Fálkinn - 31.05.1940, Síða 9

F Á L K I N N
9
ar lágt og s'tilt af munni fram og að-
sto'ðarmaðurinn skrifaði niður lijá
sjer alt það, sem Thomson fanst á-
stæða til að muna. Þegar þeir höfðu
lokið þessu læsti Thomson sig inni
á skrifstofu Sturdys og rannsakaði
þar þykkan hlaða af brjefym og
skjölum. Það var eigi fyr en eftir
miðdegisverðinn, að liann kom til
gestanna þriggja og byrjaði einskon-
ar yfirheyrslu.
T1 HOMSOX fulltrúi var alls ekki
úllits eins og menn hugsa sjer
lögregluspæjara. Hann var litill og
hnubbaralegur, rjóður í andliti og
hrosandi út undir eyru. Og þegar
hann var að vinna, þurfti hann að
hafa vasaklútinn á lofti í sífellu til
]>ess að þurka svitann framan úr
sjer. Þegar gefið var í skyn, að
hann liefði hugboðsgáfu hinna
snjöllu spæjara, þá andmælti hann
því og brosti. Hann var fulltrúi hinn-
ar skipulagsbundnu rannsókuar, lús-
iðinn vísindamaður, sem hýr sjer
til gestaþraut úr þúsund óveruleg-
um smáatriðum og. leysir gátuna á
])ann liátt.
Hann heilsaði stutt og kuldalegá:
— Mjer þykir leitt, að liafa orðið að
láta ykkur hiða, herrar mínir. Því
miður verð jeg að tefja ykkur stund-
arkorn ennþá, og þið verðið að gera
svo vel, að svara nokkrum spurn-
ingum. Þjer verðið að bíða hjerna
líka. — Síðustu orðin voru töluð til
James, sem ætlaði að hypja sig á
hurt i kyrrþey. James varð enn tog-
inleitari en áður og stóð þar sem
hann var kominn og beið átekta.
— Læknirinn liefir komist að
þeirri niðurstöðu, hjelt mr. Thþm-
son áfram, — að mr. Sturdy liafi
dáið um miðnætti. Hann hefir verið
kyrktur. Morðinginn liefir spent
greiparnar um hálsinn á honum, svo
að barkinn liefir lagst saman og háls-
æðarnar. Maðurinn hefir kafnað á
mjög stuttum tima.
— Hefir nokkur ykkar tekið eftir
nokkru kynlegu í nótt — undirgangi
eða þvílíku?
Allir hristu höfuðið.
— Og þjer ekki heldur? Thomson
leit á James bryta.
— Jú-ú. Eftir að jeg var háttaður
heyrði jeg fótatak á ganginum og
heyrði að liurð var látin aftur, ofur
hljóðlega. En mjer datt ekki í hug,
að ígrunda þetta nánar. Það er svo
oft, að maður heyrir umgáng hjer á
Deverill Hall, án þess að nokkurri
dauðlegri inanneskju sje lil að
dreifa.
— Þjer álílið þá, að það sje drauga
gangur hjerna? sagði Thomson og
brosti.
James ypti öxlum. — Jeg hefi átt
heima hjerna í meira en þrjátíu ár.
Og jeg hefi heyrt skóhljóð og fóta-
tak lijer hunduðum skifta, sem ekki
verða skýrð á venjulegan hátt.
Spyrjið þjer vinnufólkið, hvort það
hafi ekki heyrt ])etta líka.
— Þakka yður fyrir — lögregl-
una varðar ekkert um afturgöngur.
Getið þjer ekki sagt mjer neitt fróð-
legra? Hvernig var viðskiftum yð-
ar og Sturdy liáttað?
— Jeg er bryti hjer á heimilinu.
— Já, það veit jeg. En jeg á við
— hvernig ykkur kom saman. Var
yður vel til mr. Sturdy — kunnuð
])jer vel við hann?
James ljet enga svipbreytingu á
sjer sjá, en svarið kom með semingi.
