Fálkinn - 04.06.1938, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAI> J
IÆYNILÖ G H EGLUSAGA.
Uað var Humpli. Hún þekti hann undii-
eins og liún hafði þekt hann líka þegái'
hann kom i fyrri heimsóknina. Hún gal
ómögulega skilið hvernig hann hafði kom-
ist inn. Hún þóttist viss um, að hún liefði
lokað bæði dyrum og gluggum. Ekki gal
hún hljóðað því að hann hjelt hendinni fvr-
ir nnmninn á henni, og hún jiorði ekki að
að gera það heldur.
Jeg heimta að fá peningana mina!
hvæsti hann.
Jeg liefi þá ekki, svaraði hún þegar
hann tók hendina á burt.
Þú lýgur þvi!
Schekburg hefir tekið við þeim!
Jeg liefi heimsótt Schekburg! Hann
liefir ekki fengið þá. Og nú heimta jeg pen-
íngana undir eins.
Æ, Humph, lofaðu mjer að útskýra . .
Hún hvíslaði og hugiir hennar var á
flevgiferð. Hún liafði getað gint hann áður,
og ltenni ætti ekki að verða skotaskuld úr
að gera það einu sinnt enn. Fin ef jjað tæk-
ist ekki þá vrði hún að kalla á hjálp.
Þú hefir stolist á burt með peningana,
glæpakvendið!
Humph, jeg' get svarið að jeg ællaði
að borga þjer þá aftur. Sumt af þeim misti
jeg og með sumu borgaði jeg skuldir. Þeg-
ar ])ú komst og varst svo reiður við mig
])á varð jeg hrædd. Það var þessvegna sem
jeg fór.
Þú skall ekki reyna að leika á mig
einu sinni enn. Þú hafðir undirbúið ferða-
lagið áður en jeg kom. Þú hafðir húið um
flutning þinn og sent hann burt. Hvar eru
peningarnir?
Þú getur fengið það sem jeg hefi eftir
Humph, sagði hún og hugleiddi með sjer,
livað hún slyppi með að sletta í liann.
Jeg reyndi að hlúa að okkur eins og jeg
gat, en ....
Hverjum „okkur“? Þjer og honum,
sem þú straukst með ?
Sjerðu ekki að jeg er alein, Humph ?
Lygakvendi. Þú varst ekki ein hjerna
i gær. Hann kreisti fast að hálsinum á
henni og hristi liana.
Það var í þessum svifum sem Val Derr-
ing varð litið inn um gluggann. Hann varð
ekki Iítið forviða er hann sá vin sinn vera
i þann veginn að myrða konu, að honum
sýndist. Hann gleymdi öllu öðru, Iika þvi
að hann var sjálfur í hættu staddur. Hon-
um fanst aðeins að hann hefði skvldu til
að afstýra versta glæp allra glæpa.
Ertu brjálaður, Humph! Hann reif af sjer
grímuna lil þess að vinur hans skyldi
þekkja hann og greip i öxlina á honum.
Humph sneri sjer að honum, bandóður.
Láttu mig i friði og skiftu þjer ekkert af
þessu. Jeg veit hvað jeg geri!
Hann slepti konunni og rjeðst á Val
Derring, Þeir sviftust á og kútveltust loks
á gólfinu.
Gwen notaði sjer lækifærið. Hún hrópaði
á hjálp eins og hún hafði raust lil og
hringdi um leið hjöllunni yfir rúminu.
XXV. Handtakan.
Þegar Nora kom inn til Gvven voru áflóg-
in enn i algleymingi. Gwen sat uppi i rúm-
inu. Humph hafði að kalla rifið náttkjólinn
utanaf henni, hún öskraði og þrýsti enn á
bjölluna. Næturvörðurinn stóð í dyrunum.
Hann kveikti en vissi svo ekki hvað hann
ætti að gera frekar.
Nora hljóp að óróaseggjunum. Val lá
ofan á og hún togaði í jakka hans til þess
að revna að fá hann lil að sleppa Humph.
Nú kom fólk að úr öllum áttum. Gistihús-
eigandinn kom með Ivo aðstoðarmenn
með sjer. Maharadjainn, í hárauðum silki-
slobrokk, kom rjett á eftir með tvo af Iif-
vörðum sínum. Tveir alklæddir menn rudd-
ust gegnum þröngina og sýndu lögreglu-
merki sín. Það heyrðist ekki mannsins mál
fyrir kjaftagangi. Nora mintist þess hve
fáklædd hún var og hvarf út á svalirnar.
Með sameinuðúm kröftum tókst lögreglu-
mönnunum og gistihúsmönnunum að skilja
áflogahundana sem lágu á gólfinu. Þeir
stóðu upp. Humph gekk upp og niður af
mæði og horfði kringum sig eins og mann-
ýgt naut. Val var líka allmóður en kæru-
leysislegt bros ljek um varir hans. Hann
var eins og maður sem hafði Ieikið Jengi
og væri reiðubúinn til að tapa.
Hvað á þetta að þýða? spurði gisti-
hússtjórinn reiður. Hvað hefir komið
fyrir hjer? Hver er |)essi maður? Hann henti
á Humph og hafði sjeð undir eins að hann
var ekki gestur á hótelinu.
