Fálkinn - 19.08.1933, Blaðsíða 14

1«
að liafast eittlivað a‘ð. Það var rjett eins og
glamþinn í augum lians segði: — Jæja, ef
þú lieldur, að þú gelir nokkuð j)á byrj-
aðu ef þú j)orir. Hertu upp liugann, ef þú
ert að liugsa um Jíetta á annað borð. Findu
þjer átvllu til að fara út. Reyndu að síma
eftir vinum þínum, ef J)jer finst J)að ráð-
legt.
Maine leit varlega um allan forsalinn.
Smáhópar af húðgulum mönnum virtust
hafa dottið af himum ofan. Fjórir menn
voru fyrir neðan stigann, sem við útidyrn-
ar, og einir tveir voru við dyrnar inn í
spilasalinn, og töluðu saman í hálfum hljóð-
um. En allir virtust þeir vera óafvitandi
um, að Maine væri þar nokkursstaðar.
Það virðist liafa fjölgað gestum snögg-
lega, sagði Maine.
Það her oft við. Það er einn kosturinn
við þennan stað.
Já, það skal jeg bölva mjer upp á. Þjer
hafið kannske sjerstaka matsölu handa þess-
um skítablesum?
Hann leit fast framan í gestgjafann og án
J)ess að höndin skylfi, tók hann pennann og
lissaði nafn sitt ])vert yfir ldaðið: „Kell-
ard Maine“.
Er hann liafði skrifað, starði liann aft-
ur á gestgjafann og hin ótöluðu orð hans
voru: Jæja, gerðu svo vel! Komdu aftur,
ef þú þorir!
Henri leit niður. Hann liafði tekið eftir
iskalda glainpanum í stálbláum augum
Maines. Hann hrökk næstum óafvitandi við,
er liann las nafnið, sem Maine hafði skrif-
að. En jafnskjótt greip hann sig og ljet sem
ekkert væri.
Maine — Maine? tautaði liann, liugs-
andi. — Það er sjaldgæft nafn. Mjer
finst jeg ekki iiafa lieyrt það fyrr.
Þá fáið þjer því betur að heyra það
seinna, sagði Maine. Það er nafn, sem
liefir J)á náttúru að t‘á því framgengt, sem
J)að vill.
Jeg vona, að við kynnumst vel, meðan
þjer verðið hjérna, sagði Henri, sem nú var
orðinn liinn sanni gestgjafi aftur. En i lmga
sínum gat liann ekki annað en dáðst að
liugrekki Maines. Honum var það vel ljóst,
að með Jæssari sókn og vörn hafði Main
bælt sína aðstöðu, ekki svo lítið. Hann hafði
sagt J)að, sem liann hafði sagt, beint og
hiklaust. Setningarnar höfðu komið kaldar
og harðar og þrjóskulegar. Og ekki hafði
liann brugðið svip, auk lieldur meira. Ró
lians var algjörlega óliögguð.
— Þjer eruð ekki bindindismaður? Spurn-
ingin kom vingjarnlega og kurteislega.
Nú, J)ar kom að því, hugsaði Maine.
Þarna sást á tungubrodd höggormsins.
Kónguióin var að bjóða flugunni í síðasta
flugið sitt, undir kurteisislijúp gestrisninnar.
Maine leit kuldalega á hann.
— Jeg lieyri, að ])jer hafið drykkjustofu
hjer, sagði hann. - Það var ein ástæðan
til þess að jeg settist lijer að.
— Komið J)á og fáið yður eitt glas.
Ánægjan er öll mín megin, svaraði
Maine, án þess að brosa.
Henri var þegar kominn af stað með
bukti og beygingum.
Maine elti liann, þar til hann kom i
dyrnar á drykkjustofunni. Þar snarstans-
aði hann og leit inn fyrir, og athugaði um-
hverfið, sem var hreint ekki aðlaðandi.
