Fálkinn - 02.07.1938, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
YHO/fU
UÆHbURMIR

Heimagerður
svefnpoki.
Þegar maður liggur i Ijaldi er
nærri því óhjákvæmilegt að hafa
svefnpoka ef manni ó að líða vei.
Margir bjargast að vísu við værðar-
voðir, en manni vill verða kalt i
j)eim og þær fara ofan af manni.
En í svefnpoka verður engum kalt,
svo framarlega sem sjeð er fyrir því,
að ekki nái til manns raki úr jörð-
inni.
En þið munuð nú segja að það
sje dýrt spaug að eignast svefnpoka.
Þið hafið sjálfsagt sjeð þá i búðun-
um, bæði úr ull og dún. En ef að
hún systir ykkar eða mamma ykk-
ar vill hjálpa ykkur J)á getið þið
eignast svefnpoka með ódýrara móti,
en'að kaupa hann úr búð. Þið getið
nefnilega saumað ykkur hann sjálf.
Við notum þrennskonar efni í
svefnpokann: vatnsheldan tjalddúk,
])ykkan ullardúk og sirs. Hvert stykki
er 150 X 200 sentimetrar, eins og
j)ið sjáið á mynd 1. Lögin eru i þess-
ari röð (sjá mynd 3): a tjalddúkur,
h ullardúkur og c sirs, en það síðast-
nefnda er fóðrið í svefnpokanum.
Þið þræðið svo l)essi þrjú lög laus-
Jega saman á jöðrunum (sjá strika-
linuna á mynd 2.) Nú klippið þið 70
sentimetra langa rifu í lögin (sjá
x) og bryddið hana og festið á hana
rennilás og gætið þess vet, að öll
lögin festisl i bryddingunni. Jaðar-
inn að ofan (x) bryddið þið með
sterkum vaxdúk (sjá 4.). Nú kemur
])að erfiðasta. Þið markið fyrir reit-
um á sirsinu, eins og sýnt er með
punktalínunni á 2, en þeir mega
gjarnan vera helmingi minni. Svo
fáið þið ykkur gott og lireint tog
og greiðið það sundur eins vel og
þið getið og jafnið því í lag milli
ullardúksins og sirsfóðursins. Sjálf
getið þið ráðið bve mikið þið viljið
hafa af toginu, því méira sem þið not-
ið þvi blýrri verður svefnpokinn.
En hann verður þá þyngri um leið.
Líka má spara sjer alveg ullardúk-
inn en nota þunt tjereft næst tjald-
dúknum og hafa þeim mun meira af
Loginu. Þegar toginu hefir verið
jafnað vel, er alt stangað eftir lín-
unum, sem sýndar eru á mynd 2,
og það verðið þið að gera i höndun-
um. Að þvi loknu eru jaðrarnir saum-
aðir saman, vel og vandlega og pok-
inn liafður ranghverfur á meðan,
svo að sirsið viti út. Notið sterkan
j>ráð til að sauma með og saumið
vel og vandlega, þvi að j)að reynir
mikið á sauminn þegar þið farið að
sprikla í pokanum.
2. í sama bili varð háum og þrekn-
um Kínverja gengið hjá og heyrði
hann að læknirinn var að fjargviðr-
ast. Þetta var Tzin-Lo, foringi kín-
versku burðarmannanna, sem leigðir
l)öfðu verið í förina. Ilann Jineigði
sig virðulega fyrir dr. Madigan og
lýsti því með miklu málskrúði, hve
innilega hann samhrygðist Madigan
yfir missi liins nauðsynlega sótt-
hitalyfs. „En..“ sagði hann á bjag-
aðri ensku, „herra doktor þarf ekki
að vera leiður yfir þvi.. hann getur
auðveldlega fengið nýtt hitatyf“.
Doktorinn spurði hvernig það mætti
ske, og Tzin-Lo sagði honum nú, að
það vildi svo vel til, að ekki væri
nerna tveggja tíma. leið þaðan sem
j)eir voru, á trúboðsstöðina, sem ný-
lega hafði verið sett á fót. Hún var,
samkvæmt skýringu Tzin-Lo bak við
fjallgarðinn þarna fyrir norðan. Það
var vegur norður yfir skarðið, og ef
þeir feðgar vildu skreppa l)á skyldi
TzinLo vísa þeim til vegar.
3. Madigan afrjeð að fara að ráð-
um Tzin-Lo og Jagði nú af stað á-
samt syni sínum, með Kínverjann í
fararbroddi. Þeir voru komnir upp
að fjallinu áður en varði og án þess
að hika teymdi Tzin-Lo nú hestana
þrjó upp einstigi, sem lá i krókum
í snarbröttum hamri en hengiflug
var fyrir neðan.
Þegar þeir l)öfðti riðið svo sem
klukkutíma, sagði Madigan við son
sinn: „Mjer finsl það merkiíegt, að
skarðið hjerna er altaf að þrengj-
ast. Tzin-Lo mun þó ekki hafa vilst?“
Og liann hafði naumast slept orðinu
þegar hann nam staðar snögglega
og þreif í liandlegginn á syni sínuin
því að svo sem fimm metrum
framundan þeim stóð hópur manna
i sjerkennilegum skikkjum, sem
hvorki líklusl búningi Kínverja eða
Mongólíumanna. I)að var eitlhvað
dularfult við þennan þögla hóp, sem
þvergirti einstigið fyrir þeim. En
hinsvegar var ekki um að villasi,
hvaða vopn þessir menn höfðu.
