Fálkinn - 08.03.1940, Side 9

F A L lv 1 N N
9
,En livað þú gerðir mig hrædda,
Vera min,“ sagði móðir liennar
þegar hún kom inn. „Hvar hd'-
irðu verið allan þennan tíma?“
„Jeg var í skemtigarðinum og
hlustaði á ldjóðfærasláttinn og
. . . svo hitti jeg liann þarna. . .“
„Ilvern. . . . hann þarna. . . . ?
„Lidin, auðvitað. . . . þú mansl
víst.... hann sem hjálpaði mjer
þegár jeg rann á götunni.“
„Nú, liann - viðfeldna, unga
piltinn," sagði frú Sergeev og
hrosti.
Sama sumarið giftusl þau
Vera og Jurii Lidin.
Hvenær var það, sem ekkjuna
fór að gruna, að ekki væri all
eins og það ætti að vera?
Var það ])egar hún kom óvænl
í heimsókn til Veru og hitti liana
hana þrútna af gráti?
Nei. Vera hafði sagl henni, að
liún hefði höfuðverk, og móðir
hennar ljet það gott lieita.
Eða var það kanske kvöldið,
sem hún var á heindeið frá versl-
unarhúsinu eftir að liún hafði
skilað af sjer saumaskapnum, og
liitti Lidin á götunni. Hann slag-
aði framlijá henni án þess að
þekkja hana. Daginn eftir fór
luin til Veru og sagði henni frá
þessu.
„Hann drekkur víst ekki, hann
Jurii.?“ spurði lhm.
„Nei, nei, mamma. En ltann
var i afmælisveislu hjá kunn-
ingja sínum,“ muldraði Vera.
En hversvegna roðnaði hún og
varð svona raunaleg? Eklcjan lá
andvaka alla nóttina og var að
liugsa um hana dóttur sína.
„Enginn skal fá að vera slæm-
ur við telpuna mína,“ muldraði
hún. „Jeg stritaði og þrælaði til
þess að gera hana gæfusama. Og
jeg bað guð. . . .“
Það var fvrir tilviljun, að
augu hennar opnuðust.
Hún hafði verið í skemtigarð-
inum og hlustað á hljómleikana.
Settist á bekk til að hyíla sig
undir þjettum runni. Hún heyrði
raddir bak við runnann, það voru
víst tveir karhnenn, sem sátu
saman þar.
í fyrstu lagði hún ekki eyrað
við þessu samtali, en þegar hún
lieyrði nafnið Lidin nefnt nokkr-
um sinnum, fór hún að taka
eftir og hlusta.
„Hann er allra mesti skíthæll,
])essi Lidin,“ sagði annað maður-
inn. „Mjer er óskiljanlegt, að
Subotin skuli vilja hafa liann á
skrifstofunni hjá sjer.“
„Hvað kemur til þess?“ spurði
hinn.
„Það varð sjóðþurð hjá honum
á skrifstofunni, sem hann vann á
i Volodga og þar sal hann ár i
fangelssi. Og svo drekkur hann,
það má heita að hann drekki sig
fullan á hverju einasta kvöldi
((
„Það er óniögulegt, að þetta
sje Jurii,“ hugsaði ekkjan með
sjer.
En var það ekki á skrifstofu
Subotins, sem Jurii vann?
Og á næsta augnabliki var a 11-
ur efi horfinn.
„Aunnngja konunni lians er
vorkunn,“ heyrði liún að maður-
inn sagði.
„Er hann giftnr?“
„Já hann er giftur fyrir nökkr-
um máuuðum. Konan lians er
svo ljómandi geðsleg. . . jeg lield
að hún heiti Vera....“
Mennirnir tveir stóðu upp og
gengu á burf, en ekkjan sat eftir
örmagna eins og þrumulostin.
Hvað hafði hún gert ? Hvers-
vegna liafði hún ekki liaft betur
gát á litlu stúlkunni sinni?....
Slept henni við þorpara. . . . tugt-
húsfanga! „Hvað á jeg nú að
gera? Hvernig á jeg að bjarga
henni Veru minni? Ó, veslings
barnið mitt. Hún tímir ekki að
hryggja mig, vill ekki kvarta!“
Frú Sergeev stóð upp með
mestu erfiðismunum og gekk
riðandi út úr skemtigarðinum.
Stóð stundarkorn og horfði í öng-
um sínum kringum sig, og
stefndi svo ákveðin heim til
Veru.
Meðan hún var að ganga upp
stigann lieyrði hún öskur og ó-
ldjóð og þekti rödd Jurii
heyrði líka að liann kastaði ein-
hverju á gólfið. A stigapallinum
stóðu tvær kerlingar og voru að
tala saman.
„Nú er hann fulhir aftur,“
sagði önnur þeirra.
Frú Sergeev Idjóp framhjá
þeim, hrinti upp hurðinni að í-
húð Veru og fór inn. ✓
Jurii gekk hölvandi og ragn-
andi fram og aftur um stofuna,
en Vera sat í stól úti í horni, með
báðar hendurnar fyrir andlitinu
og grjet.
„Vera!“ hrópaði frú Sergeev.
