Fálkinn - 26.04.1940, Page 8

8
F Á L K I N N
heiminn. Engin skyldi liafa
haldið, að hann hefði nokkurn-
tíma átl ömurlegt augnabli'k.
Enda hafði liann í rauninni ekki
átt það. Veröldin var alls ekki
raunaleg var hann vanur að
segja en hún var leiðinleg.
Hann liafði alls ekki verið
raunamæddur eða örvinglaður, er
hann var að búa sig undir það,
sem átli að ske í kvöld. Hann
liafði gengið frá öllu með ein-
stakri nákvæmni, hrent gömul
hrjef, borgað reikninga, sent
jieningaávísanir til þeirra fáu,
sem að lians áliti höfðu ekki
verið honum til ama um æfina
—- það var þjónn, dyravörður,
kona sem seldi blóm fyrir utan
Carlton og ýmsir fleiri, sem hon-
um mátti í rauninni standa á
sama um. Þennan undirbúning
hafði liann gert kalt og rólega
eins og maður, sem ætlar að
bregða sjer í utanfcrð. Hann
liafði áformað, að atburðurinn
skyldi verða ldukkan tólf, en svo
var lífsleiði hans mikil, að hann
beið stundarinnar með alveg
sömu óþreyju og maður, sem
híður eftir járnbrautarlest.
Hann hafði yfirvegað nákvæm-
lega alt það, sem gat mælt á
móti ákvörðuninni, sem hann
hafði tekið, og hann hafði hrund-
ið öllum mótbárum lið fyrir lið.
Hjerna í veröldinni voru það
ekki nema ákveðnir viðburðir,
sem gátu skeð og svo eða svo
oft. Hvort maður færi á fætur,
klæddi sig, borðaði, færi í klúbb-
inn, ljeki golf og talaði við kunn-
ingjana, læsi bækur o. s. frv. i
2Í> ár eða 7 ár kæmi alveg i
í sama stað niður. Og þvi þá ekki
að Idífa sjer við þessari drej)-
leiðinlegu undantekningu fjöru-
tíu og níu sinnum enn?
Hann var kominn niður að
Thems, án þess að vita af þvi og
nálgaðist brátt staðinn, sem liann
hafði kosið sjer til útgöngudyra
úr tilverunni. Þetta var skelfing
ömurlegur staður, biksvört áin
lognaðist þar áfram í hægðum
sinum milli hárra og litlausra
geymsluhúsa. Syfjað ljósker
speglaði sig í vatninu og ein-
mana lögregluþjónn var á gægj-
um eftir grunsamlegum kvöld-
gestum.
A STOR CLIFFORD gekk nið-
ur bakkana þangað til hann
kom þangað, sem brunaveggur
og timburþil mættust við ána.
Þetta var svo langt frá Ijóskeri
sem hægt var, og þessvegna var
að kalla dimt þama. Hann skim-
aði kringum sig, en sá ekki neitt.
En eitthvert þrusk heyrði hann
i myrkrinu, likast til voru það
rottur, því að það var nóg af
þeim á þessum slóðum. Hann
beygði sig rólega og fór að tína
saman steina og láta þá i frakka-
vasa sína. Hann leil við einu
sinni enn heyrði hann ekki
hljóð? Svo hljóp hann fram á
bakkann hann hafði heyrt
gjálp og óp neðan úr ánni. Hann
5aga Eííir fíríhur Mac’Lenan
AsTOR CLIFFORD stóð upp
og kvaldi niðri í sjer geispann
Hann leit á klukkuna hún var
ekki nema hálftíu en eiginlega
hafði hann ætlað sjer að vera í
klúbbnum til miðnættis. En hann
gat ekki lialdist við þar lengur
fyrir leiðindum ekki einu
sinni þetta siðasta kvöld.
Veiðisögur ofurstans, sem liann
hafði nú hlustað á hvert einasla
kvöld í siðastliðin þrjú ár, voru
orðnar eitur í hans beinum, og
ekki tók betra við, að hlusta á
samræður hinna um ráðgátur
golfleiksins. Það var gott, að
þessu var bráðum lokið.
