Fálkinn - 21.05.1938, Blaðsíða 12

12
F A L K I. N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN‘?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
Maharadjainn hafði auðsjáanlega orðið
sneyptur. Iiann vildi gjarnan láta telja sig
enskan heiðursihann og var tæplega um
að láta það vitnast, að hann hefði fengið
það uppeldi, að ástir kvenna væri eins og
liver önnur markaðsvara. Hann var fok-
reiður Gwen. Ef þetta hefði viljað til í
hans eigin landi mundi hann hafa fyrir-
skipað þjónum sínum að fara með hana út
í hallargarðinn og hýða hana.
Þetta var maður! sagði Gwen og saup
hveljur og dró morgunkjólinn saman að
framan.
Þetta er ungfrú Harrier, sagði mahar-
adjainn rólegur við Noru. — Herbergið
hennar er víst við hliðina á íbúðinni minni.
En jeg vissi ekki að það var innangengt
á milli.
Honum liugkvæmdist víst i augnablikinu
ekkert skárra til þess að koma sjer úr
bobbanum. Og Gwen skildi hvað á spýt-
unni hjekk.
Afsakið þjer, sagði hún. — En það
var maður og jeg varð að flýja. Jeg gat
ekki vitað livað hann ætlaðist fyrir.
Maður? tók maharadjainn eftir.
Hvað eigið þjer við? Hver var hann? Hvað-
an kom hann?
Jeg lá fyrir og þegar jeg opnaði aug-
un sá jeg mann sem grúfði sig yfir mig.
Það var óttalegt.
Vitið þjer ekki hver það var?
Nei. Jeg varð svo hrædd. Jeg æddi til
næstu dyra. Jeg hafði ekki hugmynd um,
að þær vissu hingað inn.
Var hann með grímu? spurði Nora.
Nei. Jeg gat sjeð andlitið á honum.
Hann starði á mig með æðisgengnu augna-
ráði.
Munduð þjer geta þekt hann aftur?
Það held jeg áreiðanlega, sagði hún
og kuldahrollur fór um hana.
Það var ekki gott að vita hve mikið af
þessari sögu var satt. Hefði hún sagt að
maðurinn hefði verið með grímu, gat Nora
haft ástæðu til að trúa lienni. Hafði Gwen
logið þessu upp til þess að hafa það til
afsökunar sjer fyrir að hún ruddist að ó-
vörum inn til maharadjains?
Hann virtist ekki meira en svo festa
trúnað á þetta. — Hvað gerði maðurinn?
spurði hann.
Jeg veit ekki . Jeg hugsaði eingöngu
um að komast út.
Hann hefir máske farið herbergja
vilt?
Maharadjainn fór að dyrunum sem Gwen
liafði komið inn um. Þær lágu inn í svefn-
herbergi hans, en á veggnum á móti voru
aðrar dyr, sem lika stóðu opnar upp á
gátt. Konurnar fóru báðar á eftir honum.
Noru fanst hún nú vera örugg og blaða-
menskuforvitni hennar var vöknuð á nýj-
an leik. Það gat orðið gott greinarefni úr
þessu að lokum.
í lierbergi maharadjains var alt í stök-
ustu reglu, en öðru máli var að gegna um
herbergi Gwen. Þar Já sæng á miðju gólfi,
allir stólar fullir af fatnaði, blöðum og
tímaritum, hrjefarusl um alt gólf og snyrti-
borðið útatað í ösku og sígarettustúfum.
Nora setti alt þetta vel á sig en einkum
lók hún vel eftir öllu sem lá á snyrtiborð-
inu. Þar voru verðmætir skarlgripir innan
um einskisnýtt rusl.
Maharadjainn opnaði glug'ga hurðina og
fór út á svalirnar. — Enginn hjer, sagði
hann. — Og ekki vegsummerki eftir neinn
heldur.
— En þetta er satt, hrópaði Gwen. Jeg
sver að það er satt!
Auðvitað. Jeg efast ekki um það,
sagði liann. — Þetta hlýtur að hafa verið
misskilningur. En nú skal jeg hiðja um að
láta loka gluggahurðinni hjerna og hurð-
inni milli herbergjanna. Þá getið þjer verið
óhræddar um. að enginn ónáðar yður frá
minni í búð.
— Þaklca yður fyrir, sagði Gwen og ljet
sem hún skildi ekki að hann liafði verið
að sneiða hana. — Það verður miklu betra.
.Teg veit ekki hvað þjer lialdið um mig,
en sannleikurinn var sá, að þegar jeg upp-
götvaði að jeg var komin inn í mannlaust
herhergi, hljóp jeg áfram því að jeg var
hrædd um að hann elti mig. Jeg bið yður
mikið að afsaka að jeg ónáðaði vður og
dömuna yðar.
— Það er ekkert að afsaka af minni
hálfu, sagði Nora. — Jeg. var einmitt að
fara. Þessar dyr eru víst fram í ganginn?
Jeg get eins vel farið þessa leiðina. Góða
nótt, vðar konunglega tign!
XXII. Afleitt!
Nora fór niður í anddyrið og þar var alt
með kyrrum kjörum. Ýmsir af gestunum
sátu þar og voru að spila á spil. Það var
auðsjeð að enginn hafði heyrt hljóðin í
Gwen. Illjómleikarnir úr matsalnum höfðu
yfirgnæft þau.
