Fálkinn - 04.06.1938, Blaðsíða 7

F A L K I N N
,— Þjer lofið mjer víst að
lijálpa yður spurði hún alúð-
lega, og án þess að bíða eftir
svari, lók hún vasabókina lians,
fann undir eins seðlana og
laumaði þeim ofan í bandtösk-
una sína og bvarf.
Luc-Oliver stóð þarna sem
þrumu iostinn af undrun. Og
með því að honum fanst ennþá
- ef til vili á móti vilja sínum
-— fanst sjálfsagt að leika blind-
an mann, ljet bann sjer nægja
fyrst um sinn að standa kyr og
brópa eins og liann gat:
— Þjófur! Vasabókin rnín!
Stöðvið þið bana!
En á næsta augnabliki bafði
bann sigrast á þessari blindun-
arímyndun og lók lil fótanna
og ldjóp á.eftir benni.
En þá vildi svo illa til að hann
bljóp beinl á lögregluþjón, sem
lók föðurlega i öxlina á bonum.
í— Góði maður, hvernig get-
ur yður dottið i bug að hlaupa
svona. Áður en þjer vitið af
eruð þjer kominn út á akbraut-
ina og orðnir undir bjólunum
á þungum vörubil. . . . !
— Það var slolið af mjer!
Það var ung stúlka sem. . . .
—Jæja, þjer eruð ekki sá
fyrsti. Það er einbver kona lijer
á þessum grösum, sem leggur
það sjerstaklega fyrir sig að
stela af blindum mönnum. En
þeir sem fyrir því verða, geta
því miður ekki lýst þjófnum
af skiljanlegum ástæðum.
En i þetta skifti var það ekki
svo! Því að þarna stendur bún
róleg i fremstu röð þeirra for-
vitnu, sem bafa numið staðar
til þess að horfa á blinda mann-
inn og lögregluþjóninn. Luc-
Oliver þurfti ekki annað en
segja eitt einasta orð eða benda
á liana. . . . Ójá, en bvað mundi
lögregluþjónninn segja við þvi,
að bann væri orðinn alsjáandi
alt í einu? Mundi það krafta-
verk ekki vekja grun? Og bvaða
rjett bafði bann til þess að bafa
hvíta stafinn í hendinni?
Mundi bann ekki verða kærð-
ur fyrir að nota áböld, sem
lionum væri óleyfilegt að
brúka ?
Það mundi fara svo að hann
vrði dreginn fyrir lög og dóm
ef liann kæmi upp um sig. Og
þar mundi verða bæði leiðinleg
og ldægileg yfirheyrsla. Stolna
úpþbæðin var ekki mikil. Og
þjófurinn er ljómandi fallegur.
Luc-Oliver bafði jafnan verið
ákaflega kurteis og stimamjúk-
ur við kvenfólk. Það rjettasta
og liagvænlegasta var að tæma
bikarinn í botn.
— Það eru ekki miklar upp-
lýsingar sem jeg get gefið yður,
lögregluþjónn. Eftir röddinni að
dæma er bún svartbærð. Aug-
un í benni eru liklega græn.
Munnurinn nokkuð stór. Og svo
er hún víst með Pjeturssþor í
hökunni.
Þjófurinn skilur skensið.
Hún lítur á bann.
Augu þeirra mætast.
Hún befir orðið þess vísari
að bann sjer og að bann hefir
fyrirgefið henni.
----x----
ÁST 00 VERÐBRJEFAVERSLUN.
Örlitlum undrunarsvip brá fyrir
á meinleysislegri ás.jónu Pitchers,
skrifstofustjóra, jtftgar húsbóndi
hans, Havey Max'well, snaraðist inn
nteS . vjelritunarstúlkunni, ungfru
Leslie. Klukkan var orðin tiu. Max-
xvell kastaði kveðju á Pitclier og
hentist að skrifhorðinu sínu, rjeft
ftins og hann hygðist stökkva yfir
það, en úr því varð þó ekki, er í
sömu andránni var hann i óða önn
farinn að þræla gegnum símskeyt-
in og brjefin, sem biðu hans á borð-
inu.
