Fálkinn - 10.12.1938, Blaðsíða 9

F A L K I N N
9
Strætisvagn var að renna af
biðstöðinni. Hann stökk upp í
vagninn án jiess að spyrja um
livaða leið liann væri að fara.
Þegar farstjórinn kom til að
selja farmiða rjetti Pilket iion-
um fjóra pence, alla koparpen-
ingana sem hann átti, og fjekk
miða, sem hann gat ekið fyrir
alla leið til Kings Cross, þó hann
tícki ekki eftir jjví fyr en síðar.
Til jjessa liafði liann aðeins
liugsað um eitt, að komast eitt-
hvað á burt með fimtiu pundin.
Nú, þegar lionum var orðið dá-
lítið rórra, fór hann að hugsa um
hvað hann ætti að gera við pen-
ingana.
Hann sá, að jjað var talsvert
vandamál. Hann gat ekki látið
kunningjana vita að hann ætti
peninga. Og þó að honum væri
óhjákvæmilegt að laka ákvörð-
un þá varðaði jjað mestu að flýta
sjer ekki og ldaupa ekki á sig,
en yfirvega ‘nákvæmlega afleið-
ingarnar áður en hann tæki
nokkuð f>TÍr.
Eitt var honum alveg ljóst:
að þessi fimtíu pund hrykkju
skamt til að ljorga af skuldun-
um. í hesta Iagi mundii ljau að-
eins gefa lionum nokkurn frest,
en skuldirnar mundu sliga hann
eftir sem. áður.
Svo hugsaði hann til konunn-
ai sinnar: Hún var önnur hlið
málsins. Frú Pikler hafði ekki,
að jjví er manninum hennar
fanst, komið fram sem örugg
og raungóð eiginkona jjegar mót-
lætið harði að dyrum. Hún liafði
verið gröm og órjettlát við hann.
Þegar hann steig út úr vagn-
inum á King Cross, liafði liann
að minsta kosti tekið neikvæða
ákvörðun að jjvi er fimtíu pund-
in snerti. Ekkert afl á jarðríki
skyldi geta knúð hann til að láta
lánardrotnana sjá svo mikið sem
reykinn af þeim. Og hann hafði
afráðið að fara ekki lieim til
konunnar sinnar.
Það var ekki í neinum ákveðn-
um tilgangi sem honum varð
reikað inn á járnhrautarstöðina.
Það var eins og fæturnir á hon-
um bæru hann jjangað ósjálfrátl.
Hann rendi augunum yfir töfl-
una með léstunum sem áttu að
fara næst og leit síðan á klukk-
una og sá, að lestin til Bradsley
átti að fara eftir jjrjár mínútur.
Pilker var ókunnugur í Brads-
Iey — hann hafði aldrei komið
á þær slóðir. Það var augnabliks
innhlástur sem valdi þennan
slað; og i stórum hæ eins og
Bradsley gat maður liorfið jafn
gersamlega og í hringiðunni í
London.
Hann horðaði góðan hádegis-
verð í lestinni. Þegar hann kom
á leiðarenda fjekk hann sjer
herbergi á litln gistihúsi í einni
hliðargötunni í Bradslev og var
lengst af kvöldinu i kvikmynda-
húsi..
Eftir morgunverðinn daginn
eftir, spurði gistihúseigandinn,
sem var áhugamaður um iþrótt-
ir og hjet Sweeney, hvort hann
ætlaði að horfa á veðreiðarnar
þá um daginn. Pilker hafði alls
ekki doltið það i luig. Hann hafði
ekki einu sinni haft hugmynd
iim, að Bradleys-hlaupin voru
jjessa vikuna.
Sweeney tæpti á því, að liann
hefði heyrt talað um ýms „góð
númer“. Honum væri ánægja
að, ef gesturinn vildi koma með
honum.
Pilker hafði nokkrum sinnum
sjeð Derby-hlaupin og veðjað
nokkrum shillingum á upplögð-
ustu liestana. En ekki hafði liann
neina reynslu eða kunnáttu hvað
veðreiðar snerti.
