Fálkinn - 17.03.1934, Qupperneq 4

4
F Á L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
HRAÐFERÐ. Eftir SIGFÚS M. JOHNSEN.
I. Um Vestmannaeyjar og Færeyjar til Bergen.
Faðir og móðir.
Þegar Hann er með — —
11 Mós. 33:14. Og hann sagði: Aug-
lit mitt mun vera með ]jjer
og jeg mun búa þjer hvild.*)
Óviðjafnanlegt vegabrjef til
æfiferðalagsins og hverrar ein-
stakrar dagleiðar, Jtetta dýrðlega
fvrirheit, sem Gnð lét Móse
flytja sinni útyöldu þjóð.
Afram liggur æfileiðin og sitt-
livað drífur á dagana, eins og
segir í litla versinu:
Sorg og gleði sarnan fara
sætt og beiskt í æfikjara-
bikarinn er byrlað mjer,
blandað lán mitt hlutfall er.
Uju ófrjóvar lendur liggur
leiðin, þar sem hugrekkið þrýt-
ur og þreytan lamar, — yfir
örðuga iijalla og ógnandi liættur
og gegnum beljandi boðafölJ
áhyggjanna. Og Iivað gagnar svo
að lokum öll áreynslan og bar-
áttan? Erum við ekki eftir sem
áður í algjörðri óvissu um livað
við tekur? — vitum livorki leið
nje lendingar? Og er það þá
nokkur furða, þó að unga kyn-
slóðin verði bölsýn þegar frá
byrjun, óánægð og úrræðalaus?
En þá liljómar liið dýrðlega
fyrirheit Guðs: Óttast ekki, aug-
lit mitt mun vera með þjer og
lýsa þjer gegnum allar torfærur
og ógnandi liættur, og meira en
það: jeg mun leiða þig hólpinn
heim og búa þjer hvíld.
En orð fyrirheitisins er líka
iiá-alvarlegt. Þaðan er runnin
Iiin geigvænlega meðvilund
syndarans um það, að fyrir
Guði verður engin svnd dulin.
En jafnframt er og þaðan kom-
in hin dýrðlega liuggun i sorg
og neyð: að augu Drottins livíla
á þeim, er óttast hann, svo að
við megum vona, að eins og
hann vakir yfir vegferð okkar,
svo muni hann og liafa sett
henni eilíft takmark, þar senr
öllum þreyttum sálum er búin
fullkomin livíld.
Guð hjálpi okkur til að liafa
þetta fyrirheit æfinlega hugfast!
E. Nörregaard. Á. Jöh.
Drottinn,
þú rannsakar og þekkir mig.
Hvort sem jeg sit eða stend, þá
veizt þú það.
Þú skynjar hugrenningar mínar
álengdar.
Hvort sem jeg geng eða ligg, þá
athugar þú það,
og alla vegu mína gjörþekkir þú.
Því að eigi er það orð á tungu
minni,
að þú, Drottinn, þekkir það eigi
til fulls. -—
Hvert get jeg farið frá anda
þínum
og hvert l'lúið frá aúgliti þínu?
Þótt jeg stigi upp í liimininn,
þá ertu þar,
*) ísl. biblíujjýð.: „Á auglit mitt
að fara með og búa ])jer hvíld?“
Burtfarardagur s/s Lyra frá
Reykjavík var 20. júlí kl. 6 e. li.
Veður var kyrt og gott, cn þykt
loft, sólarlaust eins og verið
Iiafði undanfarið.
Siglt er rjetta boðleið fram
með Suðurnesjum, þar eflist og
breikkar bygð um marflöt an-
nes, við víkur og voga marg-
skift, græn tún með gulnuðum
töðuflekkjum ber upp frá hvít-
um f jörusandinum. í baksýn
blána lágir ásar og fell upp af
mosagráum hraunbreiðum.
Brátt er skamt ófarið að
Reykjanesi, vitaljósin leiftra
þótt naumast sje brugðið birtu.
