Fálkinn - 12.09.1936, Page 13

F A L K I N N
13
Setjið þið saman!
1........................
2........................
3 ......................
4 ......................
5 ......................
6 ......................
7 ......................
8 ......................
9. ......................
10..........................
11 .......................
12 .......................
a—a—a <5—a ð—ar—a r—a 11—a 11—f a r
c n—gig—ga m—ga n g—gu n n—i—i 1)—
i ■/.—i r—i s—1 i—1 a r—m a r—r i ss—1 i ð—
u-—v e r—v i k—y e m
89.
1. Árferði.
2. Páraðu!
3. Hjerað í Arabíu.
4. Heimsfr. söngvari.
5. Mannsnafn.
(i. Flakk.
7. Þaðan kemur salt.
8. Aldraður.
9. Yfirstjett.
10. Kvenheiti.
11. Bær í Noregi.
12. Himna í auga.
Samslöfurnar eru alls 28 og á að
setja þær saman í 12 orð í samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir i orð-
um, taldir ofan frá og niður og öft-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp, myndi nöfn tveggja isl. togara,
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem i, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
Hæyar kvikmyndir.
Það er orðið algengt að sjá í kvik-
myndahúsum svokallaðar „hægar"
kvikmyndir, sem gerðar eru til þess
að sýna smáatriði ýmsra lireyfing .
sem gerast svo fljótt venjulega, að
þær verða ekki eygðar. Sjerstaklega
n;á nefna í þessu sambandi niyndir
al íþróttaæfingum, sem fyrst eru
sýndar ineð eðlilegum hraða og svo
endurteknar margfalt liægar, svo að
hver hreyfing iþróttamannsins sjest
greinilega, t. d. þegar hann kastai
spjóti, stekkur hástökk o. s. frv.
Þessar myndir eru og mikið not-
aðar i vísindalegum iilgangi. — En
bvernig eru þær gerðar? í venjulegri
kvikmynd, sem sýnir eðlilegan hraða,
eru teknar 24 einstakar myndir á
sekúndu, þegar sú mynd er sýnd með
sama hraða eru hreyfingarnar jafn
hraðar og hinar upprunalegu. En
sjeu t. d. teknar 240 myndir á selc-
úndu við upptöku myndarinnar og
hún svo sýnd aftúr með 24 mynda
liraða á sek. verða hreyfingarnar
tíu sinnum hægari en eðlilegt er.
Þetta er oftast nægilegt til þess að
sýna lireyfingar íþróttamanna, en til
ýmsra vísindalegra skýringa er þörf
á að seinka myndinni ennþá meira.
Eru þá notuð upptökuáhöld, sem
taka miklu fleiri myndir á sekúndu.
Nú hefir t. d. tekist að búa til áliöld,
sem geta tekið 80.000 myndir á sek-
úndu. Það þýðir, að mynd sem tek-
in er með þessum hraða á einni sek-
úndu, er svo löng, að það er verið
55 mínútur að sýna hana. Á þennan
hátt er t. d. hægl að taka skýrar
myndir af byssukúlu á fleygiferð og
því um líkt.
----x----
J.angur fundur var haldinn í neðri
málstofu enska þingsins 23.—24.
júlí. Stóð hann 34 stundir og 18 min-
úlur, án þess að nokkurnlíma væri
gert fundarhlje og er það met i sögu
þingsins. Var frumvarp stjórnarinn-
ar um styrk lil atvinnuleysingja til
umræðu og var það loks samþykt
með 350 atkvæðum gcgn 155.
——x--------
Sylvia Sidney, hin alkunna ame-
rikanska leikkona dvelur um þessai
mundir í London og er að leika i
kvikmynd hjá ensku fjelagi. Hún
hefir minna um sig en flestar kvik-
myndadísir, leigir sjer litla ibúð og
fer á fætur kl. 714, en fristundum
sinum frá leiknum ver hún til þess
að lesa og prjóna peysur, sem hún
gefur kunningjum sínum.
