Fálkinn - 03.02.1939, Page 2

F Á L K I N N
GAMLA Bfó.
sýnir næstu daga Gefjunkvikmynd-
ina Konan, sem ekki vihii giftast,
sem tekin er eftir samnefndri sögu
Mia Zellman. Hinn afburða vinsæli
leikari Gustav Fröhlich leikur
stærsta hlutverkið, Heinz Wiegand
verkfræðing. Stærsta kvenhlutverk-
ið, konuna sein ekki vildi giftast,
leikur Dorothea Wieck. Aðrir leik-
endur eru ekki verulega kunnir hjer.
Kvikmyndin gerist í Rúmeniu,
l>ar sem hinar miklu auðsuppsprett-
ur, olían, eru faldar í jörðu.
Ungur verkfræðingur, Heinz Wie-
gand, hefir fengið stöðu við olíu-
námurnar miklu í Campína, sem
frú Ileana Manescu á og stjórnar.
Þö hefir hún forstjóra, Kiriak að
nafni, sjer við hlið. En lnin er nú
ekki hepnari með hann en svo, að
hann er viljalaust verkfæri í hönd-
unum á oiiubraskaranum Maravilla,
sem náð hefir undir sig olíuiðnaðin-
um í Mexiko og Venezuela og leggur
nú mikið kapp á að ná tökum á
oliuiðnaðinum í Rúmeníu. Wiegand
er fullur áhuga fyrir því að koma
á ýmsum endurbótum við oliuverið,
en Kiriak eyðileggur tilraunir hans
jafnóðum. Að lokum krefst hann
þess að ná fundi eigandans, sem
hann heldur að sje karlmaður. —
Honum hregður því heldur en ekki
í brún þegar hann sjer að þetta er
ung og falleg kona. Þessi fundur
þeirra hefir mikla þýðingu fyrir
hinn unga verkfræðing, því að bæði
vinnur hann traust hennar sem
verkfræðingur og svo verður hann
verulega ástfanginn, í fyrsta sinn
i æfi sinni.
Svona er málum háttað, þegar
baráttan byrjar milli Maravilla og
Wiegands, en hún snýst ekki aðeins
um kepnina á olíumarkaðinum,
heldur og um ástir og auð Manescu.
Maravilla er bragðarefur og vell-
auðugur, svo að Wiegand verður
erfið baráttan við hann. — Myndin
er fjörug og spennandi með köflum,
og leikur Gustav Fröhlich er ágætur
að vanda. — Kvikmyndahúsvinir
munu nú nota tækifærið að sja
hann. —
Tvo mánuði á tindunum.
Luis Trenker í þverhnýptum
hömrum.
Luis Trenker hefur nú lokið við
að leika í fjórðu kvikmyndinni sinni.
Eins og þrjár þær fyrri fer hún fram
í Ölpunum. „Hefnandi hvítra tinda“
(The Challenge), tekin af „London
Film“, snýst um uppgönguna á
Matterhorn. Englendingur og ítali
berjast um að ná tindinum. Til sárra
vonbrigða fvrir ítalann er það, er
hinn frægi fjallgöngumaður Edward
Whymper, reisir enska flaggið á
tindi Matterhorn árið 18G5. Whymp-
er er leikinn af Robert Douglas, en
Luis Trenker er ítalski fjallgöngu-
maðurinn Carrel.
Þetta er áreiðanlega hlutverk,
sem á við hann. Áður en hann
fór að leika í kvikmyndum hafði
hann í 12 ár og betur verið fylgdar-
maður í Dolomitfjöllunum, og þrátt
fyrir freistandi tilboð frá Hollywood
vill hann ekki yfirgefa fjöllin sín
kæru.
Upptakan af fjallaþáttunum í
kvikmyndinni olli nokkrum örðug-
leikum. í meira en tvo mánuði urðu
leikendurnir að dvelja á Matterhorn.
