Fálkinn - 08.09.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
STANLEYSYKES:
Týndi veðlánarinn. 21
inn að öðru leyti, þá lilýtur liann að liafa
sjeð fyrir vandkvæðinu, sem var á því,
að gabba jarðarfararstjórann, og bann getur
ekki talið okkur trú um, að hann bafi ætlað
að lála skeika að sköpuðu um þetta. Að
því er jeg get best sjeð, var ómögulegt að
7-áða fram úr þessu, nema bann bafði ætlað
sjer að múta jarðarfararstjóranum, og það
var of ábættusamt. En liafi hann vitað
l'yrirfram, að hann átti víst lík í kistuna, þá
verður alt þetta skiljanlegra."
„Já, það gerir það,“ rumdi Ridley hátt.
,,()g liafi hann verið ráðinn i að tryggja
sjer lík, því þá eltki að velja þann mann-
inn, sem bonum var verðmætastur."
„Einmitt! Og fimta atriðið er, að við
liöfum staðreyndir til að sanna, að hann
hafi valið Levinsky af ásettu ráði. Staðreynd,
en ekki getgátu, mundu það. Við böfum
brjefið, sem hann sendi Levinsky, þar sem
bann bað liann um, að koma og tala við
sig um viðskifti, en í skýrslunni segir hann,
að Levinsky bafi verið þarna á gangi af til-
viljun einni. Þetta er þýðingarmesta atriðið,
því að það sannar, að bann fer þarna með
beina lygi. Hann treystir því, að brjefið
hans sje ekki til. Þetta er hugvitssamur
skratti, Ridley. Hann er að reyna að villa
okkur af sporinu með því að semja sögu,
sem ekki er ósennileg, og vonar að við
verðum svo hrifnir af að fá að lieyra liálf-
an sanníeikann, að við gleymum binum
belmingnum.“
„En svo er hitt — hvort sem Levinsky
var nú þarna sladdur af tilviljun, eða af
þvi að bann bafði mælt sjer mót - livers-
vegna þurfti hann að detta niður dauður
á götunni? Læknisskoðunin sýnir, að liann
hefir verið beilsubraustur."
„Ja-á. Jeg bafði nú hugsað um þetta at-
riði, en ekki skrifað það lijá mjer, vegna
þess að við getum ekki lagt svo mikla á-
herslu á það. Því skyldi liann yfirleitt deyja,
ef hann var heilsuhraustur? Læknisfræð-
ingarnir standa uppi eins og þvörur og geta
ekki fundið neina dánarorsök, livorki eðli-
lega nje óeðlilega, svo að hvað það snertir,
þá getur Laidlaw alveg eins sagl, að liann
bafi verið myrtur. Jæja, jeg held að það sje
ekki fleira við þetta að athuga. Nema þú
liafir tekið eftir einliverju enn?“
Drury bjóst auðsjáanlega við neitandi
svari. Það mátti heyra á röddinni, að úr
því að bann sjálfur gæti ekki fundið fleiri
veilur á skýrslunni, mundi varla við því
að búast, að Ridley gæti það. En Ridley leit
eigi að síður í umslagið silt á nýjan leik.
„Það er þetta með vaxið,“ sagði bann
hikandi.
„Hvað er atliugaverl við J)að?“ svaraði
Drury. „Það er skýring á, hversvegna j)ú
fanst sprautuna, en jeg get ekki sjeð, að
j)að sanni neitt. Hann gat alveg eins ætlað
sjer það, að nota það á bvaða lík annað,
sem vera skyldi, eins og í lik Levinskys".
