Fálkinn - 30.10.1937, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
gólí'ið. Hversvegna getur hann
ekki fengið frið? Það er deg-
inum ljósara, að ekki getur
hann farið til Ingiriðar og boðið
henni hjálp, jafnvel þó að Geir-
þrúður vœri dóttir hans. Ingi-
ríður er ekkja Hálfdans, hún
hefir tilheyrt bróður hans, svo
að .... nei, aldrei að eilífu!
Það er alt úti, þeirra á milli,
liefir verið svo í fjögur ár, og
skal verða svo méðan hann lif-
ii. Fólk má segja hvað sem það
vili en ekki skal hún eða
krakkinn fá krónu virði frá lion-
um, ekki einn eyriiHún kallaði
hann einu sinni fyllisvin, sagði
að honum þætti vænna um
brennivínið en um hana, en
þegar hann fann að þessu við
liana ef til vill nokkuð hrana-
lega, því að hann var fullur
þá .... já, þá grýtti lnin hringn-
i.m beint á ásjónuna á honum
og sagði, að nú væri alt búið á
ínilli þeirra.
Það höfðu margir verið vitni
að þessu alviki og þar á meðal
Hálfdan. Hann hafði tekið svari
Ingiríðar og beðið Reinert að
fara beim. En þá hafði þeim
lenl saman í áflogum, blóðug-
um ryskingum og Hálfdan hafði
legið eftir á gólfinu barinn og
blóðugur.
Síðan hafði Reinert aldrei lit-
ið bróður sinn rjettu auga. Og
daginn sem þau giftust, Ingi-
ríður og Hálfdan, kom Reinert
óboðinn í brúðkaupið. Hann
var líka fullur þá og' kom öllu
i uppnám. En þá var tekið i
hnakkadrambið á honum og
hann var leikinn svo hart, að
han'n varð að liggja i bólinu
tvo næstu daga. En eftir það
varð alger breyting á honum,
hann hætti að drekka og varð
kaldur og fáskiftinn. Nú var
ómögulegt að fá hann til að
bragða svo mikið sem glas af
öli.
Reinert lítur á úrið sitl og
komrar eins og honum ljetti.
Guði sje lof, nú getur hann
hyrjað á síðustu umferðinni.
Hún er ekki farin á minna en
klukkutíma en þegar hann er
liðinn verður einhver af vjela-
mönnunum kominn, svo að
liann fær einhvern að taka við.
Hann fer i vindjakkann sinn
og selur upp húfuna. í mark-
úrinu er ól, sem hann bregður
vfir öxlina, svo bítur hann nýja
tóbakstölu, tekur sterkt vasa-
ljós og leggur út i storminn
og myrkrið.
Nístingsköld stormkviða ætl-
ar að kæfa Reinert um leið og
liann kemur út úr dyrunum,
rigningin lemur andlitið á hon-
um og hann sjer varla úr aug-
um. Hann kýtir höfðinu milli
hcrðanna, beygir sig í lceng og
gengur yfir hlaðið. Fyrsta mark-
ið er ekki langl undan. Það er
langur og mjór lykill, sem hang-
ir í keðju við híiðið út að veg-
inum. Reinert stingur lyklinum
í úrið og snýr þangað til stál-
fjöður smellur fyrir. Af göml-
um vana reynir hann á lásinn.
Jú, hliðið er læst. Svo flýtir
hann sjer inn í kalkhúsið, næsta
marlcstað; síðan liggur leiðin á
verkstæðið, flysjunarhúsið, lireins
unarklefann og suðuliúsið.
Reinerl kemur inn í pappa-
salinn og verður forviða, er
hann sjer ljós brenna þar inni.
„Hver hefir kveikt hjerna?“
segir hann við sjálfan sig og
skimar kringum sig. Hann geng-
ur hringinn í kringum tvær stóru
vjelarnar, sem standa á miðju
gólfi, fótatakið bergmálar þarna
i stóra salnum. — Nei — hjer
geta engir óviðkomandi hafa ver-
ið, það skilur Reinert. Það hlýt-
ur að vera hann sjálfur, sem
liefir gleymt að slökkva. Hann
fer að marklyklinum. Það sýð-
ur og vellur í eimrörunum upp
undir loftinu. Einn kraninn er
lekur, vatnið eitlar niður, það
er stór pollur á gólfinu. Þjett-
ingin hlýtur að hafa bilað, hugs-
ar Reinert. Jæja, best að muna
að segja vatnslagnarmönnunum
frá þvi áður en hann fer heim
i dag. Reinert slekkur og fer
út úr pappasalnum. Nú verður
bann að fara út í storminn og
rigninguna á ný því að næsta
mark er í geymsluhúsinu niðri
við bryggjuna.
Reinerl er holdvotur af slag-
veðrinu þegar hann stendur,
kortjeri seinna við bratlan stiga
og er að þurka framan úr sjer
Loftið kringum liann er súrt og
svíðandi, hann klæjar í nösun-
um og svíður í augun. Stiginn
liggur upp að dimmu gímaldi
þar er „lútin“.
„Hvað er þetta?“ segir Rein-
ert uppliátt og á bágt með að
harka al' sjer tilfinninguna, sem
liefir griþið hann. Hann hefir
fundið nákvæmlega það sama
fyr í nótt, þegar hann hefir slað-
ið við þennan stiga. „Hjerna“
er hvíslað að honum — „báru
þeir hann Hálfdan bróður þinn
niður sem lík. Og þarna uppi
rjett þarna til vinstri, þar
sem lvkillinn hangir, þar datt
hann ofan í lútina —“
Reinert hikar enn við, en svo
hleypur hann upp stigann, eins
og í bræði. Hann finnur slökkv-
arann og kveikir nei, það
er jafn dimt el’tir sem áður. Þá
sjer hann gegnum næsta glugga,
að það er jafn dimt niði*i á
bryggjunni líka, og skilur, að
rafstraumurinn hafi verið tek-
inn af. Þessi uppgötvun gerir
Reinert enn óhugnanlegra inn-
anbrjósts, hann kveikir á vasa-
Jjósinu og lætur geislann leika
um. Yfir lútarbrunninn eru að-
eins tveir — þrír plankabútar,
en borðum hefir verið slegið i
kring til bráða birgða. Þarna
var það sem Hálfdan heitinn
sleyptist ofan í eisandi lútina.