Að sleplum Luis Trenker hafði eng-
inn leikendanna klifrað áður, og
það leið á löngu áður en þeir gátu
leikið hlutverk sín, svo að Luis
Trenker væri ánægður með. Það
var ekki altaf jafn hættulaus leik-
ur, sem þeir áttu að leika í. Robert
Douglas varð t. d. í einum þættinum
að hanga utan í þverhnýptu bergi
og var regindjúp undir.
Dvalarstaður leiðangursins var lít-
ill fjallakofi, á miðjum Matterhorn.
Á hverjum morgni varð fólkið að
rísa á fætur fyrir dögun, og kl. 4
byrjaði liin erfiða ganga upp á tind-
inn, þar sem hinir stórkostlegu Alpa-
þættir voru teknir. Það var nauð-
synlegt að byrja svona snemma tit
að fá rjettan lit á myndirnar. Það
sem annars þurfti til myndatök-
unnar, hafði verið flutt þangað áður
af 24 þaulvönum fjallgöngumönnum.
Það er talið, að útkoman af öllu
þessu erfiði hafi orðið ágæt, og að
myndirnar frá hinum tigulegu snævi
þöktu Alpatindum, myndi stórskor-
inn ramma um hina mörgu áhrifa-
ríku viðburði myndarinnar.
Spencer Tracy og Joan Crawford í
„Mannequin."
Það hefir blásið margt á móti
Joan Crawford upp á síðkastið. Frá
því hún ávann sjer heimsfrægð í
kvikmyndunum „Grand Hotel“ og
„Dansandi Venus“ (Dancing Lady),
liafa kvikmyndir, sem hún hefir
leikið i litla hylli hlotið. Við þetta
hafa svo hjúskaparáhyggjur bætst.
Fyrir þrem árum giftist hún Fran-
chot Tone í allri leynd, en hjóna-
bandið mishepnaðist og hefir ný-
lega verið leyst upp. Eftir alt þetta
mótlæti verðskuldaði hún sannar-
lega að fá uppreisn, og hana hefir
hún fengið i kvikmyndinni „Manne-
quin“, sem gerð var undir stjórn
Frank Borzage. Myndin er um litla
stúlku úr fátækrahverfi, sem verður
„Mannequin“ og giftist ungum
fildarminning
Siguröar Júnssunar
fangauarðar.
Síðasta dag janúarmánaðar
voru liðin 100 ár síðan Sigurður
Jónsson, sem hjer var fanga-
vörður um langt skeið, fæddist
austur á Síðu. Sigurður var
beykir hjer í hæ og athafnamað-
ur hinn mesti um það bil, er
hegningarliúsið við Skólavörðu-
stig var fullsmíðað árið 1873.
Hann var þvi ráðinn fangavörð-
ur og gegndi því starfi í 33 ár
með alveg sjerstakri samvisku-
semi, stjórnisemi og mjannúð,
uns hann ljet af starfinu árið
1909, en ljest tveimur árum síð-
ar, sjötugur að aldri. —
Sigurður var mjög vel lið-
inn maður, sem allir eldri og
miðaldra Reykvíkingar muna
að góðu einu. Af 12 börnum
hans eru nú aðeins tvö á lífi, en
barnabörnin eru mörg, öll mann-
vænleg og drengskaparfólk eins
og þau eiga ætt til.
Svíum hefir farið mjög aftur með
barneignir siðustu áratugi, svo að
ýmsum þjóðhollum mönnum hefir
þótt nauðsynlegt að hvetja fólk til
aukinna barna. Þetta virðist hafa
borið árangur því að á öðrum árs-
fjórðungi ársins 1937 fjölgaði fædd-
um umfram dána um nær 2000 frá
því á næsta ársfjórðungi áður. HeÞr
orðið mikil gleði í Svíþjóð út af
þessu.
manni, sem liún elskar. En hann
reynist að vera lítill karl. Ríkur
skipeigandi (Spencer Tracy) verður
ástfanginn af henni, og þau verða
þá fyrst hamingjusöm, eftir að hahn
hefir mist allar eigur sínar, og verð-
ur að byggja fjárhag sinn upp á ný.
