Fálkinn - 21.10.1933, Qupperneq 11

TÁLKINN
Yngstu lesendurnir
Galdrataskan.
sigrar.
Konur nútimans hafa nóg að hugsa
frá morgni til kvölds, hvort held-
ur þær starfa utan heimilisins eða
sinna heimilisstörfum. Loftið í borg-
unum og störf innanhúss geta stund-
um rænt hinu eðlilega og frísk-
leg-a yfirbragði konunnar. Hyggna
konan veit hvers virði heilbrigt og
blómlegt útlit er og þessvegna not-
færir hún sjer töfra þá, sem búa
í „Khasana Superb Rough fyrir
kinnarnar og Khasana Superb vara-
stiftum. Á fáeinum sekúndum öðlast
hún aukna fegurð og þokka. „Khasana
Superb“ breytir litnum í samræmi
vð hörundslit hvers einstaklings. . .
þessvegna eru áhrifin svo eðlileg.
Hinn ljetti og mjúki litblær „Khas-
ana-Superb“ heldur sjer vel allan
dag!nn og þolir bæði „vatn, hvass-
viðri og ko.ssa“. Notið
Khasana Superb til þess
að auka og viðhalda
l'e^urð yðar.
KHASANA
SUPERB
DR. M. ALBERSHEIM, FRANKFURT A,MV PARIS u.LONDON
Aðalumboð fyrir ísland: H. Ólafsson & Bernhöft.
„Flýttu þjer nú að komasl af slað,
Mikkel“, sagði móðir hans, og
rjetti h'onum böggul, með smurðu
hrauði í. „Þú verður að flýta þjer,
svo að þú komir ekki aftur of
seint i skólann“.
En Mikkel langaði alls ekkerl iil
að fara, honum þótti ekkert gam-
an í skólanum, og lil þess að lengja
tímann, fór hann að taka utan af
matnum, lil þess að sjá hvað það
væri.
„Oj, ekkert annað en ostur ofan
á brauðinu“, sagði hann. Óli feiti
hefir allaf steik með sjer, og Ilans
sonur malarans hefir kökur méð
kúrenum, og Dóróthea dóltir smiðs-
ins hefir epli.--------
„Nú vil jeg ekki heyra fleiri
kvartanir“, tók móðir hans fram i
fyrir hónum. „Vertu l'eginn að þú
færð matinn, sem jeg get' jijer. Við
erum fátæk, ekki eins rik og smið-
urinn og .malarinn“.
Svo varð Mikkel loksins að fara,
og hann kom ekki í skólann fyr
en á seinustu stundu. Hann kunni
ckki leksíurnar sínar og kennar-
inn skammaði hann, og loks varð
hann að sitja eftir. Hann fór þess-
vegna aleinn heim og var mjög
reiður og önugur.
„Halló, hvað er nú þetta“, sagði
hann alt í einu, beygði sig niður
og tók upp fina tös'ku úr mjúku
skinni, fóðraða með silki. Hún lá
hálffalin undir nokkrum runnum
— hver skyldi liafa lagt hana þar.
Mikkel fór með hana heiiii og sýndi
móður sinni hana, en hún sagði:
„Láttu hana aftur þar sem hún
var, Mikkel, annars getur þú haft
verra af þvi. Jeg er viss um að
það eru skógálfarnir, sem hafa týnt
henni, og ef þú tekur eitthvað sem
þeir eiga, án leyfis, verða þeir
reiðír“.
Þetta var nefnilega i gamla daga,
lmgar menn trúðu ennþá á álfa,
og þegar álfarnir komu og gerðu
inargt undarlegt.
En Mikkel kærði sig kollóttan
um aðvörun móður sinnar, hann
fór ekki með töskuna, og hugsaði
sjer, að hann skyldi nú monta sig
reglulega með hana. Og morguninn
eftir, þegar hann átti að fara í
skólann, spenti hann hana á sig,
og lötraði af stað. Hann langaði
ekkert til að fara í skólann, en
hann gekk og var að hugsa um
alt sælgætið, sem hann óskaði sjer.