KI. á 5. tímanum næsta morg-
un var Lvra komin inn á Vík-
ina i Vestmannaeyjum og lögst
fyrir akkerum. Sögðu skips-
menn, að í þetta sinn hefði
Lyra orðið hvað fljótust milli
Reykjavíkur og eyjanna, enda
liafði gaumger vjelahreinsun og
fágun farið fram á skipinu ný-
lcga, svo alt ljek sem á lijólum.
Hægur suðaustan andvari var á
og sjór alveg sljettur. Opinn
munninn á Klettshelli blasti við
nokkra faðma frá skipshliðinni.
Þessi mikli sjáfarhellir, sem
ekki á sinn líka á íslandi og
máske hvergi, lykst þegar inn
er komið með boghvelfingum
stærri en í nokkurri af risakirkj-
um álfunnar og með miklu lit-
skrúði, verður samt ol'tast óráð-
in gála þeim, er lijer fara um,
jjví örsjaldan kemur það fyrir,
að nokkur geri gangskör að því
að skoða hann eða aðra hella
hjer. Inni á Víkinni lágu tvö
önnur gufuskip.
Alt moraði í fugli, hann var
vel vaknaður jjótt snemma væri
og síldartorfur óðu uppi og
gerðu brá á sjóinn. Eftir rúma
klukkustundar viðstöðu var
fyrst brugðið við úr landi, því
enginn hafði búist við skipinu
svona snemma. Einatt inega
Vestmannaeyingar vera árris-
ulir og hafa andvökur vegna
skipa, sem koma hjer jafnt að
nóttu sem degi og virðist lítt um
það fengist. Skip með ákveðinni
áætlun ætlu að haga brottför
sinni frá Reykjavík þannig, að
jjótt jeg gjörði undirbeiminn að
hvílu minni,
sjá, þú ert þar.
Þótt jeg lyfti mjer á vængi
morgunroðans
og setlist við hið yzla haf,
einnig þar mundi hönd þín
leiða mig
og liægri hönd þín lialda
mjer. — —
Engill Drottins setur vörð kring
um þá,
er óttast hann, og frelsar þá.
Sálm. 139:1 10; 34:8.
jiau kæmu í skaplegan fóta-
ferðartíma til eyjanna.
Þokan beltaði sig um lilíð-
arnar á Heimaey, en ofar risu
lmúkar og tindar upp af skrúð-
grænum brekkum og hjöllum
með smáliömrum og snösum,
fram yfir bergbrúnina teigðist
þokan og grúfði sig ofan i
hvaiinagilin og bergstallana, en
luglinn flýgur fram og aftur,
endalaust. Þar sem rofaði í
hlíðina hið efra sjást stórir fjár-
hópar á beit. Helgafell er nærn
hjúpað niður að rótum. Fyrir
framan jiað liggur kaupstaðar-
bvggðin inn með vognum.
Gegnum grisjaða þokuna
skein í hvítar skellurnar í
í standberginu í Bjarnarey,
tilsýndar að sjá eins og
þarna væri nýsnjóað, svo
skiljanlegt er að jietta gat
vilt ítölsku flugmönnunum sýn,
er þeir flugu yfir eyjarnar i
sumar og í fvrstu lijeldu hvit-
una vera snjó, er þeir helst áttu
von á á íslandi — en áttuðu sig
fljótt — ljet foringinn svo um-
mælt, að aldrei myndu jieir
gleyma liinni stórfenglegu feg-
urð Vestmannaeyja.
Viðstaðan var aðeins 1
klukkustund. Skipið lætur frá
Eyjum og siglir til suðausturs
f ram 11 já margbýlis j örðunum
Vilborgarstöðum og Kirkjubæ,
er fyrrum var prestsetur. Þar
er grafinn sálmaskáldið sjera
Jón Þorsteinsson píslarvottur, er
tyrkneskir sjóræningjar deyddu
1627. Frá Flugum beygir lengra
lil hafs. Hyrnuna á Hellisey ber
liátt við blágrænan sjóinn og
Elliðaey vii-ðisl komin á kapp-
siglingu. Hún er líkust skipi i
laginu og Hábarðið, liæsti lmúk-
urinn, er eins og siglutrje með
útþöndu segli. Eyjan er um
jjetta nauðalík nöfnu sinni Ell-
iðaey á Breiðafirði og liafa sjálf-
sagt báðar lilotið nöfn sín á
landnámstíð.
