Fálkinn - 08.09.1939, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
Setjið þið saman!
156.
1. Ekki þessi.
........................... 2. Borg í Assyriu.
3. Eyja í Kyrraliafi.
4. Húð eða skinn.
5. borg í Japan.
6. Fljót í Egyptalandi.
............................... 7. Gl. drotningarheiti.
8. Líkist fyrirmynd.
k................................ 9. Flokkur.
10. Mannsnafn.
5 i 11. Bær á Spáni.
12. Fylgdu eftir!
13. Einskonar tafl.
Samstöfurnar eru alls 32 og á að
7 búa til úr þeim 13 orð, er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
„ taldir ofan frá og niður og öftustu
............................... stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
........................'■>'. Nöfn tveggja frægra stjórnmála-
manna.
10 .............................. Strikið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana i orð og
11 .............................. skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
12 .............................. ° sem °, u sem ú, — og öfugt.
a—a—a—a n n—a k—ar—a r r—d e i 1 d—
13 .............................. —dom—e—eft—eb—elt—en—er •—es
—hör—hit—i—in—ir—iv—mynd-—
~— ----------—------------- nil—nin—nav—o—os--------ta—u—und
íltbreiðið Fálkann! jbsíS’H ‘~Vðl
MINNING PILSUDSKI.
Hinar miklu viðsjár, sem verið
hafa með Pólverjum og Þjóðverjum,
urðu eflaust til þess að gera minn-
ingarathöfnina, sem haldin var á
4. ára dánardegi Pilsudski marskálks
viðhafnarmeiri, en orðið hefði ella.
Hjer sjest Moscicki forseti Póllands
við styttu Pilsudskis þennan dag.
Er styttan öll skreytt blómum og
krönsum.
MARLENE í PARÍS.
Marlene Dietrich kom nýlega frá
Ameríku með Normandie til Frakk-
iands og var vitanlega afmynduð í
París með hundinn sinn. Hjerna
sjest árangurinn. Annars kvað Mar-
lene vera ærið bág á skapsmunun-
um núna, veikluð og geðvond. Hún
segist ætla að hætta að leika i kvik-
myndum, en ætla að ráða sig til að
lesa upp og syngja í útvarp.
inaðurinn farið að þessu? Það hefði jeg
gaman af að vita.“
„Hann segist liafa dreyft einhverju efni
í annað augað á sjer til þess að þenja út
sjáaldrið — jeg hefi gleymt nafninu.“
„Atropín?"
„Já, það var það. Hefir atropín þau á-
hrif ?“
Já. Það er meðalið, sem augnlæknar nota
þegar þeir vilja láta sjáaldrið víkka, svo að
að þeir sjái hetur inn í augað.“
„Og svo tók liann skamt af apomorfíni
rjett áður en þjer komuð, og segist hafa orð-
ið veikur af því.“
„Er það satt. Mikill bölvaður refur er
þetta. Hafið þjer nokkurntíma sjeð apomor-
fín notað, fulltrúi?“
„Nei.“
„Ef maður sprautar einum tíunda úr
grammi einliversstaðar undir hörundið kast-
ar maður upp grænu gallinu innan fjögra
mínútna. Það er óbrigðult meðal.“
„Svo segist hann hafa hækkað í sjer lik-
amsliitann með heitri vatnsflösku í handar-
krikanum.“
„Já, nú man jeg að frú Laidlaw stöðvaði
mig þegar jeg ætlaði að setja hitamælirinn
undir tunguræturnar á honum. Hún sagði
mjer einhverja lygasögu um, að honum væri
svo gjarnt lil að nísta tönnum, svo að jeg
setti hitamælirinn i handarholið. Líklega lief-
ir mannskrattinn legið með flöskur undir
báðum handleggjunum í hálftíma eða svo.“
„Svona er nú skýring Laidlaws, læknir.
IJefði þetta átt að duga til þess, að sýna
rjettu sjúkramerkin?“
„Já. Þegar jeg lít á þetla núna, þá gat
þetta dugað. Jeg man, að jeg sagði við kunn-
ingja minn, þegar jeg kom heim úr sjúkra-
vitjuninni, að þetta væri einkennilegt tilfelli,
vegna þess að þar væri merki um heila-
himnubólgu, en með „normal reflexum“.
Jeg hugsaði ekki meira um það þá, en taldi
það aðeins meðal almennra tilfellna. Það er
mjög sjaldgæft að liitta á tilfelli, sem í öllu
svara til lýsinganna i læknisfræða-kenslu-
bókunum. En nú sje jeg, að þau einkennin,
sem hann hafði ekki vald yfir, voru „nor-
mal.“
Þeir voru nú komnir upp að Gastle Road.
