Fálkinn - 08.03.1940, Page 12

12
F A L K 1 N N

• •
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga eítir Blank Eismann
@^3BE
18.
3B^j@faaaa«Bl
Þar eins og livgrvetna annarsstaðar gat
liann sjeð, hvernig ýnisir hinna landf'lótta
Rússa höfðu komið fyrir sig fótum i fram-
andi landi og græddu of fjár. hin fjöldinn
hafði liðið skipbrot.
hað var ekki liægt að segja, að liann væri
ræðinn við dömuna, sem hjá honum sat
yfir horðum. Það var lítil og fjörug ílölsk
kona, sem gift var rússneskum listamanni,
er liafði sesl að i Þýskalandi að stríðinu
loknu og var orðinn svo vel settur, að hann
var orðinn afhuga því, að hverfa heim til
sín aftur. Daman var ein um að halda sam-
ræðunum við. Boris var eins og í svefni,
þangað til hún loksins nefndi nafnið Nikita
Abramitsj Osinski.
,Osinski?“ hváði hann. „Nikita Abramitsj
Osinski? Hefir maðurinn yðar málað mynd
af honum ?“
Litla frúin kinkaði kolli.
„Já, liann hefir lokið við myndina alveg
nýlega."
„Svo að Osinski er þá lijer í Berlín ?“
,,Nei, haiih er nýfarinn lil London.“
Boris hafði ekki sjeð Osinski síðan dag-
inn sæla fyrir mörgum árum, sem hann
frelsaði Natösju úr klóm þessa hrotta og
kom henni vestur yfir landamærin. En liann
hal'ði oft heyrt hans getið síðan, i samhandi
við uppreisnir, morð og íkveikjur. Iiann
liafði líka frjett að fjelagar Osinski höfðu
allir sem einn maður snúið við honum
bakinu vegna þess, hve mikil skepna og i 11-
menni hann var.
Gat ])að verið þessi sami Osinski, sem nú
hafði lálið frægan listmálara gera mynd af
sjer?
Hann var i þann veginn að spvrja horð-
dömuna sína nýrrar spurningar um þennan
mann, þegar hún hvislaði að honum:
, Manninum mínum var nú ekki að skapi
að gera þetta, þvi að Osinski er svo við-
bjóðslega ljótur. En af því að hann hafði
áður málað mynd af Sonju Jegorownu,
])á------“
„Þekkið þjer Sonju Jegorownu?" spurði
Boris óðamála.
„Auðvitað. Allir þekkja hana. Það ber
mikið á henni hjerna í borginni, á stóra
einkaibúð og heldur ríkmannlegt heimili.
Sumir segja, að Osinski hafi gefið henni
húsið, en mjer er nú nær að halda, að það
sje sönnu nær, sem aðrir segja, að iðju-
höldurinn, þessi doktor Eysoldt hafi gefið
henni það. Þau eru altaf saman um þessar
mundir.“
,,.íeg hjelt að Sonja Jegorowna væri fræg
dansmær.“
„Hún reynir líka að telja öllum trú um
það, sem ekki vita betur. En í rauninni hefir
hún aldrei dansað nema á ljelegum fjöl-
leikahúsum. Henni ferst miklu betur úr
hendi, að vera vændiskona. Það er ótrúlegt,
hvernig hún liefir komið ár sinni fyrir horð.
En þær eru ljótar sögurnar, sem um hana
ganga.“
„Jæja, er það?“ sagði Boris.
Litla málarafrúin, sem þótti vænt um að
hafa fundið umtalsefni, sem borðherra henn-
ar hafði áhuga fyrir, reiuli augunum til
hægri og vinstri og hvislaði svo að Boris,
um leið og hún bar hlævængnúm fvrir
munninn:
„Það er sagt, að hún sje njósnari og sje
i samvinnu við Osinski, sem er talinn for-
stöðuinaður að stórri njósnaramiðstöð."
„Mikil svívirða!“ sagði Boris og fölnaði
af gremju.
Litla málarafrúin hrökk við og greip fyrir
munninn á sjer.
„Þarna álpaðist víst meira út úr mjer en
jeg hefði átt að segja. Þjer verðið að lofa
nijer, að segja ekki neinum frá því, hr.
Bhoden. Jeg veit ekki, hvort það er nokkuð
lil í þessari sögusögn, og maðurinn minn
hefir harðbannað mjer, að minnast á hana,
en jeg lijelt að að —“
„Þjer skuluð ekki óttast neitl um það,
frú,“ sagði Boris hrosandi og reyndi að'
levna gremju sinni. „Mjer gramdist ekkert
við yður, en hinsvegar gremst mjer athæfi
þessara tveggja, sem þjer voruð að segja
mjer frá.“
„Ó, guði sje Jol'. Jeg varð svo hrædd, að
jeg liefði hlaupið á mig. Þjer megið umfram
alla muni ekki segja manninum mínum, að
jeg hafi sagl yður þetta. Jeg skal trúa yður
fyrir því —“ nú bar hún blævænginn aftur
fyrir munninn til ldífðar, „að jeg þoli ekki
þessa Sonju Jegorownu."
