Fálkinn - 17.04.1937, Side 6

6
F Á L K I N N
W
NAUÐUNGARTRÚLOFUN

þETTA liefði aldrei komið fyr-
ir, ef hann Larsen kaup-
maðnr hefði ekki tekið upp á
þeim skolla, að bjóða portborg-
arvin ‘á afmælisdaginn sinn. En
Larsen tók upp flösku og þegar
hún var tóm bað liann William
Mortensen, óæðri búðarpiltinn
sinn, að skreppa ofan í kjallara
og sækja aðra. Margrete hauðst
til að fara með honum, og svo
gerðist það þarna niðri í dimm-
um kjallaranum, að Margrete
datl um haunasekk, svo að
hánn varð að grípa í hana
(W.illiam en ekki sekknrinn)
svo hún dytti ekki alveg. Eflir
á var lionum ekki fyllilega ljóst
hvort hún iiefði kyst liann eða
livort hann hefði kyst hana, í
ógáti. En svo mikið var víst, að
hann vissi ekki fyr en hann
slóð þarna á kjallaragólfinu
með stúlkuna í fanginu. Og þá
sagði Margrete:
„Svei og bjakk, Mortensen,
ekki hjelt jeg að þjer væruð
svona“, og þá vissi William
að það hlaut að vera hann, sem
liafði kvst liana.
Margrete var ofurlöng og
hlykkjótt stúlka, toginleit og
með lítinn en einbeittan munn.
Hún var lík móður sinni, sem
var sannkölluð tindabykkja, en
W.illiam var sannfærður um,
að eftir tíu ár yrði hún þó orð-
in enn líkari henni. Því fór
i'jarri að honum geðjaðisl að
Margrete. En liann var troðinn
af ásl lil hennar Elly, vinnukon-
unnar á lieimilinu, sem var lífs-
glöð og hnellin og kringluleit.
Svo var Margrete lika fjórum
árum eldri en hann, og honum
var ráðgáta hvernig i ósköpnn-
um hann hefði farið að kyssa
hana.
„Hvernig hjelduð þjer að jeg
væri ?“ spurði William, talsvert
vandræðalegur.
„Jeg hjelt að þjer væruð
skikkanlegt ungmenni", sagði
Margrete. „Piltvir, sem ekki
gerði sjer leik að því að draga
ungar stúlkur á tálar“.
„Mjer dettur ekki í hug að
draga stúlkur á tálar“, sagði
William, og þá var það Mar-
grete sem tvihendi skönkunum
um hálsinn á honum.
„Kva .... kva .... hvað er
lim að vera?“ stamaði hann og
vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
„Þú þarft ekki að segja
meira“, sagði Margrete og gældi
við hann. „Mikil hepni, að við
skyjdum verða samferða í kjall-
arann. En nú verðum við að
flýta okkur, annars gætu þau
farið að halda sitt af hverju“.
Hún dikaði á undan en Will-
am trítlaði á eftir með flöskuna
i hendi. Honum gat ekki bétur
lundist en hjer liefði skeð eilt-
livað óbætanlegt, sem ekki yrði
aftur tekið. Við borðstofudyrnar
sneri Margrete sjer að honum
og greip um hálsinn á honum
í annað sinn, fimlega eins og'
grísk-rómverskur glímukappi.
Og ekki vissi William hvernig
það atvikaðist, en svo mikið er
víst, að hurðin hrökk alt í einu
upp á gátt og' þarna stóð hann
lraman í öllu fólkinu með Mar-
grete i fanginu.
„Hvaða tilstand er nú þetta?“
baulaði Larsen kaupmaður.
„Þarna standið þið og niðið
livert utan í öðru framan í okk-
ur öllum“.
Margrete hvíaði en William
sótroðnaði. Hanii var i leiðslu,
en fann þó að hún tók í hend-
ina á honum og dró hann eftir
sjer inn í stofuna.
„Ilurðin hrökk upp“, sagði
hún.
„Jú, jeg þóttisl nú geta sjeð
það“, sagði Larsen kaupmaður.
„Hvernig detlur yður í hug að
að dirfast að vera svona nær-
göngull við hana dóltur mina
Mortensen ?“
William liorfði óttasleginn á
góðmannlegt og portvínsljóm-
andi andlitið á kaupmanninum.
Svo leit hann hornauga til frú-
arinnar. Hún var enn horn-
halgdarlegri en hún átti að sjer
að vera. Bak við hana stóð æðri
búðarsveinninn, Luðviksen að
nafni og hrosti illyrmislega en
við hliðina á honum stóð Elly,
föl og alvarleg. Svo heyrði hann
í máltólinu á Margrete, eins og'
i fjarska:
„Þú skalt ekki setja þetla fyr-
ir ])ig, pápi. Við William erum
trúlofuð!“
„Það lilýtur að vera snögg-
soðin trúlofun“, sagði kaupmað-
urinn. „Jeg hjelt það væri hún
Ellv, sem hann ....“
Frú Larsen ranghvohli til
hans augnskeyti, svo að hann
þagnaði jafnskjótlega eins og
hlautri torfu hefði verið stung-
ið ofan í kok á honum. Hann
áttaði sig og ræskti sig og sagði
svo ofur spakur:
„Þarna sjerðu, heillin niín..
Við botnum ekki i slíku lengur,
þú og jeg. Hvernig líst þjer á
ráðahaginn, gæska?“
„Mortensen er mesti efnis-
maður“, sagði frú Larsen há-
tiðlega. „Og úr því að hann
trúlofast ungri stúlku, þá hlýt-
ur liann að vita, livaða ábyrgð
hann tekst á hendur. Til ham-
ingju, góða mín!“ Hún klappaði
dóttur sinni á kinnina.
