Fálkinn - 19.08.1933, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
salinn en þar var verið að leika
síðustu atriði kvikmyndarinnar,
sem Fifi la Rue hafði aðallilut-
verkið, sem líkast til yrði hennar
síðasta hjá Morgan.
Sama daginn liöfðu hlöðin
hirt trúlofun iians og Ruth og
hamingjuóskirnar slreymdu að,
e-n lionum fanst þær vanta alla
hlýju. Og margir sem liann
þekli sendu alls engar óskir, en
það voru þeir sem hötuðu hann
og fyrirlitu.
„Jeg hefi leigt eimskip, sem
við eigum að leika nýju kvik-
myndina á, þessa sem Rutli leik-
ur aðalhlutverkið í,“ sagði hann
\ið Val Lewis. Ilandritið er eft-
ir Stcphan McBain. Hann átti
að koma hingað núna og Brown
er farinn að sækja hann. Segið
fólkinu að vera viðbúið að fara
um liorð undir eins og það er
húið með þetla atriði hjerna“.
Meðan hann var að enda við
að segja þetta lieyrðist skyndi-
lega hrak og hrestir og einn af
stóru kvikasilfurslömpunum
uppi undir þaki datt niður á
gólf, nokkra þumlunga frá
Morgan.
Ilann náfölnaði, en stilti sig
og ljct eins og ekkert væri.
„Biðjið Riley um að koma hing-
að undir eins!“ sagði hann við
Val Lewis.
Eftir dálitla stund kom Riley
hröltandi niður af trönunum,
þar sem 1 jósmyndavjelin stó.ð
uppi.
„Ilvað segið þjer um þetta,
Riley ?“ spurði Morgan og benti
á brotna lampann.
„Jeg skil ekkerl i livcrnig
hann hefir farið að slitna nið-
ur“, svaraði Riley rólega.
„.Tcg lijelt að þjer lituð eftir
lömpunum á liverjum degi!“
svaraði Morgan byrstur.
„Það geri jeg líka, en það hef-
ir eittlivað verið að, sem jeg
hefi ekki lekið eftir í flýtinmn.
Jeg get ekki að þessu gert“.
„Jeg segi yður hjer með upp
slöðunni", sagði Morgan rólega.
„Farið upp á skrifstofuna þeg-
ar i stað og hirðið það, sem þjer
eigið inni“.
Enginn mælti orð frá vörum
langa stund en allir voru að
hugsa um, livort það hefði ver-
ið tilviljun, að lampinn datt nið-
ur þarna rjett lijá Morgan. Ef
' ain liefð dottið nokkrum
tomnnun lengra til vinstri
mundi liann hafa drepið hann.
Morgan var í essinu sínu þeg-
ar liann kom um borð í „Camp-
ania“ stóra skipið sem hann
hafði leigl fyrir myndatökuna.
Nú hjclt hann sig hal'a sigrast á
iillum þeim erfiðleikum, sem
verið var að gcra út af bjúskap
hans og Rutli. En þetta var þó
ekki svo.
Móðir Rutli, sem ávalt var
með dóttur sinni þegar hún var
að leika var mjög fálát við
Morgan en hann skeytti því
engu. Val Lewis var líka liættur
öllum mótmælum en sinti störf-
um sinum eins og áður.
Auk þess var Morgan sjer-
staklega ánægður yfir handriti
þvi er liann hafði fengið að
fyrstu kvikmynd Ruth. Stephan
McRain var cinn af kunnustu
yngri rithöfundunum um þess-
ar mundir og bækur hans seld-
ust afar mikið. Morgan hafði
aldrei sjeð maiYninn, en hann
hafði lofað að vera viðstaddur
meðan leikurinn væri kvik-
myndaður. Nú kallaði Morgan á
Brown og spurði hvað Stephan
McBain liði.
„Jeg vísaði honum á farklefa
nr. 7“, svaraði hann. „Það er
hesti klefinn um borð næst á
eftir klefum vðar og ungfrú
Evans. Á jeg að segja honum,
að þjer óskið að tala við hann?“
„Nei, jeg bregð mjer ol'an til
hans, og tala við hann“, svaraði
Morgan. „Maður verður helsl
að vera auðmjúkur gagnvart
þessum rithöfundum“.
