Fálkinn - 21.05.1938, Blaðsíða 7

F Á L K 1 N N
MARK HELLINGER:
virði, fyrir það eitt, að maður
krækir fram hjá stiga, sem stendur
á gangstjettinni.“
Harriet Wagstaff horfði fast á
hann.
„Margt getur verið fleira til en
frægðin, sem þó er nokkurs virði,“
sagði hún.
Hubert hristi höfuðið, en hann
leit undan.
„Jeg er ekki heldur að hugsa um
frægðina,“ sagði hann. „En mjer
kemur ekki til hugar að ætlast lil
þess, að Naomi haldi heit sitt við
mig. Jeg ætla að gefa henni frelsið
aftur.“
Harriet varð aljbyrst, — eins og
hún varð raunar altaf, þegar eitt-
hvað var minst á Naomi: „Jeg tel
það nú ekkert sjerstakt göfuglyndi,
að gefa það, sem hlutaðeigandi ætl-
ar sjer hvort sem er að taka sjálf-
ur.“
Hubert áræddi ekki að svara
þessu, þvi að hann óttaðist, að hann
myndi ekki liafa vald á röddinni.
Hann hafði verið að reyna að sann-
færa sjálfan sig um það, í meira en
tvo imánuði, að breyting sú, séin
hann þóttisl verða var við, á fram-
komu Naomi gagnvart honum, væri
aðeins sjúkleg imyndun hans sjálí's.
Aian Wagstaff, miljönaerfinginn,
var staddur lijá Naomi, þegar hún
fjekk brjefið frá Hubert Colman.
Hún ias það upphátt og röddin var
allklökk.
Alan horfði á hana aðdáunaraug-
um.
„Þú hefir tekið þessu eins og
hetja,“ sagði hann.
„Jeg hefði fúslega fórnað ham-
ingju minni, ef því hefði verið að
skifta, hans vegna, — ef hann .liefði
krafist þess af mjer,“ sagði hún.
„Hamingju þinni?“ spurði Alan
forviða.
Hún brosti þreytulega.
„Skilur þú þetta ekki, Alan? Dag-
inn, sem þú komst hingað í fyrsta
sinn, — daginn sem slysið vildi til,
varð mjer ljóst, að jeg elskaði Hu-
bert ekki.“
„Naomi.“ Hann þreif utan um
herðarnar á lienni og starði á liaiia.
„Þýðir þetta það, að þjer þyki líka
vænt um mig. . Drottinn minn dýri!
Allan þennan tíma, liefi jeg reynt
af fremsta megni að ráða niðurlög-
um þeirra tilfinninga, sem vöknuðu
hjá mjer, gagnvart þjer, i fyrsta
sinn, sem jeg sá þig. Hjer hafa ör-
lögin verið að verki og lagt leiðir
okkar saman, Naomi. Jeg sver þess
dýran eið, að það var ekki ætlan
mín, að svíkja Hubert, eða fara á
bak við hann. En nú..
Hún dró hann að sjer.
„Nú — nú er okkur þetta frjálst,
nú megum við unnast,“ hvíslaði
hún.
Hann l'aldi andlitið við hvítan
háls hennar.
„Vesalings Hubert," andvarpaði
hann. Og liann, — hann, sem hafði
alveg óbilandi trú á hamingju sinni“.
Naomi leit yfir öxi honum, á ker-
ið með hvíta lynginu. Það var þá
sannleikur, að því fylgdi hamingja.
Daginn, sem Naomi og Alan Wag-
staff lögðu af stað í brúðkaupsferð-
ina, varð Harriet Wagstaff skyndi-
lega veik. Alan flýtli sjer heim, frá
París, til þess að vera hjá henni
siðustu stundirnar. En hann kom
um seinan.
En um sama nnind lieimsótti Hu-
bert roskinn maður, með skjalatösku
undir hendinni og cltiskihnsandlit.
Hann var að óska Hubert til ham-
ingju og tilkynna honum, að hann
væri einkaerfingi að Wagstaffs mil-
jónunum.--------—
Hver getur nú sagt það með sanni
að það sjeu gæfuspor, að ganga und-
ir stiga, — eða hvorl það sje til ó-
Hann var alls ekki eins og fólk
er flest. Hann kom kyrlátur á skrif-
stofuna á morgnana, tók ofan hatt-
inn og vafði hann inn i brjef áður
en hann setti hann á hilluna. Hann
l'ór úr frakkanum og hengdi hann
— á herðatrje —- inn í skápinn. Svo
burstaði hann ímyndaða smáhnoðra
af iastingsjakkanum sínum, fór í
hann og síðan heint inn í skrif-
stofu forstjórans. Það var stór stofa
með dýrindis húsgögnum. Á veggn-
um til hægri hjekk risavaxið mál-
verk af forstjóranum sjálfum í fullri
stærð. Hann var hvítur fyrir liærum
eins og litli skrifarinn en það var
annar svipur á honum — höfðingja-
svipur. Litli maðurinn gekk fast að
myndinni, horfði á hana — gægð-
ist svo til hægri og vinstri og rak
tunguna út úr sjer framan i and-
litið á myndinni, sem brosti með
yfirlætissvip. Eftir þessa athöfn leið
honum auðsjáanlega betur, liann
varp öndinni, sneri sjer á hæli og
gekk til vinnu sinnar.