„Jeg liefði nú fremur kosið,
að hún Magga hefði fengið
mann, sem hefði verið svolitið
rosknari“, sagði kaupmaðurinn.
En úr því að þeim þykir vænt
hvoru um annað þá gerir minst
til um aldurinn. Jæja, eigum við
þá ekki að hella í glösin og óska
þeim nýtrúlofuðu til ham-
ingju?“
TV/fEÐAN Margrete hjekk um
hálsinn á móður sinni leit
William eins og sneyptur krakki
á Elly. Það var kominn roði i
kinnarnar á henni aftur, —
full mikill, fanst honum. Hún
góndi heint framundan sjer eins
og lienni kæmi þessi trúlofun
ekki lifandi baun við. William
vissi að það var skylda hans
að skýra henni frá, að þetta
væri altsaman misskilningur og'
flan, og að hann hefði aldrei
látið sjer til hugar koma að
tiúlofast henni Margrete, en
hann gat ekki komið upp úr
sjer einu orði, hvemig sem hann
ræskti sig. Það var eins og tung-
an hefði verið límd við góminn
á lionum og liann vissi ekkert
af sjer fyr en hann stóð þarna
eins og Kínverji með glas í
hendi og var að skála við fólkið
i óðaönn.
„Skál, og til hamingju", sagði
Larsen kaupmaður. „Þjer eruð
duglegur verslunarþjónn, Mort-
ensen, og þegar maður er passa-
samur verslunarþjónn verður
maður að jafnaði góður eigin-
maður líka. Segir þú ekki sama
gæskan ?“
„Jú, það er líklega eitthvað
til í þvi“, sagði frú Larsen
gætilega. „Til hamingju Morten-
sen. Jeg vona að þjer farið vel
með hana Möggu. Hún er bæði
vel að sjer til munns og handa
og svo er hún falleg stúlka“.
Og frú Larsen sendi William
augnskeyti, sem lýsti dýpsta
vafa á þvi að hann kynni að
meta þessa perlu af kvenmanni,
sem hún hafði sjálf alið npp og
tamið eftir öllum kúnstarinnar
reglum. —
Loks var kvöldið á enda. Lar-
sen kaupmanni þótti dálítið
gott í staupinu, en þegar hann
fór aðeins að finna á sjer, var
frú Larsen altaf vön að segja
að nú væri best að fara að
hátta.
William fór upp á kvistinn;
þeir bjuggu þar saman æðri
húðarsveinninn og hann Lúð-
víksen fleygði sjer i rúmið og
kveikti í sigarettu.
„Jæja, þú beist á öngulinn í
dag, Mortensen", sagði hann
Svona getur það farið þegar
kvenfólkið er of áleitið.
Stúlkur um þrítugt eiga að
lesa þessa sögu eftir
ERIK HASSIN
og láta sjer víti Margrele að
varnaði verða.
ertandi. „Jeg sje að jeg hefði átt
að aðvara þig í tíma“.
„Aðvara mig?“ spurði Will-
iam.
„Já, aðvara þig. Jeg get sagt
þjer út i æsar, hvernig þessi trú-
lofun kom undir. Þegar þið
lcomuð ofan i kjallarann þá
hrasaði hún nm poka og lá við
að delta. Og hún datt utanum
hálsinn á þjei’. Og áður en þú
gast komið upp nokkru orði þá
voruð þið trúlofuð. Og eftir á
ljek hún síðai’i þáttinn af mik-
illi fimi og hrinti upp hurðinni
með löppinni — til þess að op-
inbera trúlofunina. Og nú ert
þú eins og' rotta í gildru“.
„Hversvegna heldnrðn að það
hafi gerst með þessu móti?“
spurði William.
„Af því að hún hefir reynl
sama bragðið á mjer“, sagði
Lúðvíksen. „En jeg bað hana
að hælla þessum tiktúrum því
að jeg væri ekki fæddur í gær.
Hún er ein af þessum hrókar-
sjúklingum, seih umfram alt
verður að hafa karlmann, jafn-
vel þó hún yrði að veiða hann
í vað. En jeg þakkaði fyrir mig.
Það væri annað mál, ef gamli
maðurinn ætti eitthvað til“.
„Verslnnin er mikils virði",
sagði William. Hann var eins
og mús undir fjalarketti, en
vildi umfram alt ekki láta Lúð-
viksen sjá hvernig sjer væri inn-
anbrjósts.
„Ójá, en þjer verður nú lítil
anægja að henni“, sagði Lúð-
viksen. „Þvi að það verður nú
hann sonur lians, sem er á
verslunarskólanum, sem tekur
við versluninni, það máttu bölva
þjer upp á. Og það sem til er i
peningum — ætli það fari ekki
í porthorgarvín handa Larsen-
Margi’ete fær ekki meira en
svona tvö þúsund krónur, í
mesta lagi. Nei, komdu þjer
undan meðan timi er til, dreng-
ur minn — karlinn og kerlingin
hugsa ekki um annað, en að
ná i einhvern til að sjá fyrir
henni“.
William beit á jaxlinn. Þó
liann væri orðinn tuttugu og
þriggja ára lá honum við að
skæla eins og krakka. Hann var
ekki í vafa um að Lúðvíksen
fór með rjett mál. Það hafði
verið leikið svívirðilega á liann.
Hann skyldi segja Margrete að
fara til fjandans, undir eins á
morgun. Og síðan ætlaði hann
að segja upp vistinni og skýra
Elly frá hvernig í öllu lá.
„Nei, ef hún hefði ált dálítið