„Hann gat, já en hvað liafði læknir,
sem var i fríi, við sprautu og vax að gera,
nema liann ætlaði sjer að nota það i á-
kveðnum tilgangi. Jeg liefði ekki undrast
þó hann befði liaft morfínsprautu, því að
hún getur altaf komið sjer vel, en liitt finst
mjer þurfa skýringar við.“
„Alveg rjett atbugað, Ridley. -— Þessu
gleymdi jeg. Manstu fleira?“
„Nei.“
„Jeg ekki heldur. En jiessi tvö atriði
nægja.“
„Nægja til jiess að saka bann um morð?“
„Nei. Við vitum ekki dánarorsök Levin-
sky,og meðan lum er ekki sönnuð, getur
verjandinn altaf lialdið jiví fram, að Lev-
insky bafi dáið eðlilegum dauðdaga. En það
bendir alt lil þess, að bann bafi verið myrt-
ur, og nú bggur næst að finna, hvernig
bann befir verið myrtur. Ef við aðeins gæt-
um gefið læknisfræðingunum einhverja
bendingu, j)á gæti vel farið svo, að j)eir
fyndu eittbvað, sem þeim hefir að svo
stöddu sjest yfir.“
„IJver veit nema Laidlaw bafi fundið
eittbvert eitur, sem ekki lætur eftir sig nein-
ar menjar?“
„Þú hefir víst lesið löngu greinina í „Gaz-
etle“. Þar var minst á þetta og Cæsar
Rorgia.“
Ridley varð bálf sauðslegur á svipinn.
„Er j)að ekki mögulégt. Maðurinn er
læknir,“ sagði hann.
„Alt er mögulegt,“ svaraði Drury. „Jeg
gæti beitið Pumblecbook, en beiti j)að nú
ekki. Laidlaw er praktiserandi læknir og
befir aldrei verið annað, að jiví er við best
vitum, og veit líklega álíka niikið um eitur
og stjettarbræður bans, en j)að er ósenni-
legt, að bann sje sjerfræðingur í eitri. En
við getum ekki svarið fyrir j)að. Það væri
kanske ekki úr vegi, að skreppa til Rar-
liaven og sjá bvort bann hefir ekki leyni-
lega eiturbruggunarstöð þar! Og jeg ætla
að koma við i Holm Lea, og sjá bvort jeg
finn ekki eilthvað, sem þjer hefir sjest yfir.“
XII. kapítuli.
HOLM LEA Á NÝ.
Rjett íyrir klukkan níu morguninn eftir
hjelt Drury af stað þaðan, sem bann bjó,
og var ferðinni nú beitið i tóma búsið í
Castle Road. Nokkrar leigubifreiðar stóðu
rjett við dyrnar hjá bonum og slrætisvagn-
ar fóru j)essa leið með tíu' mínútna milli-
bili, en nú var glaða sóiskin, og bann kaus
að liðka sig með j)ví að fara gangandi.
Þegar liann nálgaðist áætlunarstaðinn mætti
bann Osborne lækni, sem líka var gangandi
á ferð og lijelt á lítilli tösku í bendinni.
„Góðan daginn, fulltrúi,” sagði læknir-
inn glaðlega. „Það er bærilegt veður i dag.“
„Já, alt of gott til j)ess að vinna í. Er
bifreiðin yðar biluð?“
„Nei. En jeg fer oft gangandi í sjúkra-
vitjanir, J)egar veðrið er gott, það er að
segja, ef sjúklingarnir eru ekki mjög langt
undan, og jeg befi ekki mikið að gera. En
j>að er beldur litið að gera núna. Það er
orðið of áliðið fyrir vetrarkvillana bjá
kaupstaðarbúunum, en of snemt til þess
að sumardvalarfólk sje farið að koma, svo
að jeg befi lítið að gera.“
„Gætuð j)jer þá eytt svolitlum tíma í mig?