„Hversvegna ekki?“
„Vegna þess að hún duflaði svo hræði-
lega við manninn minn, þegar hún sal fyrir
hjá honum. IJún er ein af þessum drósuin,
sem aldrei getur fengið nógu marga aðdá-
endur fyrir sjer. Mín vegna getur hún náð
í' eins marga og hana lystir, ef hún lætur
bara manninn minn í friði.“
Boris var skeml, er hann sá, hve áköf
hún var.
„Frúin hefir með öðrum orðum svarið
Sonju Jegorownu hefndir?“
„Já, einmilt! En hefndinni get jeg aðeins
náð með því, að njósna um einkalíf hennar
og komast til botns i þessu dularfulla, sem
hún er hjúpuð i. Þegar maður er með lönd-
um hennar er ofl á það minst, hvaðan hún
hafi alla peningana. Eins og jeg sagði yður
áðan, þá lieldur hún sig ríkmannlega, hefir
bifreið sjálf og gengur i dýrasta fatnaði.
Jafnvel blöðin minnast ekki sjaldan á veisl-
urnar, sem Sonja Jegorowna heldur heima
hjá sjer.“
Boris fansl enn einu sinni ástæða til að
furða sig á dutlungum forsjórtarinnar.
„Er Osinski líka í þessum veislum?“ spurði
hann. „Lætur hann líka mikið á sjer bera
hjer i borginni?“
„Við höfum oft verið boðin til Sonju
Jegorownu, maðurinn minn og jeg, en jeg
hefi aldrei hitl Osinski þar. En upp á síð-
kastið hefir doktor Walter Éysoldt altaf
verið þar. Hann virðist vera ákaflega hril'-
inn af þessari svarteygðu norn.“
„Þekkið þjer hann?“
„Doktor Eysoldt? Já, hvort jeg geri það.
Hverl einasta mannsbarn í Berlín þekkir
hann. Hann er eigandi stærstu verksmiðj-
unnar i Þýskalandi. Allar helstu efnavör-
urnar eru framleiddar i verksmiðjunum
hans, og liann er talinn vera hugvitssnill-
ingur og liefir gert margar mikilvægar upp-
götvanir."
Viðtalið snerist nú að öðrum almennari
efnum, þangað lil að los komst á gestina,
svo að auðsjeð þótti, að eitthvað óvænt hefði
gerst Boris leit upp og skimaði kringum
sig.
Það var Sonja Jegorowna, sem var að
koma inn í salinn.
Hún var töfrandi. Klædd dumbgrænum
húningi og alsett kniplingum. Hálsinn, hand-
leggirnir og bakið nakið. Hvítt hörundið
ljómaði eins og alabast. Hárið svart eins og
íbéiiviður.
Sonja naut þess auðsjáanlegá, hve mikið
var tekið eftir henni. Hún gekk fram með
horðinu eins og drotning, kastaði kveðju til
heggja handa, staðnæmdist lijer og hvar og
skiftist fáeinum orðum á við fólk, og gætti
þess vel að vera svo eggjandi sem hest
hún gat.
En Boris tók eftir, að það var einhver
ókvrð vfir henni.
Málarafrúin laut að honum og hvislaði:
„Hún ætlar sjer víst að veiða einhvern
nýjan i kvöld, úr því að hún er elcki með
doklor Eysoldt. Ó, jeg gæti stungið úr henni
augun! Sjáið þjer, nú er hún að tala við
manninn minn —stendur þarna án þess að
fara hjá sjer og horfir til hans biðjandi aug-
um. Þessum viðbjóðslegu, svörtu púkaaug-
um! Nei, hún skal aldrei ná í hann frá mjer,
salans nornin.“
Hún stóð upp og skundaði til mannsins
síns. Boris sá, að hún tók undir liandlegginn
á honum og dró lumn með sjer.
Áðu r en varði stóð Sonja hjá Boris. Svörlu
augun i henni tindruðu og lokkuðu. Röddin
var óskýr.
„Það var gotl, að jeg hitti þig aftur, áður
en þú ferð áfram, Boris Petrovitsj. Ef þú
ferð þá lengra.“
Síðari setningin var eins og lokkandi kurr
í dúfu.
„Við föruin allir, eins og þú líklega veist,“
svaraði hann kuldalega.
„Jcg sje eftir, að jeg ljet fjúka í mig
siðast, sem við vorum saman, Boris. Það
heið ofurlitil kvöldveisla heima hjá mjer.
Jeg hafði hlakkað til að eiga dálitla stund
heima með þjer einum. Við skulum hæta
okkur það upp. Hringdu til mín. Jeg skal
láta setja kampavínið í is nndir eins, svo
að við getum fagnað endurfundunum.“
Hún stóð þarna andspænis honum eins og
sjálf erfðasyndin og lokkandi og laðandi.
En það var eins og að skvetta vatni á
gæs. Hann hvesti brúnirnar um leið og hann
sagði:
„Ertu ekki hrædd um, að jeg lari að
I