alt Jórdan-sljettlendiS
var vatnsrikl land .... eins
og aldingarðar Jahve ....
Og Lot bjó í borgunum á
sljettlendinu og fœrði tjöld
sín alt að Sódómu.
Fyr eða siðar kemur það fyr-
ii unglinginn, að hann verður að
velja eða liafna, og afar-miklu
skiftir bæði tímanlega og eilífa
velferð hans, hvernig valið lekst.
En jiað er alvörumálið mesta,
að á slíkum augnalilikum er
unglingnum engan veginn ljóst
hve jiýðingarmikið og víðtækt
valið er. Að vísu veit hann, að
nokkuð muni vera í húfi, en
honum verður jiá helst að líta
á eigin hagsmuni og stundar-
heill, en lætur jiað óatliugað,
sem snertir eilífðina.
Það var á einni slíkri örlaga-
stund, er Lot, jiá ungur að
aldri, átti að velja sjer bólfestu.
Hann „lióf upp augu sín“, en
leit aðeins eftir landfegurð,
frjósemi og hagnaði, og svo
kaus hann að færa tjöld sín „all
að Sódómu“. Reyndar var hon-
um jiað vel kunugt, að „menn-
irnir í Sódórnu voru vondir og
stórsyndarar; jiess vegna hugði
hann að fara ekki nær en „all
að“ Sódómu. En áður en hann
varði var liann búinn að vera
lengi í borginni; - jiað var
hagfeldara og notarlegra (horg-
irnar drógu til sin þá, eins og
nú). Og þrátt fyrir aðvaranir
Guðs lauk hann æfi sinni i
aumustu niðurlægingu og smán.
Ó, vertu vel vakandi! Áður
en varir getur jiað að borið, að
þú eigir að framkvæma slíkl
val. Það getur verið unnusta eða
staða, eða hara eilt fótmál i
ákveðna átt. En þegar þú „lief-
ir upp augun“, jiá lít þeim fyrst
til Guðs og spyr um hans vilja.
Annars getur hið örlagaþrungna
val á æskuárunum orðið til æf-
inlegrar ógæfu.
Olf. Ricli. Á. Jóli.
Enginn kann tveimur herrum
að þjóna (Lúk. 16: 13). —
Nafnkristnir menn trúa jiessu
ekki. „Þeir beita allri orku
sinni og snild til að sameina
hoð Guðs og lífernisreglur
heimsins, vilja ekki rjúfa sam
bandið við Guð, og enn síður
styggja heiminn*.
Vinátta við heiminn er fjand-
skapur gegn Guði. Hver sem
þvi vill vera vinur heimsins,
hann gjörir sig að óvini Guðs.
— Jak. 4: 4.
Sá, sem ekki er með mjer, er
á móti mjer,og sá sem ekki
samansafnar með mjer, liann
sundurdreifir. — Matl. 12:30.
Kjósið jiá í dag, liverjum þjer
viljið jijóna — en jeg og mín-
ir ættmenn munum þjóna
Drotni. Jós. 24: 15.
A jiessu sumri á ísland góð-
um gestum að fagna, þar sem
eru jiau hjónin séra Björn B.
Jónsson og frú hans Ingiríður
Jónsson, er dvalist liafa vestan
hafs frá æsku, er jiau með for-
eldrum sínum fluttust vestur um
haf. Séra Björn var 6 ára er
vestur fór og hefir þannig ekki
sjeð ættjörð sína i 57 ár. Eins
og kunnugt er hefir séra Björn
B. Jónsson síðan er jieir séra
Jón Bjarnason og séra Friðrik
Bergmann voru lil moldu sungn-
ir verið athafnarmestur vestur-
islenskra kirkjumanna enda um
allmörg ár verið forseti hins
evang. lúterska kirkjuf jelags
Vestur-Islendinga.
Séra Björn Jónsson hefir hlot-
ið alla mentun sína vestan hafs.