Það var ár síðan ungfrú Leslie
rjeðist til Maxwells. Hún var fögur,
en látbragð hennar var mjög svo
frábrugðið frámkomu stjettarsystra
hennar. Hún forðaðist alt glingur
og skreytti sig hvorki menjum nje
festum eða öðrum þeim djásnum,
sem stúlkur i hennar stöðu eru van-
ar að bafa dálæti .á. Svipur hennar
bar he-ldur engin merki þess, að
hún byggist við að allir fjellu henni
til fóf.a. Grái kjóllinn hennar klæddi
hana framúrskarandi vel, þótt íburð-
orla'us og óbrotinn væri. Svarti
hatturinn, með græn-gullnu páfjaðr-
irnar, fór vel við andlitsfall hennar
og hörundslit.
TJngfrú Leslie var venjufremur
rjóð og feimnisleg, þegar hún kom
inn, en augun voru skær og dreym-
andi og út úr þeim skein fullsæla
endurminninganna.
Pitcher komst ekki lijá því að
veita því eftirtekt, hversu fas Leslies
var breytt. Hún vay vön að ganga
beint inn á innri skrifstofuna, þar
sem skrifborð hennar var, en nú
dvaldist henni í fremri skrifstof-
unni, eins og hún væri óráðin, hvað
gera skyldi. Henni varð reikað að
borði Maxwells, svo að hann hlaut
að verða hennar var, þrátt fyrir
annirnar. En við borðið sat nú ekki
lengur vcra með mannlegar tilfinn-
ingar, heldur vjel í fullum gangi —
önnum kafinn New-York miðlari.
„Nú, er nokkuð að?“ spurði Max-
well önugur. Opin brjefin lágu i
hrúgum á borðiriu, þar scm öllu
ægði saman. Hann leit gráum, hvöss-
um augunum á Leslie, grámur vegna
truflunarinnar.
„Nei, ekki neitt“, ansaði hún og
gekk hægt frá borðinu, með bros
á vörum.
„Talaði hr. Maxwell nokkuð ihu
það að ráða aðra vjelritunarstúlku?“
spurði Leslie skrifstofustjórann. „Já,
hann sagði mjer að ráða aðra, og
jeg bað ráðningarskrifstofuna að
visa til okkar, en klukkan er orðin
þrjú korter i tíu, og engin hefir
komið ennþá.
„Jæja, jeg skal sjá um verkin, uns
einhver leysir mig af hólmi“, sagð:
Leslie og gekk að borðinu sínu.
Hún hengdi svarta hattinn sinn
með páfjöðrunum á sinn venjulega
stað og tók lil starfa eins og endra
nær.
Sá sem ekki hefir sjeð örinum
kafinn Manhattan miðlara, þegar
mikið gengur á í kauphöllinni, á
langt í land að þekkja mannlífið frá
öllum hliðum. Skáldið talar um:
„atorkumannsins önnum kafnar
stundir" en lijá miðlaranum eru það
ekki einungis stundir, heldur hver
mínúta, já, hver sekúnda.
Það var mikið að gera hjá Have\
Maxwell í dag. Siminn linti aldrei
látum. Fólk flyktist inn á skrifstof-
una og kallaði til lians yfir grind-
urnar i öllum hugsanlegum tónbrigð-
um. Sendisveinar hentust út og inn
með skeyti og skilaboð. Skrifararnir
þeyttust fram og aftur, líkt og sjó-
menn á skipi í ofviðri. Jafnvel svip-
brigða var vart öðru livoru á and-
liti Pitchers.
Það var uppþot í kauphöllinni,
sem endurspeglaðist á skrifstofu
miðlarans. Maxwell hratl stólnum
út að vegg, því að nú var ekki til
setunnar boðið. Hann þaut milli
símans og dyra fimlega eins og
linudansari, og virtist svara ótal
spurningum i sömu andránni.
Mitt i þessum ósköpum sá miðl-
arinn fram við grindurnar brúsandi
gult hár undir gríðar miklum höll-
um hatti, skreyttum allavega litum
blómum, kápu úr eftirlíktu selskinni
og röð af eftirliktum brumknöppum
á stærð við hnetur, sem náðu nærri
niður á gólf. Neðst á þessari festi
dinglaði silfurlitað hjarta. Þarna
var komin sjálfs])óltaleg yngismey,
ifærð öllum þessum skrúða. Pitchér
hafði þegar gefið sig á tal við hana.
„Hjerna er stúlka frá ráðningar-
stofunni að sækja uin stöðuna".
