Fálkinn - 27.09.1940, Síða 8

8
FÁLIINN
Ellen Kirk:
Lííið sigrar
TNGE setti kertiö frá sjer á
koffort, og kraup fyrir fram-
an gamla kommóðu, sem stóð í
dimmasta horninu uppi á hana-
bjálkanum. Hún dró neðstu skúff
una út og byrjaði að tína upp úr
henni. Fyrst kom tusku-hundur,
sem vantaði annað hrúna gler-
augað sitt, síðan brúða, sem var
búin að tína hárkollunni, og
önnur slitin og bitin leikföng.
Hún vissi vel, að hún átti ekki
að fara hingað upp, og að Hjálm-
ar mundi hafa ávítað liana fyrir
það. En Hjálmar hafði um svo
margt að hugsa. Fyrir honum
hafði Berli aldrei verið tilgangur
lífsins. f kvöld var liann úti —
sat og spilaði Bridge hjá Winth-
er dýralækni — og hafði skilið
hana eina eftir lieima, þótt hann
mætti vita, að hún þoldi ekki að
vera ein lieima þegar veðrið
liamaðist eins og það gerði' í
kvöld. Svona óveður hafði lika
geysað kvöldið sem Berli dó.
Það fór hrollur um liana, jelið
lamdist á rúðunni og stormur-
inn hvein á húsinu.----------
Berli liafði fengið ný stígvjel
og sleða og viljað vera úti í
snjónum allan daginn, um
kvöldið fjekk hún iiita, kvef og
lungnabólgu upp úr þvi, og eina
nóttina þegar Hjálmar var kall-
aður til sængurkonu úti á lieið-
inni, dó hún. Mundi hún liafa
dáið ef Hjálmar hefði verið
lieima? Mundi hann ekki hafa
getað bjai-gað henni? Oft hafði
Inge velt þessu fyrir sjer, og
stundum lá við að hún liataði
„Systurnar“ lieitir nýleg kvik-
mynd, sem Bette Davis leikur í. Þar
eru sýndir stórkostlegir iandskjálft-
ar í San Fransico 1900, og þar þótti
Bette Davis leika svo snildarvel, að
hún fjekk feikna hól fyrir frammi-
stöSuna. En hún var svo heiSarleg
aS játa, aS í raun og veru hefSi
þetta enginn leikur veriS, því aS
þegar múrarnir fóru að hrynja, varö
hún svo hrædd aS hún gleymdi þvi
alveg, aS þetta var tilbúinn tand-
skjálfti. Svo eSlilega var þetta út-
búiS..
Annars segir Bette Davis, aS kvik-
myndaleikkonur megi ekki fyrst og
frernst hugsa um þaS, aö líta vel út
i kvikmyndum, viS þaS tapi listin.
hann, af því að henni fanst að
liann liefði svikið harnið silt.
— Þú verður að lierða þig upp
Inge, var Hjálmar vanur að segja.
— Þú mátt ekki eyða æfi þinni
fyrir það sem er horfið. Við liin
höfum lika þörf fyrir þig. Mundu
eftir þvi að lífið er sterkara en
dauðinn.
Hún hafði beðið liann að fara
ekki út þessa nótt, og liann hafði
svarað: — Heldurðu að það sje
ekki erfitt fyrir mig að skilja við
ykkur núna? En jeg verö, jeg get
ekki brugðist. Þau geta ekki náð
í annan lækni, og Marie Jepsen
er veik fyrir. Jeg get ekki látið
liana liggja og deyja af því að
hún fái ekki hjálp.
Svo skildi hann liana eftir hjá
sorginni.
Hún þorði ekki að vera lengur
uppi. Einhver kynni að hringja.
Hún varð að fara niður.
Það var lilýtt og notalegt í
stóru dagstofunni, en alt í einu
tóku tóku tárin til að streyma
niður eftir kinnum liennar. Það
var eins og Berli væri allstaðar.
IJver lilutur minti á hana og
geymdi minningu um hana.
Fyrir utan óhnaðist veðrið og
snjórinn lamdist á rúðunum.
Hún þoldi ekki við hjer. Ilún
varð að komast burtu úr þessum
þöglu stofum þar sem hlátur og
grátur barnsins hennar lijelt á-
fram að bergmála i eyrum henn-
ar, og myrkrið læstist utan um
liana svo að hún vaf svo ein, svo
alein ....
Á meðan hún ók milli hús-
anna var nokkurnveginn skjól,
en þegar liún komst út fyrir hæ-
inn náði veðrið sjer niðri. Snjór-
inn þyrlaðist með ofsahraða i
hirtunni fró bílnum og klíndist
á rúðurnar.
IJún jók hraðann svo að bíll-
inn kastaðist til í sköfhmum og
rann í gegnum haf af snjó. Það
voru engin ljós við veginn leng-
ur. Heiðin teygði út í myrkrið
og hún ók nánast í blindni. Og
allan tímann sat gráturinn í
kverkum hennar, og liún dró
andann i snöggum kippum.
Alt í einu stansaði hún snögg-
lega, opnaði hurðina og stökk út.
Á miðjum veginum lá eittlivað
dökkt, þakið lausri mjöll. S tirðn-
aður líkami á grúfu. Hún beygði
sig niður og sópaði burtu snjón-
um með þykku vetlingunum sín-
uni. Það var karhnaður, magurl
skeggjað andlit. Hann hlaut að
vera dauður, króknaður.
Hún liorfði í kringum sig eftir
aðstoð. Það var ekkert að sjá
annað en myrkrið og hriðina.
