Fálkinn - 08.03.1940, Síða 10

10
FÁLKINN
VNCSSVU
kE/CNbURNIR
í FISKARÍKI.
Hjerna er dálítið, sem þið skuluð
iesa hátt fyrir litlu systkinin ykkar.
Þá lærið þið um leið ýmislegt, sem
þið hafið gagn af um skrítna fiska,
sem ekki eru beinlinis fríðir.
SÆKÖTTURINN. (Hav,katten).
— Uss, skelfing er þetta ljótur
fiskur! Litii drengurinn, sem stóð
við hliðina á henni mömmu sinni,
og var að horfa á bráðlifandi sæ-
költ, á sundi í stórum glerkassa,
varð alvarlegur á svipinn. Og það
var engin furða, því að vesalings
skepnan var skelfing ljót.
— Já, sagði mamma hans. — En
þó er þessi fiskur alira meinlausasta
skepna, og gerir hinum fiskunum i
sjónum aldrei mein. En ef hann sjer
humar eða krabba kemur ránseðlið
upp í honum, og þá mölvar liann
skelina á þeim, og ’jetur þá.
BLÖÐRUFISKUR EÐA BJÁLFI.
(Flagermusfisk — Klovnfisk).
— Mamma, sagði litli drengurinn.
— Ósköp eru þeir skrítnir, þessir
svörtu fiskar þarna. — Hann tók í
liandlegginn á henni mömmu sinni
og dró hana með sjer að næstu gler-
þrónni. — Þetta er blöðrufiskur,
sagði hún. — Hann á heima í Ind-
landshafinu. — En líttu á þessa litlu
þarna. — Já, þessir fiskar heita
bjálfar, enda líta þeir bjáifalega út.
Þelta voru ósköp litlir fiskar, með
rauðguluin og hvítiun röndum og
voru að leika sjer innan um rauða
kóralla og hvíta kalkdröngla, og skutu
sjer stundum eins og örvar beint
fyrir ginið á blöðkufiskunum. En
þeir ljetu sem þeir sæju þá ekki.
Nú færðist heldur en ekki fjör í
kolkrabbann, sem var í næsta básn-
um. Hann hafði legið sofandi á
stein-nybbu og verið að dreyma að
hann væri einhversstaðar langt úti
í sjó. Hann glaðvaknaði og tók nú
á rás í glerþrónni — altaf aftur á
bak, því að kolkrabbarnir synda aft-
ur á bak, en þá rakst hann á gler-
vegginn, og flattist út eins og egg á
pönnu.
RAFMAGNSKEILAN.
— Mamma, mamma hrópaði litli
strákurinn, sem nú var kominn að
næstu glerþró. — Skelfing eru veiði-
kamparnir langir á þessum fiski.
Þeir eru miklu stærri en á henni
kisu okkar! — Þetta eru ekki veiði-
kampar, sagði mamma hans þá, —
lieldur eru það rafleiðslutaugar, og
ef þú gætir komið við þá, mundir þú
fá 'straumkipp, eins og þegar maður
snertir á berum rafleiðsluþræði. —
Tekurðu eftir því, að það er engín
skepna í þessari þró nema rafmagns-
keilan ein. Það er vegna þess, að ef
aðrir fiskar væru með henni, mundi
hún undir eins lama þá eða drepa,
með raftækjunum sínum.
— Mamma, hvað sagðirðu að fisk-
urinn hjeti?
— Hann heitir rafmagnskeila og
lifir við strendur Afriku — — en
nú sje jeg, að klukkan er orðin svo
margt, að við verðum að flýta okkur
heim. — Æ, mamma, það eru svo
margir aðrir skrílnir fiskar hjerna-
lautaði drengurinn. — Já, en nú verð-
um við að fara, sagði mamma hans
ákveðin, og tók í hendina á drengil-
um. En, bætti liún við og brosti, —
við skulum koma liingað bráðum
aftur.
Frægur ítalskur myndhöggvari,
Conova að nafni, var að móta stand-
mynd af Napoleon Buonaparte, sem
nú stendur, úr bronsi, á torginu i
Milano. Napoleon sat fyrir, og hafði
alt á hornum sjer og sagði:
— Allir ítalir eru skíthælar!
Og myndhöggvarinn svaraði: —
Buona parte, si — sem getur bæði
þýtt: já, allur fjöldinn, en lika:
Já, að minsta kosti Buonaparte.
~
— Hvern þykir þjer vænst um í
heiminum, Óskar minn?
— Hvernig geturðu spurt um það,
Olga mín?
— Ja, jeg meina vitanlega — næst
sjálfum þjer.
<V/V<V/V/V
— Viltu ekki tána mjer tíu krón-
ui', Jónas?
— Hvenær ætlarðu að borga mjer
þær aftur?
— Þegar hann Óli lánar mjer tutt-
ugu krónur.
Manni nokkrum var gefinn kostur
á að óska sjer þriggja óska.
— Þá óska jeg þess fyrst, að jeg
fái eins mikið af öli og jeg get
drukkið. Og svo næst, að jeg fái
eins mikið af lapskássu og jeg get
í mig látið. Og svo í þriðja tagi
oska jeg mjer að fá meira öl, þvi
að maður verður þyrstur af laps-
kássu.
Gamall og ágjarn greifi gaf þjón-
unum á heimilunum, sem hann kom
á, aldrei vikskilding. Einu sinni
sagði þjónn, sem var að hjálpa
honum í frakkann frá því, að sig
hefði dreymt, að hann hefði fengið
tiu krónur lijá greifanum.
— Það var nú fullriflegt, sagði
hann, en látum það samt gott heita.
Þjer getið haldið krónunum.
Nr. 589. Adamsson er klókur.
S k r í 11 u r.
- Off þegar maður stendur tijer Blindingurinn: — Nú er jeg aö
og vaniar eitt tíu aura frimerki, þá koma að Ottó frœnda.
hefirðu það vilanlega ekki til ... .
Ferðamaður kemur of seint til að
ná lestipni: — Hvenær fer nœsta
lest hjeðan, spyr hann stöðvarstjór-
ann.
—■ Eftir þrjá tíma.
— Fer engin lest fyr.
-7- Nei, hjerna á stöðinni fer al-
drei nein lest á undan næstu lest-
irini.
— Ilann er svínheppinn, hann
Teitur.
— Jæja, hvað áttu við.
— Fyrir tveimur árum var ekið
yfir hann — beint fyrir framan
dyrnar á spítatanum. Og um dag-
inn gleypti hann ostru með stórri
perlu í. Hann var skorinn á kvið-
inn og það kom á daginn, að perl-
an var svo dýrinæt að hún borgaði
bæði uppskurðinn og jarðarförina.
Það gleður mig, tengdasonur,
að þú ert ekki kominn hingað til
þess að biðja mig um lán.
— Nei — jeg á ekki að borgn
fyrstu afborgun af húsgögnunum fyr
en eftir mánuð.
Drekkið Egils-öl
í
I