Allir störðu á Humph, en enginn sagði
neitt. Ekki Gwen heldur. Hún var sloppin
úr lífsháskanum og ])að var henni aðalat-
riðið.
Einn af þjónum maharadjains reyndi nú
að ryðja sjer braut inn, framan af gangin-
um. Hann var með stóra sveðju og allur
hinn ferlegasti. En maharadjainn ýtti hon-
um til baka. Hann kunrii manna siði, j)i 11-
urinn sá. Hann gat beðið.
Þessi maður er Humphrey Proctor,
öðru nafni „Uglan“. Jeg hefi skipun um að
taka hann fastan fyrir fjölda gimsteina-
þjófnaða. Jeg er Galloway fulltrúi frá Scol-
land Yard. Saknar nokkur nokkurs hjer?
Galloway fulltrúi, ásamt Colet lögreglu-
manni, steig fram og lagði höndina á öxl
Humphs. Áhrifin urðu ekki smáræði, enda
hafði hann gerl ráð fyrir því.
„Uglan“! hváðu allir. Og allir giáptu á
þennan fræga afbrotamann, sem nú loks-
ins var handsamaður. Val einn virtist ó-
snortinn af ])ví sem fram fór.
Jeg hjelt það væri Ashdown fulltrúi,
sem hefði það mál með höndum, sagði
hann.
Það var svo, sagði Galloway hátiðlega.
En nú er það jeg!
Þessi maður! Hann stal Brúðarstjörn-
unrii! heyrðist nú kallað utan úr ganginum.
Þjónn maharadjains gat ekki lengur á
sjer setið. Hann olnbogaði sig áfram og
benti á Val með störu sveðjunni.
Hann sló mig i rot. En jeg þekki hann
aftur. Hann tók Brúðarstjörnuna!
Það er víst þessi maður sem þjer eigið
við? sagði Galloway og benti á Humph.
UGLAN*?
Nei, jeg á við þenrian, sagði þjónninn
og benti aftur á Val með hnífnum.
Hver eruð þjer? spurði fulltrúirin og
leit hvasl á Val.
Valentine Derring, svaraði hann ró-
lega.
(iolet hvíslaði að fulltrúanum. Það er
hinn maðurinn sem Ashdown grunaði. Ætli
þeir sjeu ekki riðnir við ])að báðir.
Það er rjett, sagði Val; liann hafði
heyrt það sem liann sagði. Við gátum
ekki orðið ásáttir um herfangið og þess-
vegna ákváðum við að berjasl um það
hjerna hjá þessari konu.
Ríðið þjer með að segja skemtisögur
vðar, sagði Gallowav styggur. Leitið þjer
á þejim. Colet!
Colet fór í alla vasa þeirra beggja. Hjá
Ilumph fann hann sitt af hverju: peninga,
vasabók, pípu, sígaretur og eldspýtur, en
ekkert sem gat vakið grun. Öðruvisi varð
árangurinn af rannsókninni á Val, en ekki
sá, sem Galloway hafði búist við. Allir vas-
ar hans voru galtómir!
Lögreglumennirnir horfðu vandræðalega
hvor á annan. Vitanlega liefðu þeir getað
falið þýfið, en hvenær höfðu þeir eigin-
iega haft tækifæri til þess ? Astæðuna vant-
aði lil að taka þá fasta.
Hvað er þessi brúðarstjarna, sem þjer
voruð að tala um, sagði Gallowav við Ind-
verjann með hnífinn. Eruð þjer viss um,
að þessi maður. . . .
Væri ekki rjetlara, áður en farið er
að tala um þjóföað, að rannsakað væri,
hvort nokkru hefir verið stolið? lók Nora
nú fram í, um leið og hún kom inn úr svala-
dvru rium.
— Hvað eigið þjer við? spurði Galloway.
Rrúðarst jarnan er forkunnarfagurt
djásn, sem maharadjainn sýndi mjer í dag,
sagði hún. Hver veit nema það sje i gim-
steinaskríninu hans enn?
Gallowav leit af henni og á maharadja-
inn og vissi auðsjáanlega ekki hvað hann
átti að segja eða gera.
Hans konunglega tign ætli að atlniga
skrínið, og þá kemur á daginn, hvað rjett
er að gera, hjelt hún áfram.
Það er hest að jeg geri það, sagði
maharadjainn. Og svo fór liann inn í stofu
sína ásamt þjónunum. Ilann kom fljótlega
aftur með hið fagra djásn í hendinni.
Þvi hafði alls ekki verið stolið, sagði
liann.
Saknar Yðar Tign nokkurs annars?
spurði Galloway.
Nei, einskis.
Hafið þjer mist nokkuð, frú? spurði
hann Gwen.
Nei, ekkert.
Galloway strauk sjer um hökuna. Hjer
hlaul eitthvað dularfult að hafa gerst. Það
var cins og ekkert ætlaði að verða úr þessu.
Það var hann. . það var hann sem sló
mig! hjelt þjónninn með sveðjuna áfram.
Hann kunni ekki við að tilræðismaðurinn
slv])pi
Var maðurinn sem rjeðst á vður með
grímu? spurði Nora.
Það getur vel verið að hann hafi verið
með grímu, en jeg þekki hann samt.
Þá hugsa jeg að jeg geti útskýrl þelta,
sagði hún og sneri sjer að Galloway.