Alt í einu varð honum að orði:
O, bara að taskan væri orðiu
full af eplum og kúrenukökum —
svo full að það ylji út úr henni,
og hjeldi altaf áfram að velta“.
Hvað var þetta. •—• Taskan varð
alt i einu svo þung! Og svo hrökk
Iásinn upp og út valt svo mikið af
eplum og kúrenukökum, að Mikkel
hafði aldrei haldið að það væri til
svon-a mikið af því í heiminum.
Hann fór að hlaupa, en eplin og
kökurnar vellust eftir veginum á
eftir lionum og altaf var jafnmikð
i töskunni. Nokkur af börnunum
komu hlaupandi og sáu alt góð-
gælið.
„Komið þið og sjáið þið bara“,
hrópuðu þau. „Hjer eru ágæt epli
og nýbakaðar kökur! Komið þið
og borðið!“
Allir krakkarnir úr borginni flýttu
sjer að lina upp, það sem lá á
veginum en Mikkel hljóp bara inn
í skóginn, altaf lengra og lengra
Hann ætlaði að taka af sjer tösk-
una, en hann gat ekki opnað spenn-
una, hann lór að gráta og sagði:
„0, bara að jeg hefði aldrei tek-
ið töskuna! Bara að jeg hefði gerl
eins og mamma mín sagði“.
En nú var það of seint. Álfarnir
refsuðu slæma drengnum, sem hafði
tekið töskuna þeirra.
Hinum krökkunum úr borginni
fanst jietta voðalega skemtilegt,
svona mikið af kökum og eplum
höfðu þau aldrei átt fyr, og þau
fóru heim með fulla poka, svuntur
og körfur, og foreldrarnir slógu
saman höndunum og sögðu:
„Hvaðan liafið þið fengið öjl
jiessi epli og þessar kökur?“
„Þau liggja á götunni og veein-
um og' alveg út i skóginn“, svöruðu
börnin. „Yið getum tint eins mikið
upp og við viljum“.
Loks varð svo dimt, að börnin
sáu ekki til lengur, og sá eini sem
var úti, var veslingá Mikkel. For-
eldrar hans skildu ekkert í hvar
hann gæti verið, þau spurðu eftir
horium hjá öllum nágrönnunum,
en enginn hafði sjeð hann. Börnin
mundu ekkerl eftir því, að hann
hafði verið úti meðal eplanna og
kakanna, þau höfðu aðeins tekið
eftir sælgætinu, og ekki drengnum.
En langt inni i dimmum skógin-
um lá Mikkel og grjet. Loksins hafði
hann getað losað spennuna og hann
henti tökunni frá sjer. í sama bili
hæti hún að fyllast aí' eplum og
kúrenukökum, hún lá alveg eins og
hann hafði fundið liana. En Mikkel
ralaði ekki heim, því að það var
niðamyrkur í skóginum, og þó hann
væri laus við töskuna, var hann
skelfing hræddur. Þá glampaði ljós
i milli runnanna — það var litill
skógálfur með lugt í hendi, sem
kom labbandi.
„Nú, þarna liggur taskan", sagði
hann ánægjulega, þegar hann kom
auga á liana. „Og þarna liggur þú,
Mikkel og grætur; ,íá, hefði það
nú ekki verið betra, ef þú hefðir
hlýtt mömmu þinni?“
„Jú“, svaraði Milckel, „og ef jeg
rata heim aftur, þá skal jeg vera
góður drengur — jeg skal vera dug-
legur i skólanum, eklci vera mat-
vandur og hjálpa mömmu heima
og all mögulegt".
„Láttu mig sjá, að þú efnir það",
sagði álfurinn, „þá skal jeg visa
jijer leiðina heim. til þín“.
Það gerði álfurinn, en Mikkel
efndi loforð sitt, hann varð dug-
lecasti drengurinn 1 skólanum og
liann var þægur og góður heima,
svo að eitthvað gott hlotnaðist af
galdratösluinni.
Varið ykkur á þvi að taka það
sem þið eigið ekki, þvi að hver
veit nema að álfarnir hafi týnt því.
R. F.
*fi Mll með isleiiskum skrpum1
Tviburarnir.
