Fálkinn - 21.10.1933, Side 14

14
F Á L K I N N
Ó, ágætlcga: Bátur Gordons er indæll.
Við flæktumst um alt MiðjarðarhafiS, stöns-
uðum nokkra daga í Monte Carlo og eina
viku í Cairo, þó þar væri annars alt of heitt.
Bá varð ddítil þögn. Enda þótt vinirnir
þektust allra manna hest, vildi hvorugur
hrvdda upp á efninu, sem báðir vildu þó
tala um. En loksins rauf Rollo þögnina.
Já,/livað snertir frænda minn. Jeg sje
hjer í hlöðunum, að lögreglan vill lala við
Jjá, sem liafa hitt hann laugardagskvöld.
Finst þjer jeg eigi að segja henni að jeg
horðaði kvöldverð með honum?
Guð minn góður! Bruce þaut upp úr
sæti sínu. Já, auðvitað skaltu ekki draga
dul á það, heldur skýra tafarlaust frá því.
I>að ætla jeg lika. En í gær var jeg i
híitúr allan daginn og kom ekki fyrr en
el'tir miðnætti í nótt, og heyrði ekkert um
þetta fyrr en Brocks kom með morgunmat-
inn minn í morgun; Jjá kom hann um
leið með hlöðin og sagði mjer frá öllu sain-
an og cins því, að þú hefðir hringt til min.
Sagði hann Jijer ekki, að við Eddi Lam-
port hefðum fundið gamla manninn dauð-
an?
Nei, segðu mjer af því.
Bruce sagði frá öllum atvikum og hætti
við:
í fyrstu voru læknarnir í vafa um
dauðameinið, en sjálfsagt eru þeir komnir
að ])ví nú. Að minsta kosti ....
Þá var harið að dyrum og lágvaxinn gild-
ur maður í dökkgráum fötum kom inn.
Hann leit á mennina og sneri sjer að Rollo.
Eruð þjer ekki lir. Rollo Brannock,
frændi Sir Nicholas Brannocks?. Jeg heiti
Porter frá Scotland Yard.
Sælir, Porter, sagði Bruce. — Þjer
munið eftir mjer, er ekki svo? Jeg heiti
Bruce Graham. Við höfum einu sinni skemt
okkilr saman þegar jeg hjálpaði yður að
jafna gúlana á Ameríkudólgunum í Savoy-
hótelinu.
Jú, jeg man eftir vður.
Þjer komið í tilefni af fráfalli frænda
míns, hýst jeg við, sagði Rollo.
Já. Við sendum útvarpstilkynningu í
gærkvöldi og höfum fengið hinar og þessar
upplýsihgar. Meðal annars, að Sir Nicholas
Iiefði sókt yður hingað og eftir dálita stund
hefðuð þið farið út og etið kvöldvcrð i
Critz.
— Rje tt. Við vorum lika á leiðinni út
til að tilkynna það. Jeg var að heiman í gær
og kom ekki heim fyr en í nótt.
Það er víst rjett að segja yður, að
læknarnir álíta, að Sir Nicholas hati fengið
eitur.
— Eitur? át Rollo eftir, steinhissa.
__Já. Jeg hýst ekki við, að þeir viti enn-
þá með vissu, hvaða eitur, en hitt er vist
áreiðanlegt, að eitthvert eitur hefir hann
tekið inn.
Þá varð vandræða þögn. Bruce varð fyrst-
ur til að rjúfa hana.
Er það lmgsanlegl, að Sir Nicholas
hafi framið sjálfsmorð?
Það verður auðvitað að rannsaka, svar-
aði Porter. En þar sem kvöldverðurinn
í Critz virðist vera siðasta máltíðin, sem
hann neytti, skiljið þjer, að við verðum að
fá að vita nánar um hana.
Vitanlega, svaraði Rollo eftir stuttta
þögn. Hvað vilduð þjer fá að vita?
Porter dró upp vasabók og hafnaði hress-
ingunni, sem honum var hoðin.
Hvað var klukkan ])egar Sir Nicholas
kom til yðar?
— Rúmlega 10.
Áttuð þjer von á lionum?
Nci.
Þið hafið talað saman stundarkorn og
leiguvagn beið eftir honum á meðan?
Stendur heima. Við vorum hjer hjer-
mnbil stundarfjórðung áður en við fórum
á hótelið.
Stunguð þjer upp á nokkrum mat, eða
gerði Iiann það?
Hann.
Ncytluð þið nokkurs áður en þið fóruð
drvkkjar eða annarar hesrsingar?
Nei, einskis.
Þjer munið kannske, hvað þið fenguð
til matar?
Já. Fvrst fengum við ostrur og síðan
hjerástein og ost.
Og drukkuð?
Eina flösku af Pommard og svo kaffi
á el'tir.
Ekki annað.
Nei.
Og nevttuð háðir hins sama ?
- Já.
— Og yður varð ekkert ilt á eftir ?
Alls ekki.
Porter krotaði niður öll svörin. Og þau
virtust ekki varpa neinu Ijósi á leyndar-
dóminn ef ])á um nokkurn leyndardóm
var að ræða.
Var Sir Nicholas nokkuð einkennilegur
eða var hann eins og liann átti að sjer?
