Fálkinn - 20.03.1937, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
liúsinu þeirra og geta sagt: „Jeg
hefi sigrast á breyskleika mín-
mn jeg er liættur að drekka
fvrir fullt og alt. Loksins er jeg
crðinn herra yfir sjálfum
mjer“.
Og nú hafði hún fyrirgert
þessu öllu.
Einhver sláni, sem hún hafði
rekist á á leiðinni, hafði tekið
í taumana. Hann mundi vera af
því taginu, sem er lagið á að
draga kvenfólk á tálar, hann
mundi dansa vel, vera fyndinn
í viðræðum og' kunna að slá
gullhamra á rjettum stað. En
draumur hans sjálfs var hrun-
inn í rústir. Líklega mundi hún
ætla að giflast þessum manni,
ef hann færi fram á ]>að. Kven-
fólkið er svo grunnhyggið og
lausl í rásinni. Hún liafði tekið
þennan ókunnuga mann fram
yfir hann - og það sýndi l)est
livernig hún var í raun og veru.
XJANN hringdi á veitingaliús-
ið. Jeg ætla að afbiðja
þetta borð, sem liafði verið lof-
að hr. Grey í kvöld.
En hr. Grev. Miðdegisverð-
urinn og blómin
Já, veit jeg ]mð. Afbiðjið
það altsaman.
Herra — þetta er panl-
að, blómin eru komin — þjer
ætlisi víst ekki til, að jeg beri
tapið?
Nei, vitanlega ekki, sagði
hann. — Sendið mjer reikning-
inn. Svo slengdi hann simtól-
inu frá sjer. Svo kom liann all i
einu auga á pappírsörk á skrif-
borðinu, og fansl hann þurfa að
leysa frá skjóðunni.
Hann ætlaði að skrifa Myru,
segja henni álit sitt á henn-i og
livað hann hefði kvalist. Hann
ællaði að segja henni alt — nú
gilti hann einu. Orðin runnu í
sífellu úr pennanum. Hann
skrifaði henni heiskan sann-
leikann, um alt, sem hann hafði
liðið. Um fyrstu vikurnar, þeg-
ar hendur hans skulfu og taug-
arnar voru spentar af angist og
skelfingu, þegar kvíðinn við
sturlun var að gera út af við
liann. Já, liann hafði meira að
segja verið liræddur við gömlu
konuna, sem læddist inn i her-
bergið lians ó morgnana til þess
að gera lireint hjá honuin og
kveikja upp í ofninum. Hann
hafði orðið að sitja við arininn
dag eftir dag og drekka hcita
mjólk — læknirinn sagði að það
mundi bæla hann. En það hafði
litið bælt. Það var ekki hægl
að hugsa sjer neitt ægilegra, en
það sem hann hafði liðið -—
hennar vegna. Og hvers virti
hún það? Hún hafði fórnað
verðlaununum, sem liann hafði
ált að fá í kvöld, verðlaunum
sem hann liafði þráð svo lengi,
litilsvirt boð hans og farið út
með ókunnugum manni, sem
hún liafði fundið af tilviljun á
skipinu á heimleiðinni. Fundið!
Já, það var einmitt rjetta orðið.
Hann lokaði hrjefinu, skrif-
aði utan á það, og setti á það
frímerki. Hann ætlaði að senda
það núna undir eins, áður en
honuin fjellist hugur. Á leiðinni
út að dyrunum varð lionum lit-
ið á vínflösku, sem stóð á
skenknum. Hún var full. Hann
hafði ekki pantað vin. Húsmóð-
irin hlaut að liafa tekið sig
fram um það, er liún vissi, að
hann ætlaði að hafa gesti um
kvöldið. Gagnsær, gullinn
drykkur! í honum fólsl ekki
aðeins hlýja og huggun heldur
líka gleymskan. Hann helti á
glas og drakk vínið. Hann sveið
i hálsinn. — Það er beiskju-
bragð að þessu, sagði bann við
sjálfan sig, eða hafði máske
skaplyndi íians breyst. En þeg-
ar hann liafði svolgrað úr glas-
inu, fanst lionum eins og hann
vrði að nýjum manni. Ilann
drakk annað glas. Og nú gat
liann sjeð alt það hlægilega í
þessu máli, sjeð veruleikann
eins og hann í rauninni var.
