Fálkinn - 26.04.1940, Blaðsíða 9

að brjóstkassinn hvelfdist og
lækkaði á víxl, og fullur af þakk-
lætistilfinningu sem hann al-
drei hafði fundiS til áSur sá
hann aS stúlkan var aS vakna
til lifsins. Hún opnaSi augun
hægt og hann sá, aS þau voru
stór og dökk. Hún starSi á hann
angistarfull og varirnar bærS-
ust, eins og hún væri aS reyna
aS segja eitthvaS. Og nieS óend-
anlegri viSkvæmni eins og
hún hefSi veriS líliS barn
talaSi bann til hennar og strauk
lienni um háriS. Nú var alt gott
nú þurfti bún liara aS sofa
og hvila sig — alt var gott. Og
þegar hann sá votta fyrir brosi
um varir stúlkunnar fyltist hann
óendanlegri gleSisælu, sein hon-
um hafSi aldrei dotliS í hug, aS
hægt væri aS verSa aSnjótandi í
þessu Jífi.
TT'IL.IIÐ ÞJER ekki láta aka
* ySur heim til ySar? ÞaS
var vfirlæknirinn á The fíoyal
Hospital, sem reyndi aS telja
honum hughvarf. — Unga slúlk-
an vaknar ekki fyr fyr en eftir
marga klukkutíma. BlessaSir
fariS þjer heim og sofniS þjer
á meSan.
Aston Clifford hrisli IiöfuSiS.
Hann liafSi haft fataskifti
fariS úr votu fötunum og fengiS
stórköflótt spítalaföt í slaSinn og
þrátt fyrir þennan brennheiia
drykk, sem hann bafSi fengiS,
var þó hrollur í honum. En hann
neitaSi ákveSiS aS fara heim til
sín. Hann ætlaSi aS vera nærri
henni, þegar hún vaknaSi.
Þarna sat han og beiS klukku-
tima eftir klukkutíma, þangaS
til stóru dökku augun opnuSust
aftur. Þau flöktu undrandi um
hvitmálaS og kuldalegt sjúkra-
húsherbergiS. Svo varS henni lil-
iS á hann. Augun urSu undrandi
og ekki Iaust viS beyg í augna-
ráSinu.
— Hvar er jeg? stamaSi hún.
Og — hver eruS þjer?
— Þjer eruS á Royal Hospital.
Læknarnir bjerna hafa gert alt,
sem þeir gátu til þess aS halda i
ySur lífinu.
Stóru dökku augun lokuSust
aftur og sársaukinn skein út úr
andlitinu.
— Læknarnir hafa erfiSaS lil
ónýtis — til þess aS bjarga því,
sem var einskis virSi, livisIaSi
hún hægt og svo lágt, aS hann
IieyrSi þaS varla. Jeg vil ekki
lifa. —
— ÞaS get jeg nærri því hugs-
aS mjer, svaraSi Clifford.
ÞaS kom bros á fíngert og fölt
andlitiS. Þetta var meira en vakn
ing af svefni. ÞaS var endurfæS-
ing. EndurfæSing til nýrrar til-
veru.
En þaS var ekki aSeins hún,
sem vaknaSi til nýs lífs á þessu
augnabliki. Enn einu sinni fór
þessi undursamlega kend um Ast-
or, þessi tilfinning, sem liann
hafSi aldrei orSiS var viS i öll
sín 29 ár. Þau töluSu ekki sam-
an — þau brostu aSeins, en
þeim fanst báSum aS þau hefSu
þekt hvert annaS lengi.
ÞaS var ekki fyr en seinna,
sem hann fjekk aS vita tildrög-
in aS örþrifaráSum ungu slúlk-
unnar. Fjekk æfiferilslýsingu,
sem honum fanst vera eins og
fjarlægur, ljótur draumur. En
hvers virSi var alt þetta í sam-
anburSi viS þessa undursamlegu
samfundi? Hún sagSi lionum frá
tilveru sinni sem umkomulausri
skrifstofustúlku meS 20 sbill-
inga kaupi á viku frá forstjór-
anum, þorparanum Howard, sem
var áleitinn viS hana og sem hún
stygSi. Um liefnd hans logn-
ar ásakanir um þjófnaS, um tíu
punda seSiIinn, sem á óskiljan-
legan hált hafSi komist í hand
töskuna henliar og sem How-
ard liefSi eflaust laumaS þangaS
sjálfur. Og örvæntinguna og
kvörSunina um aS gera enda á
lifi sínu, sem virtist alveg von-
laust ....
En bvers virSi var alt þetta
núna eftir aS liann
bjargaS henni?