Bílnum gat hún ekki komið
lengra, svo að hún varð að ganga
til þess að finna hús, þar sem að-
stoð væri að fá.
Það kostaði hana mikið erfiði
að draga líkið út á vegbrúnina.
Svo fór hún að herjasl á móti
veðrinu, og í fyrsta sinn í marga
klukkutíma var Inge Falk ekki
að hugsa um Berli.
Henni var ískalt, þegar liún
loksins kom auga á ljós fram-
undan, og augnahliki síðar stóð
hún í forstofu og var að reyna
að gera manni og konu skiljan-
legt hvað um væri að vera.
Þau litu livort á annað og mað-
urinn tautaði: — Það lilýtur að
vera hann — Sören Jepsen —.
Hann kom hingað til þess
að liringja til læknisins, sagði
konan, en liann gat ekki náð
neinu sambandi, svo að hann á-
kvað að fara sjálfur. Við reynd-
um að hafa liann ofan af því, því
að þetta er ekki veður fyrir nokk
urn mann, en Marie liggur víst
fyrir dauðanum, svo að það
Iijeldu honum engin bönd.
Inge hrökk við. Sören Jepsen
það var hans harn, sem hafði
tekið Hjálmar burtu frá Berli.
Og nú liafði hann hringt eftir
hjálp á meðan hún sat upp á
loftinu og liafði glevmt að hlusta
eftir símanum. Það var hennar
sök að hann lá nú frosinn í liel
lijer úti á veginum.
Hringið strax eftir læknin-
u.m, sagði hún hás. — Hringið
til Winthers dýralæknis. Þar er
hann.
Áður en þau fengu ráðrúm til
þess að svara var hún þotin út.
Hún vissi vel hvar hús Sören
Jepsens var. Hún hafði verið þar
með Hjálmari.
Hún kom inn i litla stofu.
Loftið var molluþungt og í öðr-
um glugganum logaði dauft á
olíulampa. 1 einu horninu stóð
rúm, og Inge gekk liægt að því
og sá að andlilið á koddanum
vár eins bleikt og stirðnað eins
og andlit mannsins úti i snjón-
um. Marie Jepsen var dáin.
— Það er mjer að kenna, livísl-
aði liún. — Það er mjer að kenna
— og andlit hennar varð næstum
því eins fölt og hin látna. — Ef
jeg hefði gert cins og mjer har,
þá liefði þetta kanske aldrei
komið fyrir.
Hún átti sök á dauða tveggja
manna; af því að hún hafði ekki
skeytt um lífið og þess kröfur,
urðu aðrir að deyja.
Alt í einu hcyrði hún hljóð,
sem hún kannaðist við. Veikt og
umlandi, úr öðru horni stofunn-
ar. Hún sneri sjer frá hinni látnu,
og starði út í rökkrið. í tveimur
Ijelegum körfustölum, sem voru
hundnir saman á fótunum, lá lít-
ið barn.
Inge tók lampann og gekk til
harnsins. Það var lítil stúlka, á
að giska ársgömul. Hún var ekki
nærri því eins sælleg og bústin
og Berli hafði verið, en það var
sami glókollurinn og augun voru
eins blá. Um leið og hún sá and-
lilið, sem beygði sig yfir liana,
rak liún upp fagnaðarliljóð og
reyndi að lyfta sjer upp, eins
og hún ætlaði að kasta sjer beint
upp i fangið á Inge.
Ingi brosti, og það færðist aft-
ur litur í kinnar hennar, þar sem
hún kraup niður við hliðina á
þessu lítilf jörlega rúmi og sagði:
— Litla barnið, litla barnið.
Barnið sló liöndunum utan um
vanga liennar, en slepti slrax aft-
ur þegar það fann kuldann.
Get jeg nokkurntíma bætl
fvrir það sem jeg hefi vanrækt,
mundir þú geta fyrirgefið
mjer ef þú vissir —
Hún var svo niðursokkin í að
hjala við barnið, að liún tók ekk-
ert eftir því að einliver kom inn,
fyr en hún lieyrði rödd:
(), litla hróið — orðin bæði
föður og móðurlaus á sama
kvöldi!
— Já hvíslaði Inge og stóð
upp án þess að sleppa litlu liend-
inni, sem lijelt í fingurinn á
lienni.
Leikkona á ferð og flugi.
Hin fagra Louise Canipbell leikur
aöalkvenhlutverkið í kvikmyndinni
„Flughetjur", og sýnir þar stúlku,
sem er mjög hneigð fyrir flug. En
í raun og veru hafði hún aldrei
fiogið sjálf. En einn góðan veður-
dag fær hún skyndilöngun til að
fljúga, svo að hún biður listflug-
mann einn að skreppa með sig
dálitla ferð í matartímanum. Þeim
gekk prýðilega að komast af stað,
en cftir stutt flug varð flygillinn
þess var, að hjólin höfðu dottið af,
þegar vjelin losnaði frá jörðu. Þá
var ekki um annað að gera en að
setja á vjelarskrokkinn sjálfan, sein
altaf er liættuspil. Á flugvellinum
sjálfum var fult af flugvjelum, svo
að ekki stoðaði að leita lendingar
þar. En í nokluir hundruð kilómetra
fjarlægð sá flugmaðurinn sljetta
landspildu og þar lenti hann og alt
hepnaðist vel. Louise Campheil varð
auðvitað hálfskeikuð þegar hún varð
þessarar hættu vör, en ekki varð það
til þess að fæla hana frá fluginu.