Þegar suður seig frá Vesl-
mannaeyjum, en jiar hafði verið
jiurklaust lengi svo hey og fisk-
ur lá undir skemdum, þjettisl
jiokan og komum við inn í
þokubelti, klukkutíma eftir
klukkutíma sigldum við í sömu
jiokunni, j)ó með fullri ferð,
því jiokan var eigi dimm. Sjór-
inn var spegilsljettur; litt sást
eða heyrðist til fugla á sjónum;
jiokan svæfir. Nokkrir súlu-
hópar með unga sína á millum
flugu lágt með sjónum langt
suður af syðstu úteyjunum við
Vestmannaeýjar og hylti uppi
með gulhvítu fjaðrabliki uns
þær liurfu í jiokuna
Búið er að l'Iýta klukkumii
um eina stund er siglt hefir ver-
ið heilan sólarhring og altaf í
gegnúm jiokubeltið, voru nú
aúðskilin þoku- og dimmviðrin
við Suðurland í sumar frá þess-
ari uppsprettu. Úr þessu fer
þokunni sinámsaman að ljetta
en aldrei lil fulls, loft er alskýj-
að og sjest eigi til sólar. Sjórinn
er sljeltur eins og rjómatrog,
svo sigla hefði mátt skel yfir
Atlantshafið. Færcvjar sjást eigi
ennþá, enda er tíu tíma sigling
eftir lil Þórshafnar, landboðun
eða kenning frá nyrðri eyjunúm
er samt auðsæ, íbúarnir fleygir
og færir úr ystu sjávarhömrum
og klettum voru koninir í stór-
liópum langt á haf út þennan
morgun til að leita sjer fæðu,
fýlungi, lundi og svarlfugl og
svartfúglapysjur', jiær eru stygg-
ar og slinga sjer ört og títt.
Margt þeirra mun frá Vest-
mannaeyjum, komnar þetta suð-
ur á leið frá eyjunum,' enda var
hljóðnað þar um bergsali úteyj-
anna, því svartfuglinn, sem
byggir standbjörgin við sjóinn
var að mestu á burtu með unga
sina og lijer mætum við þá
sumu af jiesu ferðafólki. Ung-
inn, sem bæði Vestmannaeying-
ar og Færeyjingar kalla pysju,
er mjög leikin í að stinga sjer
á sjóiium, en flugið er ekki mik-
ið æft, enda þarf fuglinn ekki
eins á þvi að halda.
Aftur seig jTfir þoka og ljettir
þó annað kaslið frá. Þegar éftir
var 2ja tíma sigling til Þórs-
liafnar, sást til lands, gegnum
ljetta þoku slæðu grisjaði í fag-
urgrænar hlíðar, með hamra-
stöllum og gnýpum. Undir lilíð-
inni niðri við sjó standa bæjir
og smáþorp. Sumstaðar er svo
liratl frá bænum að draga verð-
ur bátana undan sjó í festum
upp berghamra. Klukkan var
rúmlega 4 e. h. laugardaginn 22.
júlí þegar komið var til Þórs-
liafnar og lagðist Lyra fyrir akk-
erum úti á höfn, en fór ekki
upp að hafskipabryggjumii, sem
nýlega er búið að byggja, því
hún hafði engan flutning til
Færeyja. Ákveðið var að skipið
stæði við í Þðrshöfn til kl. 1(1
um kvöldið og kæmist jió í.být-
ið á mánudagsmorguninn til
Björgvinjar. Farþégar fóru því
flestir í land.
Þórshöfn höfuðstaður Fær-
eyja er á suðaustanverðri
Straumey við Hafnará og Þinga-
nes, sem aðskilur Eystra- og
Vestra Vog. Bærinn er snotur
mjög og viðkunnanlegur og í
mikilli framför. Hefir Færeyj-
ingum tekist að mörgU leyti vel
að tengja saman gamall og nýtt,
svo viðhorfið liefir eigi raskast
um of. Mörg prýðileg hús með ný-
tískusniði má sjá í Þórshöfn, en
víða eru þar fornleg hús með