Fálkinn


Fálkinn - 08.05.1937, Blaðsíða 12

Fálkinn - 08.05.1937, Blaðsíða 12
12 F Á L K I N N DASHIELL HAMMET: Granni maðurinn. Leynilögreglusaga. una mína liringdi lögreglan: Júlía var dauð! Nú getur þú skilið, að xnjer datt ekki í hug, að Wynand liefði drepið liana -- ekki aUgnablik. Það hlýtur þú að geta skil- ið, því að þú trúir því ekki enn, að hann hafi gerl það. Þegar jeg svo fór þangað og lögreglan fór að spyrja mig spjörunum úr uin hann og jeg gat sjeð að liún hafði liann grunaðan, þá gerði jeg það sama sem 999 af hverjum þúsund málaflutningsmönnum hefðu gert fyrir skjólstæðing sinn í sömu sporum — jeg þagði yfir því, að jeg hefði sjeð liann þarna á næstu grösum um það leyti, sem morðið var framið. Jeg sagði lögreglunni ]>að, sem jeg sagði þjer að jeg hefði haft stefnumót við hann, og að hann hefði ekki komið — og Ijet hana skilja, að jeg lxefði farið beina leið frá Plaza á skrifstofu Hermanns“. „Það skil jeg mætavel“, samsinti jeg. „Það liefði ekki verið hyggilegt af þjer að segja ítarlega frá, áður en þú hafðir heyrt hvað Wynand liafði sagt“. „Einmitt, og — nú jæja, en gallinn er, að jeg hefi ekki fengið að heyra hans fram- burð. Jeg bjóst við, að liann mundi koma eða síma til min, en hann gerði lxvorugt, þangað til á fimtudaginn, að jeg fjekk brjef frá honum frá Philadelphia, og þar mint- isl hann ekki einu orði á, hversvegna hann lvafði ekki liitt nxig þennan föstudag, og ekki orð um — ja, þú sást brjefið sjálfur. Ilvað álíturðu um þelta?“ „Þú átt við, að það gæli benl á að hann væri sekur?“ „Já“. „Ekki neitt sjerstakt“, sagði jeg. „Mjer finst eiginlega að hann skrifi eins og maður gæti búist við af honurn, ef hann hefði ekki myrt hana engin hræðsla við að lögregl- an gruni hann, nema ef ske kynni, að hún truflaði hann i því, sem hann hefir fyrir stafni. Ósk um, að gengið verði frá öllu þessu, án þess að honum verði gert mikið ónæði. Ekki neitt sjerlega gáfulegt brjef, en í mjög góðu samræmi við þessa sjerstöku geðbilun hans. Mjer er sem jeg sjái hann, þegar liann var að senda það, án þess að láta sjer detta i hug, að það besta sem bann hefði getað gert, var að gera grein fyrir, hvar hann hafði dvalið morðdaginn. Ertu alveg viss um, að hann liafi verið að koma frá Júlíu, þegar þú sást liann?“ „Jeg er alveg viss um það núna. Og mjer fansl það undir eins sennilegt. Svo datt mjer i liug, að ef til vill liefði hann verið i rannsókn.astofunni sinni. Hún er i 1. Avenue, aðeins nokkrar húslengdir frá staðnum, sem jeg' sá liann á og þó að lokað hefði verið þar síðan liann fór, þá endur- nýjuðum við leigumálann lil eins mánaðar og þar beið alt tilbúið undir það, að liann kæmi aftur og færi að starfa, svo að hann Iiefði vel gelað verið þar síðdegis um dag- inn. Lögreglan gat ekkert fundið, sem sagði til um, hvoxd hann hefði komið þangað eða ekki“. „Eitt vildi jeg mega spyrja þig um: Það var eitthvað minst á, að liann hefði látið skeggið vaxa. Var hann —“ „Nei — það voru sömu kinnbeinin og sama ódólega livíta yfirskeggið“. „Og svo annað: I gær var drepinn maður sem heitir Nunheim; lítill —“ „Jeg kem rjett strax að því“, sagði liann. „Jeg var að liugsa um þennan kranga, sem þú hjelst að elti þig ....“. Macaulay starði á mig: „Þú getur hugsað þjer að það liafi veiáð Nunheim?“ „Jeg veit það ekki. Mjer datt hann svona í hug“. „Jeg veit það ekki heldur“, sagði hann. „Jeg liefi aldrei liitt Nunheim svo að jeg viti“. „Hann var lítill, ekki nema 5 fet og 3 þumlungar og liefir líklega verið um það bil 120 pund. Gæli trúað, að hann væri 35—36 ára. Tekinn, dökkhærður og dökk, náin augu, munnurinn stór, nefið langl og sviplaust, leðurblökueyru heldur ískyggi- legur náungi“. „Það getur vel hafa verið hann“, sagði hann, „en jeg gat ekki sjeð liann nálægt. Jeg ímynda mjer að lögreglan vildi lofa mjer að sjá hann“. — Hann ypti öxlum. „Ekki af þvi að það hafi nokkra þýðingu framar. Hvað var jeg annars að tala um? Nú, já, jeg var að segja þjer, að jeg hefði ekki getað náð sambandi við Wynand. Mjer kom þetta illa, því að lögreglan hjelt auð- sjáanlega, að jeg vissi, hvar hann væri, en segði henni ósatt. Það hjelst þú víst líka var það ekki?