K Á L I '. I N N
Drykkjustofan var einkennileg. Þar voru
engin gluggar. Veggirnir virtust vera nýjir
og dyr voru aðeins einar. Öll stofan var
varla meir en tólf fet á hlið. Hún var í
rauninni ekki annað en svolítil hjáleiga frá
borðsalnum, eins konar framleiðsluher-
bergi J)ar sem ketið var skorið áður en ]>að
væri borið á borð.
Þarna inni viru einir sex Kínverjar, sem
sátu við lítið borð og reyktu og drukku.
Maine liafði auga á Henri, eins og köttur á
mús. En Henri gaf mönnunum engan gaum,
er hann kom inm Enginn vöðvi i andliti
hans iireyfðist, J)að Iiefði Maine getað lagt
eið út á.
Gulu mennirnir litu þöglir á hann er liann
gekk að skenkiborðinu. Hann hallaði sér
aftur á bak upp að veggnum við borðs-
hornið.
Fjórir af Kínverjunum luku úr glösum
sínum og gengu hljóðlega út. Hinir tveir
Maine gaumgæfilega, litu við aftur og liéldu
áfram að tala, suðandi.
Hver svo sem gildran var, er honum var
ætluð, J)á var hún þegar tilbúin og ekki
])urfti annað en að setja hana i gang.
Viskí? spurði Henri.
Maine ypti öxlum.
Það gerir svo sem minst til, hvað J)að
heitir. Þjer haldið þó ekki, að jeg ætli að
fara að drkkka helvískar eiturblöndurnar
vðar ?
Glampa skaut upp í augum Henris en
livarf jafnskjótt aftur. Maine sperti eyrun
til Jiess að lieyra eittlivað, sem liann gæti
haft gagn af, varð var við, að samtal Kín-
verjanna stöðvaðist eins og augnablik svo
bissa urðu*J)eir á svarinu. Henri, sem stilti
sig undursamlega, ljet eins og hann liefði
ekki heyrt Jiað. Hann gekk inn l'yrir skenki-
borðið til að láta í glasið.
Main barði hnúa í vegginn bak við sig.
Stál! Jú, J>að var ekki um að villast.
Augu bans hvörfluðu til dyranna. Þær voru
galo])nar og hann gat séð, hvernig vcgg-
urinn var í sárið. Hurðin var lika úr stáli,
með þunnri klæðningu úr borðum. Hann leit
ósjálfrátt upp í loftið. Að undantekinni rist-
inni fvrir brunakallaranum, sem þar var
varð ekki sjeð úr hvérju loftið var gert,
J)ví J>að var alt hvítmálað, en einhvernveg-
inn fann hann það á sjer, að ekkert ann-
að en dýnamit eða vjelbor myndi vinna á
l>ví.
Hm. Hjer er vistlegt og þægilegt inni,
sagði hann vingjarnlega. Stálveggir og
stálþak, stálhurð, stálgólf! Til hvers er alt
Jætta ætlað, Henri ? Ilann leit á úrið. Ivlukk-
an var hálf átta og fyrst nú farið að dimma
verulega. Kínverjarnir voru þagnaðir. Þessi
skritni náungi, sem var svo hvass í mál-
róninum og kjaftfor, var vísl eitthvað ný-'
stárlegur í þeirra augum, einhver óþektur
djúpvatnsfiskur. Þeir gátu ekki almenni-
lega skilið hverskonar snáði hann var. Ein-
hversstaðar inst inni virtist hann undir ])ess-
ari grimu sinni liaí'a nokkuð af hinni ósveig-
anlegu örlagatrú þeirra Austurlandabúanna.
Eitt mátti að minsta kosti lesa út úr hon-
um öllum: Hann gaf dauðann og djöfulinn
í allan hópinn, sem saman var kominn í
kring um hann.
Erinsley hafði látið þá skoðun i ljósi, að
ef Maine kæmist i gistihús Henris í Ewell,
þá yrði fjandinn fyrst alvaralega laus þar.
