Fálkinn - 01.09.1934, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
hann ætlaði að láta hann liafa
úr sínum vasa, til að borga all-
an dvalarkostnað við skólann.
En á þeim peningum mátti
Helgi ekki snerta, til að eyða
í óþarfa. Því hann vissi að
þennan vetnr fjelck hann ekki
meiri peninga að heiman.
Bráðum yrði harin þvi að neyð-
ast til að hætta að fara svona
mikið á skemtanir með litlu
Marierlunni sinni. En hann
gerði sjer i hugarlund, að þau
gætu eins vel hist fyrir það
og' lialdið áfram vináttu sinni.
Það var nokkrum dögum
seinna að Helgi fjekk ábyrgð-
arbrjef með póstinum. Það var
frá föður hans. Innan i brjefið
voru lagðar átta hundruð krón-
ur. Helgi lét peningana á sjer-
stakan stað í veskinu, svo hann
skyldi ekki eyða af þeim. En
dagirin eftir ætlaði hann að
f.æsa þá niður í ferðakistuna
sína. Hann gat það ekki strax
í kvöld, vegna þess að hann
var að skemta sjer með Marí-
erlunni sinni, í siðasta sinn nú
um stundarsakir, því vasapen-
ingar hans hrukku ekki lengur
til. En nú skyldi hann skemta
sjer vel. Fjæst fóru þau út að
„spássjera“. Siðan fóru þau á
„bíó“. Og þar á eftir fóru þau
á „hótel“. — Þar dönsuðu þau
og drukku óspart. Um tólfleytið
fengu þau sjer bíl, og óku heim
lil Helga. Þau fóru bæði upp í
herbergið, og aflæstu. Þau voru
bæði drukkin, en þó einkum
hann. Litla Marierlan hafði
sagt Helga að það þætti „fint“
að drekka, — svona i hófi. Og
þá hafði hann undir eins gert
það, þó liann liefði aldrei
bragðað áfengi áður en hann
kom til Reykjavílcur. Þau
slöktu ljósið. — Nóttin leið,
eins og allar aðrar nætur. En
klukkan hálf fimm um morgu-
inri fór litla Maríerlan að liuga
til lieimferðar. Helgi vildi
fylgja henni heim; en hún vildi
það ómögulega. Og hún rjeði
eins og altaf þegar Ilelgi átti
hlut að máli. Hún fór ein heim.
En Helgi lá kyr og svaf langt
fram á dag, því sunnudagur
fór i hönd; og hann var þreytt-
ur og með höfuðverk. Um
kvöldið fór liann svo að lesa
undir skólann næsta dag. Þá
þurfti liann að ná í einhverja
hók ofan í ferðakistunni sinni.
Komu honum þá peningarnir í
hug, nú væri best að láta þá
niður. Hann opnaði veskið og
ætlaði að taka peningana, —
en — hvað — var — þetta, þeir
voru horfnir. Ekki höfðu þeir
getað tínst úr veskinu, þvi það
var nýtl og vandað með góðum
lás. En alt í einu datl honum
litla Maríelan í liug. Já —, ef-
laust enginn annar —, en þetta
er hræðilegt — var hún þá
svona? — því miður — oft er
flægð undir fögru skinni. Ilelgi
greip hatt sinn, hljóp út og niður
í bæ. Hann var rauður og þrút-
inn af reiði — og sársauka. Og
gælunafnið „litla Maríerla“ suð-
aði sífelt fyrir eyrum lians.
Helgi hljóp beina leið niður að
„Hótel ísland“, og snaraðist þar
inn. Það var eins og Helga
grunaði, þar inni i veitingasaln-
um sat litla Maríerlan; og ein-
hver piltur hjá lienni. Þau sátu
þar í makindum drukku og
reyktu. Helgi varð enn reiðari,
hann gætti ekki að sjer. Reið-
in liafði náð öllum tökum á
honum. Og nú gerði hann það
óskynsamlegasta, sem lianri gat
gert undir þessum kringum-
stæðum. Hann hljóp að litlu
Maríerlunni og hrópaði:
„Þú ert bæði — hóra og —
þjófur, komdu strax með pen-
ingana mína?“
Hún svaraði eklci, en gaf ein-
um þjóninum merki að hringja
á lögregluna. Þjónninn greip
samstundis heyrnartól símans
og valdi númerið.