Þjónninn sem hjálpaði honum
i frakkann starði á hann stórum
augum er honum varð litið á
peninginn, sem hann stakk í
lófann á honum. — Afsakið þjer
herra en þetta var heil sover-
eign ....
Já verið þjer ekki að
ergja mig jeg veit það sjálf-
ur, og jeg er ckki vitskertur.
Clifford horfði gremjulega á
gamla klúbbþjóninn, sem stóð og
hneigði sig og hjelt uppi hurð-
inni fyrir honum. Clifford stað-
næmdist sem snöggvast fyrir ut-
an dyrnar, eins og hann væri á
báðum áttum og vissi ekki hvort
hann ætti að fara til hægri eða
vinstri. Svo ypti hann öxlum og
ranglaði í liægðum sínum niður
Regent Street.
Allir hjeldu Astor Clifford
gæfusaman mann. — Hann var
tuttugu og níu ára, ógiftur og
átti miklar eignir. Hann var ó-
háður öllum og öllu, hafði notið
ágætrar mentunar á Eton og
Oxford og ferðast um hálfan
hvesti augun til þess að reyna
að sjá betur i myrkrinu, en liann
sá ekkert nema hringiðu á vatn-
inu. Hann vatt sjer í snatri úr
frakkanum og jakkanum og
hljóp fram af bakkanum ofan i
ána til þess að bjarga mann-
eskjunni, sem var að drukna.
Þetta gerðist alt i svo miklum
llýti, að hann sem jafnan var
vanur að gera kaldhæðnar at-
hugasemdir við alt, sem hann
aðhafðist fjekk engan tíma
til að yfirvega þessa einkenni-
legu aðstöðu, sem hann var alt
í einu kominn í. Hann — sjálfs-
morðinginn lífsleiði maður-
inn, sem hafði búið sig svo vand-
lega undir dauðann, og verið
svo óþolinmóður, er hann beið
sinnar hinstu stundar hann ,
synti nú eins og hetja þarna í
skólpinu í Thems til þess að
bjarga annari manneskju frá t
dauða til þess að gefa öðrum
það líf, sem hann fyrirleit sjálf-
ur. —
Hann kom auga á dökkan blett
og reyndi að komast að honum.
En það var hægara ort en gert.
Dimman var svo mikil og vatnið
svo öldótt, að hann sá ekki blett-
inn nema stutta stund i senn.
Vatnið skvetlist framan í liann,
þung stígvjelin drógu hann niður
og gerðu honum erfitt um að
synda með fótunum. Það hvarfl-
aði jafnvel að honum, að eftir
nokkrar sekúndur mundi hann
kanske verða þeim sama dauða
að bráð, sein hann liafði undir-
búið sig svo vel undir og þráð
svo mjög skömmu áður.
Hversvegna gafst hann ekki
upp strax? Einmitt núna, þegar
hann gat dáið sem hetja, sem
fórn fyrir aðra, bæði gagnvart
sjálfum sjer og öðrum. — Nei,
hann synti áfram af öllum kröft-
itm, til þess að reyna að bjarga.
Nú tók hann á einlryerju föstu
— það voru föt, líkami, sem var
að sökkva og innan skamms
hafði hann náð tökunum með
báðum höndum og tróð nú mar-
vaðann. Þétta mátti ekki seinna
vera. Manneskjan var meðvit-
undarlaus og barst ósjálfbjarga
fyrir straumnum. En Clifford
var góður sundmaður og innan
skannns var hann kominn að
landi aftur.
Hann horfði um stund á ungu
stúlkuna, sem hann hafði bjarg-
að. Hann strauk rennvott hárið
frá náfölu andlitinu og reyndi
árangurslausl að heyra hvort hún
drægi andann. Hann drcN hand- 1
leggina á henni hægt aftur og
byrjaði á lífgunaræfingunum,
sem hann kunni. En um leið og
hann gerði öndunarhreyfingarn-
ar alveg ósjálfrátt á stúlkuna,
fann hann til einkennilegrar
kendar með sjálfum sjer — eins-
konar viðkvæmni og meðaumkv-
unar, en þá tilfinningu hafði
hann aldrei þekt áður.
Hann hreyfði handleggi henn-
ar fram og aftur, reglulega eins
vel og vjel væri að verki, svo