Fálkinn - 11.10.1940, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Jeanne N. Lemaire:
EINS HEIÐARLEGUR
— Rauðan eða hvítan, ungfrú ?
spurði Gaston. Ungfrúin virti
hann ekki viðlits. — Rauðan,
sagði hún kæruleysislega. Gaston
lielti i glasið, sem hún tæmdi
straks og lijelt síðan áfram inn
salinn.
Gaston horfði á eftir henni og
stundi. Hún var ung og lagleg,
en það var livorki hið fíngerða
andlit hennar eða hinn granni
vöxtur, sem vakti aðallega að-
dáun hans. Nei, það var smaragð-
hárspenna, sem var fést i lokka
hennar, armbandið hennar, sem
var alsett smarögðum og hin dýr-
mæta næla, sem hjelt saman
kjólnum hennar.
— Laglegur böggull! sagði
rödd við hliðina á honum. —
Og ekki eru umbúðirnar leiðin-
legar. Það var Philip, einn af
aukaþjónunum. Gaston hafði al-
drei unnið með honum áður.
Hann góndi á eftir henni.
Gaston horfði á hann með
vanþóknun. — Ungfrúin er fög-
ur, sagði liann stuttlega.
Philip glotti. — Já, en mjer
þætti nú skemtilegast að fikta
dálítið við umbúðirnar — þótt
ekki væri nema að ná í þessa
nælu sem hún er með á öxlinni!
Hjer verður maður að hlaupa af
sjer tærnar til þess eins að urga
saman nokkrum skildingum, en
svona stelpukría getur hengt
heila fjársjóði utan á sig. —
Gaston blíðkaðist. Philip sagði
það dálítið ruddalega, en það var
þó nokkurnveginn hið sama sem
liann liafði sjálfur verið að
hugsa.
— Já, sagði hann armæðulega
og strauk hendinni yfir hárstrí-
ið sem varla liuldi skallann. — 1
kvöld eru það rjett 20 ár síðan
jeg varð aukaþjónn í fyrsta sinn,
og hvað hefir mjer tekist að
spara saman á þeim tíma? Hrein
asta hjegóma! Ef jeg bara ætti
einn af gimsteinum ungfrúarinn-
ar væri það nóg til þess að jeg
gæti keypt hús í fæðingarbæ
mínum í Auvergne. Nú eru það
að minsta kosti fimm, ef ekki
tiu ár, áður en jeg næ svo langt.
IJann andvarpaði aftur.
— Já, manni liggur hreint og
beint við að verða fingralangur í
öllu þesu. Philip kinkaði kolli í
áttina til nokkurra glæsilegra
klæddra kvenna sem glóðu allar
í gimsteinum og skartgripum.
— Heiðarleikurinn heldur best,
svaraði Gaston ströngum rómi
og varð um leið hugsað til þess
þegar hann tvívegis hafði stigið
eitt stutt skref út fyrir hinn
þrönga stig heiðarleikans. —
OG HÆGT ER. -
í bæði skiptin hafði það verið
þegar hann var að hjálpa ungri
landeyðu heim, og notaði hið
meðvitundarlausa ástand náung-
ans, ásamt peningaveski, sem af
tilviljun barst upp í hendur hans,
til þess að slá eign sinni á einn
eða tvo þúsund franka seðla, sem
hann svo innlagði i peningasafn
sitt. Safnið hafði auðgast meira
við þau tækifæri heldur en við
margra kvölda vinnu.
Nú var beðið um Kampavín
inn i græna salinn, og þegar
Gaston var að hella i glösin, kom
liann auga á armbandið. Það lá
á þykka teppinu rjett við hægri
fót hans — það var glitrandi,
ljómandi djásn, samsett af fer-
liyrndum platínuplötum, ígreypt
demöntum.
Flaskan tók til að skjálfa í
hendinni á Gaston. Hann fann sig
gagntekinn af einhverjum sólt-
heitum æsingi, þótt það væri eng-
in ástæða til að æðrast. Auðvitað
átti hann að beygja sig niður
rólega og blátt áfram, taka upp
dýrgripinn og fá hann í hendur
húsfreyjunni. Eftirá miindi liann
fá dálítil fundarlaun — kanske
hundrað franka! Hundrað franka!
Það var eins og eldur hlypi frain
í kinnarnar á Gaston.
Næstum því án þess að vita af
sjer, hafði hann ýtt við armband-
inu með fætinum, svo að það
mjakaðist inn undir hin þungu
silkigluggatjöld. Svo dró hann
andann djúpt og andlit hans
fjekk eðlilegan litarhátt, og hann
hjelt áfram að liella í glösin með
sínum venjulega sleingerða and-
litssvip. Það virtist enginn ætla að
sakna armbandsins. Margir gest-
anna voru þegar farnir, og þeir
sem eftir voru, voru smám saman
að hverfa, án þess neitt kæmi
fyrir. Þegar þjónarnir voru að
taka til i herbergunum, sá Gaston
sjer fæi'i á því að ná armband-
inu, vefja þvi inn í vasaklútinn
sinn og stinga því í vasann.
