Fálkinn


Fálkinn - 12.09.1936, Blaðsíða 13

Fálkinn - 12.09.1936, Blaðsíða 13
F A L K I N N 13 Setjið þið saman! 1........................ 2........................ 3 ...................... 4 ...................... 5 ...................... 6 ...................... 7 ...................... 8 ...................... 9. ...................... 10.......................... 11 ....................... 12 ....................... a—a—a <5—a ð—ar—a r—a 11—a 11—f a r c n—gig—ga m—ga n g—gu n n—i—i 1)— i ■/.—i r—i s—1 i—1 a r—m a r—r i ss—1 i ð— u-—v e r—v i k—y e m 89. 1. Árferði. 2. Páraðu! 3. Hjerað í Arabíu. 4. Heimsfr. söngvari. 5. Mannsnafn. (i. Flakk. 7. Þaðan kemur salt. 8. Aldraður. 9. Yfirstjett. 10. Kvenheiti. 11. Bær í Noregi. 12. Himna í auga. Samslöfurnar eru alls 28 og á að setja þær saman í 12 orð í samræmi við það sem orðin eiga að tákna, þannig að fremstu stafirnir i orð- um, taldir ofan frá og niður og öft- ustu stafirnir, taldir að neðan og upp, myndi nöfn tveggja isl. togara, Strykið yfir hverja samstöfu um leið og þjer notið hana í orð og skrifið nafnið á listann til vinstri Nota má ð sem d og i sem i, a sem á, o sem ó og u sem ú. Hæyar kvikmyndir. Það er orðið algengt að sjá í kvik- myndahúsum svokallaðar „hægar" kvikmyndir, sem gerðar eru til þess að sýna smáatriði ýmsra lireyfing . sem gerast svo fljótt venjulega, að þær verða ekki eygðar. Sjerstaklega n;á nefna í þessu sambandi niyndir al íþróttaæfingum, sem fyrst eru sýndar ineð eðlilegum hraða og svo endurteknar margfalt liægar, svo að hver hreyfing iþróttamannsins sjest greinilega, t. d. þegar hann kastai spjóti, stekkur hástökk o. s. frv. Þessar myndir eru og mikið not- aðar i vísindalegum iilgangi. — En bvernig eru þær gerðar? í venjulegri kvikmynd, sem sýnir eðlilegan hraða, eru teknar 24 einstakar myndir á sekúndu, þegar sú mynd er sýnd með sama hraða eru hreyfingarnar jafn hraðar og hinar upprunalegu. En sjeu t. d. teknar 240 myndir á selc- úndu við upptöku myndarinnar og hún svo sýnd aftúr með 24 mynda liraða á sek. verða hreyfingarnar tíu sinnum hægari en eðlilegt er. Þetta er oftast nægilegt til þess að sýna lireyfingar íþróttamanna, en til ýmsra vísindalegra skýringa er þörf á að seinka myndinni ennþá meira. Eru þá notuð upptökuáhöld, sem taka miklu fleiri myndir á sekúndu. Nú hefir t. d. tekist að búa til áliöld, sem geta tekið 80.000 myndir á sek- úndu. Það þýðir, að mynd sem tek- in er með þessum hraða á einni sek- úndu, er svo löng, að það er verið 55 mínútur að sýna hana. Á þennan hátt er t. d. hægl að taka skýrar myndir af byssukúlu á fleygiferð og því um líkt. ----x---- J.angur fundur var haldinn í neðri málstofu enska þingsins 23.