Fálkinn - 28.03.1941, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
FYR ER FULLT, EN ÚTAF FLÝTUR.
Saga eftir Cbristopher Busch.
P ULLTRÚINN var að leggja
heyrnartólið á gaffalinn
um leið og Travers kom inn í
skrifstofu sína i Scotland Yard.
— Æ, það var leiðinlegt að
jeg skyldi slíta sambandinu
svona fljótt .... þetta var ein-
hver frú Craig, að spyrja eftir
yður, en mjer datt ekki í liug,
að þjer kæmuð svona snemma,
svo jeg bað hana að hringja
síðar.
— Craig? Það hefir víst ver-
ið Cliarlotte Craig!
Hann hafði hvorki heyrt hana
nje sjeð í þrjú ár .... ekki síð-
an maðurinn hennar var dæmd-
ur í fangelsi. Og var það ekki
einmitt þriggja ára fangelsi,
sem hann var dæmdur í?
Hún hafði fengið lagaskilnað
við hann skömmu eftir að dóm-
urinn fjell.
Craig var skítmenni út í æsar.
Leikari, mjög dáður .... og
græddi peninga eins og skit. En
það var víst þetta, sem steig
honum til höfuðs, þvi að hann
eyddi meiru en hann aflaði.
Um þær mundir, sem atburð-
urinn með Sivley gerðist, Ijek
hann aðalhlutverk í skopleik á
Golosseum-leikhúsinu .........
Glaumur á Olympstindi hjet
leikurinn. Hann ljek Neptún,
með gylt hár sítt og mikið al-
skegg með gullslit. • Hann var
töfrandi á að líta og fólkið sá
ekki sólina fyrir honum.
En svo gerðist þetta, að Sivley
var tekinn fastur fyrir fjársvilc
á veðreiðarbrautunum og hann
dró Craig með sjer í fallinu!
Sivley hafði á sínum tíma verið
bryti hjá Palmer gamla í Free-
liouse, sem var frændi Charlottu.
Þar liöfðu þeir Craig kynst og
þar liöfðu þeir ráðið með sjer
hið glæpsamlega athæfi, sem
þeir lentu báðir í svartholinu
fyrir.
Og nú hafði Craig líklega ver-
ið látin laus, og hver veit nema
hann hefði ógnað eða hrætt
Charlottu á einn eða annan hátt.
Jæja .... það mundi sjást síðar.
T7FTIR að Travers hafði átt
tal við Charlottu siðar um
daginn afrjeð hann að verða
við beiðni hennar og fara til
Freehouse. Hann kom þangað
siðdegis daginn eftir .... það
var sunnudagur.
Charlotta tók sjálf á móti hon
um, grönn, fögur og yndisleg
eins og hún átti vanda til. En
hann þóttist sjá einliverja þján-
ingadrætti kringum munninn á
henni, eins og hún byggi yfir
leyndarmáli, seni kveldi hana.
Þegar þau höfðu heilsast, bað
hún liann minnast þess, að
frændi hennar mætti elcki fá að
vita, hvað það væri, sem hún
þyrfti að tala við hann um. —
Við skulum annars fara niður
í garðinn, sagði hún svo. — Ef
frænda rennir grun í, hvað á
seiði er, þá sleppir hann sjer al-
veg. Erindið er viðvíkjandi
Rupert!
— Jú, mjer datt það í liug!
sagði Travers alvarlegur. —
Hann mun vera orðinn frjáls
maður aftur. Hegningartíminn
er liðinn.
— Þeir eru báðir lausir, Siv-
ley og hann! sagði hún og kvíð-
inn var uppmálaður í andliti
hennar þegar hún leit á hann.
— Rupert hefir sent mjer hrjef.
Hann biður mig um að fyrirgefa
sjer og vill um fram allt, að
við giftumst aftur. En það vil
jeg ekki fyrir nokkurn mun.
En það hræðilega er, að Rup-
ert hefir talað um þetta við Siv-
ley, og er hræddur um að hann
láti hatur sitt og ofsa hitna á
okkur. Sivley hefir hótað að
gera okkur alla þá bölvun sem
hann geti. -
— Það er ekki vert að setja
þesskonar hótanir fyrir sig!
Þeir hundar sem gelta hæst bíta
minst!
— Getur verið, — en Sivley
hefir sjest hjer í nágrenninu.
Hann hefir verið að snuðra hjer
í kring og meira að segja gerst
svo djarfur, að laumast hjerna
inn í garðinn! Einn garðyrkju-
maðurinn sá hann hjerna í
fyrrakvöld, sagði hún óttaslegin.
