Fálkinn - 31.05.1940, Síða 8

8
F Á L K I N N
Huep Iagði hEndurnar á húsbóndann á DzuEriII
— Elæpagáfa skjalfEsf aí einum af írægusfu
sakamálafræðingum hzimsins,
AÐ var vandi að hugsa sjer ó-
líkari fnenn en ])essa fjóra, sem
sátu kringum bridgeborðið á Dev-
erill Hall. Enginn furða þótt brytinn
vœri að brjóta heilann um, hvaða
sameiginleg áhugamál þessir fjórir
menn ættu, svo að þeir settu liverjir
öðrum mót þarna á afskektu sveita-
setrinu.
Eigandi Deverill Hali var mr. Stur-
dy, sem allir könnuðust við í City
vegna þess, að honum liafði heppnast
ýmis smákaupmenska svo vel, að
hann hafði orðið forríkur maður á
skömmum tíma. Það var stutt síðan
hann hafði keypt þelta gamla sveita-
setur, og hann hafði verið svo for-
sjáll, að iáta ekki hagga við neinu
þar. Því að mr. Sturdy treysti ekki
meira en svo eigin smekk — liann
hafði keypt Deverill Hall með öll-
um innanstokksmunum, alveg eins og
]>að var meðan Deverill iávarður
lifði, og hann hafði meira að segja
fengið brytann sem einskonar inn-
stæðukúgildi. Hinn siðafasti James
hafði svo að segja fylgt með í kaup-
unum, og nærvera hans var trygging
fyrir þvi, að andrúmsloftið í sala-
kynnunum yrði það sama og það
var á tímum lávarðarins. Fellingarn-
ar i andlitinu á James voru líka al-
veg óbreyttar. Jafnvel æfðasti atliug-
andi hefði átt ómögulegt með að
gera sjer grein fyrir livaða hugsjón-
ir bærðust bak við sljett og hvítt
ennið á James. Og enginn huglesari
gat rent grun í hvílíka fyrirlitningu
hinn virðulegi bryti hafði á hinum
nýja liúsbónda sínum. Svörtu fötin á
James voru jafnvel pressuð og bUrst-
uð og á dögum Deverills lávarðar,
gráa vangaskeggið eins vel greitt og
hneigingarnar alveg jafn djúpar og
augun jafn geðhrifalaus. Ekki eitt
augnatillit, ekki ein taug — bar vott
um þá fyrirlitningu — að maður
ekki segði hatur —- sem liinn siða-
fasti James hafði á mr. Sturdy.
Það virtist ekki liggja neitt vel á
þeim fjórum þarna við bridgeborðið.
Ungi Askew lávarður stokkaði spilin
ósköp flaumósa með löngum og mjó-
um fingrunum og reyndi ekki að
dylja gremju sina þegar liann tap-
aði. Oliver prófessor — hinn frægi
fornfræðingur — reyndi árangurs-
laust að dylja geispana sina og þriðji
gesturinn, Ramsey ofursti, sýndist
hafa gleymt öllu nema whiskyglas-
inu sínu, sem hann fylti áberandi oft.
Hið sólbrenda andlit ofurstans varð
sí og æ rauðara og við það ber enn-
þá meira á, hve yfirskeggið á honum
var hvítt. Augun í honum voru eins
og gljáandi gler, og heildin skalf
talsvert i hvert skifti, sem hann lyfti
glasinu.
Samtalið gekk ósköp slitrótt, enda
virtist mr. Sturdy ekki gera sjer
neitt l'ar um, að vera skemtilegur
við gestiiia. Hann var lítill maður
og feitur og hörundsliturinn veiklu-
legur. Hann var með nokkra hringi
á fingrunum, sem James þótti mikils
til of áberandi og demanturinn í
slifsisnælunni hans var of glamp-
andi. Hann var píreygður og augun
ísmeygileg og hann reyndi ekki að
fara i launkofa, þegar hann var að
athuga gestina.
