Fálkinn - 21.05.1938, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
15
Setjið þið saman!
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
130.
1. Ungt hross.
2. Tuska.
3. Hrína.
4. Kvenheiti (útl.)
5. AldingarSur.
6. Bor.
7 ----Cantu, sagnfræðingur.
8. ----akki, kauptún.
9. ----yrningur, dýr
10. DragferjustaSur.
11. Mannsnafn.
12. HöfuSfat.
13. Mannsnafn.
14. í banka.
15. ítölsk borg.
16. Kvenheiti.
Samstöfurnar eru alls 34 og á aS
búa til úr þeim 16 orS er svari til
skýringarorSanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niSur og öftustu
stafirnir, taldir neSan frá og upp
eiga aS mynda:
S'öfn Iveggja heimsfrœgra kvenna.
í OREGON-FYLKI
í Bandaríkjunum verSa dauSadæmd-
ir afbrotamenn framvegis teknir af
lífi meS gasi en áSur voru þeir
hengdir í þessu fylki en ekki aflíf-
aSir meS rafmagni. Hjer á myndinni
sjest gasskápurinn.
FRUMLEGUR GÖNGUKJÓLL
meS röndóttum áleggingum, sem
sýna, hvernig hægt er aS breyta
velrarkjólnum sínum í vorkjól, meS
ódýru og hægu móti. Kjóllinn er
kanelbrúnn og leggingarnar óliven-
grænar og sandlitaSar.
a — a—a—a—a—ald—ar-
ai b—as—ces—e—ed—en—eyr—fje
-fol—gerS—gunn—iS—inn—hett
láns—lepp—naf—mash—ne—org
—pel—ruth—tóm—ur.
StrykiS yfir hverja samstöfu um
leiS og þjer notiS hana í orS og
skrifiS orSiS á listann til vinstri.
Nota má S sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú — og öfugt.
OO■•Hto. O-•'lh*-O•**<&. 4• —•**». 0-"Öi. O0-^». 0--*h. o0 "lk. 0'%- 0^0^0-««to 0-«0r0^0»'0'
DREKKIÐ EBIL5-0L
O OO■•%* O■*
i

I
engan rjett til að taka ránsfeng yðar frá
vður og halda honum.
Þjer eruð rökviss Nora, sagði hann.
En setjum nú svo, að einhver sje rændur
af hinu lögskipulega þjóðfjelagi, væri hon-
um þá heimilt að taka eign sína aftur frá
þjóðfjelaginu?
Jeg veit ekki livað þjer eigið við með
,þjóðfjelaginu“. Eignarrjetturinn er venju-
Iega miðaður við einstaklinginn. Ef þjer
hafið kröfu á einhvern þá getið þjer látið
hana ganga til dómstólanna. Þjer náið al-
drei rjetti yðar með því að ræna einstaka
m’ertn, sem ekki hafa gert neitt á hluta
yðar.
Hugsið þjer yður það tilfelli, að ein-
hver erfi talsverða eign, sem rikið rænir
svo af honum sumpart, og hann missir
sumpart vegna vanrækslu manna, sem
hann hefir treyst. Hefir sá hinn sami þá
ekki rjett til að revna að fá eitthvað aftur?
Með óheiðarlegu móti?
Með því að taka það sjálfur, getum við
sagt.
,Ieg mundi hafa samúð með manni í
þeim sporum, sagði liún alvarlega. — En
jeg álít samt að hann hafi breytt ranglega.
Og án efa mundi hann verða handtekinn
og fá refsingu fyr eða seinna. Sumir for-
stöðumenn stórra fyrirtækja gera sig seka
í fjeglæfrum og liafa ef til vill fje af þús-
undum manna. En ættu öll þessi þúsund af
fórnardýrum að gerast þjófar fvrir þá sök,
og ræna því sem þeir ná til?
Þjer munduð ekki gera undantekn-
ingu fyrir þann, sem hefði algerlega kom-
ist á vonarvöl af svona ástæðum?
Munduð þjer gera það, Val?
Þau stóðu fyrir utan gluggana á horð-
salnum og sáu alt glaða fólkið sem var að
dansa þar inni.