Eftir að liafa stundað nám á
Gustavs Adoliilius-skólanum í
St. Peter i Minnesota, gekk liann
á lúterskan prestaskóla, sem þá
var nýstofnaður í Chicago al'
ágætismanninum dr. Passavant
(enda er skólinn oft við hann
kendur) og útskrifaðist jiaðan
vorið 1893. Hinn 25. júní s. á.
tók liann prestsvígslu í Winni-
peg af hendi séra Friðriks J.
Bergmanns varaforseta kirkju-
fjelagsins, í sjúkdómsforföllum
for.seta séra Jóns Bjarnasonar
og liéfir nú um 40 ára skeið
verið í jjjónustu kirkjuf jelagsins,
fyrst alllengi í Minneota i
Minnesotaríkinu, en síðan 1914
í Wjnnipeg (eftirmaður sjera
Jóns þar). Frá 1908 lil 1923
var liann jafnframt forseti
kirkjufjelagsins.
Vesluríslensku prestarnir hafa
í flcsfu lilliti verið Vestur-ís-
lendingum hinir þörfustu leið-
togar á liðinni tíð og unnið hið
Jiarflegasta menningar starf
meðal landa sinna,, ekki að-
eins sem andlegir leiðtogar
þeirra, kennimenn og sálusorg-
arar, heldur og sem hvatamenn
að mörgum liinum helstu og
nytsömustu framfarafyrirtækj-
um þeirra, enda liafa jieir jiol-
að með þeim sætt og súrt frá
fyrstu tíð. Meðal annars er jiað
vafalaust starfi þessara presta
að jiakka öðrum fremur, hve
vel Vestur-Islendingum hefir
tekist alls yfir að varðveita ís-
lenskt þjóðerni sitt þar vestra,
þrátt fyrir liina miklu dreyf-
ingu, sem jieir hafa lifað í. Enda
hafa þeir átt og eiga enn í sín-
n m hóp jiá menn, sem í hvaða
menningarlandi lieimsins sem
er, liefðu verið laldir prýði
stjettar sinnar. Einn jiessara
manna er sjera Björn B. Jóns-
Jónsson. Við það munu allir
ldjóta að kannast, sem til
þekkja, að starf það, sem sjera
Björn heíir leyst af liendi í 40
ára prestskap sínum, hafi ver-
ið hið ágætasta og alla tíð ver-
ið áþreifanlegur vottur lifandi
áhuga hans á kristindómi og
kristilegri starfsemi. Bæði sá er
þetta ritar og ýmsir aðrir liafa
á fyrri tíð haft ýmislegt við
guðfræðilegar skoðanir sjera
Björns að athuga. En það er
hvorttveggja, að ýmislegt úr
lians pemxa í „Sam.“ liin síðari
árin gefur ástæðu til að ætla, að
Björn hafi með vaxandi aldri
liorfið af vegunx liins guðfræði-
lega íhalds, enda er það yfir-
leitt ekki hinar guðfræðilegu
skoðanir, lieldur liið kristilega
starf, senx mestu gildir jxegar
um gildi prestskapar einhvers
nianns er að í’æða. Og svo mun
þá og vera um pi'estskap sjei'a
Björns B. Jónssonar. Um hann
mun nxega segja með sanni, að
liann hafi ekki legið á liði sínu
um dagana, þar senx um áhuga-
nxál liins kirkjulega fjelagsskap-
ar var að ræða. Hann hefir jxar
jafnan staðið franxarlega í fylk-
ingu hinna kirkjulegu stríðs-
manna og aldrei liaft tilhneig-
ingu til að hlífa sjer jxar senx
skyldan hauð honum að taka
jxátt i baráttumii. Og hefir jxó
verkahringur hans jafnan ver-
ið víðáttumikill. Á árunum 1897
Hollasta
Jeg liefi stöku sinnum skrif-
að um, að hollasta hreyfingin
senx ungir, senx gamlir gætu
veitt sjer væri að skreppa sem
oftast á liestbak.
