Fálkinn - 17.04.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
láta það blekkja þig. Mimi liatar karlmenn
— okkur alla — af öllu hjarta“.
Hún var hætt að gráta. Hun hnyklaði
brúnirnar og sagði: „Jeg botna ekkert í
þessu. Hatar þú hana?“
„Yenjulega ekki“.
„En núna?“
„Jeg lield ekki. Hún er heimsk og hún
þykist viss um að hún sje afar greind, og
það er vitanlega skrambi ergilegt, en jeg
held samt að jeg hati liana ekki núna“.
„Það geri jeg“, sagði Dorothy.
„Já, þú sagðir mjer það í vikunni sem
leið. Annars var það nokkuð sem jeg ætlaði
að spyrja þig um: Þektir þú, eða liefir þú
nokkurntíma sjeð þennan Arthur Nunlieim,
sem við vorum að tala um á leynikránni í
nótt?“
Hún leit hvast á mig: „Nú ert þú að
reyna að skifta um umtalsefni".
„Nei, mig langar bara lil að vita þetta.
Hvað segirðu um það?“
„Jeg hefi hvorki þekt liann eða sjeð
hann“.
„Það var minst á hann í blöðunum“,
sagði jeg við hana. „Það var hann sem
sagði lögreglunni, að Morelli þekti Júliu
W,olf“.
„Jeg man ekki eftir að jeg hafi heyrt
hans getið“, sagði hún, „jeg hefi aldrei
heyrt nafnið fyr en í nótt“.
Jeg lýsti honum fyrir henni: „Hefirðu
nokkurntima sjeð hann?“
„Nei“.
„Þektirðu nokkuð af fólkinu, sem við hitt-
um lijá Studsy í nólt?“
„Nei —. Jeg get svarið þjer það, Nick, að
jeg mundi segja þjer það, ef jeg vissi nokk-
nð, sem gæti konnð þjer að gagni“.
„Og sama þó það kæmi einhverjum að
ógagni ?“
„Já“, sagði hún samstundis, og svo: „Hvað
meinarðu ?“
„Þú veist vel hvað jeg meina“.
Hún tók höndum fyrir andlitið og rödd
hennar heyrðist varla: „Jeg er hrædd, Nick
— jeg —“
Ilún kipti að sjer höndunum því að drep-
ið var á dyrnar.
„Kom inn‘„ sagði jeg.
Andy opnaði dyrnar en ekki meira en svo,
að liann rjett gat rekið hausinn inn um gætt-
ina. Ilann reyndi að láta sem hann væri ekki
forvitinn, þegar hann sagði: „Fulltrúann
langár til að tala örfá orð við yður“.
„Jeg skal koma“, sagði jeg.
Hann opnaði liurðina betur. „Hann bíður
eftir yður“. Hann deplaði íbyggilega til mín
augunum, en munnvikin lireyfðust mikið
meira en augun og svipurinn varð afar skrit-
inn.
„Jeg skal koma til þín aftur“, sagði jeg
við Dorothy og fór með honum.
Hann lokaði dyrunum eftir mjer og bar
munninn fast upp að eyranu á mjer: „Dreng
urinn stóð á hleri við skráargatið“, hvíslaði
hann.
„Gilbert?"
„Jú, ætli ekki það. Honum tókst að laum-
ast frá þegar hann sá mig koma, en jeg sá
nóg samt“.
„Hann slapp vel við það“, sagði jeg, en
hvernig gengur ykkur með frú Jorgensen?“
Hann bjó til stórt 0 úr þykku vörunum og
frísaði eins og hestur: Ja, það er nú meiri
kvenmaðurinn“.
XXV.
Við fórum inn í svefnliex’bergið til Mimi.
Hún sat í hægindastól við gluggann og var
einstaklega ánægjuleg á svipinn. Hún brosti
glaðlega til mín og sagði: „Sál mín er livít
eins og snjórinn. Jeg hefi meðgengið alt“.
Guild stóð við borðið og þurkaði sjer í
framan með vasaklút. Það voru enn svita-
dropar á gagnaugunum á honum, og and-
litið var gamallegt og þreytulegt. Hnífurinn
og festin og vasaklúturinn sem verið hafði
utan um það lá á borðinu.
„Búið?“ spurði jeg.
„Svei mjer ef jeg veit það“, sagði hann.
Hann sneri sjer að Mimi. „Álítið þjer að við
sjeum búin?“
Mimi hló. „Jeg get ekki hugsað mjer að
það sje neitt fleira“.
„Gott“, sagði Guild hægt, eins og honum
væri það á móti skapi, „ef svo er þá held jeg,
að jeg verði að tala ofurlítið við mr. Charles,
ef þjer viljið afsaka okkur í nokkrar mínút-
ur“. Hann braut vasaklút sinn vandlega
saman og stakk honum í vasann.
„Þið getið talað saman hjerna“. Hún stóð
upp úr stólnum. „Jeg ætla að fara inn og
lala við frú Charles, þangað til þið eruð bún-
ir“. Hún klappaði xnjer gletnislega á kinxx-
ina nxeð einum fingurgóminum, um leið og
liúix gekk hjá. „Nú máttu ekki láta þá segja
ljótt um mig, Nick“.
Andy lauk upp dyrunum fyrir henni, lokaði
aftur á eftir henni og gerði aftur O með
munriinum og frísaði.