Rjelt á eftir fór Morgan nið-
ur í farklefa McBains. Hann
var tómur, en í sama l)ili og
Morgan var að fara út aftur
kom rithöfundurinn beint í l'as-
ið á honum. Morgan náfölnaði
þegar hann sá manninn það
var cins og hann hefði sjeð aft-
urgöngu.
Á horðinu lá lmifur, litill i-
talskur rýtingur.
„Þetta er nafnspjaldið mitl“,
sagði rithöfundurinn. „Jeg hefi
heðið eftir lækfæri til að hefna
mín í 19 ár, Morgan, og i þetta
sinn skuluð þjer ckki sleppa,
þö svo það kosti líf yðar“.
„Jeg þóttist hárviss um að
hjer væruð dauður“, svaraði
Morgan og reyndi að harka af
sjer“.
„Þjer ætluðuð vísl að segja,
að þjer hafið vonað, að jeg( væri
dauður“, svaraði hinn. „Þjer
skrifuðuð mjer sjálfur fyrir
nokkru og báðuð mig um gott
andrit, en þá munuð þjer ekki
hafa haft hugmynd um, að Mc
ún væri sami maðurinn og
Jolm Wjnther, maðurinn sem
þjer hjelduð að þjer hefðuð
drepið, cftir að þjer liöfðuð
slrokið með konunni minni. Þjer
stunguð mig með hnífnum sem
þjer sjáið þarna á borðinu, en
jeg hefi lieyrt yðar getið oft
siðan, Morgan, og alt á þann
veg, að þjer hljótið að vera ill-
ræmdasti maðurinn í Ilolly-
wood. Eigi að siður hafið þjer
áformað að giftast dóttur minni.
En af því skal nú ekki verða,
því að fyr skal jeg drepa yður.
5n áður en jeg geri það, skulu
allir fá að vita hverskonar mað-
ur þjer eruð. Jeg hefi talað við
konuna mína og hún hefir sagl
mjer að lnin hafi trúað yður
er þjcr sögðuð lienni, að jeg
hafi mist lífið af ósjálfráðu
slvsi. Slær samviskan yður ekki
[)egar þjcr minnist þessa? Þjer
skuluð týna lífinu fyrir mið-
nætli og þjer skuluð sjálfur
verða sá, sem birtist á sjónar-
sviðinu, en völdin befi jeg“.
„Dettur yður í hug að fremja
morð hjer um borð í skpinu?
spurði Morgan óttasleginn. „Jeg
ræð öllu á skipinu og þjer verð-
ið samstundis ofurseldur lög-
reglunni ef þjer reynið til sliks“.
Morgan hafði hrýnt raustina
i æsingnum og síðustu orðin
vorn eins og liást öskur. Svo
starði hann þegjandi fram fyrir
sig.
„Þjer cigið aðeins að leika vð-
ar hlutverk“, svaraði Wjnter ró-
lega. „Nú er það jeg sem skipa
yður fvrir, og það er vðar að
Íilýða“,
Síðdegis sama dag hyrjaði
Winter á leik sínum.
„Mr. Morgan og jeg höfum
orðð ásáttir um, að hiðja ykk-
ur öll um að aðstoða í þessum
leik“, sagði hann við alt fólkið.
„Spurningin er, hvernig leiks-
lokin eiga að verða, og þar scgir
liver sina skoðun. Hjerna cr
hyrjunin á leiknum: Tveir
menn þykjast vera vinir, cn ann-
ar notar vináttu hins lil [>ess að
stela konu lians, eftir að hann
liefir rekið hann í gegn aftanfrá
með rýtingi. Siðan segir liann
konunni, að maðurinn hennar
hafi látisl af slysi. En maðurinn
dó ekki og eftir 19 ár kemur
hann fram á sjónarsviðið til að
hefna sín“.
Wjihter þagnaði nm stund og
lcit hvasst á Morgan. Hann var
náfölur og virtist liða illa. Win-
ter leit einnig á frú Evans. Hún
var einnig náföl en engan kviða
að sjá í andliti liennar.
Þá hjelt Winter áfram: „Nú
eigið þið að ákveða hvort þorp-
arinn á að deyja eða ckki. Auð-
vilað á liann að deyja. Eruð þið
ekki sammála mjer um það?“
Allir kinkuðu kolli. öllum
fundust þau sögulok sjálfsögð.
„Mjer finst ekki gela verið
nema einn endir á þessum leik“,
sagði Brown hátt. „Það væri vit-
firring að láta slíkan hófa
sleppa“.
