Fálkinn - 08.05.1937, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman!
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
1. Bæjarnafn á austurlandi.
2. Ljótt hljóð.
3. liorg í Frakklandi.
4. Kvenheiti.
5. Mannsnafn.
(i. Konungsnafn.
7. Skiki.
8. Gamalt fjall.
9. Mannsnafn.
10. Fen.
11. -------n, segja prestarnir.
12. Fásjeður hlutur.
13. Konungur í Egyptó.
14. —------e, skuld.
11.
12.
13.
14.
a—<a
at—diý
—agn—am—ar-
•e—en—fer—fj—fi
ÓS-
IV
i—í—j að—lán s—m us—n a n n—o
—rar—ras—rou—tet.
ar—
inn
g—ó
Samstöfurnar eru alls 29 og á að
setja þær saman í 14 orð i samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir í orð-
unum taldir ofan frá og niður og
upp, myndi nöfn tveggja íslenskra
vatnsfalla.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
Best er að auglýsa í Fálkanum
SVÍAR SLÁST VIÐ DANI.
í Forum í Kaupmannahöfn fór ný-
lega fram landssamkepni í hnefa-
leik milli Svia og Dana. Hjer á mynd-
inni sjást lið beggja landanna: Sviar
að ofan en Danir að neðan.
Macaulay spurði: „Og' hver var það þá,
sem drap liaua?“
„Jeg veit það ekki. Cxil vildi ekki segja
mjer það“.
„Hefir bróðir yðar hitt hann oft?“
„Jeg veit ekki hvað oft. Hann sagðist bara
hafa hitt hann“.
„Og var minst nokkuð á hm — þennan
mann — Nunheim?“
„Nei, það hefir Nick lika spurt mig um.
Hann sagði mjer ekki annað“.
Jeg mætti augnaráði Noru og gaf lienni
bendingu. Hún slóð upp og sagði: Við skul-
um fara inn í hina stofuna, Dorothjg og
lofa þeim að gera livað þeir nú halda, að
þeir sjeu að gera“.
Dorothy fór út nauðug, en samt fór hún
með Noru.
Macaulay sagði: „Hún er orðin lagleg“.
Iíann ræksti sig. „Jeg vona, að konan þín —“
„Minstu ekki á það. Nora sjer um sig. Þú
ællaðir að fara að segja mjer frá samtali
þínu við Wynand“.
„Hann hringdi rjett eftir að lögreglan var
farin og sagðist hafa sjeð auglýsinguna i
„Times“ og langaði til að fá að vila hvað
jeg vildi sjer. Jeg sagði honum, að þig lang-
aði lítið til að l'ara að sletta þjer fram í hans
mál og liefðir sagt, að þú kæmir ekki nærri
þeim, án þess að þú talaðir fyrst um þetta
við hann, og þá kom okkur saman um, að
hittast í kvöld. Svo spurði liann mig hvort
jeg hefði liitt Mimi, og jeg sagðist hafa liitl
hana nokkrum sinnum eftir að liún kom aft-
ur frá Evrópu, og að jeg hefði lika sjeð dótt-
ur hans. Og þá sagi hann orðrjett: „Ef kon-
an mín skyldi hiðja um peninga, þá láttu
liana hafa eins og hún vill, nema það keyri
úr hófi“.
„Það munaði ekki um það“, sagði jeg.
Macaulay kinkaði kolli. „Það sagði jeg
líka við sjálfan mig. Jeg spurði hann livers-
vegna, en hann sagðist liafa lesið svo mikið
í morgunblöðunum, að hann væri sannfærð-
ur um, að liún væri i klónum á Rosewater,
en ekki samsek honum, og' að hann liefði
ástæðu til að lialda, að liún væri „velviljuð“
honum þ. e. Wynand sjálfum. Jeg fór
að skilja hvert hann var að fara, og sagði
lionum, að hún væri búin að aflienda lög-
reglunni hnífinn og úrkeðjubútinn. Og
reyndu nú að gela, livað hann sagði við því?“
„Það gefst jeg upp við“.
