Fálkinn - 25.06.1938, Side 13

F Á L K 1 N N
13
1 - 3 4 5 0 7 m H |Ú J 10
11 i m 12 1 1 ■ 1 M 13
u | | 1.» m 16 <0> 17 1
m 1H ! ■■ * 20 1 |*|
m 23 1 *l“ !
i:> *26 171 m l* m 2m |
Í'J 30 ! 1 1
u m m m 32 | : ! |
33 m 34 35 MUKI
m 36 m 87 j 88 J 38 |gg
iO ■i i m 42 1 4 3 m 44 I I45
•16 i m 47 1 I48 m 49 |
50 j 1« 51 1
Krossgáta Nr. 281.
Lúrjett. Skýring.
1 guðsþjónustugerð. 8 samhljóði.
il skammaryrði. 12 hjálparsögn í 1.
p., flt. nút., frsm., áhrm. 13 nytjajurt,
14 mont. 16 gyðja. 17 áburðarefni.
18 vefnaðarvörur. 20 mannsnafn. 23
auðug. 24 fornafn. 25 fargað. 28 drep-
sótt. 29 forn íslensk bók. 31 i smiðju.
32 skrift. 33 íslenskur náttúrufræð-
ingur (látinn). 34 ófriður. 36 stjörnu-
merki. 37 byígja. 40 sepi. 42 eitt hið
inesta skáhl vort. 44 misjafna. 46
sæla. 47 herra á negramáli. 49 fóðr-
uðu. 50 kveðandi. 51 fiskar.
Lóðrjett. Skýring.
1 kvaddi guð til vitnis. 2 kraftur.
3 fuglar. 4 jarmur. 5 orkueining.
6 kjósandi Gísla Sveinssonar. 7 litlar.
8 gastegund. 9 hrím. 10 meðlimur i
leynifjelagi. 13 vciðiaðferð. 15 borg
í Ítalíu. 19 lof (í ákveðnum tilgangi).
21 færa kommuna um 1 sæti t. h.
22 hávaði. 24 hlutu. 26 fugl. 27 verk-
færi. 28 áma. 30 kippa. 34 riki í Asiu.
35 girnd. 36 höld.um fram, 38 bykkja.
39 heiðra. 41 forsetning. 43 stóð ekki
upp. 45 leðja. 48 nikkel.
Lausn á Krossgátu Nr. 280.
Ldrjett. Ráðning.
I morgunbæn. 8 höm. 11 úti. 12
meis. 13 orra. 14 suða. 16 int. 17 fátt.
18 mark. 20 dulur. 23 fakirar. 24 ár.
25 staur. 28 ill. 29 fiðrildasilki. 31
ana. 32 Tómas. 33 la. 34 skessan. 36
spark. 37 rask. 40 líka. 42 mor. 44
raup. 46 amen. 47 anis. 49 U. S. A.
50 gal. 51 hraðlygin.
Lóðrjett. Ráöning.
1 mús. 2 otum. 3 riða. 4 um. 5 nei.
(' bindindiskona. 7 æstur. 8 hrár. 9
ört. 10 matarlist. 13 ofur. 15 arfur.
19 Karíóka. 21 lagstar. 22 asfaltlág.
24 álka. 26 tina. 27 aða. 28 ilm. 30
iónar. 34 span. 35 ermar. 36 skel. 38
saug. 39 kusi. 41 íma. 43 rið. 45 Pan.
48 sl.
Antony Eden hafði aldrei getað
tekið sjer frí í tvö ár, þangað til
hann fjekk lausn frá embætti i fe-
brúar. Þá fór hann suður að Mið-
jarðarhafi til að taka sjer hvíld.
Hjer sjest hann vera að kaupa sjer
reyfara í nestið, á brautarstöðinni
í London.
I febrúar 1928 varð bruni hjá A.
V. Bonliam i Arkansas. Hafði sonur
hans, tólf óra gamall kveikt í stein-
olíu. Nágrannarnir hjálpuðu til að
bjarga mestu af innanstokksmunun-
um, en þó varð skrifborð eftir og í
því var hlaðin skammbyssa. Meðan
Bonham og grannarnir horfðu á
eldinn hljóp kúlan úr byssunni og
hitti Bonham og beið hann bana af.
SPRENGJUHELDUR KJALLARI.
Kaupstefnan í Leipzig sýnir vit-
anlega ýmislegt í sambandi við loft-
hernað, þar á meðal kjallara sem
talinn er öruggur þó sprengjum sje
varpað á hann úr loftinu. Hann er
gerður úr járnbentri steinsteypu og
er tveir metrar í þvermál.
Lolloa Þálína, drotning Cæsars
Caligula átti kjól, sem var virtur á
8 miljón krónur og perlufesti, sem
kostaði 14 miljónir.
Leon Avazian í New York hljóp
alla stiga upp i topp á Woolworth-
byggingunni á níu mínútum. Þykir
þetta mesta þrekvirki, því að hæf-
irnar í húsinu eru 55 og stigaþrep-
in 1520.
dýrindis steinum, sem liann liafði í'engið
fyrir hreystilega framgöngu í stríðinu. En
á sama augnabliki breytti liann ákvörðun
sinni. Hún mundi misskilja hann, ef hann
gæfi henni slíkan kjörgrip. —
Hann opnaði íbúð hennar mjög gætilega.