„Veslings barnið mitt! Taktu
samau dótið þitt.... þú ferð
heim með mjer, þú skalt ekki
verða degi lengur hjá þessum
þorpara!"
Lidin sneri sjer við.
„Hvaða erindi átt þú hingað,
kerlingarnornin? Ilver hefir leyft
þjer að brjótast inn i mín hús?“
„Jeg er komin hingað til þess
að sækja dóttur mína!“
„Ha. . h. . ha. . . . Hún á nú
heima hjerna, hjá manninum
sinum!“
„Vera, komdu nú með mjer!“
„Ef hún fer, þá skal jeg sjá
um, að lögreglan komi og sæki
hana aftur á morgun. Því að
hjer í Rússlandi er dálítið til,
sem heitir lög! Og nú getið þjer
farið þjer hafið ekkert lijer
að gera!“
Vera leit upp.
„Farðu, manima," sagði hún
biðjandi. „Það getur ekkert hjálp
að mjer framar.“
„Svona á það að vera!“ hróp-
aði Jurii sigri hrósandi og ill-
kvitnislega. „Enginn á að standa
milli manns og konu.... Þú
SUÐUIt-AFRÍKANSKUR
RÁÐHERRA í BERLÍN.
í fyrra kom Pirov lándvarnarráð-
herra Suður-Afriku til Berlín til
þess að tala við þýsku stjórnina iim
nýlendukröfur Þjóðverja. Hjer er
liann á mynd með Ribbentrop.
Iss, sagði Englendingurinn við
Skotann um leið og hann steig út úr
lestinni frá London til Glasgow.
Þetta var löng og þreytandi ferð!
Já, það er vist um það, sagði
Skotinn. En það er nú annað
hvort — ekki kostar farmiðinn svo
lítið.
verður hráðum hlýðin húsfreyja
Vera min.“
Frú Scrgeev gekk riðandi úl,
þreifaði sig niður stigana tár-
in hlinduðu hana.
Ekkjan lá lnigsandi og ílnig-
andi langt fram á nótt. Alt í
einu spratt hún upp úr rúminu,
hljóp út í Itorn. þar sem Maríu-
myndin var, fjell á knje fyrir
l’raman hana og hrópaði:
„Þú verður að fyrirgefa mjer,
þú almáttugi! það er hennar
vegna, sent jeg vil taka þessa
ogurlegu synd á sál mína.“
Hún fór snemma á fætur^ lók
fram skrinið með þeim fáu rúbl-
um, sem hún hafði nurlað sam-
an, og fór út.
Þau sátu og drukku te á skrif-
stofunni lijá Subotin; Lidin og
starfsbræður hans sátu við glugg-
ann.
„Þetta var meiri kófdrykkjan
hjá okkur i gærkvöldi,“ sagði
hókarinn. „Mig sárverkjar i liaus-
inn ennþá.“
„Og konan mín var heiftug'
eins og Tyrki, þegar jeg kom
heim,“ sagði Lidin hlæjandi.
„Sjáðu, þarna kemur forstjór-
inn!“ og' henti út um gluggann.
„Það er hest að við förum að
gera eitthvað.“
W"
ttÆTIÐ AÐ YKKUR, BÍLSTJÓRAIí!
Öknhraði bifreiða má auðvitað
vera miklu liærri i Ameríku en hjer,
þó það væri nú líka, að hinn
„ameríski hraði“ fái að njóta sín
á þjóðvegunum eins og annarsstað-
ar! En þó eru þar takmörk eins og
annarsstaðar og fram úr tilteknu
liraðamarki má eklci fara. Umferða-
liigreglan, sem lítur eftir, að þessu
sje hlýtt, er mjög vel útbúin og fjöl-
menn. Hjer sjest einn slíkur lög-
regluþjónn, reiðubúinn til að bruna
al stað að klófesta ökuníðingana.
Hann getur elt uppi hinn hrað-
skreiðasta bil, því að bifhjól hans
ei’ mjög sterkt og vandað.
Suhotiu gekk gegnum skrif-
stofuna hár og' digur, og hvarf
inn í skrifstofuna sína. Það
heyrðist ekkert nema ískrið i
pennunum og skröltið i ritvjel-
nnum.
Ilurðinni var lokið upp og frú
Sergeev kom inn dokaði við
frammi við dyrnar og skimaði
svo kringum sig nærsýnum aug-
unum.
Lidin leit upp, sá hana og
hnyklaði brúnirnar ólundarlega,
og stóð upp. Þá tók hún eftir
lionum og gekk að borðinu hans.
„Þrælmenni! Þú hefir gerspilt
lífi dóttur minnar!“ hrópaði
hún.
Lidin ætlaði að svara ein-
hverju, en í sama hili dró lnin
skammbyssu upp úr kápuvasan-
um, miðaði á liann og þrýsti á
gikkinn. Lidin haðaði út hönd-
umim og lmeig' fram á borðið.
Ekkjufrú Sergeev fjekk
þriggja mánaða fangelsi refs-
inguna, sem liggur við ógæti-
legri meðferð á skotvopnum.
Og aftur hrann lampinn langt
fram á nótt en nú suðaði i
tveimur saumavjelum ,.. .
Tvær ekkjur sátu og saumuðu
og saumuðu.
í rúminu lá lítil telpa og
svaf .......