— Mr Sturdy var, ef jeg má svo
segja, ekki gentleman á við hans náð,
Deverill lávarð. Sturdy hafði ýmsar
tiktúrur, sem maður á bágt með að
fella sig við, en það situr illa á
manni, að setja út á húsbændur sína
— Það er skylda yðar að svara
því, sem jeg spyr um. Þjer felduð
yður ekki við mr. Slurdy?
— Nei.
— Þjer fyrirlituð liann?
— Já.
— Þjer hötuðuð hann máske?
— Mm! Já, ef til vill.
— Hafið þjer farið út úr herberg-
inu yðar í nótt?
— Nei.
— Hefir nokkur ykkar hinna far-
ið út úr herberginu sínu í nótt?
Thomson leit á þá hvern eftir
annan. Allir litu þeir undan og allir
hristu þeir höfuðið.
— Og þó telur brytinn sig liafa
heyrt umgang á ganginum um mið-
nættið. Meira að segja oftar en einu-
sinni — var ekki svo?
— Þetta fótatak heýrist altaf þrisv-
ar sinnum, og altaf um miðnættið.
James horfði fast og rólega framan
i fulltrúann.
— Nú. Og hjer eru þrir gestir. Þjer
haldið þá, að þeir hafi allir verið
á ferli um nóttina.
— Nei, jeg meina, að það sjeu ekki
venjulegir dauðlegir menn, sem eru
á ferli á Deverill Hall um miðnættið.
— Höfðuð þjer nokkra ástæðu til
að hata mr. Sturdy? Thomson leit
bláum augum á Askew lávarð. Hann
hrökk í kút.
— Jeg, lutta — nei — hversvegna?
— Mjer fyndist ekki það hatur
vera neitt óskiljanlegt, lijelt Thom-
son rólega áfram. — Hjerna í um-
slaginu eru skjöl, sem snerta mjög
viðkvæmt mál — mál, sem líklega
hafa ekki aðrir vitað um en þjer og
liinn látni.
Ungi lávarðurinn var orðinn ná-
fölur.
—- Þjer vitið hvað jeg á við.
Lávarðurinn kinkaði kolli og
njeri fingurnar svo að brakaði i.
Jeg ætla að biðja yður um að
.... ekki í viðurvist þessara manna.
— Verið þjer rólegur. Það ,er eng-
in þörf á því. En jeg sje aðeins
þetta, að mr. Sturdy var kunnugt
um mál, sem mundi verða yður til
Ixneisu, ef það yrði gert opinbert.
Askew távarður kinkaði kotli.
— Fóruð þjer út úr herberginu
yðar í nótt?
— Nei.
— Þekkið þjer þetta? Thomson
fteygði línsmokkshnapp úr gulli á
horðið. Við fundum þetta i svefn-
herbergi mr. Sturdy.
A SKEW lávarður skalf eins og
■^ *" hrísla. — Það er ekki jeg
stamaði hann. — Jeg hefi ekki ....
jeg hefi ekki myrt .... Jeg skal við-
urkenna, að jeg .fór inn til rnr.
Sturdy í gærkveldi — það var rjett
fyrir klukkan tólf, og að jeg hlýl
að hafa nxist hnappinn inni hjá hon-
um — en jeg hefi ekki, jeg hefi
ekki .... Lávarðurinn fjekk ágaf-
an krampagrát og hristist allur.
— Þjer ætluðuð að biðja hann um
þeíla skjal, var ekki svo? Þjer ætl-
uðuð að ógna hoiium til að láta það
af tiendi við yður?
— Já, já, það er satt. En jeg liefi
ekki rnyrt hann. Jeg er saklaus.
Þetta er hryllilegt! Hann tók báðum
höndum fyrir andlilið. Thomson tjet
lxann nú afskiftalausan og sneri sjer
að Oliver prófessor.
— Þjer dvölduð í Egyptalandi ár-
ið 1921, prófessor.
