Fálkinn - 11.10.1940, Blaðsíða 13

F Á L Ií I N N
13
KROSSGÁTA NR. 351
Lárjeit. Skýring.
1. liálendi, 5. spákaupmenska, 10.
loftgat, 12. guðspjallamaöur, 14.
sáldraði, 15. dýr, 17. ljósmyndara,
19. kraftur, 20. ensk nýlenda í Af-
ríku, 23. rúm, 24. maður, 20. eigin-
leikar, 27. káf, 28. yfirstjettar, 30
hjálp, 31. bandi, 32. hagiendi, 34.
auma, 35. hafmey, 30. slitna, 38.
þekt, 40. líkamshluti, 42. vendi við,
44. haf, 40. ljósmeti, 48. guð, 49.
verur, 51. persónufornafn, 52. lienda,
53. ófriðarríki, 55. atviksorð, 50. full-
komin, 58. tóm, 59. matur, 61. gœfa,
03, tunnu, 04. söngla, 05. rúm.
Lóðrjett. Skýring.
1. fjallvegur, 2. barn, 3. vopnið,
4. frumefni, 0. fangamark, 7. bjána,
8 sjá, 9. varnartækja, 10. mittið, 11.
bælið, 13. liúsgagn, 14. frásögnin,
15. söguhetjuna, 10. frið, 18. lyktar,
21. á fæti, 22. íþróttafjelag, 25. munn-
vatnið, 27. örnefni, 29. kona, 31.
eignalaus, 33. ræktað land, 34. ógæfa,
37. láta ógeð i Ijósi, 39. möstur, 41.
kattargörn, 43. stóra, 44. ekki neina,
45. hest, 47. bær, 49. samtenging,
50. úttekið, 53. konu, 54. á kili, 57.
samtenging, 00. matur, 02. bor, 03.
knattspyrnufjelag.
LAUSN KROSSGÁTU NR.350
Lárjett. Ráðning.
1. vetur, 5. Ársæi, 10. hérum, 12.
skrof, 14. erlur, 15. hlæ, 17. útför,
19. fob, 20 Noregur, 23. trú, 24. skýi,
20. tórir, 27. Svið, 28. taska, 30. kár,
31. svana, 32. strá, 34. sker, 35.
húsnir, 30. kvarna, 38. hjón, 40.
orða, 42. ótrúr, 44. sög, 40. aumar,
48. frek, 49. karla, 51. meri, 52. nei,
53. fallöxi, 55. rið, 50. Agðir, 58.
tað, 59. rakna, 01. auðar, 03. natin,
04. rammi, 05. dokað.
Lóðrjett. Ráðning.
1. vélbyssuhreiður, 2. eru, 3. turn,
4. um, 0. RS, 7. skúr, 8. ært, 9. loft-
varnamerkið 10. liroka, 11. Glerár,
13. förin, 14. efsti, 15. brók, 10. ægir,
18. rúðan, 21. ot, 22. úr, 25. iktsjúk,
27. sverðum, 29. Arnór, 31. skara,
33. áin, 34. svo, 37. þófna, 39. förlar,
41. friða, 43. trega, 44. salt, 45. glöð,
47. arinn, 49. K.A. 50. ax, 53. Fram,
54. Irak, 57. iða, 00. ata, 02. Rm„
03. no.
»» Best er að augflýsa i Falkamiiii ««
sama um mig — stundum, er það?“ sagði
hún og kendi hlýju í röddinni. „Þjer titrið,
Roger. Þjer kystuð mig einu sinni eins og
yður þætti það gott. Kyssið mig núna.“
Hann laut að vörum hennar. Hinn hróð-
urlegi koss varð alt i einu ástríðuþrunginn.
Hún slökti á öðrum raflampanum, augu
hennar ljómuðu. Hún hló að vandræðum
hans.
„Það er nógu bjart frá lampanum við legu-
hekkinn,“ sagði hún. „Getið þjer ekki tekið
mig burtu af þessum hræðilega stað? Hixi
stúlkan verður ekki í vandræðum. Hún er
eins og allur fjöldi þeirra kvenna, sem dag-
lega gengur eftir götunni. Hún finnur sjer
fljótt annan og jeg þarfnast yðar miklu
fremur.“
„Hann lagði hana á leguhekkinn og gekk
svolítið til hliðar. Hún huldi andlitið i hönd-
um sjer.
„Ó, þjer eruð harðari en steinn,“ hrópaði
hún. „Hversvegna elskið þjer mig ekki, eins
og jeg elska yður?“
Hún lieyrði óstyrkt fótatak hans. Hún tók
hendurnar frá andlitinu. Hurðin var opnuð
og lokuð aftur. Hún var alein.
. XIX.
Frú Dewar sat við skrifborð sitt og færði
útgjöld dagsins með mikilli nákvæmni inn
í snjáða bók, sem ötuð var í bleki. Skyndi-
lega hætti hún og hlustaði. Utan úr gangiix-
um barst hljóð, sem hún þekti. Kuldahrollur
greip hana af ótta, ótta, sem hún aðeins
fann til gagnvart einu hjer í lífinu. Hún vissi
alt of vel hver kom. Hún hlustaði á hin
dimmu högg, þegar stafirnir komu við gólf-
ið. Hún lagði skriffærin frá sjer, þegar hurð-
in var opnuð og Flora Quayne kom inn. Svo
stóð hún hægt á fætur.
„Er nokkuð að?“ spurði hún.