IV.
Daginn eftir var draugurhin mjög mált-
farinn og þreyllur. Hinar tiræðilegu tauga-
æsingar sem ltann hafði að staðaldri orðið
fvrir seinasttiðnu fjórar vikurnar, voru að
lokum farnar að segja til sín. Taugar hans
voru algeríega eyðilagðar, og hann hrökk
við hvað lítinn ltávaða, sem hann hevrði.
Fimm daga var hann um kyrt í lierhergi
sínu, að lokuin varð hann jafnvel að sætta
sig við að liætta að tialda við blóðhlettinum
á bókaherbergisgólfinu. Ef Otisfjölskyldan
kunni ekki að meta hlettinn, þá átli hún
sannarlega heldur ekki skilið að hafa tiann.
I’etta voru auðsýnilega lúatega efnishyggju-
sinnaðar manneskjur, sem voru algjörlega
sneiddar þvi að kunna að meta hið tákn-
ræna gildi yfirnáttúrlegra fyrirhrigða. Það
var heilög skylda hans að sýna sig í göngun-
um einu sinni i viku og standa og þvogla
eitthvað í stóra útskotsglugganum, fvrsta og
þriðja miðvikudag hvers mánaðar og liann
sá sjer alls ekki fært að láta þessi skyldu-
störf undir höfuð leggjast. Það var að vísu
satl að hann hafði lifað illu lífi, en hann
var samt sem áður mjög samviskusamur
með alt sem við kom yfirnáttúrlegum hlut-
um. Næstu þrjá laugardagana gekk hann
þessvegna eins og vant var í gegnum gang-
ana milli klukkan lólf og þrjú, en revndi að
varast eins mikið og hann gat, að láta heyra
eða sjást til sín. Hann tók al’ sjer skóna á
þessum gönguferðum og reyndi að vera sem
ljettstígastur á gömlu, ormjetnu gólffjölun-
um. Ilann sveipaði sig stórri svartri flauels-
skvkkju, og gælti þess ávalt vandlega að
smyrja vel hlekkina með Sólaruppkomu
Smurningsoliu. Mjer er skylt að geta þess
að hann tók mjög nærri sjer að nota þessar
varúðarráðstafanir. En saml sem áður,
kvöld nokkurt er Otisfjölskyldan sal að
miðdegisverðiniun, læddist liann inn i svefn-
herhérgi hr. Olis og tók með sjer flöSkuna.
Fyrst i stað var hann dálítið sköminustuleg-
ur yfir þessu, en liann var svo skynsamur
að liann sá hrátt að það var ýmislegt sem
þessi uppfindning hafði til síns ágælis og
kom hún ol’t í góðar þarfir. En þrátt fyrir
alt þetta fjekk liann ekki að vera óáreittur.
Það var allaf verið að strengja snæri yfir
gangana, til þess að hann dytti yfir það í
mvrkrinu, og einu sinni þegar liann hafði
tekið á sig gerfi „Svarta Isaks, eða veiði-
mannsins frá Hogley Woods“, varð liann
fyrir vondri byltu, af þvi að hönum skrikaði
fótur á rennihraut sem tvíburarnir höfðu
húið lil, með þvi að rjóðra smjöri á gólfið
frá „Veggtjalda-herberginu“ og vfir að stiga-
gatinu lijá eikarstiganum. Hann varð svo
reiður af þessari seinustu móðgun, að liann
ákvað að gera mi lokatilraunina lil þess að
halda uppi lieiðri sínum og virðingu, og á-
kvað nú að heimsækja liina ungn Eto'n
skólapilta nóttina eftir i gerfi „Ro-herts-sem
-ljet-ekki-alt-fyrir-hrjósti-hrenna, eða Höf-
uðlausa Jarlsins“.