Segið þjer mjer, Val. Hversvegna haf-
ið þjer spurt mig um þetta?
Hann horfði í augu hennar og andlit
hans færðist nær. Hún hjelt að hann ætl-
aði að kyssa liana.
— Af því að jeg dáist að yður, góða, og
mig langar lil að þjer hafið sömu skoðanir
og jeg á sumum málmn.
XXIII. Úrslitastundin.
Þegar Nora kom upp í herbergið sitt fann
hún ekki til þreytu. Og í stað þess að fara
í rúmið settist hún við að skrifa ítarlega
lýsingu á því, sem fyrir hana hafði borið í
stofu maharadjains. Hún ætlaðist ekki til
að neitt af þessu kæmi á prenti, hún vildi
alls ekki að það yrði opinbert. Það var mest
fyrir sjálfa sig, sem liún vildi festa það i
letur. Og þegar hún hafði lokið þessu fór
hún að hugsa um samræðu sína við Val.
Hún vildi ekki almennilega fara að hátta
ennþá. Henni fanst á sjer að einhver tíð-
indi væru í vændum og það von bráðar.
Henni hraus hugur við því og þó vissi hún
ekkert hvort þetta mundi verða gott eða ilt.
Hún gekk út á svalirnar og horfði yfir
garðinn og út á sjóinn. Næturkyrð rílcti yf-
ir öllu og livergi var nokkuð kvikt að sjá.
Það hafði verið slökt á ljóskerunum í garð-
inum og líka var orðið dimt i flestum her-
bergjunum. Af svölunum sínum gat hún
sjeð allar svalirnar til hliðar við sig og fyr-
ir neðan sig. Á einstaka stað höfðu baðföt
verið hengd til þerris. Annars var hvergi
vegsummerki manna að sjá.
Kyrðin smaug líka inn í sál liennar sjálfr-
ar og gerði hana rólegri. Hvað ætti að gela
gerst svona fallega nótt? Ekki neitt. Hún
hafði bara haft of mikið að gera þessa síð-
ustu daga. Það var það sem hafði ofrevnt i
henni taugarnar.
Hún ákvað að fara að hátta, hún fann að
hún mundi geta sofnað. Og hún hafði víst
sofið vært í svo sem tvo tíma þegar hún
glaðvaknaði alt í einu. Henni hafði fundist
að einhver stæði við rúmið hennar. En það
var ekki nema ímyndun.
Eigi að síður kom ókyrðin yfir hana aft-
ur og hún fór upp úr rúminu og út á sval-
irnar. Og þá sá hún undir eins, að eðlis-
ávísun hennar hafði ekki farið með hana í
gönur. . { §
Maður stóð á svölunum fyrir utan íbúð
maharadjains, á sama stað og hún hafði
sjeð liann síðdegis sama dag. Hún gat ekki
sjeð, þar sem liún var, hvort hann var með
grímu eða grímulaus, þvi að hann sneri að
henni bakinu.
Hann slóð þarna eins og hann væri að
bíða eftir einhverju. Svo tók liann viðbragð
alt i einu. . . . og fór inn í herbergið. Hún
hjelt niðri í sjer andanum og hlustaði, og
henni fanst hún heyra lágt hljóð innan úr
stofunni. Mínúturnar liðu. Henni hug-
kvæmdist ekki að hrópa eða gera viðvart.
Maðurinn hafði farið inn í stofuna, þar
sem liún hafði sjeð gullkassann og alla dýr-
gripina sem í honum voru.
Hún beið til þess að sjá hvort hann kæm-
ist út aftur óáreittur og til að sjá livað hann
kæmi með. Mundi hann komasl lifs af frá
lífverði máliaradjains?
Hefði hún getað sjeð hvað fram fór
þarna inni mundi liún liklega hafa yfir-
bugast. Maðurinn hafði staðið nokkrar mín-
útur fyrir utan glerhurðina og gæðist inn í
stofuna en þar logaði dauft á einum lampa.
Gegnum rifu á gluggatjöldunum hafði hann
sjeð mann, sem sat í stól fyrir framan
skápinn, sem maharadjainn geymdi gim-
steinasafn sitt í. Bakið á stólnum sneri að
hurðinni á skápnum og maðurinn sneri
O