Fálkinn - 17.10.1936, Side 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
og svo sagði jeg honum, að hann ætti að
liringja á skrifstofuna sína.
Hann kom aftur frá símanum með hrukku
í enninu: „Wynand er kominn aftur og
heimtar að jeg hitti sig“.
Jeg sneri mjer við með staupin sem jeg
var að enda við að hella i: „Já, já, matur-
inn getur . . . . “
„Láttu hann lhða“, sagði hann og tók ann-
að glasið.
„Er Wynand altaf jafn hrenglaður?“
„Það er ekkert gaman“, sagði Macaulay
alvarlegur, „þú munt liafa heyrt, að hann
var á geðveikrahæli nærri því heilt ár, 1929.
„Nei“.
Hann kinkaði kolli. Hann settist, Ijet glas-
ið silt sitt á borð við hliðina á stólnum og
iiallaði sjer svo fram til mín.
„Hvað hefir Mimi fyrir stafni, Charles?“
„Mimi? Nú, konan lians — fyrverandi
Jeg hefi elcki hugmynd um það. Þvi skyldi
hún endilega þurfa að hafa eitthvað fyrir
stafni?“
„Því er hún vönust“, sagði hann þurlega,
og svo kom ofurhægt: „Jeg hjelt að þú vissir
það“.
Það var þá það. Jeg sagði: „Heyrðu Mac,
jeg hefi ekki sint leynirannsóknum í undan-
farin sex ár, ekki síðan 1927“.
Ilann einblíndi á mig.
„Jeg get svarið það“, sagði jeg, „ári eftir
að jeg giftist dó faðir konunnar minnar og
ljet henni eftir sögunarmyllu, spormjóa
járnbraut og ýmislegt annað dót, svo að jeg
fór af rannsóknarskrifstofunni til þess að
geta haft eftirlit með þessu. Undir öllum
kringumstæðum gæti jeg ekki hugsað mjer
að starfa fyrir Mimi Wynand eða Jorgenson
eða hvað hún heitir — hún hefir aldrei þol-
að mig og jeg ekki liana“.
„Jæja, jeg liafði ekki hugmynd um að þú
. . . .“ Macaulay þagnaði í miðri setningu og
tók glasið sitt. Þegar liann liafði tekið það
af. vörunum sagði hann: Jeg var hara að
hugsa. Fyrir þremur dögum, á þriðjudaginn
var hringir Mimi til mín, lil þess að komast
að hvar Wynand sje. Og svo hringir Dorothy
í gær og segir, að þú hafir ráðlagt sjer að
gera það, og .... þessvegna hjelt jeg, að þú
værir njósnari ennþá og fór að hrjóta heil-
ann um, hvað um væri að vera“.
„Sögðu þær þjer ekki hvað þær vildu?“
„Auðvitað. Þær vildu bara hitta liann upp
á gamlan kunningsskap. Það var ekki nema
sjálfsögð skýring“.
„Þið málaflutningsmennirnir eruð tor-
tryggið fólk“, sagði jeg, „hver veil nema
það liafi líka verið erindið — og svo pen-
ingarnir. En hvað á þetta tilstand að þýða.
Fer hann huldu höfði?“
Macaulay ypti öxlum: „Þú veisl eins mikið
um þetta og jeg. Jeg hefi ekki sjeð liann
síðan i október“.
Hann saup á aftur. „Hvað verður þú lengi
í borginni?“
„Þangað til fram yfir nýjár“, sagði jeg og
fór í símann til þess að biðja gistihúsið að
senda mjer upp matinn.
III.