Það var heitt um kvöldið og henni datt í
hug að svala sjer dálítið með því að ganga
út í garðinn. Tom Martin sat þar úti ásamt
móður sinni. Hann kom til hennar og vildi
ganga með henni en hún hað sig afsakaða.
Hún hefði flókið mál að liugsa um og vildi
lielst vera ein. Annai’s var ekki auðvelt að
vera einn þarna. Enn voru margir á ferli i
garðinum. Hún dró sig því í lilje inn á
stjettina sem lá alt i kringum gistihúsið, en
framhlið þess lá að götunni en frá þaklilið-
inni var úlsýn yfir hafið. Bakhliðarmegin
voru flest hestu herbergin og Nora gat
bráðlega séð livar í röðinni herbergin voru,
sem hún hafði verið í áðan. Það var enn
ljós í glugganum hjá Gwen. Hafði maður-
inn sem kom henni að óvörum og gerði
hana svo hrædda komið inn um dyrnar
eða af svölunum?
Til þess að komast á svalirnar fyrir utan
glugga maharadjains hafði grímumaðurinn
orðið að fara framhjá gluggunum á her-
bergi Gwen. Það var aðeins einn meter
inilli svalanna. En Gwen hafði sagt að mað-
urinn sem kom inn til hennar, hefði verið
grímulaus. Og ópin í henni höfðu heyrst
talsvert mörgum mínútum eftir að hún sá
manninn hverfa af svölum maharadjains.
Höfðu tveir menn verið þarna eða hafði
Gwen sagt ósatt?
Kanske ætti hún að aðvara maharadja-
inn. Ef hann hefði hagað sjer öðruvísi
mundi hún eflaust liafa gert það.
Halló! Eruð þjer að ígrunda hvernig
þjer eigið að klifra upp húsvegginn?
Hún hafði verið svo niðursokkin í lmgs-
anir sínar að hún hafði ekki heyrt fótatak
Val Dei’rings bak við sig. Og nú stóð hann
þarna og hafð'i svo að segja lesið það sem
hún var að hugsa um.
Ekki beinlinis, svaraði hún. — En jeg
var að horfa á þessar svalir og var að
brjóta heilann um hvort þær væri ekki of
freistandi fyi'ir innbrotsþjófa.
— Það getur vel verið. Og sá sem leiðir i
freistni er samsekur þeim er freistast. —
Það er ekki smáræðis ábyrgð, sem húsa-
meistararnir hafa tekið á sig. En. . . . jeg sá
ýður ekki við miðdegisverðinn?
Jeg var þar en jeg gat ekki sjeð yður.
Jeg gerði þessvegna ráð fyrir, að þjer liefð-
uð borðað með maharadjainum eftir stór-
sigur yðar á honum.
— Jeg var með honum um stund, en svo
hafði jeg dálítið að gera og kom þessvegna
með seinna móti í miðdegisverðinn. Það er
einstaklega viðfeldinn maður, þessi mahar-
adja — finst yður það ekki?
Hann sagði þetta alveg blátt áfram, og
hún tók ekki eftir rannsóknaraugnaráðinu
sem hann sendi henni um leið. Og henni
fanst hún ekki liafa neina ástæðu til að
segja honum livaða reynslu hún hefði feng-
ið af hinum indverska fursta.
Jeg hefi aðeins gert mjer meiningu um
Iiann frá blaðamannsins sjónarmiði, sagði
hún.
Þau gengu stjettina áleiðis að dyrum
gistihússins. Alt í einu sneri hann sjer að
henni og glotti.
— Þjer voruð að tala um innbrot, Nora.
Haldið þjer að þjer munduð nokkurntima
liafa getað ráðist í slíkt, ef þjer hefðuð ver-
ið karlmaður?
Það finst mjer alveg óhugsandi.
Hversvegna ekki? Af því að yður finst
það rangt, eða af hræðslu við afleiðing-
arnar?
Hún svaraði ekki strax. Hún hafði það
á tilfinningunni að mikið væri komið undir
)iví hverju hún svaraði.
Meðan við erum hörn er okkur kent
um greinarmun góðs og ills, og okkur er
kent að þegar við gerum það sem rangt er
bökum við okkur refsingu, sagði hún uin
síðir. . Það er erfitt að rannsaka hvatirnar
til þess illa sem við gerum. En það mundi
vissulega vera almennara að menn gerðu
það sem rangt er, ef þeir þyrftu ekki að
óttast afleiðingarnar.
— Með öðrum orðum: tilgangur lögmáls-
ins um gott og ilt er sá að vernda þá sem
eitthvað eiga gegn þeim sem ekkert eiga.
Hún hristi höfuðið. — Þjófnaðurinn er
ekki illvirki fyrir þá sök eina, að hegnt er
fyrir hann. Þjófnaður sem aldrei kemst
upp er líka glæpur.
En þjer álítið að þeir sem eiga eitl-
hvað eigi að fá að halda því sem þeir hafa?
Væri það þá glæpur að stela af þjóf?
Tvent svart gelur aldrei orðið hvítt.
Ef þjer rænduð mig mundi jeg gera mitt
ílrasta til þess að fá eign mína aftur. En ef
þjer rænduð einhvern annan þá hefði jeg