Svitinn spratt fram á enni
lians, og liann hafði ákafan lijart-
slátt, og honum fanst að liann
næði fyrst andanum þegar hann
liann var kominn framhjá dyra-
verðinum og út á götuna. Hann
lieyrði einhvern kalla á sig, og
sá Philip bregða fyrir í myrkr-
inu, en hann ljet sem hann heyrði
ekki neitt, og flýtti sjer burt.
Djásnið varð honum þungt í
vasa, hann hafði á tilfinningunni
að allir sem komu nálægt honum
gætu sjeð það í gegnum hinn
þykka frakka.
Næsta dag, þegar liann sat með
armbandið á borðinu fyrir fram-
an sig í herbergiskytrunni sinni,
þá varð honum ljóst að dýrmæt-
ur og fásjeður skartgripur er
ekki liið sama og reiðir peningar.
Hvernig skyldi nú eiga að fara
að þvi að koma þessu i peninga?
Hann var einmana maður, af
þvi það kostaði peninga að eiga
vini. Ef hann fengi það einhverj-
um í hendur til sölu, þá gat liann
átt það á liættu að sá hinn sami
sneri sjer beint til lögreglunnar.
Gaslon strauk varlega með
einum fingri yfir hina geislandi
demanta, og það lá við sjálft að
hann iðraðist eftir að hafa ekki
látið sjer nægja þessa liundrað
franka. Hvað hafði hann ekki
sjálfur sagt við Philip — heið-
arleikinn er haldbestur? Það var
þannig - heiðarleikinn borgaði
sig best.
Hann hrökk við að harið var á
dyrnar. í flýti fleygði hann arm-
bandinu niður í papírskörfuna,
dagblaði þar ofan á, og sagði:
— Kom inn, eins rólega og hann
gat.
Philip stakk vatnskembdum
hausnum inn fvrir gættina. —-
Góðan daginn, sagði liann vin-
gjarnlega. — Er yður nokkuð a
móti skapi að fá heimsókn
Gaston fann lil ógurlegs ljettis
þegar hann sá að það var bara
Philip, og sagði brosandi: — Nei,
gerðu svo vel, komdu bara inn.
Philip gekk inn i lierbergið og
slengdist makindalega niður í
stól og teygði frá sjer lappirnar
úl á gólfið, með liendur í vösum
eins og hann væri daglegur gest-
ur í liúsinu. — Jæja, sagði hann
yfirlætislega, og fjekk sjer vind-
ling. — ,Þá er víst alt í lagi með
húsið í Auvergne.
Það fór um Gaston, hann
spurði hastri röddu: — Hvað
meinarðu ?
— Laglega af sjer vikið þetta
í gærlcvöldi. Hann liallaði höfð-
inu aftur á hak, og bljes langri
röð af bláum hringjum upp i
loftið. — Og jeg sem hjelt að
þú værir hara gamall apaköttur.
Gaston kom ekki upp nokkru
orði. Hann góndi bara opnum
munni á Philip.
— Jeg hefi dálítið handa þjer
lijerna. Philip dró pappirslappa
upp úr vasanum, og ýtti honum
til Gaston, sem las eftirfarandi
eins og í draumi:
Platínuarmband með demönl-
um, tapaðist miðvikudagskvöld,
líklega milli Boulevard Mele-
cherbes ,og Hotel Imperial. Skil-
vís finnandi er beðinn að skila
því tit madame Gregorieff,
Ilotel Imperial, gegn tíu þúsund
franka verðlaunum.
Gaston varð að lesa það þrisv-
ai sinnum áður en lionum skild-
ist hve heppinn liann var. Kon-
an sem hafði týnt armbandinu
lijelt að hún liefði týnt því á
leiðinni til Hotel Imperial. Hann
þurfti ekki annað heldur en að
fara á hotelið og segja að hann
hefði fundið armbandið í rennu-
steininum á Roulevard Male-
cherbes og taka við sínum tíu
þúsund frönkum. Það fæi’ðist
stórt bi-os yfir hið feita andlil
hans.
Philip horfði á hann liálflukt-
um augum.
— Nú, sagði hann, hvað sýnist
þjer?
Á sama augnabliki varð Gast-
on eins og freðýsa í framan. —
Hvað vai’ðar mig um þetta? sagði
hann þurlega.
— Það hlýtur að vera notalegt
að vera finnandinn — hinn skil-
vísi finnandi. Rödd Philips varð
næstum því malandi af ástúð,
en alt í einu breyttist liún og
varð liörð eins og stál. — Eigum
við svo ekki að hætta að láta eins
og fífl. Jeg sá þig vefja því inn
í vasaklútinn og stinga því í
vasann. Hvernig þú náðir því,
það veit jeg ekki, en þú hlýtur að
hafa gert það laglega fyrst kvens-
an ekki tók eftir því. Áður en jeg
barði á dyrnar hjá þjer, leyfði
jeg mjer að gæjast inn um skrá-
argatið, svo þú getur eins vel tek-
ið dótið upp úr pappírsköi-funni
og hætt að láta eins og kjáni.
— Jeg stal því ekki, jeg fann
Heimavarnarsveit í London hefir tekið brgnvarða bíla
í þjönustu sína. Á þeim eru 3 menn, skytta, ökumaður
og eftirlitsmaður. Á vögnunum er skotturn og Vickers-
vjelbyssa.