Að lmgsa sjer hann hafði
treyst konu! Mikil dæmalaus
erkiflónska. Hann liristist af
lilátri, þegar hann skenkti sjer
eitt glasið enn. Og svo var
honum sama um alt.
T/'LUKKAN var langt yfir ell-
efu, þegar Myra kom heim
til hans hún ællaði að fara að
drepa á dyrnar, þegar hún sá,
að lykillinn stóð í skráargatinu.
Ilenni þótti þetta skrítið og
gekk beint inn. Hún fann undir
eins deyfandi rósailminn — það
var fallegt af honum að muna
það, og kanske það liti svo út
sem hún liefði hagað sjer ó-
sæmilega. Hann gat ekki vitað,
að Clive Angus ætlaði aftur til
útlanda á morgun, svo að hún
varð að fá loforð hjá honum
um stöðuna handa Keith undir
eins í kvöld. Og nú hafði liún
fengið það og í fyrramálið átti
hann að tala við forstöðumann-
inn fyrir ensku deildinni. Hinn
daginn gátu þau ákveðið brúð-
kaupsdaginn. Þessi voðalegi
drykkjuskapur. Hún braut heil-
ann um, hvort hann liefði nú
sigrast á ástríðunni fyrir fult og
alt. Þetta var svo liættulegt —
eins og falinn eldur, menn gátu
stundum ekki sigrast á því,
jafnvel með besta ásetningi.
Hún opnaði hurðina að dag-
stofunni og geklc inn. Keitli lá
dauðadrukkinn á sófanum.
Hann andaði þungt, andlitið var
eldrautt og við hliðina á hon-
um stóð flaska, nærri því tóm.
Myra stóð grafkyr, andlit lienn-
ar varð eins mjallhvítt og kjóll-
inn.
Hann var þá ekki liættur að
drekka!
IJún læddist að sófanum og
horfði á liann. Ef hún hefði
ekki þráð að koma lil hans til
þess að segja honum gleðitíð-
indin um nýju stöðuna hans
hefði hún aldrei uppgötvað
þetta. Hún hefði gifst honum,
án þess að vita sannleikann.
Undarleg eru örlögin, þau opin-
bera svo oft sannleikann fyrir
einbera tilviljun.
Hún var i þann veginn að
læðast út úr stofunni, þegar hún
kom auga á brjef, frímerkt og
áritað til liennar. Hann liafði
verið of drukkinn til þess að
koma því á póstinn. Hún opn-
aði það og las — stóð þarna há
og beinvaxin í bjarmanum frá
arninum. Og á meðan lá Keitli
og svaf fast á sófanum, og þef-
urinn af áfenginu blandaðist
ilminum frá rósunum, sem
hann hafði keypt lianda henni.
Hún las brjefið, sem liann
hafði skrifað í örvæntingu, án
þess að draga fjöður yfir nokk-
uð, og liún vissi að það talaði
satt. Hann liafði háð stranga
baráttu — og sigrað. Og þetta
hafði skeð, aðeins af því að
hann hjelt að hún hefði brugð-
ist sjer, eingöngu af þvi. Brjef-
ið var skrifað af manni, sem
var auðsjáanlega ódrukkinn en
æstur útaf þvi, sem fyrir liann
hafði borið. Hún snjeri sjer að
honum og horfði á hann með
viðkvæmni, eins og móðir á lít-
ið barn, og lagðist á hnjen við
hliðina á honum.
Elskan mín, sagði hún ang-
urblítt. — Elskan mín.
Hún skildi.
ALUMINIUM.