BjargaS? ÞaS var liann, sem
liafSi veriS bjargaS. Brosandi
sagSi hann lienni frá, livernig
hann rólega og æsingalaust
ákveSiS aS binda enda á líf sitt,
hiS gagnslausa líf, sem aSeins
hafSi veriS lionum til IeiSinda,
svo óbærilegt, aS honum fanst
liann ekki geta lifaS. Hann,
hafSi alt, sem hann gat óskaS
sjer — og þó var honum kvöl
aS því aS lifa.
Ilún hafSi bjargaS honum
og liann hafSi bjargaS henni.
Hinir einkennilegu samfundir
tveggja lífsþreyltra sálna höfSu
orSiS byrjun aS nýju lífi hjá
þeim báSum.
Augnablik lwrfði hann ú ungu stúlkuna, sem hann hafði bjargað, og
hlustaði eftir hvort hún andaði ....
A STOR CLIFFORD hafSi sjeS
'*"*■ mikiS af heiminum, en sá
heimur, sem liann upplifSi nú
meS Betly Newby — eSa rjettara
sagt Betty Clifford, því aS þau
höfSu gifst undir eins og hún
kom af spítalanum — var alt
öSru visi en alt, sem hann liafSi
áSur sjeS.
Ungi, hamingjusami maSurinn
sem stýrSi tvimenningsbílnum
sinum varlega upp fjallveginn i
Wales, var alt annar maSnr en
liinn síþreytti og síIeiSi Astor
Clifford, sem glotti þegar hann
var aS lilusta á veiSisögur ofurst-
ans í klúbbnum. Og unga konan
lians, sem ekki hafSi þekt ann-
aS af náttúru Englands en Hyde
Park, varS aldrei þreytt af aS
dásama fjöllin i Wales. Grænu
hlíSarnar, gömlu veitingakrárn-
ar, limgirSingarnar — alt þetta
var henni nýtt — nýtt og undur-
samlegt.
Svo var þaS einn daginn aS
Astor Glifford ljet vagninn nema
staSar fyrir utan gamalt hús.
Tvílyft hús, múraS upp í bind-
ing — frá Elísabetaröldinni. Al-
JiakiS viltum vínviSi og rósum
aS utan. Hann benti á húsiS og
spurSi konuna sína:
— Hvernig líst þjer á svona
liús? Gætir þú hugsaS þjer aS
eiga heima í svona liúsi?
Betty horfSi hugfangin á hús-
iS. — Þetta er eins og æfintýri.
Svo óraunverulegt! Eins
og draumur! — IJefir þú sjeS
þetta hús áSur ?
Astor hafSi slokkiS hlæjandi
út úr bifreiSinni og opnaS liliSiS.
— GerSu svo vel og kömdu inn
fyrir. Þetta er húsiS þitt
lieimiliS okkar i framtíSinni. Jeg
hefi átt þaS í mörg ár, en jeg
liefi ekki gert mjer þaS ómak
aS skoSa þaS nema aSeins einu
sinni. Þá fanst mjer þaS ljótt og
leiSinlegl. Mjer fanst maSur
mundi drepast úr leiSindum
hjerna, en nú — nú er alt öSru-
vísi — ef þjer list vel á húsiS . .
Hún svaraSi engu en brosti
bara — brosinu, sem liafSi gef-
iS honum djörfung til aS lifa
lífinu áfram. Þau gengu þegjandi
inn um grænt garSshliSiS og
leiddust inn i framtíSarheimiIiS
sitt.
Ungur liðsforingi var svo alræmd-
ur fyrir að veðja, að hann var flutt-
ur í aðra herdeild, sem hafði mjög
strangan foringja. Undir eins fyrsta
kvöldið fór hann að góna svo mikið
á vinstri fót foringjans, að hann
s])urði hversvegna hann horfði svo
mikið á skóinn hans.
• Jeg er handviss um, að þjer
hafið sex tær á vinstra fæti!
— Hvernig dettur yður það i
hug? spurði foringinn reiður.
Viljið þjer veðja um það, sagði
liðsforinginn.
Foringjann langaði til að lækka
drambið í liðsforingjanum þegar í
slað og gekk að veðmálinu, og fór
siðan úr skó og sokk. Liðforinginn
varð að játa, að hann hefði tapað
og nú voru tvær flöskur af kampa-
vini druknar á hans kostnað. Og
foringinn komst í gott skap og sím-
aði lil foringjans í hinni herdeild-
inn lil að segja honum tiðindin.
— Þetta var raunalegt, svaraði
hann. Liðsforinginn veðjaði nefni-
tega við okkur um leið og hann fór,
að hann skyldi fá þig til að sýna
sjer tærnar á vinstra fæti sama
kveldið og hann hitti l>ig. Og við
veðjuðum við hann 100 flöskum af
rínarvíni.
Atbreiðið Fálkann.