Litli maðurinn hét Adelbert Jonne.
Yður finst máske, að þessi formáli
að dagsverkinu sje ekki beinlínis
smekklegur, en ástæður liggja til
alls....
Fyrir jjrjátíu árum unnu Jonne
og forstjórinn saman sem skrifarar
á þessari sömu skrifstofu. Þá lijet
foistjórinn bara Jimmy Brown. Þeir
voru báðir liprir skrifstofumenn,
ekki beinlínis afreksgarpar en
skylduræknir. Og þeir voru vinir.
Því miður virtusl þeir hafa mjög
líkan smekk að því er kvenfólk
snerti. Skömmu el'tir að Jonne hafði
kynst Mildred Jacksön, setti Jimmy
henni stefnumót. Og siðan börðust
þeir grimmilega um stúlkuna. Jonne
var bálskotinn í Mildred, en liann
var þvi miður ekki nema hægur og
lítill maður í þá daga heldur, og
. það sem verra var: hann var eignn-
laus!
En liinsvegar átti Jimmy peninga.
Og hann var djarfur, frakkur og að-
sópsmikill. Hann kunni tökin á kven-
fólkinu.
Og þegar faðir Jimmys keypti
hlulabrjef í fyrirtækinu og Jimmy
var gerður að undirforstjóra þar,
vissi Jonne að nú þýddi honum ekki
að hugsa um Mildred framar.
Mildred giftist undirforstjóranum
og bráðiega varð hann aðalforstjóri.
Og þegar hann kom aftur úr brúð-
iraupsferðinni var hann ekki Jimmy
Brown lengur heldur var hann for-
sljórinn.
Einn daginn var Jonne kvaddur
inn á hið allra lielgasta, þar sem
Jimmy var orðinn konungur núna.
„Jonne“, sagði hann þyrkinglega,
„jeg ætla að gera ofurlitlar breyt-
ingar lijer á skrifslofunni. Hjeðan i
frá eigið þjer að vera ritara mín-
um til aðstoðar. Þjer eigið að sjá
um, að öll áríðandi plögg og skjöl
liggi altaf í rjettri stafrófsröð —já
það var ekki annað sem jeg vildi
yður — þjer getið farið“.
Svona vann liann í nærri því
heilla? Hvorugur þeirra, Aian Wag-
slaff og Hubert Colman, vilja svara
þeirri spurningu ákveðið. — Aftur
á móti er Naomi ekki i neinum vafa
um það, að óhamingja fylgrr hvítu
lyngi.
Theodór Árnason þýddi.
tuttugu ár. Það var aldrei minst á
gömlu vináttuna. Forstjórinn var
harðjaxl. Hvað lítið sem út af bar
þá ætlaði hann að ganga af göfl-
unum, og dyntirnir i honum virtusl
sjerstaklega bitna á Jonne.
Þeir fóru að eldast báðir. Og einn
daginn bar það við, að forstjórinn
koin með risavaxið málverk af sjálf-
um sjer á skrifstofuna og setti það á
vegginn í því allraheigasta. Upp frá
þeim degi var það eina huggun
Jonnes að fara inn á skrifstofuna á
hverjum morgni. og reka út úr sjer
tunguna framan i forstjórann.
Forstjórinn virtist enn hafa gam-
an af því, að láta Jonne vinna ó-
merkilegustu verkin á skrifstofunni.
Aldrei ljet hann hann hækka í tign-
inni og aldrei veitti hann honum
kauphækkun.
Einn daginn kom l'orstjórinn ekki
á skrifstofuna. Og skömmu síðar
frjettist að hann væri dauður. Jonne
Ijek á als oddi — hann gat ekki að
þvi gert.
Og svo kom nýi forstjórinn — liann
lijet Bill og var sonur Jimmys
og Mildred. Hann var ungur og hár
og alvarlegur og mjög fátalaður. En
hann var viðfeldinn. Öllum á skrif-
stofunni þótti vænt um liann, jafn-
vel Jonne gat ekki annað en felt sig
við hann. Jonne vann fjögur ár hjá
nýja forstjóranum, vann með ár-
vekni og skyldurækni — og rjetti
tunguna út úr sjer framan í gamla
forstjórann á hverjum morgni.
En þegar fjórða árið var liðið
viku áður en ársveislan var haldin
starfsfólkinu — tilkynti Jonne gamli
húsbónda sínum, að hann ætlaði
að hætta störfum. Hann hafði reitl
saman ofurlitið fje, ekki mikið að
vísu, en nóg til þess að hann þurfti
ekki að svelta, það sem eftir væri
æfiiinar. Nú væri hann orðinn
þreyttur og liefði ákveðið að hætta.
Forstjórinn reyndi að fá hann ofan
af þessu með því að lofa honum
kauphækkun, en Jonne var ákveð-
inn. Hann var orðinn gamall og
vildi verja því, sem eftir var æf-
innar, eins og honum sýndist.