Eins og að líkunx lætur, er
sú kenning mín ekki hygð á
visindalegri rannsókn, jxvi er
ver að svo er ekki, en liins veg-
ar hyggi jeg liana á eftirtekt
nxinni. Jg hef tekið eftir jxvi,
að margir þeir menn, senx mest-
an hluta æfi sinnar liafa að
meira eða minna leiti verið á
hestbaki, hafa hæði verið heilsu-
góðir og orðið langlífir, og að
jxessu tvennu keppa flestir; jxví
skyldu þá jxeir, sem eefni og aðr-
1901 var liann jafnfi'amt
prestsslarfinu ritstjóri mánaðar-
lxlaðsins „Kennarimx“, er sjer-
staklega var lxelgað sunnudags-
skólastarfinu. Um nokurra ái'a
skeið gaf hann út ársi'ilið „Ára-
mót“, sem tók við jxá er „Alda-
inól“ sjera Friðriks Bergmanns
hættu. Frá 1914 mun liann liafa
orðið aðalritstjóri „Sanxeining-
arinnar“ og ljet hann ekki af
því stai'fi fyr en á næstliðnu
suniri. Auk jxess hefir lianii rit-
að fjöldann allan lxlaðagreina
varðandi vestur-islenska kirkju
og önnur áhugamál. Þegar
við jxetta bætist, að hann um
mai'gra ára skeið gegndi forseta-
stöi'funx innan kirkjufjelagsins
jafn umsvifanxikil og jxau liljóta
að vera, jxá ræður að likindunx
að sjera Birni lxafi einatt verið
annsamt og oft reynt á vinnu-
jxrekið, sem lionum virðist liafa
verið gefið í rikum rnæli.
Þegar Jxví litið er yfir æfiferil
sjera Björns B. Jónssonar, jxá
verður ekki hjá jxví konxist að
telja hann i hópi vestur-íslenskra
afburðamanna, sem með starfi
sínu hafa gert islensku jxjóðei'ni
sínu sóma og þá um leið land-
inu, þar senx vagga jxeirra stóð.
En við alla slika menn er Jxjóð
vor í jxakkarskuld, og þá vissu-
lega einnig við sjei'a Bjöi'n.
Eftir 57 ái'a dvöl fjarri ætt-
jörðu sinni hefir sjera Björn
nú orðið þeirrar langþráðu gleði
aðnjótandi að sjá aftur ættjörð
sina, ásanit konu sinni, frú Ingi-
ríði Jónsson, sem einnig flutt-
ist á barnsaldri vestur um haf
frá Svarfhóli í Hraunhreppi
(Mýrasýslu), Jxar sem l'oreldrar
liennar hjuggu húi sínu áður en
vestur fóru. Munu allir vinir
jxeirra óska Jxess, að dvölin lijer
heima á ættjörðu Jxeirra verði
jxeim hin unaðslegasta, svo að
þau geti horfið aftur heinx til
síns nýja ættlands með fjölda
liinna Ijúfustu og björtustu end-
urnxinninga frá jxessári sumar-
dvöl sinni á landinu jxar seni
vagga Jxeirra stóð.
Dr. .1. H.
íþróttin.
ar góðar kringumstæður hafa
ekki nola sjer jxetta?
Það er vitanlegt, að hesla-
eign liefir kostnað í för með
sjer, ennfremur ler nokkur
lími í útreiðar, en svo er með
aílar iþróttir, að Jxær heimta
timaeyðslu, og meiri og minni
sjálfsfórn, en slíkt setja áliuga-
samir íjiróttamenn ekki fyrir
sig.
Flestir menn eru svo gjörðir
að þeir kjósa sjer nokki'a úti-
vist, en Jxvi miður er mörgum
þessara sömu manna Jxannig
varið, að standi reykurinn ekki
jxráðbeint upp úr bæjai'stromp-
inum hjá þeinx, jxá vilja jxeir