„Halló, þetta er Hótel ísland.
Sendið hingar fljótt lögreglu-
þjón, að taka vitlausann mann,
sem er með rosta og svívirðing-
ar við liáttvirta liótelgesti“.
Helgi beið ekki boðanna, en
hljóp út. Um leið og hann fór
út úr dyrunum leit liann sem
snöggvast á litlu Maríerluna;
en þá brosti hún ofurlitið út í
annað munnvikið, — til að
storka honum. En Helgi taut-
aði fyrir munni sjer: „Jeg er
kallaður vitlaus, en liún hátt-
virt. Svona er þá rjettlæti heims
ins“. í þessu æði sein gripið
hafði Helga, ætlaði hann að
hlaupa ofan að sjó og drekkja
sjer. Svo fanst honum hræði-
legt að vera húinn að missa
svona alla peningana, sem fað-
ir lians hafði aflað með súrum
sveita. En þó þyngst af öllu,
að verða að hætta að læra;
það mundu foreldrar hans al-
drei fyrirgefa honum. — En nú
vildi svo einkennilega til, að á
þessari stuttu leið niður að sjó
mætti Helgi Þóru, æskuvin-
stúlku sinni. Hann ætlaði fyrst
að strunsa framhjá henni, en
hún fjekk hann til að stansa og
tala við sig. Og eftir nokkurt
þjark fjekk hún liarin heim
með sjer. Þegar heim kom gekk
hún á hann, hvað það væri
sem að honum gengi. En hann
sagði að ekkert gengi að sjer.
En hún gekk því fastara að
honum, að segja sjer alt. Því
hún sagðist sjá mæta vel að
eitthvað amaði að honum, og
hann byggi yfir einhverju. Loks
ljet IJelgi undan og sagði henni
upp alla söguna.
„Ó! Helgi, jeg get hjálpað
þjer“, hrópaði hún frá sjer
numin af fögnuði. „Jeg var svo
heppin að vera búin að draga
saman á undanförnum árum
eitthvað álíka upphæð og þú
hefir tapað. Jeg hefi smátt og
smátt lagt inn í sparisjóðsbók.
Því það er gott að hafa eitt-
hvað að grípa til ef maður
verður t. d. veikur ....“
„En hvað þú ert altaf fyrir-
hyggjusöm", greip Helgi fram í.
„Við skulum ekki tala um
það; en nú ætla jeg að lána
þjer þetta, sem jeg á í spari-
sjóðnum, svo þú getir lialdið
áfram að læra. — Svo getur þú
borgað þetta einhverntíma þeg-
ar þú ert orðinn ríkur kaup-
maður“.
„En viltu ekki gefa mjer
þetta?“
Hún varð undrandi við þessa
spurningu. Þetta var meira en
lítil heimtufrekja. En samt svar
aði hún:
„Ef þú vilt það heldur, þá
get jeg vel gefið þjer þetta“.
„En viltu ekki gefa mjer
meira?“
Nú varð Þóra alveg orðlaus
af undrun yfir þessari dóna-
legu frekju. En þrátt fyrir þetta
varð hún, ekki reið, og svaraði
með mestu hógværð.
„Því er miður, að jeg á ekk-
ert meira“.
„Jú, víst áttu meira. En má
jeg ekki eiga það líka?“
„Helgi“, sagði Þóra alvarlega
og leit fast framan i hann. „Þú
ert vanþakklátur. Get jeg gefið
meira en aleigu mína?“
„Nei, nei“, sagði Helgi og
greip báðar hendur hennar, „þú
getur ekki gefið meira. En fyrst
þú ert búin að gefa mjer alt
sem þú átt, þá ertu búin að
gefa mjer þig sjálfa? Er það
ekki satt?“
Þóra roðnaði og leit undan,
en sagði ekkert.