Þegar hann leit á á ofurstann, sem
var að hella á glasið sitt enn einu
sinni; sá liann, að ])að var koniinn
tími til að hætta. Stóra klukkan í
anddyrinu var tiu mínútur yfir ell-
efu, þegar mr. Sturdy fylgdi gest-
unum sínum til rekkju.
Sjálfur svaf mr. Sturdy í vestur-
álmunni — í herbergi með útsýni yf-
ir garðinn. Gestaherbergin þrjú
voru i röð, og dyrnar út að sama
ganginum. í endanum á ganginum
voru dyr inn í íbúð .Tames, Það voru
tvö lítil herbergi, sem stóðu með um-
merkjum eins og þau höfðu verið i
tíð DeveriII lávarðar.
Klukkan var sem sagt tíu minútur
yfir ellefu, ])egar Sturdy og gestir
hans tóku á sig náðir. James skipaði
fólkinu í eldhúsinu fyrir um liitt og
annað viðvíkjandi morgundeginum.
Klukkan liálf tólf slundvislega lagðisl
hinn virðulegi bryti fyrir í þröngu
og hörðu bólinu sinu.
|—I AFI kviildið verið ömurlegt, ])á
var morguninn eftir satt að
segja drepandi. Allir þrír gestirnir,
sem settust við morgunverðinn voru
náfölir og einhver skelfing rist í
andlitið á þeim. Og jafnvei hirin ó-
umbreytanlegi James var fqlari en
liann átti að sjer.
Enginn þeirra hafði nokkra mat-
arlyst. Oliver prófessor reyndi árang-
urslaust að kyngja fleskinu og egg-
inu. En ofurstinn bandaði hendinni
þegar maturinn kom að honum, en
sagði bara við James:
— Ofurlítið whisky .... gerið
þjer svo vel.
Askew lávarður hinn ungi skálm-
aði eirðarlaus fram og aftur um
gólfið og njeri langa fingurna, svo
að það brakaði í liðunum. Þetta var
eiginlega eina hljóðið, sem heyrðist
þarna. Enginn sagði orð, eii allir
voru að brjóta heilann um skelfing-
una, sem við liafði borið. Engum
gat horfið það úr huga, að á þessari
stundu lá gestgjafi þeirra, Sturdy,
steindauður í rúminu sínu. Dauður,
— myrtur — kyrktur, án þess að frá
honum liafði heyrst stuna eða hósti.
Og engum gat blandast hugur um,
að morðinginn hlaut að vera þarna
á Deverill Hall — já, að öllum lik-
indum þarna í stofunni ....
Það var ofurstinn, sem þegar í
stað liafði skipað James með rólegri
hermannarödd að hringja á lögregl-
una i næsta þorpi fyrsl, og síðan á
Scötland Yard. Lögreglumaðurinn úr
nágrenninu hafði komið þegar í slað,
og úrskurðað með ósviknum spek-
ingssvip, að enginn mætti fara út úr
húsinu. Og nú biðu allir þess eins og
milli steins og sleggju, að mennirnir
frá Scotland Yard kæmu og liinar
óhjákvæmilegu yfirheyrslur færu að
byrja.
Það var enginn, sem ekki liafði
heyrt í bifreiðinni, er ók upp að að-
aldyrunum. Thomas fulltrúi, aðstoð-
armaður hans, læknirinn og ljós-
myndarinn fóru beint upp i morð-
herbergið, án þess að hcilsa gestun-
um þremur, sem hiðu niðri. í röska
tvo tíma voru þeir uppi í herberg-
inu. Þeir mældu, tóku ljósmyndir,
rannsökuðu hverja skúffu og hillu.
Stráðu fínu dusti allstaðar þar, sem
von gat verið um fingraför, heltu
•vökva á gólfið til þess að ná í fóta-
för. Þeir kunnu lagið liver á sinu
verki og flýltu sjer eins og þeir gátu.
Thomson mælti fyrirskipanir sín-
Th. HEyu/DDd:
Hver
gerði það
1