Um kvöldið fórum við Nora á frumsýn-
ingu á „Honeymoon“ í Litla Leikhúsinu og
svo í samkvæmi lijá einliverju fólki, sem
hjet Freeman eða Fielding eða eitthvað svo-
leiðis. Jeg var hálf þunnur þegar hún vakti
mig morguninn eftir. Hún rjetti mjer morg-
unhlaðið og kaffibolla og sagði: „LesLu
þetta!“
Jeg las eina eða tvær setningar með mestu
þolinmæði, lagði svo blaðið frá mjer og
fjekk mjer gúlsopa af kaffi. „Grin er grín“.
sagði jeg, „en í augnahlikinu vildi jeg hafa
skifti á öllum viðtölum, sem hirt hafa verið
við O’Brien lmrgarstjóra og einum góðum
wliisk
„Það er alls ekki það, hjálfinn þinn“.
Hún Ijenti með fingrinum á blaðið: „Þarna!“
EINKARITARI FRÆGS HUGVITSMANNS
MYRTUR A HEIMILI SÍNU.
JL'LIA WOLF FUNDIN MYRT, SKOTIN FJÖLDA
MÖRGUM SKAMMBYSSUSKOTUM. LÖGREGLAN
LFJTAR AÐ HÚSBÓNDA HENNAR, CLYDE WYN-
AND HUGVITSMANNI.
Julia Wulf, 32. úra að aldri, einkaritari hins
kunna hugvitsmanns Clyde Miller Wynand, fanst
síðdegis í gær myrt ú heimili sínu í ðll East 44.
götu. Hafði verið skotið ú hana mörgum skotum.
Það var frú Christine Jörgensen, frúskilin kona
hugvitsmannsins, sem gerði þessa hræðilegu upy-
götvun. Ilafði hún gert sjer ferð til Jiilíu Wolf til
þess að hafa upp ú heimilisfangi fyrverandi manns
sins.
Frú Jorgenson, sem múnudaginn kom til borgar-
innar eftir (> úra dvöl í Evrópu, sagði lögreglunni,
að hún hefði lieyrt lúgar stunur er hún lxringdi
ú dyr hjú stúlkunni. Kallaði hún j>ú ú lyftudreng-
inn Mcrvin Holly, sem núði i ’Walther Meany, um-
sjónarmann hússins. Þegar þau komu inn í íbúð-
ina, fnndu þau ungfrú Wol/ liggjandi ú svefnher-
bergisgólfinu með fjögur súr ú brjóstinu eftir skot
úr 32-kal. skammbgssu, og úður en lœknir og lög-
regla komu ú staðinn var stúlkan önduð, og hafði
ekki fengið meðvitundina úður.
Ilerbert Macaulay, múlaflutningsmaður Wyn-
ands, tjúði lögreglnnni, að liann hefði ekki sjeð
Wynand siðan í október. Hann skýrði frú því, að
Wynand hefði hringt til sín i síma í gær og mælt
sjer mót við hann en ekki komið. Kvaðst uann
alls ófróður um dvalarstað skjólstæðings sms.
Macaulay skýrði ennfremur frú þvi, að Júlia
Wolf hefði verið starfcmdi hjú Wynand síðuslu
útta úrin. Sagðist múlaflutningsmaðurinn ekkert
þekkja til ætttmenna eða ústœðna hinnar myrtu
stúlku, og að hann gœti yfirleitt ekki gefið neinar
upplýsingar, er lögreglunni gœtu að haldi komið
við rannsókn múlsins.
Um sjúlfsmorð getur ekki verið að ræða, að
því er ....
Niðurlagið var venjulegt orðaglamur, sem
rannsóknarlögreglan er vön að þylja vfir
frjettasnötunum.
„Hver heldur þú að hafi drepið hana?“
spurði Nora þegar jeg lagði frá mjer blaðið.
„Wvnand? Mjer kæmi það ekki á óvart.
IJann er bandvitlaus“.
Þektir þú hana?“
„Já. Hvernig líst þjer á að við fáum okk-
ur dropa, eitthvað lil að liressa okkur á?“
„Hvernig var hún?“
„Ekki svo afleit“, sagði jeg, „hún leit ekki
illa út, og hausinn á henni var i lagi og ekki
var hún hrædd við að nauða á, enda veitti
lienni ekki af hvorutveggju, úr því að hún
varð að lifa saman við þennan dóna“.
