Fálkinn - 08.09.1939, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
A .TÁ! í draumi hafði hann
sjeð sjálfan sig standa á pall-
inum og liorfa á olympisku sig-
urfánastöngina, þar sem sviss-
neska flaggið með litla hvita
krossinum var að svifa að hún,
um leið og hljómsveitin ljek
þjóðsöngin hans. Og litli hópur-
inn, sem þarna var viðstaddur
mundi hrópa halló til hans, sonar
fjallgöngumannsins frá Trieb og
veifa með nokkrum livítum
krossum í rauðum feldi. Ung,
livítklædd stúlka mundi rjetta
lionum eikargreinina, sem allir
Olympiusigurvegarar fengu. Önn-
ur mundi leggja lárviðarsveiginn
um sólbakað enni hans og roðna
um leið, og um ljósa, lirokna
hárið, scm móðir hans og syst-
ur .... og Jlse .... sögðu, að
væri svo fallegt og færi Andrjesi
Kúhlhopfer svo vel.
Draumurinn hafði bara ekki
ræst. Umhverfið og alt fyrir-
komulagið hafði borið hann of-
urliði, það var of stórt og vold-
ugt. Hann liafði skolfið af ó-
styrk og taugar hans og vöðvar
lamast. Hann hafði vonast eftir
innblæstrinum þangað til í síð-
ustu lög, innblæstrinum, sem gæli
valdið þvi, að hann yfirgengi
sjálfan sig og komist yfir þessa
8 metra í langstökkinu, sem liann
hafði komist fast að á æfingun-
um í Trieb. Og nú .... nú lieyrði
hann dómarann segja 7.04. Hann
var úr leik eftir þessa tilraun.
Einn af skankalöngu amerikönsku
íþróttamönnunum brosti til hans
og maður gat lesið hughreyst-
ingu eða meðaumkvun úr bros-
inu, eftir þvi sem maður vildi.
En enginn hinna sinti Kuhlhopfer
neitt. Það var ekki svo mikið
sem strákarnir hæðu liann um
rithandarsýnishorn. Hann settist
á grasflötina innan við brautina
og smeygði sjer í kápuna sína.
Svo laumaðist Iiann á burt, til
fataklefanna. Hann var niðurlút-
ur. Hann vildi ekki sjá neinn af
þessum hundrað þúsund áhorf-
endum. Og þeir kærðu sig lieldur
ekki neitt um að sjá liann.
Hann vorkendi mest henni
Ilse. Hinar stúlkurnar í Trieb
mundu ypta öxlum hvenær sem
þær sæju hana, er þær liöfðu
heyrt, að uppáhaldið hennar var
ekki annað en silakeppur i hópi
bestu iþróttamanna heimsins. En
þetta var lika leiðinlegt fyrir
kunningja hans og annað gott
fólk í Trieb, sem af litilli getu
hafði aurað saman í fararsjóðinn
handa Kúhlhopfer. Svissneska
íþróttasambandið hafði ekki á-
litið, að hann ætti styrk skilið,
en íþróttafjelagið sem hann var
í sjálfur, treysti honum og lagði
honum til fararefni, og þá tók
sambandið hann góðan og gild-
an. Og margir utan fjelagsins
höfðu líka lagt sinn skerf, þvi
að áttliagaræknin er ávalt mikil
í þeim sveitum, sem afskektar
eru og aðskildar frá öðrum sveit-
AAGE HERMANN!__________________
HELJ ARSTÖKKIÐ
-------------------Smásaga um íþróttamann.
um með gjám, fljótum og him-
inháum fjöllum. öllu þessu fólki
mundi sárna, að íþróttasamhand-
ið hafði haft rjett fyrir sjer.