Flora hlustaði, svo kastaði hún sjer á
hai-ðann legubekldnn, og fjekk samstundis
kast. Hún engdist sundur og saman og fól
andlitið í höndum sjer. Grannvaxinn likami
hennar titraði af ekka. Frú Dewar gekk ró-
lega að leguhekknum og kraup niður við
hlið hennar. Hún lagði hendui'nar á enni
ungu stúlkunnar, en jafnvel nú virtist rödd
hennar gex-sneydd allri tilfinningu.
„Hættu barn,“ sagði hún, „einhver getur
komið. Hvað vantar þig? Hvað gengur á?“
Unga stúlkan hralt henni frá sjer. Frú
Dewar stóð á fætur og horfði á afmyndað
andlit hennar. Flóra benti henni að fara.
„Fai'ðu og sestu,“ lirópaði hún, „jeg þoli
ekki að hafa þig í návist minni.“
Frú Dewar settist við skrifborðið og beið.
I augum hennar var meiri tómleiki og i
hjarta liennar heitari þrá en stúlkan á legu-
hekknum liafði nokkurntíma fundið, en hún
ljet ekki á því hei-a. Flora reis upp. Hið
fagra hár hennar var alt í óreiðu og andlitið
fölt og afmyndað.
„Hlustaðu á, hvað jeg segi núna,“ sagði
hún skipandi.
„Jeg hlusta,“ sagði frú Dewar.
„Það er þjer að kenna, livernig jeg er,“
hjelt Flóra áfram og rödd hennar var stál-
liörð. „Roger kærir sig aðeins að liálfu leyti
um mig. Hann finnur aðeins til augnablilcs
ástríðu, en ekki ástar. Þú varst drukkin —
þú ljest mig hrapa niður stigann. Það er satt.
Er það ekki?“
Frú Dewar lokaði augunum rjett sem
snöggvast, svo opnaði hún þau aftur.
„Það er satt,“ sagði hún. „Jeg hefi liðið
miklar sálarkvalir vegna þess.“
„Þú varst drukkin,“ endurtók Flora. „Þú
áttir að gæta mín.“
„Það er satt,“ sagði frú Dewar aftur. „Síð-
an eru tuttugu ái', og frá þeirri stundu hefi
jeg aldrei hragðað áfengi. Jeg hefi gert það
sem mjer var unt til að bæta fyrir brot mitt.
Þú hefir öll þau þægindi, sem hægt er að
veita. Þetta hús er til vegna þín. Jeg lifi i
sífeldum ótta og jeg lxefi gert margt hræði-
legt. Þú minnir mig á yfirsjón inína, en jeg
þig á þjáningar mínar.“
„Jeg hefi aldrei fyrix-gefið þjer,“ sagði
Flora.
„Guð minn góður, eins og jeg viti það
ekki,“ tautaði konan við skrifborðið og
þungri sorg brá fyrir í röddinni. „Þú ert
dóttir mín, og þú hefir aldrei fyi'h'gefið
xnjer.“
„Heyrðu,“ sagði Flora. „Jeg gæti ef til vill
fyrix-gefið þjer.“
Frú Dewar sat hreyfingarlaus. Hún reyndi
eklci að tala.
„Jeg gæti ef til vill fyrirgefið,“ endurtók
Flora. „Mjer líður ekki vel. Jeg liefi orðið
fyrir þvi, sem mig hefir aldrei þorað að
dreyma um. Jeg elska Roger Ferrison. Jeg
vil fá hann. Komdu honum á mitt vald, þá
skal jeg fyrirgefa þjei'.“
„Roger Ferrison?“
„Gefðu rnjer hann,“ sagði Flora og færði
sig nær á legubeknum. „Þá skal jeg gera
það, sem jeg liefi ekki gert í tuttugu ár, þó
að þú hafir grátbeðið mig. Jeg skal kyssa
þig, vefja handleggjunum um háls þjer og
kalla þig „mömmu“. Jeg skal fyrirgefa,.“
„Ef jeg gæti gert kraftaverk,“ sagði móð-
irin stainandi. „Lofaðu mjer að liugsa.“
„Hann er minn að liálfu leyti,“ hjelt Flora
áfram. „ Þú þarft aðeins að sjá um hinn
helminginn. Hann er þrár og hefir samvisku.
Hann hugsar um hina stúlkuna. Hún verður
að liverfa. Heyrirðu það? Það er þessi stelpa
— Audrey Packe — sem er til fyrirstöðu.
„Hvað get jeg gert?“ spurði frú Dewar.
Húu líktist helst guðliræddi'i konu fyrir fram
an helgidóm i kirkju.
„Þú veist livað liefir komið fyrir suma
hjer í húsinu. Vinir þínir eru ekkert sjei’lega
hörundssárir. Þú veist það jafnvel og jeg,
að áður en vika er liðin verður hin mál-
gefna og heimska Susanna Clewes ekki í lif-
enda tölu. Það sem kemur fyrir einn getlir
líka komið fyrir fleiri. Þú verður að losa
mig við hana.“
„Jeg verð að losa þig við hana,“ endurtók
frú Dewar. Ertu viss um að ná tangarhaldi
á Roger ef henni er rutt úr vegi?“
,,.Tá,“ svai’aði hún fljótt. „Mjer er alveg
sama hvernig þú gerir það. Bjóddu lienni
peninga. Vilji hún þá ekki verður þú að
losna við hana á annan hátt.“
„Hvað gét jeg gert?“ sagði konan við skrif-
horðið vonleysislega.