“ „Jú“, svaraði jeg. „Og sennilega hefir þú haldið líka, eins og lögreglan, að jeg hafi hitt hann á Holel Plaza eða síðar, sjálfan morðdaginn". „Það var mjög sennilegt“. „.Tá, og auðvitað hefir þú rjett fyrir þjer, að nokkru leyti. Jeg hafði að minsta kosti sjeð hann og sjeð hann á stað og á þeim tíma, senr lögreglan mundi hafa stafað „Sekur“ með stóru S; svo að úr því að jeg var farinn að ljúga ósjálfrátt og óbeint, þá hjelt jeg því nú áfrarn beint og af ásettu ráði. Ilermann hafði verið lokaður inni á þessum fundi og vissi ekki hve lengi jeg hefði beðið eftir honum. Louise Jakobs er góð vinkona mín. Án þess að fara frekar út i þá sálma, sagði jeg henni, að hún gæli hjálpað nrjer með því, að segja húsbónd- anum, að jeg lrefði komið á skrifstofuna 1 eða 2 mínútur yfir 3, og liún var til í það. Til þess að liafa vaðið fyrir neðan sig sagði jeg henni, að ef illa færi, gæti hún altaf sagt, að hún myndi ekki lrvenær jeg hefði komið, en að jeg hefði sagt henni af til- viljun daginn eftir, að jeg hefði konrið á þessuni og þessunr tíma, og að hún liefði ekki haft neina ástæðu til að rengja mig — þú skilur, hún gat skelt skuldinni á mig“. Macaulay dró þungt andann. „En þetta skiftir nú engu máli lengur. Það sem máli skiftir er það, að jeg lreyrði frá Wynand i morgun“. „Eitt af þessunr rugl-brjefum?“ „Nei, hann símaði. Jeg aftalaði að hitta liann í kvöld — bæði fyrir mína hönd og þína. Jeg sagði honuin, að þú fengist ekki til að gera neitt fyrir hann, nema þú gætir náð tali af honum, og þá lofaði hann að hitta okkur í kvöld. Jeg set lögreglunni vit- anlega stefnumót líka. Jeg get ekki forsvar- að, að halda áfram að lialda hlífisskildi yfir honum svona. Jeg get látið sýkna hann með því að bera við geðveikinni og láta setja hann í gæslu, það er alt og sumt sem jeg get gert og alt og sumt sem jeg vil gera“. „Ertu búinn að gera lögreglunni aðvart?“ „Nei, bann hringdi ekki fyr en eftir að hún var farin. Og hvað sem öðru liðm*, þá vildi jeg tala við þig fyrst. Jeg ætlaði að segja þjer, að jeg lxefði ekki glevmt hvað jeg skuldaði þjer, og — „Bull“, sagði jeg. „Það er ekki bull“. Hann sneri sjer að Noru. „Jeg geri ekki ráð fyi’ii’, að bann liafi nokkurntíma sagt yður, að liann bjargaði lífi nrínu einusinni — i sprengjugíg í —“ „Hann er vitlaus“, sagði jeg við hana, „liann skaut á nrann og hitti ekki og jeg skaut og hitti — það var alt og sumt“. Jeg sneri mjer* að lionum aftur: „Hversvegna læturðu ekki lögregluna bíða svolitið enn? Hvernig væri að þú og jeg hittuni Wynand fyrst og heyrðum livað liann hefir að segja. Við getum sest á hann og blásið i blíslrur, þegar við erum að ljúka fundinum ef við erunr orðnir sannfærðir um, að liann sje morðinginn“. Macaulay brosti þreytulega. „Þú ert enn þá i vafa? Jæja, jeg er reiðubúinn til að haga mjer eftir þjer, þó nrjer finnist það vera —. En nráske skiftir þú skoðun þegar jeg lrefi sagt þjer frá sanrtalinu okkar“. Dorotlry kom geispandi inn i náttkjól af Noru, sem var alt of stór lienni: „Ó!“ liróp- aði hún þegar lrún sá Macaulay, jeg vissi ekki að þjer voruð lrjerna. Er nokkuð nýtl að frjetla af föður mínum?“ Hann leit til mín. Jeg liristi höfuðið. Hann sagði við hana „Ekki ennþá, en ef til vill frjettunr við eittlrvað í dag“. „Dorothy hefir fengið að vita svolitið óbeint. Segðu Macaulay það senr Gilbert sagði“. „Þú nreinar þelta um jiabba?“ spurði hún hikandi og horfði í gaupnir sjer. „Nei, lrvernig dettur þjer í hug að jeg nreini það?“ sagði jeg Ilún roðnaði og lrorfði ávitunaraugum á mig. Svo sagði hún óðanrála við Macaulay: „Gil hitti föður minn í gær, og lrann sagði honunr lrver lrefði drepið nriss Wolf“. „Hvað segið þjer, manneskja?" Hún kinkaði kolli fjórum til fimm sinn- unr, grafalvarleg. Macaulay horfði á mig eins og út á þekju. „Þetta þarf alls ekki að lrafa verið svona“, sagði jeg, „það er bara svona, senr Gil sagði að það lrefði verið“. „Nú, jeg skil, Svo þú heldur að hann liafi nráske------“ „Þú hefir vist ekki talað sjerlega nrikið við fjölskylduna siðan fjandinn varð laus er það?“ spurði jeg. „Nei“. „Það er fróðlegt. Þau eru öll vitlaus af kynferðisástríðu, held jeg, og það er farið að slíga þeim til höfuðs. Þau fara að —“ Dorotlry varð reið: „Þú ert viðbjóðslegur, finsl mjer. Jeg lrefi gert nritt besta til að —“ „Undan hverju ertu að kvarta“, spurði jeg, „jeg geri þjer þó til geðs núna. Jeg er fús til að trúa því, að Gil lrafi sagl þjer þetta. En þú mátt ekki búast við of nriklu af mjer“.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.