Jeg lagðist upp í rúxxxið. „Jæja“, sagði jeg,
„livað er ixú?“
Guild ræskti sig. „Ilún sagði okkur hverxx-
ig hún lxefði fundið þennaix keðjustubb
lijerna og hnífinn á gólfinu, stúlkan liefir
líklega slitið keðjuna þegar húxx var í svift-
ingunum við Wynand. Hún sagði okkur líka
ástæðuna til, að liúxx hefði leynt þessu þang-
að til núna. Okkar á milli sagt, þá er lítið á
þessu að græða, ef maður vill lita rólega og
hleypidónxalaust á nxálið, en það getur vel
verið, að xxxaður eigi eftir að líta þannig á
þetta mál. Sannast að segja: jeg get aldrei
botnað í þessari manneskju — svei mjer ef
jeg get það“.
„Aðalatriðið“, sagði jeg, „er það, að mað-
ur láti hana dasast. Þegar þjer standið hana
að lygi, þá viðurkennir hún það, og lætur
vður svo fá aðra lygi í staðinn, og þegar
maður flettir ofan af lienni líka þá viður
kennir hún það og keniur með nýja, og svo
koll af kolli. Flestu fólki — jafnvel kven-
fólki — felst hugur þegar það er staðið að
þriðju eða f jórðu lyginni, og flýr þá á náðir
sannleikans eða það steinþegir, en Mimi er
ekki svoleiðis. Hún veður bara elginn áfram
að maður verður að vera mjög gætinn, ann-
ars veit maður ekki af sjer fyr en maður er
farinn að trúa henni. Ekki af því að það
sje svo sennilegt sem hún segir, heldur blátt
áfram af því að maður verður slituppgef-
inn af að tortryggja hana“.
Guild sagði „hmm — það gelur verið“.
Hann stakk einum fingri undir flibhann, og
það leit út fyrir að honum liði bölvanlega.
„Heyrið þjer mjer, lxaldið þjer að hún liafi
drepið stúlkuna?“
Jeg tók eftir að Andy starði á mig eins
og naut á nývirki, svo að augun tútnuðu.
Jeg settist upp í rúminu og fæturnir ofan
á gólfi. „Jeg vildi óska, að jeg vissi það.
Þetta hjerna með festina lítur vel úl, eins
og tilbúið spor, en . . Við getum að minsta
kosti koniist að livort liann á svona keðju,
jafnvel lika hvort liann á liana ennþá. Ef
hún nxan eins vel eftir þessari festi og hún
lætur, þá get jeg ekki betur sjeð en henni
liefði verið vandalaust að fá gullsmið til að
gera eftirlikingu af henni, og allir geta keypt
sjer hníf og látið grafa á hann livaða fanga-
mark, sem þeim dettur í hug. En það er ó-
sennilegt að hún hafi gerst svo djörf. Ef hún
hefir búið þetta spor til sjálf, er sennilegra
að hún liefði haft rjettu keðjuna — máske
hefir hún haft hana árunx saman — en alt
þetta verðið þið að grafa upp sjálfir, piltar“.
„Við gerunx okkar besta“, sagði Guild þol-
inmóður. „Svo að þjer haldið að það hafi
verið hún sem gerði það?“
„Þjer meinið — framdi morðið?“ Jeg
hristi höfuðið. „Svo langt er jeg ekki konx-
inn. Hvað er um Nunheim? Komu kúlurnar
heim við byssuna?“
„Það gerðu þær — áreiðanlega úr sömu
byssunni, sem stúlkan var drepin með —
allar fimm“.
„Hafði hann fengið finxm skot?“
„Það hafði hann — og á svo stuttu svæði
að fötin hans liöfðu sviðnað“.
„Jeg sá stelpuna hans, þá stóru rauð-
lxærðu, á leyniknæpu i nótt. Hún segir að
þjer og jeg höfunx drepið hann, af þvi að
liann vissi of mikið“.
Hann sagði: „Hmm — hvaða leyniknæpa
var það? Jeg gæti ef til vill haft gaman af
að spjalla við hana“.'
„Pigiron-klúbburinn hans Studsy Burke“,
sagði jeg og gaf honuni heimilisfangið „Mor-
elli lieldur sig líka þar. Hann sagði mjer að
Júlía Wolf liefði heitið Naucjr Kane rjettu
nafni, og að hún eigi friðil, sem situr í fang-
elsinu i Ohio, Face Peddler lieitir hann“.
Guild sagði já við mig þannig, að mjer gat
dottið í hug, að liann vissi þegar um Pepp-
ler og alt sem vitað væri unx fortíð Júlíu.
„Og hvað hafið þjer grætt fleira á förinni?“
„Einn af vinum mínunx, blaðritari sem
heitir Larry Crowley, sá Jorgenson koma út
úr veðlánarabúð á 6. Avenue nálægt 40.
götu siðdegis í gær“.
„Já“.
„Þjer vii’ðist ekki vera ginkeyptur fvrir
frjettum mínum. Jeg — er —“
Mimi opnaði dyrnar og kom inn nxeð glös,
whistky og sódavaín á bakka. „Mjer datt i
hug að þið munduð hafa lyst á þessu“, sagði
hún glaðlega.
Við þökkuðum fyrir.
Hún setti bakkann á boðið og sagði: „Jeg
ætla ekki að trufla ykkur“, og horfði á okk-
ur með broshýru unxburðarlyndi, senx kon-
um þykir svo gaman að sýna karlmönnum
er sitja saman, og lor svo út.
„Þjer ætluðuð að fara að segja eitthvað“,
sagði Guild.
„Jeg ætlaði aðeins að segja ykkur það, að
ef hið haldið ekki, að jeg segi ykkur alt sem