Alt i einu mundi hann eftir
sögu um einn af fyrverandi sam-
verkamönnum sínum. Hanu
hafði farið inn i Kemton Park
síðdegis einn laugardag með tíu
pund í vasanum og fvrir dirfsku
sína og áræði liafði hann komið
af veðreiðunum aftur eftir
nokkra klukkutima með vfir tvö
hundruð pund.
Þvi skyldi lukkan ekki eins
geta verið með honum? Hann
var ekki lengi að liugsa sig um,
en álcvað að taka tuttugu pund
og nota þau til að freista gæf-
unnar og sjá hvort jjau gæti ekki
margfaldast. Ef lukkan væri
honum eftirlát gæti hann ef til
vill unnið svo mikið, að hann
gæti komið sjer upp smáverslun.
Og að minsta kosti fengi hann
skemtunina fvrir peningana.
Eitt af „góðu númerunum"
gestgjafans tók þátt í fyrsta
ldaupinu. Veðmangararnir huðu
sex á móti einum. Pilker sagð-
ist ætla að leggja tiu pund á liest-
inn.
Altof mikið, hugsaði Sweeney.
„Jeg ætla að láta eitt pund duga,“
sagði liann.
Það er ekki ómögulegt að hann
liafi öfundað Pilker af áræðn-
inni jjegar „góða númerið“ vann.
Hann uppástóð að hann gerði
það ekki. Honum fanst víst eins
<jg flestum, að dálítill spenningur
setti blæ á tilveruna, en að það
borgáði sig ekki að hætta meiru
en að maður hefði efni á að tapa.
Sweeney hristi höfuðið spek-
ingslega, jjegar Pilker setti í
næsta hlaupi allan vinninginn
sinn — sextiu pund — á ýmsa
hesta. Hann hafði skift upphæð-
inni milli sex veðmangara.
„Það er ekki svo að skilja að
jjað komi mjer við,“ sagði gest-
gjafinn, „en mjer finst. . . .“
Pilker var svinheppinn. Hann
vann aftur .... Hann liafði unn-
ið nærri Jjví tvö hundruð pund,
og jjó voru ekki bú.in nema tvö
hlaup.
Hann fjekk ekkert hughoð um
að hætta á jjeirri braut sem hann
var hyrjaður. Það komst ekkert
að nema spenningur bvrjandans
í hættulegum leik.
Iiugboðið — þriðja „opinber-
unin“ í lífi Pilkers kom síðar.
Það var rjett fyrir fimta hlaupið,
jjegar hann hafði unnið yfir fjög-
ur hundruð pund. Þá sagði hann
alt í einu við Sweeney:
„Það kemur eitthvað fyrir mig
í dag — eitthvað hræðilegt. Jeg
get ekki sagt yður hvað það er
.... jeg veit .... drottinn minn,
jeg veit .... en jeg get ekki
sagt yður það.“
Það vottaði ekki fyrir roða í
andlitinu á lionum og augun
voru tryllingsleg og starandi. En
Sweeney tók jjessu rólega og
hjelt að jjað væri ekki annað en
ofreynsla af allri eftirvænting-
unni. ,Hann vissi að hann mundi
sjálfur hafa orðið ringlaður ef
hann hefði unnið stórfje í einni
svipan. Hann ráðlagði Pilker að
fá sjer glas af einhverju sterku.
Pilker drakk tvö glös af whis-
ky, en það liafði engin áhrif á
hann. Hann hafði engan áhuga
á veðreiðunum lengur. Hann var
öskugrár í framan og hríðskalf
eins og liann hefði sótthita.
Sweeney fór að verða hrædd-
ur um, að maðurinn væri veikur
og stakk jjví upp á, að jjeir
skyldu ekki hugsa um lilaupin
sem eftir væru en fara þegár
heim á gistihúsið. Pilker gerði
livorki að neita því eða játa
hann var alveg viljalaus.
Einmitt jjegar þeir voru á leið-
inni að útgönguhliðinu kom ein-
kennisbúinn lögreglufulltrúi á
eftir þeim; af ábúðarmiklum
svip hans mátti ráða að honum
væri eitthvað á höndum. Þegar
Pilker sá lögreglumanninn greip
hann í lvandlegginn á Sweeney,
eins og liann væri örvita af
hræðslu.