Hamingjudraumur hennar er sá, að
komast í þriggja herbergja íbúð
með baði. — Joan Crawford segir
svo frá, að þegar hún fjekk hand-
ritið, las hún það með þeirri til-
finningu, að hún þekti söguhetjuna
mjög vel, og að síðustu rann það
upp fyrir henni að örlög stúlkunnar
væru svo lík hennar eigin örlögum,
að hún þyrfti ekki nema að leika
sig sjálfa. Ef til vill er það þetta,
sem hefir orðið þess valdandi, að
„Mannequin" hefir þótt svo frábær
— áhorfendurnir vilja nú altaf helst
sjá fólk eins og það er.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Rilstjórar:
Skúli Skúlason.
Sigurjón Guðjónsson.
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested.
Aðalskrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-G.
Skrifstofa i Oslo:
A n t o n S c h j ö t s g a d e 14.
Blaðið kemur út hvern laugard.
Áskriftarverð er kr. 1,50 á mán.,
kr. 4.50 á ársfj. og 18 kii. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millim.
Herbertsprent.
Skraddaraþankar.
„Að hugsa rjett og vilja vel“ eru
þeir tveir kostir, sem mikilverðastir
eru í fari mannsins. Því að af þeim
manni, sem það gerir, hlýtur ávalt
að leiða gott en ekki ilt.
Það er ekki öllum gefið að hugsa
rjett. Því að dómgreindin er ekki
öllum gefin, nje mentunin til þess
að finna dómi sínum rjettar forsend-
ur. Þess eru mörg dæmi, að uppeld-
ið og aðstæðurnar í uppvextinum
skapa manninum sjóndeildarhring,
sem ekki getur staðist gagnrýni, þess
eru jafnvel dæini, að skólarnir ein-
beita hug nemandans í ákveðna ált
og blindar hann fyrir öðru, sem eigi
síður mætti heilbrigðri hugsun að
gagni koma. Þröngsýni i hugsun og
dómum er því ekki altaf synd gegn
betri vilund nje meðfæddur skap-
löstur, heldur oftar óhjákvæmileg
afleiðing ytra áhrifa. Og þvi er ekki
rjett að áfellast neinn fyrir það,
að hann kunni ekki að liugsa rjett,
fremur en maður væri áfellisverður
fyrir að ganga með sjúkdóm, sem
lionum var ósjálfráður.
Hitt er enn meira áríðandi, að
vilja vel. Það er lykillinn að allri
þeirri farsæld, sem veröldin hefir
að bjóða, á sama hátt og öll bölvuri
mannkynsins hefir fyr eða síðar
stafað af þeim mönnum, sem vildu
öðrum ilt. Viljinn til ills stafar fyrst
og fremst af meðfæddri drotnunar
girni einstaklingsins skammsýna,
sem ætíð sjer þá leiðina vænlegasta
til fraina að troða aðra niður. Það
þarf ekki að leita til herkonunga og
heimsfrægra ribbalda til þess að
finna slíka menn, þeir eru allstaðar
og það sveitar- eða bæjarfjelag mun
ekki til á öllu Islandi, að eigi megi
finna þar slíka menn. Þeir eru ýmist
höfðingjar i sínu hjeraði eða þeir
eru máske ekki nema hokrandi lubb-
ar á miðlungskoti og hafa ekki kom-
ist hærra þrátt fyrir viljann. En síst
eru þessir síðasttöldu skárri en liin
ir; þeir eru jafnvel verri, því að hjá
þeim glæðir öfundin ilhnenskuna og
þá fyrst og frernst öfundin til þeirra,
sem komist hafa áfram, án þess að
vilja öðrum ilt.
Öllum er kunnugl hvilík óhemju
verðmæti fara forgörðum, þegar ill-
vilji og hatur voldugra manna verð-
ur orsök bálanna sem kölluð eru
styrjaldir. Þá er verðmætunum henl
í sjóinn, svo að margra ára starf
jiarf lil þess að koma öllu í samt lag
aftur. En mönnum sjest yfir lrað
smærra. Það sem illvilji einstakl-
ingsins eyðileggur fyrir náunga hans
og það sem illvilji í opinberum mál-
um kostar þjóðirnar.
W/VlVlVlV