Hann læddist inn í eldhúsið með töskuna,
sem innihjelt gjafirnar handa Lili. Hann
gekk að hurðinni á svefnherherginu og
barði liægt á hurðina. Hann heyrði rödd
hennar og var himinlifandi af fögnuði að
hún skyldi vera heima.
Nú var bjart í herberginu og tjöldin
höfðu verið dregin til hliðar. —
Hún stóð í miðju herberginu í rauðum
morgunkjól, og hár liennar var i óreiðu.
Föt hennar lágu ltingað og þangað um her-
bergið. Við fætur hennar var trjeskál, tóm,
en ennþá dálítið blaut að innan. Hún sneri
baki að lionum og leit til hans um öxl.
Hún sneri sjer liægt við og hann sá allar
hreyfingar liennar í speglinum, sem var á
veggnum beint á móti lionum.
Ennþá var óbreytt yfir rúmið; hún hlaiit
að iiafa legið í því rjett þangað til hann
kom.
En þjónninn liafði verið á ferðinni, þvi
að flaskan og glösin voru horfin af borð-
inu og, í staðinn stóð þar kaffikanna, tóm-
ur kaffibolli, og dálítill brauðmoli. Kápan
hennar hjekk út i horni þar sem hún hafði
sett liana um nóttina ásamt kápunni hans.
Jost lokaði dyrunum ofurhægt, fór úr
kápunni og hengdi hana hjá kápu Lili.
Hann spenti af sjer sverðið og setti það úl
í horn og gekk svo rólega til hennar. Hún
rjetti fram hendurnar og hann faðmaði
hana að sjer. Hann gat sjeð hverja hreyf-
ingu sína í speglinum á veggnum, en hann
lifði í einskonar algleymi svo að hann
fylgdist ekki lengur með því sem hann var
að gera.
T TM lcvöldið var þýðviðri. Skýin þutu yf-
' ir liimininn og það dimdi fljótt. Þung-
ar, þjettar slydduflyksur fjellu til jarðar og
dauðaþögn færðist yfir borgina. Það var
naumasl að kirkjuklukkan ljeti til sin
heyra. Hvort var dagur eða nótt vissu þau
ekki og ekki heyrðu þau til þjónsins, sem
harði varlega á dyrnar hjá þeim. Þau
gleymdu tímanum.
Það var fyrst að morgni annars dags að
hann gekk burt. Hann hvarf úr herberginu,
án þess að segja nokkurt orð eða kyssa
hana, því að það var ekki nema skugginn
lians sem hjelt út í skylduheiminn. I raun
og veru var hann sjálfur kyr í herberginu.
Það marraði undan þungum hermanna-
stígvjelunum hans þegar hann gekk niður
stigann. Hann opnaði útidyrnar og lokaði
þeim hægt á eftir sjer.
Það var liætt að snjóa. Slóð eftir her-
mennina lá til og frá í snjónum og það var
greinilegt að einhver hafði gengið fram og
aftur all .lengi fyrir framan dyrnar á hús-
inu.
Jost gaf ekki frekar gætur að sporunum,
en gekk rösklega burt.
Kyrðin, dagsbirtan og einveran hafði
góð áhrif á hann. Hann fann að hann var
fullur starfsfjörs. Alt ljek í lyndi. Þvílik-
ur morgun!
pRITTWITZ hitti hann um leið og hann
gekk inn um hliðið hjá hermannaskál-
anum og kinkaði til hans kolli, kuldalega þó.
Undirmenn Jost sögðu honum að Pritt-
wittz hefði komið til þeirra og spurt eftir
honum.
Innan fárra daga fór Jost í heimsókn til
Prittwittz. Honum fanst liann verða að tala
við hann.
Hann sat á stól frairian við hljóðfærið.
Þjónn har inn vín, glös og kökur. Greifinn
skenkti gesti sínum. „Það var fallega gert
af yður að koma hingað“, sagði hariti og
klappaði Ijett á öxlina á Jost, „jeg liefi
nokkrum sinnum reynt að ná í yður í liðs-
foringjaskálanum, en yður er aldrei að
hitta“.
„Jeg frjetti einmitt að þjer liefðuð verið
þar“, sagði Jost kurteislega, „og það er nú
þessvegna að jeg er hingað komin“.
Prittwitz ljdti glasinu. „Yðar skál, Jost“,
sagði hann.
„Yðar“, svaraði Jost. Þeir skáluðu. Alt i
einu fór Prittwitz að hlæja, fjrrst mjúklega,
glaðlega, en svo gletnislega og dónalega.
„Fanturinn þinn!“ hrópaði hann, og benti
á hann, og andlit hans unnnyndaðist af
uppgerðar kátínu. „Erum við ekki mátu-
leg fifl til að Vera saman? Hefðum við ekki
átt að hella eitri í vínið, eða hvað?“
„ Nei, nei“, sagði Jost brosandi, „og ekki
heldur í púnsbolluna“.
Prittwitz stóð á fætur og rjetti út hönd-