Það virðist liklegast að dokt-
orinn og sonur hans hafi ver-
ið lokkaðir i fgrirsát. — Það
verður fróðlegt að sjá hvað
gerist í næsta blaði.
Tóta frsenka.
Petersen fór til Indlands fyrir
mörgum árum. Ilvað skyldi hafa
orðið af honum?
— Hann er dauður fyrir langa
löngu. Fyrst lærðist hann upp af
lieimþrá og svo af tigrisdýri.
Jakoh var hjá slátraranum sam-
livæmt ósk konu sinnar, til þess að
livarla yfir matnum, sem hún liafði
keypt í gær.
— Buffið sem jeg fjekk var svo
ólseigt, að jeg liefði getað notað' það
til þess að sóla skóna mína.
— Hversvegna gerðuð þjer það
þó ekki? spurði slátrarinn.
Jeg reyn.di það, en plukkurnar
gengu ekki í ])að, þær brotnuðu.
Fanyar lamafólksins,
framlialdssaga með myndum.
Fyrsti kafli: Leiðinleg uppgötvun.
J. Tíbetleiðangur doktor Madigans
var nú loks kominn inn á liálendið
í norðanverðu Tíbet, eftir viðburða-
og Jærdónisríka ferð yfir Norður-
Kína.
Kínýérsku burðarmennirnir voru
önnum kafnir við að tjalda, en á
ineðan fóru dr. Madigan og John
sonur lians, sem var 10 ára, i sam-
einingu að athuga lyfjaforðann, sem
leiðangursmenn höfðu með sjer. Alt
í einu lieyrði Jolin að faðir lians
kallaði: „Jeg hotna ekkert í þessu.
Jeg hefði þorað að sverja, að við
ættum nóg af kíníni lijerna í kass-
anum, þegar við fórum úr síðasta
tjaldstað — en nú er kassinn tóm-
úr!“ John skyldi þegar, að hjer var
alvara á ferðum. Kínín var það
læknislyf, sem síst var hægt að vera
án í því loftslagi, sem Tibet Jiefir
að Jijóða gestum sínum.
Ríkiserfmyi Enyiands.
Eldri dóttir bresku konungslijón-
anna er nú 12 ára að aldri. Hún á
enga bræður, og er þvi ríkiserfingi
Bretlands. Síðan faðir hennar tók
við ríkjum hefir hún fengið nafn-
bótina „yðar konunglega tign“. Enn
sem komið er hefur hún samt ekl:i
öðlast þau konunglegu rjettindi, að
slíta samtali, þegar liana lystir.
I barnaherberginu, á efstu hæð
Buckingham JiaJlarinnar, ber þó
liarla lítið á valdi hennar. Þar ríkir
Arla barnfóstra, liarðri hendi. Vilja
hennar verður hin unga konungs-
dóttir að lilíta.
Þegar Arla gamla kemur inn i
dagstofuna á kvöldin og segir í sin-
um skipunarróm: „Elisahet og Mar-
grjet, komið ])ið strax! Það er kom-
inn háttatími!“ Þá þýðir ekki fyrir
liina „konunglegu tign“ að mótmæla
bessu boði.
Elísabet konungsdóttur þykir Jof
gott, og það á alveg sjerstaklega vel
við hana að koma opinberlega fram
með foreldrum sínum og vera hyit
af miklum mannfjölda.
Einkakennarar annast um fræðslu
hennar, og það er lagt mikið kapp
á að hún sje þar fremri jafnöldr-
um sínum. Hún er dugleg i sögu,
landafræði og málum, skrifar vel,
en reikningurinn, hann er nú svona
og svona!
Hún kann vel við sig á liestbaki
og situr hesta mjög vel eftir aldri.
,,Að verða stór“, seni allra fyrst, er
draumur hennar. Og að verða að
ganga eins klædd og Margrjet litla
systir hennar er henni ekki að skapi.
- Báðar systurnar eru skátar og
fyrir starfsemi þeirra í skátamálum
hafa þær fengið tækifæri til þess
að kynnast jafnöldrum sinum.
Þegar Elísabet verður 21 árs, fær
hún 170 þúsund krónur i lófana á
ári, en gnnþá fær hún enga peninga,
ekki svo mikið sem vasaskildinga,
Uppeldi liennar er strangt og lienni
er kent að fara vel með timann.
Á fætur fer hún klukkan 7M> að
morgni og klæðir sig sjálf. Hún er
mjög morgungóð, og oft hefur hún
gengið góðan spöl með föður sín-
um áður en fjölskyldan neytir morg-
unverðar.
Klukkan 10 byrja kenslustundir,
sem standa yfir til 4, að öðru leyti
en því, að Elísabet neytir matar
einu sinni á ,|)essu tímabili.
Klukkan að ganga fimm drekkur
fjölskyldan te, og eru þá oft gestir
tii borðs. Þetta er skemtilegasta
stund dagsins finst Elísabet. Frá 5
lil 7 eru systurnar með móður sinni.
Klukkan sjö er miðdagur framreidd-
ur. — En varla hafa þær syslurnar
fyr kingt matnum en Arla barn-
fóstra kemur inn í gættina: „Hátta-
timi“. Og það þýðir ekki að setja
upp „súran svip“, jafnvel ekki fyrir
liennar „konunglegu tign“.