Hann mundi liafa staðið i
stafni bátsins, er hann kom að
lendingarstaðnum við Vierwáld-
státtervatn. 1 f jarska mundi hann
liafa sjeð heiðursboga úr barr-
greinum og alpablómum. Hann
mundi liafa bólgnað af stolti, því
að stafirnir tveir, á rauða pappa-
spjaldinu, sem liann gat ekki les-
i« ennþá vegna fjarlægðarinnar,
voru áreiðanlega A. K. Þeir voru
skrifaðir með gullbronsi og
fangamarkið vafið saman á list-
fengan hátt. Allir sem vetlingi
gátu valdið i Trieb mundu liafa
verið saman komnir þarna. Stöðv
arstjórinn var í hvítum buxum,
og litli, svarti hundurinn hans,
sem ávalt skemti ferðafólkinu
með því að standa á afturlöpp-
unum, mundi standa í viðhafn-
arstellingum eins og hermaður.
Nú kom fólkið auga á hann úr
landi. Nú veifuðu ungu stúlkurn-
ar, með Ilse í broddi fylkingar.
Og piltarnir hrópuðu húrra. Nei,
sjáið þið bara: iþróttafjelagarnir
lians voru j íþróttabúningunum.
Ónei, heimkoman varð nú alt
öðruvísi. Hann linipraði sig í
klefahorninu. Þegar einhverjir
sem hann þekti staðnæmdust til
að sjá, hvaða undarlegi maður
þetta væri, sem hjeldi sig undir
þiljum, þegar sólin laugaði alt
og alla úti, og skipið leið áfram
milli fegurstu fjallanna í Sviss,
grúfði Andrjes sig enn betur of-
an í blaðið, sem hann hafði keypt
í Ziirich. Þvi meir sem hann
nálgaðist Trieb, þvi ömurlegra
varð skapið, og þegar skipið loks
lagðist upp að, og hann sá móð-
ui sina og Ilse gegnum kýraug-
að, hreyfði hann sig ekki úr
horninu sínu, einsetti hann sjer
að lialda áfram með skipinu
þangað til á næsta viðkomustað
og fara svo gangandi lieim yfir
fjallið, sem hann þekti eins og
brókina sína, því að hann hafði
svo oft farið þá leið með föður
sínum. Veslings Ilse! Veslings
mamma! Síðan dómarinn hafði
nefnt töluna 7.04, sem árangur-
inn af síðasta og besta stökki
Andrjesar Kúhlhopfers, hafði
hann langað til að gráta af með-
aumkun með sjálfum sjer. Nú
loksins komu tár fram í áugun
á honum. Og þau ljettu honum
harminn. Og hann sagði sjálfum
sjer, að tárin stöfuðu af meðlið-
an lians með Ilse og móður sinni.
A NDRJES Kúhlhopfer liafði
verið lieima í viku. En ekki
hafði hann komið í „íþróttafje-
lag Trieb“ ennþá. Hann hafði að
vísu ekki getað komist hjá að
hitta suma fjelaga sina, þegar
hann var uppi í skógum að líta
eftir geitunum í rjóðrunum þar.
Þegar ekki varð hjá því komist,
staldraði hann við og talaði við
þá. Sjálfur mintist hann ekkert
á vonbrigði sín yfir Olympsleikj-
unum. En samtalið endaði altaf
með því, að fjelaginn fór að
ympra á því. „Það er ekki þess
vert, að setja það fyrir sig,“
sögðu þeir huggandi, „þú gerðir
þitt besta, og ekki getur nema
einn orðið fyrstur.“
Honum þótti vænt um þessi
hughreystingarorð. En samt hafði
nú fólkið í bænum og sveitinni
snúið sjer við þegar jiað sá hann
og piskrað, þegar hann fór til
kirkju á sunndaginn var. Og
jafnvel þó að Use hefði fullviss-
að liann um, að hún ljeti sig
engu skifta, þó að vinkonur lienn
ar ertu hana með ósigrinum, þá
höfðu þær þó ert hana ....
sennilega af þvi að þeim Iiafði
fundist hún verá fnll stolt af
Andrjesi sínum áður. Yfirleitt
komst hann að raun um, að ulan
sjálfs íþróttamannahópsins hafði
fólk mjög óþroskaðan skilning á,
livað sigur eða ósigur i iþrótt
þýddi. Við þessu var ekkert að
segja. En það kvaldi liann samt.