—24. júlí. Stóð hann 34 stundir og 18 min- úlur, án þess að nokkurnlíma væri gert fundarhlje og er það met i sögu þingsins. Var frumvarp stjórnarinn- ar um styrk lil atvinnuleysingja til umræðu og var það loks samþykt með 350 atkvæðum gcgn 155. ——x-------- Sylvia Sidney, hin alkunna ame- rikanska leikkona dvelur um þessai mundir í London og er að leika i kvikmynd hjá ensku fjelagi. Hún hefir minna um sig en flestar kvik- myndadísir, leigir sjer litla ibúð og fer á fætur kl. 714, en fristundum sinum frá leiknum ver hún til þess að lesa og prjóna peysur, sem hún gefur kunningjum sínum. IV. Daginn eftir var draugurhin mjög mált- farinn og þreyllur. Hinar tiræðilegu tauga- æsingar sem ltann hafði að staðaldri orðið fvrir seinasttiðnu fjórar vikurnar, voru að lokum farnar að segja til sín. Taugar hans voru algeríega eyðilagðar, og hann hrökk við hvað lítinn ltávaða, sem hann hevrði. Fimm daga var hann um kyrt í lierhergi sínu, að lokuin varð hann jafnvel að sætta sig við að liætta að tialda við blóðhlettinum á bókaherbergisgólfinu. Ef Otisfjölskyldan kunni ekki að meta hlettinn, þá átli hún sannarlega heldur ekki skilið að hafa tiann. I’etta voru auðsýnilega lúatega efnishyggju- sinnaðar manneskjur, sem voru algjörlega sneiddar þvi að kunna að meta hið tákn- ræna gildi yfirnáttúrlegra fyrirhrigða. Það var heilög skylda hans að sýna sig í göngun- um einu sinni i viku og standa og þvogla eitthvað í stóra útskotsglugganum, fvrsta og þriðja miðvikudag hvers mánaðar og liann sá sjer alls ekki fært að láta þessi skyldu- störf undir höfuð leggjast. Það var að vísu satl að hann hafði lifað illu lífi, en hann var samt sem áður mjög samviskusamur með alt sem við kom yfirnáttúrlegum hlut- um. Næstu þrjá laugardagana gekk hann þessvegna eins og vant var í gegnum gang- ana milli klukkan lólf og þrjú, en revndi að varast eins mikið og hann gat, að láta heyra eða sjást til sín. Hann tók al’ sjer skóna á þessum gönguferðum og reyndi að vera sem ljettstígastur á gömlu, ormjetnu gólffjölun- um. Ilann sveipaði sig stórri svartri flauels- skvkkju, og gælti þess ávalt vandlega að smyrja vel hlekkina með Sólaruppkomu Smurningsoliu. Mjer er skylt að geta þess að hann tók mjög nærri sjer að nota þessar varúðarráðstafanir. En saml sem áður, kvöld nokkurt er Otisfjölskyldan sal að miðdegisverðiniun, læddist liann inn i svefn- herhérgi hr. Olis og tók með sjer flöSkuna. Fyrst i stað var hann dálítið sköminustuleg- ur yfir þessu, en liann var svo skynsamur að liann sá hrátt að það var ýmislegt sem þessi uppfindning hafði til síns ágælis og kom hún ol’t í góðar þarfir. En þrátt fyrir alt þetta fjekk liann ekki að vera óáreittur. Það var allaf verið að strengja snæri yfir gangana, til þess að hann dytti yfir það í mvrkrinu, og einu sinni þegar liann hafði tekið á sig gerfi „Svarta Isaks, eða veiði- mannsins frá Hogley Woods“, varð liann fyrir vondri byltu, af þvi að hönum skrikaði fótur á rennihraut sem tvíburarnir höfðu húið lil, með þvi að rjóðra smjöri á gólfið frá „Veggtjalda-herberginu“ og vfir að stiga- gatinu lijá eikarstiganum. Hann varð svo reiður af þessari seinustu móðgun, að liann ákvað að gera mi lokatilraunina lil þess að halda uppi lieiðri sínum og virðingu, og á- kvað nú að heimsækja liina ungn Eto'n skólapilta nóttina eftir i gerfi „Ro-herts-sem -ljet-ekki-alt-fyrir-hrjósti-hrenna, eða Höf- uðlausa Jarlsins“. Það voru tiðin meira en sjötíu ár frá því að liann seinast liafði sýnl sig í þessu gerfi, eða með öðrum orðum, frá því að hann liafði