— Já, jeg var við uppgröft, senx
sljórnin ljet framkvæma.
— Og þjer funduð umgerð — afar
fágæta, sem safnið i Kairo borgaði
yður stórfje fyrir?
Oliver prófessor kinkaði kolti.
Hann varð kafi’jóður i framan.
— Það hefir verið dregið í efa,
livort ]xessi uingerð væri ekta. Sunxir
hafa staðhæft, að hún væri ekki ann-
að en ágæt eftii’líking. Og þessi skjöl
hierna sýna, að mr. Sturdy var kunn-
ugt um þetta. Hjer er meðal annars
brjef frá Sctxnxidt prófessor i Ber-
lín. Hann telur sig geta sannað, að
þjer liafið sjálfur falsað gripihn.
Prófessor Oliver reyndi að taka
til máls, en kom ekki upp nokkru
orði.
Thomson liafði tekið upp lítinn
gúmmívaltara og litarpúða.
— Þjer afsakið, prófessor, að jeg
bið uni fingraförin yðar.
Oliver prófessor rjetti fúslega fram
hendina. Thomson tók upp hjá sjer
ljósmynd og bar hana saman við
fingraförin.
v— Þjer eruð vísindamaður. Eruð
])jer i vafa unx, að þessi fingraför
sjeu eins?
— Jeg játa, að jeg var inni lijá
honum .... Prófessorinn var hás.
— Jeg kom inn til hans — rjett fyrir
miðnætti. Jeg ætlaði að fá brjefið
hjá honum. Jeg bað hann og grát-
bændi liann - bauð honum pen-
inga, en liann heimtaði meira. Jeg
er í afarslæmri klipu, en jeg hefi
ekki' myrt hann —
— Þakka yður fyrir. En þjer?
Thomson leit nú spyrjandi á ofurst-
ann. Heimsóttuð þjer mr. Sturdy
tíka um miðnættið?
— Nei, jeg sef á nóttinni.
— Vissi mr. Sturdy ekki eitthvað
ljólt um yður líka?
— Vai'la.
— Ekki heldur neitt um atburð,
sem gerðist í Tndlandi látum okk-
ur sjá — árið 191(5. Eitthvað um
herdeildarfjesjóð sem hvarf. Eilt-
hvað um ....
— Hættið þjer! Viljið þjer þegja.
Ofursinn liafði staðið upp. Hann var
rauður í andliti að venju, en varð
enn þrútnari nú.
'— Hjerna eru skjöl, sem segja ýni-
islegt fróðlegt af þessu, ofursti. I
dagbók Everstons höfuðsmanns er
ýmislegt, sem mundi gera það sjátf-
sagt að handtaka yður þegar í stað,
jafnvet þó að Everston hafi verið
dauður siðan 1917. —, Meðat annara
orða: Hvernig dó Everston?
— Það veit jeg ekki. Ætli hann
liafi ekki verið skotinn? Jú, nú man
jeg .... lxann var sakaður um njósn-
ir ....
— Og þjer voruð sjálfur í herrjett-
inum, sem dæmdi hann.
OFURSTINN lxorfði blóðhtaupn-
^ um augum á spæjarann.
— Mr. Sturdy vissi margt. Skjöl
tians gefa upplýsingar um marga ó-
geðslega hluti — líka ýmislegt, sem
ekki varðar ykkur þrjá. Og mr.
Sturdy var ekki aðeins maður, sem
' vissi margt. Hann kunni að nota sjer
það, sem liann vissi. Hann var fjár-
þvingari í stórum stil. Þið hafið all-
ir orðið að borga honum stórfje —
meira en þið gátuð aflað með frjálsu
móti. Allir vilduð þið liann feigan.
ATlir komuð þið inn i herbergið hans
j nótt.
Ofúrsinn greip whiskyglasið og
tæmdi það í botn, án þess að bregða
svip. Hann liafði teygt úr sjer, og
einblíndi nú á lögreglumanninn.