„Hann hummaði og ha-aði nokkra stund
ekki mikið samt, og svo spurði hann —
eins eðlilega og hægt var að hugsa sjer:
„Þjer meinið hnífinn og keðjuna, sem fylgdi
úrinu, sem jeg fjekk Júlíu, til að koma því
í viðgerð “
Jeg liló: „Og hvað sagðir þú við þvi?“
„Hvað átti jeg að segja. Það var eins og
mjer væri gefið utanundir. Áður en jeg gat
látið mjer detta nokkuð í hug til að svara,
sagði liann: „Það gerir ekkerl til, við getum
talað nánar um það i kvöld“. Jeg spurði
hann hvar og hvenær við ættum að hittast,
og hann sagðist skyldu síma til mín seinna,
hann vissi ekki ennþá hvenær hann hefði
tíma. Svo afrjeðum við, að hann skyldi
hringja heim til mín klukkan tíu. En nú var
eins og hann yrði alt i einu önnum kafinn,
þó að honum liefði ekki legið neitt á liingað
til, og liafði nú ekki tíma til að svara neinu
af því, sem jeg spurði hann um. Hann
hringdi af og þá hringdi jeg lil þín. Held-
urðu ennþá, að liann sje saklaus?"
„Jeg er ekki eins öruggur og jeg var“,
sagði jeg hægt. „Hvað viss ert þú um, að
heyra frá honum klukkan tíu?“
Macaulay ypti öxlum: „Það veist þú eins
vel og jeg“.
„Ennþá mundi jeg ekki ónáða lögregluna
ef jeg væri í þínum sporum, fyr en við höf-
um náð í manninn og getum afhent hann.
Þessi litla saga verður ekki beinlínis til þess
að tendra ást lögreglunnar á þjer, og jafnvel
þó að hún stingi þjer ekki inn undir eins,
þá máttu eiga það vist, að luin gerir þjer hel-
vítið heitt, ef Wynand gabbar okkur i
kvöld“.
„Það veit jeg ofur vel, en jeg vildi gjarn-
an ljetta þessari byrði af mjer“.
„Fáeinir tímar lengur eða skemur gera
hvorki til nje frá“, sagði jeg. „Mintist annar-
hvor ykkar á það, að hann hefði svikist um,
að koma á tilsettum tima á Hotel Plaza?“
„Nei. Jeg fjekk ekki einu sinni tækifæri
til að spyrja hann umþað. Jæja, ef þú segir
að jeg eigi að bíða, þá bíð jeg, en —“
„Við skulum að minsta kosti biða þangað
til hann hringir til þín í kvöld — ef hann
þá gerir það — og þá getum við ákveðið,
hvort við höfum lögregluna með okkur“.
„Þú treystir þvi ekki að haniv simi?“
„Jeg er ekki sjerlega viss um það“, sagði
jeg. „Hann efndi ekki orð sin seinast, og
það lítur svo út, sem hann sneiði hjá þjer
síðan hann heyrði, að Mimi liefði fengið
lögreglunni festarbútinn og hnífinn. Jeg
mundi mundi vera mjög efunarsamur, ef
jeg væri í þínum sporum, en nú sjáum við
til. Það er best að jeg komi heim lil þín um
klukkan níu er það ekki?“
„Komdu og borðaðu með mjer miðdegis-
verð“.
„Það get jeg ekki, en jeg skal koma eins
snennna og mjer er mögulegt ef ske
kynni að liann hringdi fyrir timann. Við
verðum að liafa snör handtök. Hvai áttu
lieima “
Macaulay gaf mjer heimilisfang sitt í
Scarstale og slóð upp. „Viltu lieilsa frúnni
frá mjer og þakka ifyrir. En, biddu við, jeg
vona að þú hafir ekki misskilið það, sem
jeg sagði um Harrison Quinn i nótt. Jeg
meinti ekki annað en það, sem jeg sagði,
að mjer hefðu gefist illa þau ráð, sem hann
gaf mjer um hlutabrjefamarkaðinn. Það
var alls ekki tilgangur minn að fara að
drótta því, að — þú skilur — eða að það
geti ekki vel verið, að liann liafi grætt pen-
inga fyrir aðra skiftavini sína“.