Það voru tiðin meira en sjötíu ár frá því
að liann seinast liafði sýnl sig í þessu gerfi,
eða með öðrum orðum, frá því að hann
liafði lirælt hina fögru lafði Barbara Modisli
svo inilcið, að liún alt i einu rauf lijúskapar-
lieil, sem hún hafði gefið afa núverandi
Cahtervilte lávarðar, en strauk í hurtu með
liinuin fallega Jack Castelton, og sagði að
engin máttur í heiminum gæti fengið sig til
þess að mægjast fjölskyldu sem ljeli það
viðgangast að svona verur væru á rölti fyrir
framan húsið í rökkrinu. Nokkru síðar
skaut Canlerville lávarður vesalings Jack i
einvigi á Wandsworths vellinum, en lafði
Barbara dó úr hjartasorg í Tunhridge Well,
áður en ár var liðið frá þessum athurði, svo
það mátti með sanni segja að þetta tiltæki
hafði lánast mjög vel. Það var raunar mjög
erfitt að mála sig fyrir þetta gerfi, ef mað-
ur getur á annað liorð notað þetta orð yfir
einhvern liinn mesla levndardóm hinna vf-
irnáttúrlegu fyrirhrigða, liann var sem sje
fulla þrjá klukkutíma að undirbúa sig. Að
lokum var liann tilhúinn og var mjög á-
nægður með útlit sitt. Hin stóru leðurreið-
stígvjel sem áttu við undirhúningin voru dá-
litið of stór honum, og hann fann aðeins
aðra af hesla-skammhyssunum, en hvað
heildina snerti þá var hann vel ánægður.
Ivlukkan fimtán mínútur yfir eitt sveif hann
í gegnum þilið og læddist niður ganginn.
Þegar hann kom að tierhergi tvíhuranna,
það var kallað bláa herbergið vegna bláu
hengjanna, þá var liurðin dálítið opin. Þar
eð hann ætlaði að gera komu sína sem allra
áhrifamesta, hratt liann hurðinni upp á gátl,
en í sama bili lieltist vfir hann valn úr
stærðar fötu, svo að hann rennvöknaði, það
munaði ekki nema örlitlu að fatan kæmi á
öxlina á honum, um leið lieyrði hann niðiir-
bældan hlátur frá rúmum tvíburanna. Þetta
áfall hafði svo mikil álirif á taugakerfi
lians, að liann flýði eins og fætur toguðu
aftur til herhergis síns, en daginn eftir var
liann svo yíirkominn af alvarlegri ofkæl-
ingu, að liann gat ekki verið á ferli. Eina
luiggi'in lians í þessuni raunum var að hann
hafði ekki hafl með sjer höfuðið í þetla
ferðalag, því ef liann hefði gert það, þá
liefðu afleiðingarnar gelað orðið mjög al-
varlegar.
Nú var hann alvarlega farin að örvænta
um að gela nokkurntíma lirætt þessa ó-
hefluðu ameríkönsku fjölskyldu, í stað þess
varð hann venjulega að sætta sig við að læð-
ast á göngunum, í ilskóm með stciran rauð-
an hálsklút um hálsinn, af hræðslu við
dragsúginn, og gamaldags liandbyssu í
hendinni ef tvíhurarnir skyldu ráðast á
hann. Seinasta áfallið sem hann varð fvrir
skeði nítjánda september, þá liafði hann
rölt niður i stóra ánddyrið, þar eð hann
hjelt að þar gæti hann fengið að vera óá-
reittur. Hann var að skemta sjer að segja
segja háðglósur um stórar ljósmyndir af
Bandarikjaráðherranum og konu lians, sem
komnar voru í slað málverkanna af Ganter-
villefjölskyldunni. Hann var yfirlætislaust
en samt þokkalega klæddur, i síðum likhjúp
sem var ataður i kirkjugarðsmold, hann
liafði hundið gulri línriju um kjálkann og
hjelt á litln ljóskeri og grafaraskóflu í
hendinni. Hann liafði sem sagl tekið á sig
gerfi „Graflausa Jónasar, eða Líkþjófsins
frá Chertseyhlöðunni“. Þetla var eilt af hin-