Fálkinn - 25.06.1938, Page 12

12
F Á L K 1 N N
CARL ZUCKMAYER:
LIÐSFORINGINN
„Hefurðu á þjer nóga peninga?“ sagði
hann við Jost. „Það er dýrt megið þjer
vita“.
Jost gekk eitt spor í áttina til hans, nam
því næst staðar, svipur lians var fullur
fyrirlitningar, svo opnaði hann dyrnar fvr-
ir Lili og fór sjálfur á eftir henni.
Það var bjart vetrarkvöld, glaða tungl-
skin og stjörnubjart. Snjónum liafði verið
sópað að mestu af götunum. Ennþá Ioguðu
ljós i mörgum gluggum. En nú voru fyrstu
stundir nýja ársins liðnar hjá, og þögnin
liafði aftur farið um borgina. Öðru hvoru
mættu þau þó fólki, sem var að liverfa
heim til sín frá veislufögnuði og stundum
lieyrðu þau óljóst fótatak varðmanna í
nokkrum fjarska.
Hvar Lili Schallweis ætti lieima var auð-
vitað hreinn leyndardómur fyrir Freders-
dorff. Þau leiddust, en hún rjeði ferðinni.
Þó að hvorugt þeirra hefði lianska,
fundu þau ekkert til kulda. Eftir iitla stund
þrýsti hún hönd hans, lófar þeirra fjellu
þjett saman, svo að þau fundu hinn öra
blóðslátt livors annars.
Með liönd í hönd, þögul, hjeldu þau á-
fram eftir götunni og vissu ekkerl hvað
tímanum leið. Þau voru komin í útjaðar
borgarinnar, þar sem garðar gengu inn á
milli liúsanna. Þar laulc sjálfri götunni, en
þröngur stígur tók við. Þau voru komin út
úr borginni. Snjórinn marraði undir fæti
og í fjarska heyrðu þau kirkjuklukkuna slá.
Lili nam alt í einu staðar og hlustaði.
„Er langt heim til yðar?“ spurði Jost
alt i einu.
„Nei“, svaraði liún hlæjandi. „Jeg bý ekki
hjer nálægt heldur erum við komin langt
fram hjá þar sem jeg bý“.
„Mig var farið að gruna þetta“, sagði
hann. „En það er yndislegt hjer, já, það er
vndislegt. Eruð þjör ekki þreytt?"
„Eigum við ekki að ganga út að skóg-
inum“, sagði hún. „Þáð er nú ekki svo
langt“.
Þau reikuðu áfram og lijeldust i hendur.
Smátt og smátt nálguðust þau hann. Him-
ininn minkaði, þvi að hin risávöxnu trje
skygðu á liluta lians.
Til hægri handar við þau reis upp merki,
sem leit út eins og kross. Þau hjeldu þang-
að.
„Jeg hjelt það væri kross“, sagði Lili.
Jost, sem var þaulkunnugur á þessum
slóðum brosti og hristi liöfuðið.
„Það eru engir krossar hjer“, sagði hann.
„í mínum átthögum eru þeir um alt“,
sagði Lili.
„Jæja, það eru nú samt engir hjerna“,
sagði hann og horfði fast á hana. Enn-
þá horfði hún á merkið.
Hann tók utan um hana og dró hana að
sjer. Hún leit framan í hann og hallaði
höfðinu aftur á bak. Hann kysti liana. And-
lit hennar var kalt og varir hennar voru
kaldar. Hann þrýsti varir hennar uns þær
fóru að þiðna. Þau horfðust síðan lengi í
augu. Þau fundu hitann strevma frá likama
hvors annars og hjartaslögin ljetu til sín
heyra.
„Komdu“, sagði hún loksins. „Við skulum
fara heim“.
Hann tók arm hennar og þau hjeldu heim
en Orion hlikaði yfir húsum borgarinnar.
Þegar þau konm inn í borgina gengu þau
hljóðlega framhjá liúsi greifans þar logaði
ennþá Ijós. Þau hjeldu lengra uns Lili nam
staðar við húsdyr og leitaði að lyklinum.
„Hjerna er það“, sagði hún. Jost hjálpaði
henni til að opna dyrnar og fylgdi henni
upp stigann.
Á neðstu hæð hússins var nýlenduvöru-
liúð og þægilega lykt lagði frá henni.
Lili Ieigði tvö herbergi á annari hæð. Að
öðru leyti var húsið notað til vörugeymslu.
STIGARNIR voru dimmir. Lili varð að
leiða hann. Þegar þau voru komin upp
opnaði hún aðrar dyr og þau gengu inn.
Hún kveikti á litlum olíulampa. Jost skim-
aði í kring um sig, og sá inn í eldhús gegn
um opnar dyr til vinstri.
Þetta var íbúðin hennar. Hún bað
liann að ganga inn þó hann væri í káp-
unni og með húfuna á höfðinu. Það var
hálfrokkið í herberginu. Hann greindi þó
ofn i einu horninu og fann leggja nokkurn
yl frá honum. Hún tók við húfunni hans
og færði hann úr kápunni. Hún gekk i
burtu og hann heyrði að hún hengdi upp
lcápur þeirra beggja.
"LJANN liugsaði með sjer að herbergið
-*■ hlyti að vera svona dimt vegna glugga-
tjaldanna, því að liann gat ekki sjeð neitt.