Fólkið stóð siðan upp og
Morgan gekk niður í klefa sinn.
Winter, sem var þarna ásamt
indverskum ritara sínum fór
með honum upp til skipstjór-
ans, því að hann hafði lofað, að
Indverjinn skyldi spá í'yrir hon-
um.
Morgan setlisl og horfði í
gaupnir sjer þegar hann kom
niður í klefann. Hann efaðist
ekki um, að það væri alvara
WSnters að drepa hann.
Sjálfur hafði luinn rænt og
og reynt að drepa W.inter. Síð-
an hafði hann strokið og numið
konu Winters burt með sjer og
til þess að setja kórónuna á
verkið hafði hann ákveðið að
giftast dótturinni. Auk þcssa
liafði liann komið svívirðilega
fram við fjölda annara kvenna
og liann varð að viðurkenna að
ómögulegt væri að fvrirgefa
framkomu eins og lians.
Og jafnvel [)ó að WSnter væri
ekki alvara, þá var víst nóg af
fólki, sem hikaði eigi við að
drepa hann. Til dæmis Fifi la
Rue! Hún mundi aldrei þola að
láta stjaka sjer úr öndyeginu,
og jafn móðursjúk kona og hún
var mundi eigi vila fyrir sjer
að drepa.
Morgan laut fram og sauj)
stóran teig af whisky, hver veit
nema honum yxi hugur við það.
Hann liafði altaf verið sam-
viskulaus dóni og cr liann hafði
drukkið nokkur glös leið hon-
um strax betur. Gat það verið
mögulegt, að Winter væri að
gera að gamni sínu? Það var
ósennilegt, að Winter, sem liafði
allan heiminn fyrir fótum sjer
mundi hætta sjer út í það, sem
mundi koma honum í fangelsi.
Eftir 19 ára bið mundi hatur
lians vera farið að dofna. Nú
skaut öðru upp í huga hans.
Hver veit nema W.inter mundi
halda að annar yrði til að drepa
hann og að hann hefði samið
lcikinn af þeirri ástæðu. Hann
sat enn um liríð og hugsaði
málið en stóð siðan upj).
ITann setlist við skrifhorðið,
hripaði hrjef lil skipstjórans og
hringdi á dreng og bað hánn að
færa honum það þegar í stað.
lvlukkan var á að giska tvö um
nótlina þegar stýrimaðurinn sem
var á verði kom inn til skip-
stjórans og hrópaði: „Morð!“
„Hvar?“ hrópaði skipstjórinn
á móti.
„í farklefa Morgans! Iiann
liggur þar dauður og við hliðina
á honum einhver undarlegur
náungi steindauður líka“.
Skipstjórinn sneri sjer að
John Winter og indverska rit-
aranuin hans, sem sátu háðir
inni hjá honuni. ,„Það cr best
að þið komið báðir með mjer
þangað. Morgan hefir skrifað
mjer brjef þar sem hann segist
húast við að verða drepinn“.
All var á tjá og tundri í skip-
inu og farþegarnir allir á kreiki,
en Kane skipstjóri hauð þeim
að vera kyrrum hverjum í sín-
um klefa. „Þetta er mjög al-
varlegt. Morgan skrifaði, að ein-
hver hefði liótað sjer bana. Jeg
verð að viðurkenna að jeg tók
ekki mikið mark á þessu, því
að jeg vissi að hann hafði
drukkið mikið. Ilann nefndi
ýmsa, sem hann kvað sitja um
líf sitt, en annars er það aug-
ljóst hver hefir drepið liann.
Þekkir nokkur þennan mann?“
í sama hili benti skipstjór-
inn á Riley, sem lá þarna dauð-
ur.
Val Lewis steig áfram. ,,.Tá,
það er Edward Riley, ljósmynd-
ari fjelagsins. Eða var það rjett-
ara sagt þángað til í gær, að
Morgan rak hann úr vistinni.
Jeg skal segja yður dálitið, skij>
stjóri. Morgan gjörspilti lifi syst-
ur Rileys og hann reyndi að
drepa hann með þvi að láta
einn af stóru lömpunúm detta
ofan á hann. En þetta mistókst.
Nú hefir hann laumast um borð
og hefnt sín á þennan hátt“.
„Þeir hafa með öðrum orð-
Framhald á hls. 12.