En jafnvel Brinsley liefði orðið dálítið
hvumsa við hinar óvæntu aðfarir Maines,
við höfðingjana sem ])arna voru saman
komnir.
Spenningurinn i drykkjustofunni var far-
inn að verða óþolandi. Hann var einna lík-
astur hinu rafniagnsmettaða augnabliki,
sem líður á milli eldingarinnar og þrum-
unnar.
Maine gaf þeim ekki tækifæri til að ráð-
ast á sig, beldur átti hann fyrri leikinn, og
það svo djarflega og ósvifnislega, að þeir
gripu andann á lofti. Henri rjetti honum
glas af óblönduðu viskíi. Fljótar en hinir
gátu komið auga á, greip Maine það og
skvetti úr því upp í loftið, beint á litlu
ristina á brunakallaranum, svo hún varð
alvot. Síðan hentist hann í einu stökki út
að dyrunum og stóð þar með skammbyssu.
sem liann miðaði á hópinn. Hurðin skelltist
aftur með braki og brestum, svo að flösk-
urnar við vegginn glömruðu. — Gerið þið
svo vel! urraði hann Hinir ramauknu fing-
ur lians sneru lyklinum,. og með harka-
legum rykkk braut hann lykilinn í sund-
ur við skráargatið. Tveir gulu mennirnir
stukku upp í sama bili, en Maine var við-
búinn og byssuhlaupið var á sifeldri hreyf-
ingu í boga, frá þeim og að manninum, sem
var hak við skenkihorðið.
Ivyrrir! Standið kyrrir, bölvuð úrþvætt-
in! urraði hann, eða jeg skal fylla ykk-
ur svo af kúlum, að það þurfi dúnkrafta
til að koma helvískum skrokkunum af ykk-
ur í líkkisturnar. Hæ, ])arna Henri. Af stað
með þig og komdu þjer yfir til kínversku
hvolpanna þarna hinu megin. Flýttu þjer
dálítið, þinn merarsonur. Ivínverjarnir
lu ukkii til baka skelfdir. Röddin var eitt-
hvað svo hræðileg, og svo ákveðin, að ekk-
ert var um að villast. Þessi maður ljet ekki
lenda við hótanirnar tómar.
I lenri, með náfölt andlit og augu eins og
í rottu, renndi sjer fram fyrir borðið. En
um leið og hann fór í gegn og lyfti upp
hleranum í horðinu, læddist liönd hans nið-
ur til að ná í eitthvað. í sama bili sló Maine
hann. Höggið kom af öllu afli á höku hans
en samt hjelt hann á hyssunni í hend-
inni. Höfuð njósnarans þeyttist aftur á bak
við böggið. Maine reiddi til við hann aftur
og Henri fór út fyrir borðið, öskraði og með
hangandi kjálka
Maine reiddi til við hann aftur, og Henri
fór úl fyrir borðið og fálmaði eftir eld-
spýtu. Hann strauk hendinni marrandi eft-
ir loftinu Loginn blossaði upp, þegar viskí-
ið kveykti i brunaboðanum, og þar brann
það eins og kyndill í miðju loftinu.
Kinverjarnir tveir, sem vildu leggja alt í
liættu i örvæntingu sinni, stukku yfir borð-
ið, sem þeir höfðu setið við, um leið og
Maine stökk niður af skenkihorðinu. Þeir
komii þjótandi að lionum og skein morð-
fýsnin út úr augum þeirra, en fingurnir
reyndu að ná fyrir kverkar hans. Og Maine
hentist á þá eins og óður liundur. I nokkr-
ar sekúndur sást ekki annað inni i salnum
en einn hrærigrautur af handleggjum og
fótum, en með óreglulegum millibilum
heyrðist skellur. Hnefar skullu i, og svo
gegnum alt, neyðaröskur Henris, sem var
orðin hálfvitlaus Annar Kínverjinn heltisl
þó hrátt úr leik, með andlitið alt í einni
köku. Hann reikaði að skenkiborðinu, gat