Fálkinn - 01.09.1934, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
Áminning til Guðs barna.
I. Pét. 1: 17—19.
Svo framarlega sem þjer á-
kallið þann sem föður, er
dæmir án manngreinarálits
eftir verkum hvers eins, þá
framgangið í ótta yðar út-
legðartíma, því að þjer vitið,
að þjer eruð eigi leystir ineð
forgengilegum hlutum, silfri
eða gulli, frá fánýtri hegðun
yðar .... heldur með dýr-
mætu blóði Krists, eins og
lýtalauss og ófiekkaðs lambs.
„Svo framarlega" — þannig
byrjar textinn. Það er bending
til sjálfsprófunar, og það er
gott að byrja daginn með því,
að prófa sjálfan sig. Heldur þú
kæri vinur, að þú mundir
standast það próf, sem þessi
orð benda til? Getir þú það.
og vitni andinn með þínum
anda, að þú sért Guðs barn og
knýi bann þig til að kalla
„Abba, Faðir!“ þá áminnir orð-
ið þig jafnframt um að fram-
ganga í ótta, meðan á útlegð-
inni stendur.
Minnumst nú þess, hver það
er, sem Drottinn sendir með
þessa áminningu. Það er sá
postulinn, sem sjálfur bugðist
vera svo staðfastur og' öruggur,
en komst að sorglegri raun um
sitt eigið þrekleysi nóttina þá,
er hann afneitaði Jesú þeg-
ar Satan sældaði hann eins og
hveili. (Lúk. 22: 31).
Og minnumst svo þess, að
vér erum hjer á jörðu aðeins
sem gestir og útlendingar. Sértu
ungur og þjer finnist sem þú
munir eiga langt lif fyrir hönd-
um, þá mundu það þó, að þú
ert hjer aðeins sem vegfarandi.
Og kraftinn til að framganga
í ótta meðan útlegðin varir, á
hann bendir postulinn með
orðunum um blóði-drifna lamb-
ið Guðs á Golgata. Vjer syngj-
um:
í þínum dauða, ó, Jesú,
er mín lífgjöf og huggun trú.
Já, lífgjöf og buggun, hjálp-
ræði og styrkur til helgunar.
Því að þegar jeg horfi á Jes-
úm, þar sem liann hangir á
krossinum, blóði drifinn og
þyrni-krýndur, þá fer töfra-
ljóminn af bikar syndarinnar og
jeg sannfærisl um það, hve
andstyggileg syndin er.
Já, trúuðu vinir! „Þjer vitið,
að þjer eruð endurleystir41. Ein-
mitt sú vissa og umliugsunin
um hið mikla gjald, sem greitt
var fyrir endurlausnina, veitir
yður djörfung og þrek til að
berjast við Satan, bold og heim
og vinna sigur. Því að þar sem
krossinn gnæfir hátt, missir
myrkrið allan mátt.
A. Fibiger. Á. Jóh.
Kom þú, sál kristin hjer,
sem kross og raunir ber;
set fyrir sjónir þjer
Son Guðs, sem píndur er.
Hindenburg
Þýskalandsforseti.
Eftir EINARD SKOV.
Hindenburg ú banabeðinu i Ncudeck. Blómin á brjósti hans eru frá Wilhjálmi keisara.
II.
En stríðið var tapað. Úr öll-
um áttum var þess krafist, að
keisarinn segði af sjer. Þessi
keisara-andúð smitaði einnig
herinn. Hinn 8. nóvemher 1918
kallaði herstjórnin 15 yfirhers-
höfðingja vesturvigstöðvanna
saman á fund sinn í Spa, og
lagði fyrir þá spurningu hvort
herinn vildi ganga heim undir
herópinu „Fyrir keisarann“.
Mikill meiri hluti þessa lierfor-
ingjaþings svaraði keisaraspurn
ingunni með nei-i. Þetta var erf-
itt augnablik fyrir Hindenburg.
Hann var grár i andliti og með
tár í augum. Og svo Ijet hann
keisarann falla.
Daginn eftir kom fréttin af
flotauppreisninni í Iviel. Tveir
menn komu gangandi upp í
Villa Fraineuse fyrir utan Spa.
Var keisaranum þar tilkynt, að
Ilindenburg hermarskálkur og
Groener hershöfðingi, eftirmað-
ur Ludendorffs vildu tala við
hann. Keisarinn var fölur og
hafði ekki augun af Hinden-
burg, en bann baðst undan að
hafa orðið. Þá tók Gröener til
máls og sagði, að herinn væri
fús á að halda heim i Þýska-
land í röð og reglu, en ekki
undir forustu keisarans. Hin-
denburg kinkaði kolli til að
láta sjá, að rjett væri frá hermt.
Keisarinn flúði til HoIIands
Hvort það hafa verið ráð Hin-
enburg vita menn ekki. Það eitt
vita menn, að Ilindenburg tók
á sig ábyrgðina af því tiltæki.
Þetta var ægilegur viðburður
i lífi þýzku hersböfðingjanna
og jörðin riðaði undir fótum
þeirra. En þá vann Ilindenburg
mesta þrekvirki sitt, stærra en
Svo stór synd engin er,
að megi granda þjer,
ef þú iðrandi sjer
í trúnni Jesúm lijer.
Ps. 47: 14, 18.
sigurinn við Tannenberg, sem
gerði hann að þjóðhetju Þýska-
lands. Keisarinn og Ludendorff
voru flúnir, en IJindenhurg
stýrði hernum í röð og reglu
heim til Þvskalands aftur og
bjargaði með því þjóðinni frá
upplausn, að því er sjeð verður.
I bókinni „Æfin min“ skrifar
hann um sálarkvalir liðsfor-
ingjanna og hermannanna og
bætir við:
„En þá þóttist jeg mundu ljettu
niörgum af þeim bestu lausnina á
sálarstríði þeirra, með því að ganga
þá leið, sem vilji keisara míns, ást
mín til ættjarðarinnar og hersins
og skyldurækni mín vísuðu mjer.
Jeg stóð á minum varðstað".
Keisarasinninn og junkarinn
von Hindenberg, sem hafði al-
ist upp við að álíta jafnaðar-
mennina ættjarðaróvini, bauðst
af einlægiii til að starfa fyrir
hina nýju verkamannastjórn.
Milligöngumaður hans í þeim
samningum var Schleicher
ofursti — sá sem myrtur var
30. júní 1934.
En Versalafriðinn viður-
kendi hann aldrei, þó hann
vissi að andstaðan var vonlaus.
„Helgríma“ Hindenburgs. Hún var tekin af myndhöggvaranum prófes-
sor Tarack í Berlín.