Frh. af bls. 5.
annan úr aluminium og hinn úr
kopar, þá vegur aluminium-
þráðurinn helmingi minna en
hinn. Er ljóst, live þýðingar-
mikið þetta er fyrir raforku-
leiðslur nútimans. I heiminum
er nú til um hálfönnur miljón
kílómetra af rafleiðslum úr al-
uminium; er venjulega höfð
taug úr stáli í miðjum þræðin-
um. Vegna þess hve ljettur
þráðurinn er, er hægt að hafa
miklu lengra á milli stólpa en
annars, stundum alt að hálfan
annan kílómetra og sparar
þelta stórfje í stólpum. Auk
þess kostar aluminiumsþráður
venjulega ekki nema tæplega
hálft verð koparþráðar. Og
„elox“-húðunin virðist fela í
sjer mikla möguleika fyrir raf-
leiðslur; húð þessi leiðir ekki
rafmagn og þessvegna hugsa
menn sjer að hægt sje að nota
hana sem einangrara, í staðinn
fvrir gúnnní, bómull og þess-
háttar, sem er miklu hættara
við skemdum.
í húsasmíði og brúarsmíði er
einnig farið að nota alumini-
um, er sparar það mikið fje,
bæði af stofnkostnaði og þó
einkum viðhaldi. Auk þess þyk-
ir prýði að því. Líka eru menn
farnir að nota aluminium i
málningu. Er þessi aluminiums-
málning gjörólík allri annari
málningu og hefir marga ágæta
kosti. I málningunni eru ör-
þunnar smáflísar af aluminium,
nokkrir þúsundustu hlutar úr
millimetra á þykt. Þegar málað
er mynda þessar flísar sam-
felda húð eða himnu, eins og
lireistur á fiski. Sólin vinnur
ekkert á þessari málningu og
rigning ekki heldur.
Aluminium er líka notað i
umbúðaþynnur, eins og „stan-
iol“ og notað utan um súkku-
laði, sigarettvir, tóbak, ost, sápu
o. fl. Þessar aluminiumsþynnur
eru ekki nema 1/200 úr milli-
metra á þykt. Úr aluminium eru
einnig steyptir ýmiskonar smá-
hlutir, flöskuhettur, einangrun-
arefni. Það er notað í bensín-
geyma, í kirkjuturna, stand-
myndir og skipsmöstur, í nið-
ursuðuumbúðir og gerfitennur!
-— svo að nefnd sjeu nokkur
dæmi.
Aluminium er einkum fram-
leitt í þeim löndum, sem mikið
af ódýru vatnsafli lil þess
að framleiða rafmagn. Einu
sinni kom til orða að virkja
sjálfa Þjórsá til þess að koma
upp aluminiumsvinslu á ís-
landi en aldrei komst það í
framkvæmd og hlulabrjefin í
fyrirtækinu munu varla vera
virði pappírsins, sem þau voru
prentuð á. Norðmenn hafa
allmikla aluminiumsvinslu, m.
a. afarstórt iðjuver i Ilöyang í
Harðangri, en verða að flytja
liráefnið, bauxit, inn frá
Frakklandi, þvi að sjálfir hafa
þeir ekki nógu góðan leir i land-
inu. Bláleirinn, sem er alumini-
i mríkasti leirinn í Noregi, inni-
heldur aðeins fimtung þess al-
uminiums, sem er í bauxitinu.
Hjer á landi mun sáralítið
af leir hafa verið rannsakað
með tilliti til aluminiumsvinslu.
Hver veit nema Island eigi auð-
æfi, sem verði gullnáma í fram-
tíðinni. Nóg er vatnsaflið!
GISTIHÚS SÖNGVARANS.
Þetta gstihús heitir Patria og er á
pólska baðstaðnum Krynica i vestan-
verðum Karpatafjöllum. Söngvarinn
frægi, Jan Kiepura á gistihúsið, og
dvelur þar í frístundum sínum. Und-
anfarið liafa Júlíana Hollandsprins-
essa og Bernhard prins dvalið þar
og notið hveitibrauðsdaganna.