í veislunni tilkynti liúsbóndinn
starfsfólkinu hátíðlega, hverja á-
kvörðun Jonne hefði tekið. Jonne
hafði ekki óskað að þetta væri til-
kynt svona og hann varð argur,
þegar farið var að heimta það af
honum í tilbót, að hann stæði upp
og hjeldi ræðu:
„Æ, nei“, sagði liann", jeg get
það ekki, jeg er ekki vanur að halda
ræður
Hann vissi, að ef hann ætti að
segja meiningu sína þá yrði hann
að segja frá, hvílíkur erkiþorpari
og skítmenni gamli forstjórinn hefði
verið. Hann yrði að minnast á
hverng hann var rændur konunni
sem hann elskaði — hann yrði að
minnast á, hvernig forstjórinn ljet
hann hjakka i sama farinu og gerði
sjer leik að þvi að láta hann vinna
ómerkilegustu störfin. Á alt þetta
yrði hann að minnast og svo ótal
margt annað. Hann yrði að minnast
þeirra einu ánægjustunda er hann
hafði átt í öll þessi ár — að fara
inn á skrifstofuna á morgnana og
reka út úr sjer tunguna framan í
manninn sem hann hataði ....
En alt þetta vissi ungi forstjórinn
ekkert um. Hann fór til Jonne og
skálaði við hann, þakkaði lionum
langa og dygga þjónustu og fyrir
það að hann hafði verið dyggur
vinur föður síns.
Og nú varð Jonne gamli að standa
upp og halda ræðu. Hann meinti
ekki eitt einasta orð af því sém
hann sagði, en eitthvað varð hann
að segja vegna unga forstjórans sem
stóð þarna og var svo undur líkur
henni móður sinni.
„Dömur mínar og herrar - jeg er
afleitur ræðumaðnr, og það er eig-
inlega fásinna að trufla ykkur með
því að tala hjer í kvöld. Jeg ætla
ekki að þreyta ykkur með því að
romsa upp alt það, sem á daga mína
hefir drifið hjer á skrifstofunni.
Jeg kom hingað kornungur ásamt
Jimmy Brown. Hann var vinur
minn. Milli okkar voru bönd, sem
enginn vissi um. Við fundum þetta
báðir en mintumst aldrei á það.
Örlögin höfðu ákveðið honum æðri
sess en mjer, en það breytti engu
um það einkasamband, sem milli
okkar var. Þetta samband varð því
nánara og sterkara sem við urðum
eldri. Við unnum lilið við hlið að
velgengni þessarar stofnunar, sem
við elskuðum báðir. Þegar Jimmy
dó misti jeg það, sem jeg get aidrei
fengið bætt. Þessi síðustu fjögur ár
hafa ekki verið mjer ljett. Og nú get
jeg ekki meira — jeg er þreyttur og
útslitinn — það verður máske ekki
langt þangað til við Jim sjáumst
aftur .... já, svo var það ekki ann-
að -— það var bara þetta, seni jeg
ætlaði að segja . . . .“
Ungi forstjórinn, sem hafði staðið
við hliðina á honum meðan hann var
að taia, tók hendinni á öxlina á
honum — með tárvot augu:
„Mr. Jonne“, sagði hann hrærður,
„jeg viðurkenni að jeg hafði ekki
hugmynd um það fyr en núna, hve
náin tengsli vorn milli ykkar föður
niíns. Jeg hafði hugsáð mjer að
gefa yður fjárupphæð að skilnaði,
i vi^urkenningarskyni fyrir yðar
ágæta starf, en meðan þjer voruð
að tala fann jeg, að það var aðeins
ein gjöf, sem jeg get gefið yður, og
sein jeg lield — sem jeg veit, að
þjer liafið meiri mætur á en nokkru
öðru. Jeg gef yður það dýrmætasta
sem jeg á .... myndina af honum
föður mínum, sem hangir inni i
forstjóraskrifstofunni . .. .“
Tveir menn voru i vetur að biða
eftir lest á járnbrautarstöðinni i
Maisons-Alfort i Frakklandi. Þeir
urðu ósáttir út af einhverjum smá-
munum og rifust fyrst og flugust
svo á, eins og gengur. í áflogunum
ultu þeir niður á brautarteinana og
í sama bili koni lestin og drap þá
báða.
Suður í Grikklandi var verið að
jarða gamlan hershöfðingja, sem
Larnacutis lijet, núna i vetur. A
leiðinni til kirkjunnar hrökk lokið
af kistunni, hershöfðinginn greip
sverð sitt, sem lagt hafði verið hjá
honum í kistuna og kom vaðandi
móti líkfylgdinni. Kvenfólkið æpti
það leið yfir það hrönnum saman
og flestir hjeldu, að hjer væri að
gerast kraftaverk og að Larnácutis
væri risinn upp frá dauðum. En
hann hafði aldrei dauður verið lield-
ur aðeins legið í dásvefni, og ekki
vaknað fyr en líkvagninn fór að
hristast undir honum á leið til kirkj-
unnar.