Andrjes var ekki sami maður nú
og áður. Enginn heyrði hann
syngja framar, þegar hann var
að líta eftir búsmalanum uppi
í skóginum. Enginn sá hann
stökkva yfir garða og girðingar
og veifa húfunni sinni. Gagn-
stætt því sem áður var hjelt
hann sig nú meira inni en úti og
var meira með fólki sínu og
IJse, en með kunningjunum í
þorpinu.
Og sá sem einangrar sjálfan
sig útilokast frá öðrum. Gagná-
hrifin byrjuðu. Andrjes varð
smátt og smátt mannafælinn. Og
það var farið að hafa orð á því,
að liann væri orðinn undarlegur.
Og iþróttafjelögunum kom sam-
an um, að liann hefði betur set-
ið heima en að fara á Olymps-
leikina. Það er ljetl verk að
gleðjast yfir fengnum sigri. En
sannur iþróttamaður á líka að
þola að tapa. Sigra og tapa með
sama hug og sama brosi. Það er
einmitt sögð vera sú kenning í-
þróttanna, sem við liöfum gagn
af i lífinu. — En Andrjes Kúlil-
hopfer liafði ekki tekist, að öðl-
ast þá lífsvisku.
CUMARIÐ var liðið. Andrjes
hafði livorki sýnt sig á leik-
vanginum nje i leikfiinishúsinu.
Hann hýrðist lieima hjá móður
sinni og systrunum tveim. Loks
hafði Ilse tekisl að fá hann til
að fara til fjelaga sinna. Og þá
lmfði þetta hræðilega óveður
skollið á. Æðisgengið fárviðri á
norðan, ofan úr fjallinu, sem
Efri-Trieb stóð undir. I ánum
varð meiri vöxtur en nokkurn-
tíma í manna minnum. Þau voru
brúngul af leirnum, sem þau
sópuðu með sjer. Lítil barrtrje
höfðu rifnað upp og dönsuðu
niður hávaðana, stall af stalli.
Það var bót í máli, að allir
fylgdarmennirnir skyldu vera
heirna, því að það hefði verið
bein lífshætta að vera uppi í
fjöllunum í þessum hamagangi.
Óveðrið magnaðist i sífellu og
það var ekki viðlit að liætta sjer
út fvrir dyr. Hellurnar, sem
lagðar höfðu verið á bæjarþökin
til að varna rofi, fleygðusl fram
af þakskörinni ásaml torfinu.
Þarna voru flest hús með torf-
þaki, bæði til hlýinda og til að
verja timburþakið fúa.
Stormurinn veinaði og vældi
úti og það hrikti í öllu. Hvorki
Andrjes eða móðir lians höfðu
heyrt barið á dyrnar, þegar hurð-
in hrökk upp og Ilse feyktist
inn í stofuna. Hárið lá í votum
flygsum niður yfir andlitið á
henni. Hún var föl eins og nár
og lioldvol og gegndrepa frá
hvirfli til ilja. Andrjes spratt
upp á móti lienni. Hann gat grip-
ið liana í fallinu, er hún hneig
meðvitundarlaus niður. Áreynsl-
an hafði ofboðið kröl’tum þess-
arar hraustu stúlku. Það var ekki
heiglum hent, að komast brekk-
una heiman að frá henni, upp að
liúsi Andrjesar, í þessu veðri.
Gamla frú Kuhlhopfer hafði
spent greipar. Hvernig mundi
þetta enda? I djúpri einlægni
leitaði hún verndar og hjálpar
]iar, sem vernd og hjálp er að
ia. Dætrunum gekk illa að láta
loga í eldavjelinni. En þó höfðu
þær heitt kaffi tilbúið, sem þær
heltu ofan í Hse undir eins og
hún raknaði við. Og nú sagði
hún þeim, að ofviðrið hefði feykt
fjósinu og lilöðunni lieima hjá
henni, á bak og burt. Skepnurn-
ar voru komnar inn í bæ, en
það var óvíst hve lengi liann
stæði.