lirælt hina fögru lafði Barbara Modisli svo inilcið, að liún alt i einu rauf lijúskapar- lieil, sem hún hafði gefið afa núverandi Cahtervilte lávarðar, en strauk í hurtu með liinuin fallega Jack Castelton, og sagði að engin máttur í heiminum gæti fengið sig til þess að mægjast fjölskyldu sem ljeli það viðgangast að svona verur væru á rölti fyrir framan húsið í rökkrinu. Nokkru síðar skaut Canlerville lávarður vesalings Jack i einvigi á Wandsworths vellinum, en lafði Barbara dó úr hjartasorg í Tunhridge Well, áður en ár var liðið frá þessum athurði, svo það mátti með sanni segja að þetta tiltæki hafði lánast mjög vel. Það var raunar mjög erfitt að mála sig fyrir þetta gerfi, ef mað- ur getur á annað liorð notað þetta orð yfir einhvern liinn mesla levndardóm hinna vf- irnáttúrlegu fyrirhrigða, liann var sem sje fulla þrjá klukkutíma að undirbúa sig. Að lokum var liann tilhúinn og var mjög á- nægður með útlit sitt. Hin stóru leðurreið- stígvjel sem áttu við undirhúningin voru dá- litið of stór honum, og hann fann aðeins aðra af hesla-skammhyssunum, en hvað heildina snerti þá var hann vel ánægður. Ivlukkan fimtán mínútur yfir eitt sveif hann í gegnum þilið og læddist niður ganginn. Þegar hann kom að tierhergi tvíhuranna, það var kallað bláa herbergið vegna bláu hengjanna, þá var liurðin dálítið opin. Þar eð hann ætlaði að gera komu sína sem allra áhrifamesta, hratt liann hurðinni upp á gátl, en í sama bili lieltist vfir hann valn úr stærðar fötu, svo að hann rennvöknaði, það munaði ekki nema örlitlu að fatan kæmi á öxlina á honum, um leið lieyrði hann niðiir- bældan hlátur frá rúmum tvíburanna. Þetta áfall hafði svo mikil álirif á taugakerfi lians, að liann flýði eins og fætur toguðu aftur til herhergis síns, en daginn eftir var liann svo yíirkominn af alvarlegri ofkæl- ingu, að liann gat ekki verið á ferli. Eina luiggi'in lians í þessuni raunum var að hann hafði ekki hafl með sjer höfuðið í þetla ferðalag, því ef liann hefði gert það, þá liefðu afleiðingarnar gelað orðið mjög al- varlegar. Nú var hann alvarlega farin að örvænta um að gela nokkurntíma lirætt þessa ó- hefluðu ameríkönsku fjölskyldu, í stað þess varð hann venjulega að sætta sig við að læð- ast á göngunum, í ilskóm með stciran rauð- an hálsklút um hálsinn, af hræðslu við dragsúginn, og gamaldags liandbyssu í hendinni ef tvíhurarnir skyldu ráðast á hann. Seinasta áfallið sem hann varð fvrir skeði nítjánda september, þá liafði hann rölt niður i stóra ánddyrið, þar eð hann hjelt að þar gæti hann fengið að vera óá- reittur. Hann var að skemta sjer að segja segja háðglósur um stórar ljósmyndir af Bandarikjaráðherranum og konu lians, sem komnar voru í slað málverkanna af Ganter- villefjölskyldunni. Hann var yfirlætislaust en samt þokkalega klæddur, i síðum likhjúp sem var ataður i kirkjugarðsmold, hann liafði hundið gulri línriju um kjálkann og hjelt á litln ljóskeri og grafaraskóflu í hendinni. Hann liafði sem sagl tekið á sig gerfi „Graflausa Jónasar, eða Líkþjófsins frá Chertseyhlöðunni“. Þetla var eilt af hin-

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.