„Hvaða stöðu?“ spurði Maxwell
ygldur á brá. „Vjelritunarstöðuná",
ansaði Pitcher. „Þjer sögðuð mjer
í gær að hringja þá upp og biðja þá
að vísa einhverri lil okkar.“ „Jeg
lield að þjer sjeuð farnir að ganga i
barndóm, Pitcher. Hví skyldi jeg
fara að biðja yður um það? Ungfrú
Leslie er búin að vera hjá okkur i
heilt ár, og hefir hún alla tíð verið
fytlilega starfi sínu vaxin. Hún gel-
ur haldið stöðu sinni svo lengi sem
henni þóknast. Hjer er engin staða
laus, ungfrú, Afturkallið þetta a
ráðningarstofunni, Pitcher, og hleyp-
ið engri af þessu tagi inn aftur.
Silfurhjartað buldi á húsgögnun-
um um leið og það hvarf út úr
skrifstofunni með þjósti miklurn.
Pitcher skaut þvi að bókhaldaran-
um, að „karlinn" gerðist nú gleymn-
ari með degi hverjum.
Annirnar og hraðinn uxu með
hverri sekúndu. Hin ýmsu verðbrjef
sem viðskiftavinir Maxwells vildu
eignast eða losna við stigu og fjellu
í verði. Umboð til sölu og kaups fóru
og komu án afláts. Nokkur af brjef-
um Maxwells sjálfs voru i hættu, og
hann vann eins og vjel, knúð til
liins ýtrasta, með nákvæmni, sem
aldrei brást. Hjer var viðskiftalifið
í fullunv gangi og hvorki staður nje
stund til mannlegra t-ilfinninga.
Undir hádegi hægði- örli-tið á
ósköpunum. Maxwell stóð við skrif-
borðið með ótal skeyti og minnis-
blöð í höndunum. Sjálfblekungnum
var stungið bak við hægra eyrað,
og hárið hjekk í óreiðu niður á
enni. Glugginn var opinn. Inn
streymdi blessað vorloftið. En það
bar lika með sjer indælan rósailm,
sem náði svo tökum á miðlaranum,
að hann inátti ekki hrærasl eitt
andartak, því að þessi ilmur minti
liann svo mjög á Leslie. Hann sá
hana ljóslifandi fyrir hugskotsjón-
um sínum. Alt annað hvarf fyrir
þessari einu mynd, og Leslie var i
næsta herbergi, aðeins i tuttugu
skrefa fjarlægð.
„Nú er best að láta til skarar
skriða“, sagði Maxwell hálfhátt fyr-
ir míunni sjer. „Jeg fer og bið lienn-
ar. Jeg skil ekki í þvi að jeg skuli
ekki hafa gert það fyrir löngu síð-
an.“ Hann þaut inn í innri skrif-
stofuna og að borði Leslies.
Hún leit á hann broSandi. Fagur
roði færðist i kinnar hennar, en
augun voru fögur og fölskvalaus.
Maxwell studdi öðrum olnboganuni
á borð hennar. Hann var ennþá
með báðar liendurnar krepptar utan
um blaktandi blöðin og sjálfblek-
unginn aftan við eyrað.
„Ungfrú Leslie“, hóf hann máls,
„jeg hefi aðeins andartak til uni-
ráða. Jeg spyr yður að einu. Yiljið
þjer verða konan min? Gerið svo
vel að láta mig ekki lengi bíða eftir
svari. Þeir eru að kaupa upp
hlutabrjefin í Union Pacific."
„Hvað gengur að þjer“? hrópaði
unga konan. Hún spratt upp úr sæti
sínu og horfði á hann stórum aug-
um.
„Skiljið þjer það ekki?“ sagði
Maxwell óþolinmóður. „Jeg vil gift-
ast yður. Jeg elska yður, ungfrú
Leslie. Mig langaði til þess að segja
yður það og greip tækifæri til þess,
þegar örlítið hægði um á skrifstof-
Unni. — Nú eru þeir að kalla á mig
í símann. Pitcher. segið þeim að
bíða örlítið. Hverju svarið þjer ung-
frú Leslie?“
Leslie hegðaði sjer mjög einkenni-
lega. Fyrst í stað virtist hún ætla
að reka upp skellihlátur. Þá koniu
tár fram í augu hennar, síðan
brosti hún gegnum tárin og lagði
annan handlegginn um háls miðl-
arans.
„Nú skil jeg", sagði hún innilega.
„Það er þetta viðskiftalif, sem læf-
ur þig gleyma öllu öðru. Jeg var
liálf smeyk fyrst i stað. Manstu
ekki Harvey? Við ljetum gifta okk-
ur í gærkvöldi klukkan átta i litln
kirkjunni handan við hornið."
NEVILLE CHAMBERLAIN
forsætisráðherra fyrir utan bústað
sinn í Downing Street 10.