Jeg þurfti að spyrja yður að ýmsu í viðbót.“
„Hvort jeg get! Jeg hefi ekkert að gera
í næsta hálfan annan klukkutima. Viljið
j)jer koma heim með mjer?“
„Jeg er á leiðinni í liúsið, sem Laidlaw bjó
i og ætlaði að líla betur á J)að, og J)að tekur
líklega talsvert langan tíma, svo að jeg þyrfti
að komast j)angað sem fyrst. En jeg get má-
ske komið til yðar í annað skifti.“
„Þá ætla jeg að ganga með yður og J)jer
getið spurt mig á leiðinni. Hvað ætluðuð
j)jer að spyrja mig um?“
„Um veikindi Laidlaws. Þjer bafið auðvil-
að heyrt J)að, sem fram fór i rjettarhöld-
unum ?“
„Já. En jeg liefði gaman af að vita, livað
orðið befir af sjúklingnum. Mjer líkaði illa
jiegar dómarinn tók fram í fyrir kviðfor-
manninum, þegar liann fór að spyrja um
hann, vegna J)ess að mjer var J)etta óskiljan-
leg ráðgáta með sjúkbnginn. Alt sem jeg
veit, er að maðurinn, sem jeg kom í vitjun
til, virðist liafa gufað upp eftir að bann dó,
úr J)ví að J)að var ekki lík hans, sem fanst
í kistunni. Það er að vísu skemtilega sjald-
gæft tilfelli, en jeg get ekki að J)vi gert, að
jeg brýt oft heilann um J)að.“
„Jæja, læknir. Jeg get nú svalað forvitni
yðar að nokkru leyti, en þjer megið bara
ekki segja neinum frá því, sem jeg trúi yð-
ur fyrir. Maðurinn sem þjer stunduðuð var
Laidlaw sjálfur, en hann dó ekki úr veik-
indunum.“
„Dó hann ekki?“
„Nei, bann varð uppnuminn og er sem
stendur gestur í tugtbúsinu í Rirmingbam.“
„Fari þetta kolað! Seinast J)egar jeg sá
bann var liann fárveikur. Og jeg gaf bonum
dánarvottorð eftir á.“
„Sjúkdómurinn var uppgerð og jarðarförin
var lika fölsuð. Hann J)urfti að nota dánar-
vottorðið yðar til J)ess að svíkja út líftrygg-
ingarfje. Þetta er einfaldi sannleilcurinn í
málinu-------“
„Ef þjer kallið J)etta einfaldan sannleik,
J)á gleður það mig, að jeg skuli ekki vera
lögreglunjósnari. Jæja, lialdið þjer áfram.“
„Jæja, við tókum bann nú fastan fyrir
þetta, og getum sannað það. En það er ekki
nema byrjunin. Við grunum bann um fleira,
sem er miklu verra.“
„Þessi stjettarbróðir minn virðist bafa ver-
ið talsvert umsvifamikill.“
„Stjettarbróðir yðar, sem J)jer kallið, hefir
sennilega orðið sjer út um líkið, til þess að
gera jarðarförina meira lifandi, ef bægt er
að komast svo að orði um jarðarför. En erf-
iðleikar okkar liggja í því, að liann virðist
bafa rekist á afar lævíslega aðferð til |)ess,
að ná líftórunni úr J)essu liki, og erindi mitt
til Holm Lea er, að reyna að komast á snoð-
ir um J)á aðfei'ð. En J)að voru veikindin,
sem jeg Jiurfti að spyrja yður um. Hann
liefir sagt okkur, hvernig liann bafi gert sjer
upp ])essi veikindi, en við verðum að rann-
saka bvert smáatriði i skýrslu hans, eins og
þjer skiljið.“
„Jeg get ekki trúað öðru, en J)arna hafi
verið um veruleg veikindi að ræða,“ sagði
Osborne. „Mig grunaði ekkert.“
„Hvernig ætti yður að gruna? Þjer eigið
ekki að venjast uppgerðarveikindum bjá
sjúklingum yðar. Ef J)jer ljetuð i ljós grun
um J)að, J)á munduð J)jer bráðlega missa J)á.
En þessi maður bafði kupnáttu til að gera
sjer upp veikindi, og J)jer vissuð ekkert um
hinar f járbagslegu bvatir, sem bann liafði til
J)ess, svo að J)etta var alls ekkert grunsam-
legt frá yðar sjónarmiði.“
„Mjer þykir vænt um, að J)jer litið svona
á J)að, fulltrúi. En hvernig í fjáranum hefir