Helgi tók liana í faðminn og
kysti hana og sagði:
„Þóra — jeg elska þig. Þú ert
svo góð, hreiri og saklaus, —
eins og engill. Þú átt besta eig-
inleika mannshjartans, og það
er hjálpfýsina, við þá sem eitt-
hvað eiga bágt. Jeg hefi breytt
þannig, að jeg átli alls ekki
skilið af þjer, að þú hjálpaðir
mjer. En samt gerðir þú það;
þú áttir nógu stórt hjarta. Og
jeg vil reyna að gjalda þjer,
þína takmarkalausu fórnfýsi;
og gefa þjer það eina seip jeg
á, og það er sjálfan mig. En í
rauninni er jeg ekki þess verð-
ugur að eiga þig, vegna þess
skugga sem fallið hefir á mig.
En þú átt nógu stórt hjarta til
að fyrirgefa mjer. Og við skul-
um reyna að gleyma þessum
undangengna atburði; mjer
finst það hafa verið ljótur
draumur“.
„Já“, svaraði Þóra i ein-
hverri leiðslu og svo lágt að
varla heyrðist. Og svo kystust
þau löngum kossi, og öðrum
og þriðja. Þetta voru fyrstu ást-
arkossarnir hennar; og fyrstu
kossarnir sem Helgi var kystur
af hreinum hug og fölskva-
lausri trygð.
— Helgi og Þóra voru trú-
lofuð.
Nokkur ár eru liðin. Helgi
er orðinn vel metinn og allefn-
aður kaupmaður i æskuþorp-
inu sinu, vestur á fjörðum.
Þóra er kaupmannsfrúin. Sam-
búð þeirra er góð. Þau lifa
saman hamingjusömu lífi, í ást
og einlægni. Það má með sanni
segja um Þóru „að sá sem gef-
ur, gefst þúsund-falt aftur“. —
Á vorin þegar fuglarnir eru
komnir og fylla loftið með sin-
um unaðslega söng, þá er það
ein tegund þeirra sem Helga
kaupmanni er bölvanlega illa
við. — Það eru maríerlurnar.
Þessir fallegu, síkviku og fjör-
ugu fuglar. En það er nafnið,
sem altaf minnir hann á hana.
Alec B. Francis, kvikmyndaleik-
ari, sem ýmsir muna úr kvikmynda-
húsunum og leikið hefir í mörg
hundruð myndum, er nýlega dá-
inn, 64 ára að aldri. Þegar Francis
fór að leika hafði hann árum sam-
an verið munkur í ítölsku klaustri,
og þótti það tíðindum sgeta, að
munkur gerðist kvikmyndaleikari.
----x----
Innfæddir menn i Tibet og Nepal
tvúa því, að Mont Everest sje alt-
af að hækka, og nú virðist svo sem
vísindin ætli að staðfesta þetta.
Jarðfræðingar, sem nýlega hafa
mælt Mount Everest fullyrða sem
sje, að tindurinn sje 9100 metrar
á hæð, eða nær 300 metrum hærr.i
en hann hefir mælst áður.
Skýstrokkur sem nýlega fór yfir
Mexico lyfti bónda einum, Creston
að nafni og tók hann með sjer
marga kilómetra. Hann fanst aftur,
lifandi að visu, en allur brotinn og
hrákaður. Þeir sem á horfðu full-
yrða að skýstrokkurinn hafi lyft
manninum meira en 200 metra í
loft upp.
----x----
Rúmenar eru ákaflega hreyknir af
fyrverandi konungi sínum, Mic-
hael af Alba Júlia. Hefir
hann þó ekki sje nema tólf ára
gamall samið leikrit og eru aðal-
persónurnar tveir keisarar, nefni-
lega Balduin af Orleans og Friðrik
af Brabant. Einnig hefur krónprins-
inn leikið leikrit i konungshöllinni,
með aðstoð kunningja sinna.
----x----
John D. Rockefeller, sem eigi alls
fyrir löngu átt 95 ára afmæli silt
í rúminu, er nú kominn á fætur
aftur. Segir hann í viðtali við blaða-
menn að hann efist ekki um, að
liann verði hundrað ára.
----x----
Af engum aldinum er flutt eins
mikið til Englands og af appelsín-
um. Samkvæmt hagskýrslum land-
búnaðarráðuneytisins enska borðar
hver Englendingur að jafnaði 40 kg.
af appelsinum á. ári.
----X—:--