„Jeg sagði jjað! Jeg sagði
jjað!“ Þetta var eins og hálfkæft
neyðaróp. „Þeir hafa náð í mig!
Jeg vissi að jjeir mundu ná í
mig!“
Lögreglufulltrúinn staðnæ md
ist og stóð í vegi fyrir þeim.
Hann sneri sjer að Pilker.
„Afsakið þjer, en það er skylda
mín að . . . . “
Lengra komst hann ekki. Pilk-
ej linaði á takinu. Hann lmeig
örmagna til jarðar — og lá jjar
eins og steinn.
Lögreglufulltrúinn laut niður
að honum. Hjúkrunarmaður
kom að. En Pilker þurfti ekki
á hjálp þeirra að halda. Eftir fá-
einar mínútur var læknirinn
kominn. „Sennilega hjartaslag,“
sagði hann.
„Hver er jjessi maður?“ spurði
lögreglufulllrúinn Sweeney.
Gistihúseigandinn varð forviða
á spurningunni.
„Hann kom til mín í gær og
skrifaði sig sem William Smith
i gestabókina. Það er alt og sumt
sem jeg veit um liann .... En
jjekkið jjjer hann ekki, fulltrúi?
Jeg meina — Jjijer voruð í þann
veginn að taka hann fastan?“
Ur kvikmpdaheiminum.
Englendingar uppgötva Indland.
Indverski drengurinn, Sabú,
hlýtur heimsfrægð.
Augu Englendinga eru nú að opn-
ast fyrir því, að Indland er hið
prýðilegasta fyrir „spennandi" og
æfintýralegar kvikmyndir. Nýlega
hefir verið tekin þar stórslegin lit-
kvikmynd og er aðalhlutverk henn-
ar leikið af indverskum dreng, Sahú
að nafni. Hanu leikur ungan, ind-
verskan prins, sem er sviftur rikis-
erfðum af harðdrægum föðurbróð-
ur. En fyrir hjálp enska hersins
nær hann rjetti sínum.
Sahú fæddist fyrir 15 árum í
Karapurjunglinum. Faðir hans var
filahirðir hjá maharadjalianum, og
þegar faðir hans dó, tók Sabú litli
við starfanum.
Af tilviljun tók kvikmyndafröin-
uður einn eftir honum, sem var að
leita að pilti, er leikið gæti i kvik-
myndinni „Fílahirðirinn" og jjað
varð upphafið að kvikmyndastarfi
Sabús. Nú hefir hann leikið í mjög
rómantiskri litkvikmynd, sem heitir:
„Bumban“ (The drum). Sabú dvel-
ur nú í Englandi og hefir lært að
tala ensku. Það er alment álitið, að
hann hafi frábæra leikhæfileika. '—
Honum þykir mjög gaman að fara í
kvikmyndahús, og eru þau Shirley
Temple, Chaplin og Mickey Mouse
uppáhald hans.
Drekkið Egils-öl
*
í
o
Nú varð fulltrúinn ekki minna
forviða.
„Taka hann fastan? Hvers-
vegna? Jeg átti ekkert vantalað
við manninn — jeg ætlaði hara
að minna liann á að fara var-
lega. Ýmsir af lögreglujjjónun-
um höfðu sjeð að hann hafði
unnið stórar upphæðir, og að
„piltai'iiir voru farnir að taka
eftir honum. Við vildum ekki að
það væri ráðist á liann og hann
rændur .... Það er skvlda lög-
rcglunnar að aðvara fólk Jjegar
svo er ástatt.“
„Það er líkast og mannaum-
inginn liafi orðið hrjálaður all
í einu — farið að sjá drauga um
hábjartan dag. . . . ! Hugsið Jjjer
yður, að vera fvrst svona hepp-
inn — og verða síðan svo hrædd-
ur af imynduninni einni að lijarl
að geri verkfall! Það er undar-
legt, jjetta líf.“