Reinerl verður að fara inn i
krókinn fyrir handan til þess
að ná i marklykilinn. Hann sit-
ur á sjer að líta ekki ofan L
brunninn þegar liann setur 1 jós-
ið frá sjer á gólfið meðan liann
ei að draga upp úrið. Þegar
það er gert getur hann ekki að
sjer gerl að líta ofan i brunn-
inn samt. Hann sest á hækjur
og heldur vasaljósinu fram yfir
barminn. Þá, alt í einu. verður
albjart í skálanum. Reinert
hrekkur við og ætlar að rjetta
sig upp, hann gleymir girðing-
unni sem selt hafði verið í kring
rekur bakið í hana og missir
jafnvægið. Með háu skelfingar-
ópi sleppir liann vasaljósinu og
gripur í það sem hendi er næst,
hann nær i næsta plankabútinn
en missir taksins og hrapar
niður í gljáandi dauðann.
„Þarna kemur ljósið aftur",
segir einn af verkamönnunum
fjórum, sem standa fyrir utan
liliðið og eru að bíða eftir Rein-
ert. „Hver skrambinn er þetta“.
segir annar, hi’ollkaldur. „hvað
kemur til, að liann kemur ekki ?
Maður verður hundvotur af að
standa hjerna!“
„Við klifrum yfir girðing-
una!“ segir einn hinna.
„Já, það skulum við gera",
og innan skamrns eru þeir all-
ir komnir inn fyrir og hlaupa
við fót áleiðis til vjelarúmsins.
Alt í einu staðnæmast þeir allir
og hlusta og halda niðri í sjer
andanum. Ilvað var þetta sem
|ieir hevrðu? Maður að hrópa
. . .. ?
Þeir lieyra það aftur — korr-
ldjóð og óp, sem kemur frá einu
af húsunum þarna rjett hjá
frá „lútinni“!
Þeir hafa náð Reinert upp.
hann liggur þarna og' engisl
sundur og saman eins og maðk-
ur og baðar út öllum önguni.
Augnn branna af angist og
kvöl. „Jeg dev! jeg dey!“ hljóð-
ar hann.
Þeir fjórir horfa alvarlega
hver á annan og hrista höfuðið.
Þá segir einn þeirra: „Við sköl-
um reyna að setja slökkvislöng-
una á hann og lála eins og við
sjeum að skola af honum lút-
ina. Veslingurinn, hann veit
ekki, að það var bara mein-
laust vatn í brunninum núna.
Þeir tæmdu lútina úr brunnin-
um i gær og fyltu hana með
vatni, til þess að eiga ekki á
hættu að slysin yrðu fleiri með-
an þeir eru að gera við pallinn“.
Daginn sem Hálfdan Tor-
Yaldsen var borinn til moldar,
var Reinert lika í líkfylgdinni.
Hann var fölur og aumingjaleg-
ur og flestum fansl það furða,
að fæturnir skyldu bera hann.
Því að hann hafði legið nær
dauða en lifi eftir taugahrist-
inginn, sem hann fjekk nýlega.
Þegar hin látlausa athöfn var
afstaðin, sá fólkið Reinert og
Ingiríði, með Geii’þrúði litlu
milli sin, ganga út úr kirkju-
garðinum með prestinum. „Sann
aðu til, að það jafnasl all nijlli
FRÚ DOROTHY THOMPSON,
l'rægur blaðritari í Bandaríkjunum
Píí gift skáldínu og NobelsverSlauna-
manninum Sinclair Lewis, sjest hjev
á myndinni. Er lnin starfandi við
114 ameríkönsk blöð, sem til sarnans
hafa 7 niiljón eintaka upplag. Það
er skrafað, að frú Thompson eigi
að verða í kjöri við næstu forseta-
kosningar og mun það vera í fyrsta
sinn. sem kona er boSin fram sem
forseti. En sjálf kvað hún gera sjer
lillar vonir um að ná kosningu.
NÝTÍSKU KAFBÁTUIt.
Kafbátar ítala hafa gert skipum i
Miðjarðarhafi mikinn óskunda svo
að til vandræða horfir fyrir sigl-
ingar hlutlausra þjóða. Hjer á niynd-
inni sjest einn af hinum ítölsku kai'-
hátum.
í sumar var verið að stækka
eina bókasafns-bygginguna í há-
skólabörginni Oxford i Englandi.
Þegar verið var að grafa fyrir
grunninum, varð einn verkamaður-
inn var við eitlhvað harl, sem hann
í fyrstu hjell að væri steinn. Brátt
kom þó í tjós að svo var ekki, held-
ur var þetta tönn úr loðfíl (mannút)
risavaxinni fíltegund er hjer lifði i
álfu fyrir æfalöngu, þegar lofíslag
var kaldara hér en nú. Tönnin vai
geysi-stór og bogin, likt og sjá má
á myndinni al' mammút, sem er á
blaðsíðu 11 i 41. tbl. Fálkans.
þeirra“, sögðit eiiihverjir og'
aepliiðu augunixm.
Og það í’æltist. Rúmu ári
seinna voru þau gefin sainan í
kyrþey, Ingiriður og hann Rein-
0! !.