Rollo liikaði dálítið við áður en liann
syaraði ?
Hann virtist dálítið þyrstur, sagði
hann loksins. Jeg man það núna, að liann
drakk mest af víninu og fjekk sjer sóda-
vatn með því.
Þjer munið ekki eftir neinu öðru sjer-
stöku ?
— Nei.
Og enginn kom og talaði við ykkur
meðan þið sátuð Jiarna?
Nei sannast að segja var fremúr mann-
tómt þarna inni þetta var á þeim tíma
þegar seint er að horða miðdegisverð og
fullsnemt fyrir kvöldverð, J)ar sem sýningar
voru ekki úti í leikhúsunum.
Aftur þögn. Parker sló blýantinum á
framtennur sjer og virtist vera hugsi.
— Þjer segist ekki hafa tekið eftir neinu
einkennilegu i framkomu frænda yðar?
spurði hann alt í einu. Var hann rjett
eins og hann átti að sjer?
Það get jeg eiginlega varla sagt um.
Við hittumst ekki sjerlega oft .
Svo þið hafið þá hitst þetta kvöld i
einhverju sjerstöku tilefni?
Rollo hikaði:
Það var að vísu ástæða til ])ess, að við
hittumst, en jeg sje ekki, að hún geti komið
þessu máli neitt við.
Það getur maður aldrei sagt l'yrirfram,
svaraði Parker, fyrr en maður veit öll
atvik í málinu.
Rollo svaraði ekki. Hann var laglegur og
myndarlegur ungur maður, með gleðileg,
blá augu, en í Jæssu augnabliki hrá fyrir
gremju í augnaráði hans.
Þjer ættuð að segja mjer, hversvegna
frændi vðar kom til vðar þetta kvöld, úr
því það var óvenjulegur viðburður, sagði
Porter lágt en alvarlega.
Það eru viss atriði, sem jeg ákveð
sjálfur, livort jeg tala um, svaraði hinn
hikandi.
Já, náttúrlega eruð þjer ekki skyldug-
ur til að svara mjer, en ])að getur sparað
vður mikil óþægindi að gera það samt.
Þjer verðið að muna, að þelta var ekkert
ómerkilegl tækifæri, heldur var þetta síð-
asla máltíðin, sem frændi yðar nevtti, áður
en hann fanst dauður, sem nú er sýnt, að
var af eitri.
örð Porters voru áhrifamikil, eins og
hann sagði þau, og Rollo gekk út að kvist-
glugganum, en vinur lians horfði á hann,
kvíðinn. Hann liafði strax orðið hræddur,
þcgar minst var á þennan kvöldverð, ])\ i
])að er ekkert ánægulegt að hevra, að mað-
ur, sem er nýbúinn að borða með manni, sje
dáinn af eitri. Porter beið svarsins rólegur.
Sir Nicholas kom til mín til þess að
hjóða mjer fjárhagslega aðstoð, svaraði
Rollo loksins og sneri sjer að hinum.
Svo Jjjer liafið þá verið í kröggum,
og hann vitað al' J)ví?
Maðurinn við gluggann kinkaði kolli.
Þjer megið ekki halda, að mig langi
lil að snuðra í eínkamál yðar, en jeg verð
að gera skyldu mína, J)ó J)að sje ekki altaf
jafn skemtilegt. Höfðuð þjer leitað hjálpar
hjá honum?
Það hafði jeg ekki.
— Tókuð Jijer boði hans?
Nei.
Bruce var orðinn órólegur, en vissi ekki,
Iivað hann ætti að segja, sem hinn gæti liaft
gagn af.
Kom vkkur vel saman ? spurði Porter
enn, lágt og þolinmóðlega, — eða rifus.t þið?
Tlann bauð mjer peningahjálp og jeg
neitaði henni, svaraði Rollo og leit beint
framán í spyrjanda.
Enn varð þögn. Porter virtist hissa á
svörum þeim, er hann fjekk, en revndi
samt aftur.
Kom yður venjulega vel saman við
frænda yðar? spurði hann.
Jeg hefi þegar sagt, að við sáumst
sjaldan, svaraði hinn.
Jæja, Sir Rollo, jeg spyr yður sjálfs
yðar vegna: Eruð J)jer hreinskilinn við mig?
Þjer hiltuð frænda yðar sjaldan, og svo
keniur hann án nokkurs sjerstaks tilefnis og
hýður vður fjárhagslega aðstoð. Þið voruð
búnir að borða saman. Eftir því sem við
b.est vitum, var þetta síðasta máltíð og síð-
asta samtal l'rænda yðar áður en hann fanst
dauður. Hafið þjer engar frekari upplýsing-
ar að gefa?
Engar, sem yður geta að neinu gagni
komið.
Portcr stóð upp og stakk vasabókinni i
vasann. Þá ])arf jeg ekki að ónáða yður
frelcar, sagði hann. Fjárhagsvandræði
yðar eru nú á enda, vona jeg, því þjer eruð
víst erfingi frænda vðar?
Þessu var ekki svarað, og Porter gekk
út og kinkaði kolli til Grahams í kveðju
skvni.
IV. KAPÍTULI.
Vinirnir voru þöglir stundarkorn eftir að
Porter var farinn út. Rollo stóð við glugg-