Lili gekk út, en kom að vörmu spori
með kerti. Hún setti það á lítið borð fram-
an við rúmið, því næst gekk hún til Jost
og fór að láta vel að lionum. Hann reyndi
að kyssa hana, en hún varnaði honum
þess, og gekk brátt aftur út úr herberginu.
Hann leit í kringum sig. Undir veggn-
um á móti honum var rúm og á gólfinu
þykk, rauð ábreiða. Ofninn var eiginlega
settur milli tveggja herbergja og þó að
íhúðarherbergið fengi mest af hitanum frá
honum lagði þó dálítinn yl inn i svefnher-
bergið.
Hluti af svefnherberginu var hólfaður
út úr af þungum tjöldum, sem voru milli
rúmsins og gluggans. Væru þau dregin vel
fyrir gat engin glæta utanfrá náð þangað
inn. t einu horninu var spilaborð.
JOST dró andann djúpt, og varð var við
þægilegan ilm, sem liann teigaði að sjer.
Hann virtist bæði koma frá rúminu og
opnum klæðaskápnum.
Hann varð þess var að Lili var í eldliús-
inu. Hann heyrði að hún hafðist þar eitt-
hvað að. Hann spenti af sjer sverðið og
setti það út í horn. Því næst settist hann á
stól og beið.
Nokkrum mínútum síðar kom hún inn
með flösku af Tokayvíni og tvö glös. Hún
setti þau á litla borðið fyrir framan hann,
helti í þau víninu, og settist beint á móti
lionum. Hvorugt hafði sagt svo mikið sem
eitt orð síðan þau komu inn. Jost lyfti
glasinu og var í þann veginn að skála við
hana. Hún hrosti, en setti fingur á vör sjer
eins og til merkis um að þau skyldu ekki
hafa hátt. Glös þeirra sneriust, þau dreyptu
á víninu og horfðu því næst lengi livort á
annað. Það var svo kvrt í herberginu að
þau heyrðu sinn eigin andardrátt ....
EGAR Jost opnaði augun byrjaði klukk-
an í herberginu við hliðina á þeim að
slá og klukkur setuliðskirkjunnar að liringja.
Aldrei hafði honum fundist hann svo hress
og lifsglaður sem á þessu augnabliki.
Það var ennþá dimt í herberginu. Kertið
var brunnið út fyrir löngu og aðeins örlítil
glæta síaðist inn um raufirnar á glugga-
tjöldunum. Alt í einu reis Lili upp á oln-
hogann „Ertu vakandi?“ sagði liún, og hann
fann að hún starði á hann gegn um rökkrið.
„Hvað er að?“ hvíslaði hún.
Hann sagði að liann yrði að fara til lier-
mannaskálanna og ganga fyrir herdeild
sinni til nýjárs guðsþjónustunnar.
„Og livað svo?“ spurði hún.
„Jeg verð að fara í nýjársheimsókn til
yfirhershpfðingjans og síðan í veislu ásamt
starfsbræðrum mínum“.
„Og svo?“ hjelt hún áfram. „Kemurðu
þá ekki aftur til mín?“ spurði hún.
Hann kysti hana, og þaut fram úr rúm-
inu.
Meðan hann var að klæða sig í skyndi,
stóð hún upp og kveikti á kerti. Ilún fekk
honum kertið og lvklana að íhúð sinni og
götudyrunum.
Því næst lagði hún höndurnar hhðiega á
axlirnar á honum. „Þú kemur aftur?“
„Auðvitað“, sagði hann.
„Hvenær ?“
„Jafnskjótt og við erum leystir frá slörf-
um. Klukkan fjögur“.
„Æ, hvað það er langt“, sagði hún, „en
mjer líður vel“.
Meðan hann spenti á sig sverðið, sótti
hún yfirhöfnina hans og lagði yfir axlir
lians. Þvínæst hnepti hún henni að framan.
Hún h.allaði liöfðinu aftur á bak og hann
kysti varir hennar. Um leið og hann gekk
út úr dyrunum heyrði hann að hún lagðist
aftur í rúmið.
Prittwitz greifi mætti ekki í liðsforingja-
veislunni og afsakaði sig með því að hann
væ,ri lasinn. Og þar eð hann var nú ekki
sá eini sem vantaði, tóku liðsforingjarnir
þetta ekki alvarlega. Jost tólc naumast eftir
nokkru sem fram fór i kringum hann, hann
át að vísu, drakk, talaði, lítið þó, og svar-
aði spurningum þeim, er til hans var beint.
Hann rækti nauðsynlegustu skyldur sínar,
án þess hugur hans dveldi hjá þeim. Hann
var annarsstaðar, lijá Lili Schallweis. Að
komast til hennar svo fljótt sem unt var
skifti nú öllu fyrir hann.
Þegar hann kom heim til sín, datt hon-
um í hug að liann yrði að færa henni ein-
hverja nýjársgjöf. Og hann fór að skima
um í lierberginu hvað hann gæti tekið með
handa lienni. Hann fann vínflösku og dá-
litið af ávöxtum, annað ekki.
Þegar liann gekk upp stigann til hennar
mundi liann eftir því að hann átti einn
mjög dýrmætan hlut, sem hann bar um
hálsinn, það var gullkross og gullfesli með