„Lifðu þau saman?“
„Já. Heyrðu, nú vil jeg fá í staupinu. Það
gerðu þau að minsta kosti, þegar jeg þekli
þau“.
„Ilversvegna færðu þjer ekki bita fyrst?
Yar hún ástfangin af honum eða var þetta
bara verslun?“
„Það hefi jeg ekki liugmynd um. Það er
alt of snemt að borða morgunmat“.
Þegar Nora opnaði liurðina og var að fara
út, kom hundtikin inn og setti framlapp-
irnar upp á rúmstokkin og hausinn í andlit-
ið á mjer. .Teg klappaði lienni og reyndi að
muna eitthvað, sem Wynand hafði sagt
mjer einhverntíma, eitlhvað um kvenfólk
og hunda. Það var ekki heinlínis skáldlegt;
jeg gat ómögulega munað, hvað það var, en
mjer fanst nauðsyn á að muna það.
Nora kom með tvö glös og nýja spurn-
ingu: „Hvernig er hann?“
„Hár yfir þrjár álnir og einhver
grannasti maðurinn, sem jeg liefi nokkurn-
tíma sjeð. Hann lilýtur að vera kominn um
fimtugt og liann var nærri þvi livítur fvrir
liærum, þegar jeg kyntist honum. Að jafn-
aði veitir honum ekki af að láta klippa sig,
hann er með úfið yfirskegg og nagar á sjer
neglurnar".
Jeg ýtti frá mjer tikinni til þess að ná í
löggina mína.
„Þetta er stórfróðlegt. Hvað hafði þú
saman við hann að sælda?“
„Það var einhver drellir, sem vann hjá
honum, sem sakaði hann um að hafa stol-
ið einhverri hugmynd eða uppgötvun frá
sjer. Hann lijet Rosewater. Hann reyndi að
mýkja Wynand með þvi að lióta að skjóta
hann, sprengja húsið hans í loft upp, stela
börnunum hans, skera konuna hans á iiáls
og hver veit hvað meira, ef liann ljeti ekki
undan. Við náðum aldrei í þennan þorpara,
líkast til hefir hann orðið hræddur. Svo
mikið er víst, að hann hætti hótununum, og
það skeði aldrei neitt“.
Nora liætti að drekka og spurði:
„Hafði Wynand þá stolið nokkru frá
manninum?“
„Þei, þei“, sagði jeg, „nú eru jólih komin:
reyndu nú að hugsa hlýlega til meðbræðra
þinna í mannfjelaginu".
IV.
Síðdegis þennan sama dag gekk jeg
skemtigöngu með Astu, útskýrði fyrir ýms-
um, að hún væri þefhundur en ekki blend-
ingur af írskum og skotskum terrier, leit
inn til Jim til þess að fá mjer nokkur glös,
rakst á Larry Crowley og dró hann með
mjer heim á Hotel Normandie. Nora var
önnum kafin við að hella cocktailum á glös
fyrir „Quinn-ana“, Margot Innes, mann sem
jeg hevrði ekki nafnið á, og Dorotliy Wvn-
and.
Dorothy sagðist endilega þurfa að tala við
mig, svo að við dróum cocktailana okkar
inn í svefnherhergið.
Hún liafði engan formála að erindinu:
„Ileldurðu að það hafi verið hann pabbi,
sem drap hana, Nick?“
„Nei“, sagði jeg, „því skyldi jeg halda
það?“
„Jú, af því að lögreglan .... Heyrðu, hún
var lijákonan hans, var það ekki?“
Jeg kinkaði kolli. „Að minsta kosti var
það svo, þegar jeg þekti þau“.
Ilún góndi ofan i glasið sitl og sagði:
„Hann var faðir minn, en jeg hafði altaf
andúð á honum, og eins hefi jeg á^ henni
mömmu“. Svo leit hún á mig: „Mjer er lika