Mietta og Rósa voru svo likar, að
mamma þeirra þekti þær varla i
sundur.
Þegar jiær urðu 18 ára, átlu þær
að byrja að taka þátt í samkvæm-
islífinu, en faðir þeirra var ekki
efnaður, honum fannst það dýrt
að gefa jieim alt, sem þær þurftu.
Þá datt móður þeirra hið ágæta
ráð í hug að kaupa einn samkvæm-
iskjól, einn eftirmiðdagskjól, í
stuttu máli sagt, einn hlut af hverri
legund, þannig að þær gátu notað
sama kjólinn — til skiftis. Og upp
frá lieim degi sáust hinar áður ó-
aðskiljanlegu stúllcur aldrei saman.
Sumardag nokkurn hafði Rósa
farið út og Mietta sat við gluggann,
og var að sauma. Alt í einu kom
hún auga á ungan mann, sem
horfði á hana frá svölunum á húsi
sinu hinumegin við götuna, með
miklum áhuga. Þau litu hvort á
annað og roðnuðu hæði.
Næsta dag, þegar Rósa sal við
gluggann með saumatau sitt, heils-
aði ungi maðurinn með því að
hneigja höfuðið. Daginn eftir brosti
liann til Miettu og svo kom röðin
að Rósu að fá íingurkoss.
Þetta hélt áfram í heilan mánuð,
jiangað til ungi maðurinn fleygði
loks brjefmiða til Miettu, og á
honura stóð: „Viljið þjer verða
konan mín?“ Unga slúlkan svaraði
með jiví að kinka lcolli. 24 tímuin
seinta lenti brjefkúla i kellu Rósu.
„Ilvenær eigum við að gifta okk-
ur?“ stóð á miðanum. Rósa svar-
aði með brosi.
Sama kvöld sögðu systurnar hvor
annari allt — skildu að ungi mað-
urinn liafði ekki þekt þær sunditr
og var hrifinri af þeim háðum.
Næsta dag fékk ungi máðurinn
hrjef: „Komið í kvöld kl. 8“. Hann
varð órólegur og kveið fyrir biðils-
förinni, át betri miðdegisverð en
vanalega, fékk sér blómvönd, og
fór lil hinnar fögru. Þegar hann
gekk inn i stofuna, stóðu Mietta
og Rósa þar hlið við hlið. Ungi
maðurinn stóð óttasleginn a
þrepskildinum, nuggaði augun,
og hugsaði: „Jeg hefi drukkið of
mikið, og sje tvöfalt“ — o blóð-
rauður af feimni og alveg utan
við sig stökk hann í burtu. Þann-
ig endaði fyrsti draumur tvi-
buranna. R. F.
Ríkið Maine í Banaríkdjunum
greiddi atkvæði með afnómi banns-
ins og voru tveir jiriðju atkvæða
með en einn á móti. Ríki þetta er
elsta bannríki i lieimi og hefir haft
áfengisbann í 77 ár.
----x----
í Juan-les-Pins við Miðjarðarhaf
er einkennilegur veitingastaður. Þar
er ágætur matur og verðinu mjög
stilt í hóf. En l>gar maður hefir
matast tekur þjónninn ekki disk-
inn. Gesturinn er beðinn að fleygja
honum, því að gestgjafanum finst
ekki svara kostnaði að jivo hann.
——x-------------------
Tjekkneska operusögkonan Keddy
Eisleer, sem lengi hefir verið sakn-
að liefir að ]>ví er ný frjett segir
fyrirfarið sjer i fangelsi í Þýska-
landi. Við æfingu 1 Berlín hafði
hún reiðst við leikstjórann, sem
var nazisti og sagt í bræði sinni:
„Kanske ]>að sjeuð þjer, sem kveikt-
uð í rikisjiinghúsinu". Hún var
samstundis selt í fangelsi i Moabit
í Berlín og þar hefir húri nú fyr-
irfarið sjer.
——x--------
Pólsk herflugvjel varð nýlega að
nauðlenda í Austur-Prússlandi,
vegna bensínleysis. Flugmennirnir
voru settir í faiigelsi.