„Er yður ver við að lofa mjer að koma
inn með yður, fultrúi ?“ spurði Osborne.
„Það er svo merkilegt, þetta sem þjer hafið
sagt mjer, að mig langar til þess að koma
hjerna inn aftur.“
„Nei, siður en svo,“ sagði Drury og tók
upp forstofulykilinn. „í okkar stöðu er alt-
af gott að liafa lækna með sjer.“
„Jafnvel lækna sem hafa hlaupið á sig,
eins og jeg?“
„Minnist þjer ekki á það, herra minn. Jeg
býst við, að öllum hefði farið eins, undir
þessum kringumstæðum. Ef þjer hefðuð vit-
að einn tíunda af því, sem þjer vitið nú,
hefði það farið öðruvísi. En það er hægur
vandi að spá um, livaða hestur vann Der-
hyhlaupið síðasta ár.“
Holm Lea var þegar farið að hera þess
merki, að það var mannlaust. Þrepin voru
óþvegin, bletturinn ósleginn og slæðingur af
grasi farinn að leggja undir sig blómabeðin.
„Við skulum fara upp í svefnherbergið
fyrst,“ sagði Drury og bljes dushð af liatta-
snaganum áður en liann hengdi upp hatt-
inn. Af því að hann var giftur maður var
hann hirðusamur með fötin sín. „Þar var
lík Levinskys geymt þangað til þurfti að
nota það. Maður úr Southbournelögreglunni,
sem við sendum hingað, sá það hjerna sjálf-
ur en liann grunaði ekki neitt, fremur en
yður, og athugaði það því ekki nánar. Við
vissum ekki þá, að Laidlaw væri dauður.“
„Það var viturleg ráðstöfun af Laidlaw
að breyta andlitinu á likinu, annars liefði
þessi lögregluþjónsheimsókn ef til vill orðið
lil þess, að ljósta upp málinu. En hánn varð
vitanlega að gera líkið óþekjanlegt vegna
jarðarfararstjórans.“
„Hjerna er herbergið. Jeg geri ráð fyrir,
að Laidlaw hafi legið hjerna, þegar þjer
komuð til hans?“
„Já, í þessu rúmi.“
„Við skulum nú draga upp gluggatjöldin
og opna glugga til þess að byrja með, og
síðan skulum við svipast um hjerna.“
Drury bj'rjaði i einu horninu og leitaði nú
vandlega og af mikilli kunnáttu, þó lionum
miðaði fljótt áfram. Hreyfði hverja einustu
mynd á veggjunum og skoðaði útskurðinn á
arinhyllunni i krók og kring. Hann opnaði
klukkuna og skoðaði inn í hana. Síðan kann-
aði hann snyrtiborðið og klæðaskápinn, en
ekkert hafðist upj) úr því, og að svo búnu
tók liann til við rúmið. Hann tólc hvert ein-
stakt plagg af rúmfatnaðinum upp fyrir
sig, þangað til ekki var eftir annað en tómt
rúmstæðið. Hvergi sást neitt athugavert. En
hann ljet ekki hugfallast fyrir það og var
að troða í pípuna sina þegar athugasemd
frá Osborne vakti athygli hans.
„Þau liafa verið liirðulaus um grannnó-
fónnálarnar sínar. Lítið þjer á hjerna,“ sagði
liann og benti á lítinn hægindastól, sem stóð
milli rúmsins og dyranna. Undir stólnum og
kringum liann var sægur af grammófón-
nálum.
„Já, heldur en ekki. Við skulum líta á
stólinn næst.“
Fulltrúinn rjetti sig nú upp frá rúmmu,
dustaði ösku af frakkanum sínum og fór til
læknisins. Hann hevgði sig og tók sessu úr
stólnum.
„Hæ, hvað er nú þetta?“ hrópaði hann.
„Hver hefir verið að bora gat á alveg nýjan
stólinn?"
Sætið undir sessunni var úr trje og gat
borað á það til vinstri við miðju. Gatið var
um það bil þumlungur í þvermál og hafði
verið borað alveg nýlega. Þegar hann liallaði
stólnum aftur á bak kom annað einkennilegt
í Ijós. Tveir krappar úr trje voru skrúfaðir
sinn hvoru megin undir sætið og á milli
þeirra var sterk rim, beint undir gatinu, en
svo sem fjórum þumlungum fyrir neðan. En