— Það er rjett. Við vilduin lxann
allir feigan. Við komum allir til hans
í nótl. Við gætum allir verið sekir.
Þjer eruð duglegur maður, herra
fullti’úi. Öfurstinn liafði haft liægri
hendina í jakkavasanum, og áður en
nokkurn varði heyrðist skothvellur.
Thomson hljóp til, en gat ekki grip-
ið hann í fallinu. Ramsay ofursti
hafði skotið sig í höfuðið og var
' dauður.
LæknirTnn og aðstoðarmaðurinn
komu hlaupandi, er þeir heyrðu skot-
ið.
— Það er ekkei’t handa yður að
gera hjerna, læknir. Hann er dauður.
Hann liefir afplánað sína refsingu.
Og þjer, Morton .... hann snjeri
sjer að aðstoðarmanninum, — viljið
þjer taka ])ennan mann fastan! Hann
benti á James, sem tiafði staðið ró-
legur, svo að hvorki datt af honum
nje draup.
— Það er liann, sem myrti mr.
Sturdy. Það var hyggindabragð af
yður að nota lxanska, en þjer lxefð-
uð ekki átt að skilja þá eftir inni
hjá yður. Það var bæði blóð og
hráki á hvitu hönskunum, sem við
fundum, og við höfum rannsakað,
að það er frá mr. Sturdy. Þjer myrt-
uð hann til fjár. Þ.jer vissuð, að hann
geymdi peningana undir höfðalag-
inu sínu. Og þjer liafið haft nxorðið
i hyggju lengi og kusuð nóttina, sem
fórnardýr fjárþvingarans voru i hús-
inu.
ÍAMES sagði ekki orð, þegar lög-
** regluþjónninn fór nxeð hann út í
bifreiðina. Thomson vissi, að liann
mundi þræta, en sannanirnar voru
einhlítar.
— Verið þið sælir, herrar mínir.
Þið getið farið hverl sem þið viljið.
Jeg hefi kynst ljótum þætti mann-
legrar spillingar, en það er ekki mitt
verk að fara að hræra í því. Og um
teið og Thomson sagði þetta fleygði
hann skjalahrúgunni á eldinn, hneigði
sig og brosti um teið og hann fór
út úr stofunni.
Frímerkið 100 ára.
c.
VITIÐ ÞIÐ —
að frímerkið er 100 ára í ár. Það
var Englendingurinn Rowland Hill,
sem fyrstur ljet sjer konxa i liug, að
nota frímerki á brjef, og Victoria
drotning, sem þá var svo tit nýkom-
in til valda í Englandi, fjelst á að
myndin af henni yrði sett á frí-
merkið, þó að ýmsum þætti það lít-
ilsvirðing. Það er myndin af Vict-
oríu, sem ])ið sjáið á frínxerkinu
hjerna á myndinni.
Fyrstu frímerkin voru ekki göt-
uð í jaðrana -eins og nú tíðkast, og
það var tilviljun ein, að mcnn fóru
að gata frímerkin. Blaðamaður einn
sat á kaffiliúsi og þurfti að frímerkja
mörg brjef. Hann hafði að vísu frí-
merkjaörk en hvorki hnif nje skæri
tii að klippa eða skera merkin í
suiidur. Þá lnigkvæmdist honum að
taka títuprjón og gera röð af götum
kringum merkin og gat svo rifið þau
hvert af öðru. Annar rnaður, sem
sat við næsta borð, tók eftir þessu
og sá þegar, að lijer var um upp-
götvun að ræða. Hann fjekk einka-
leyfi á aðferðinni og seldi það fyr-
ir 4000 krónur.
En áður en fyrstu frímerki voru
gerð höfðu Sardiníumenn byrjað
að nota frímerkjastimpla, svo að
stimþilvjelarnar, sem nú ryðja sjer
í’úms, eru alls ekki nýtt fyrirbrigði.
Elsti frimerkjastimpillirin frá Sard-
■iniu er frá 1819.
Utbreiðið Fálkann.