— Þá verðið þjer að segja
frænda yðar frá þessu! svaraði
Travers. Segið honum, að hann
verði að fara varlega .... og
jafnvel tilkynna lögreglunni
þetta, svo að hægt sje að gera
Sivley hættulausan.
Það varð augnabliks þögn.
Svo stundi hún þungan um leið
og hún sagði:
— Það er eins gott, að jeg
segi yður upp alla söguna. Það
er ekki Sivley einn, sem jeg er
hrædd við, heldur Rupert líka.
Hann er nefnilega kominn liing-
að í hjeraðið lílca .... að vísu
ekki í þessa sveit. Hann er í
Brinton.
— 1 Brinton? sagði Travers
forviða. — Hvaða erindi á liann
þangað?
— Það er einmitt það, sem
er liræðilegast, sagði Charlotta
og skalf af ótta. — Þjer þekkið
Brinton, það er látið lieita svo,
að það sje baðstaður .... en
þjer vitið, hvílíkt einstakt ill-
þýði hefst við í Brinton ....
sjerstaklega á sunnudögum ....
Jæja, þjer vitið ef til vill ekki,
að Rupert er fyrsta flokks sund-
maður, og nú hefir hann eins-
konar sundsýningar þarna.
Hann hefir sagt mjer frá því
öllu í brjefinu sem hann skrif-
aði mjer. Það er ætlunin að
hann fari frá landi á báti,
klæddur eins og Neptún ....
eins og í hlutverkinu, sem hann
var mest dásamaður í! Hann
ætlar að syngja vísur og lesa
upp .... en á meðan ganga
menn um í fjörunni og safna
peningum lianda honum ....
og lil þess að vekja meðaumkun
ætlar hann að segja frá, hve
skammarlega frænda hafi farist
við sig.
— Nú, svona er málið vaxið!
sagði Travers og blístaði lágt.
— Þetta er nú einskonar fjár-
þvingun!
— Já, jeg er hrædd um það!
sagði Charlotta og tók í liand-
legginn á Travers.
Þau voru komin lengst niður
í garðinn og nú fór Charlotta að
dika fraxn og aftur og njeri
hendurnax-, óttafull og óþolin.
— Hjálpið þjer rnjer! Hjálp-
ið þjer mjer, Travex-s! sagði
hún. — Það má ekki verða
hneyxli úr þessu. Jeg get ekki
hugsað til hrygðar og eymdar
fx-ænda míns, ef Rupert gerði
alvöru úr þessu.
Hún hafði fleygt sjer niður á
bekk og rjetti fram knýttar
hendui’nar í áttixxa til hans.
— Travers! Fi-elsið mig frá
þessum voða! sagði hún biðj-
andi.
Travei’s leið blátt áfram illa
.... kvíði hennar nálgaðist
móðursýki. Enn sem komið var
taldi hann ekki komið í óefni.
— Þjer verðið að líta i’ólega
á þetta, Cliarlotta! sagði hann
í skipunartón. — Ilveixær ætlar
hann að byrja þessar sýningar?
— Núna, klukkan sex í kvöld!
Ó, hvex-nig á jeg að afstýra
þessu, jeg tek mjer það svo
nærx-i, kveinaði hún.
— Það er minstur vandinn,
ságði Ti’avers. — Við förum
þangað.
— Það fer engin lest þangað
fyr en klukkan í’jett sex.
— Það gerir elckert til. Jeg
er á hifreiðinni minni og við
getum ekið til Brinton á tuttugu
mínútum! Fljótar nú .... við
getum komist þangað fyrir sex
— ldukkan er hálfsex núna!
— Það er ágætt. Þá hleyp jeg
inn og næ mjer í hattinn minn.
'TRAVERS settist inn í hifreið-
iixa og beið. Það liðu fimnx
mínútur — tíu .... hún kom
ekki enn. Hann var í þann veg-
inn að fara út og sækja hana,
þegar hún loksins kom ofan
tröppurnar. Hún hafði ekki að-
eins haft fataskifti heldur farð-
að sig og snyrt. En hvað þetta
var líkt kvenfólkinu .... að
nota tímann syona, þegar mikið
lá við.
Charlotta Ci-aig settist í aftur-
sætið, en Travex-s sat við stýr-
ið. Vagninn brunaði áfrarn með
80 kílómetra hraða, þó að veg-
urinn væi’i slæmur. Nú fóru þau
hjá litlum sumarhúsum, svo
komu baðgistihúsin og loks
voru þau komin niður í fjöruna.
Það var krökt af fólki, bæði
í fjörunni og úti í sjónum. Það
var eins og að líta yfir blórna-
beð, að sjá öll litríku baðfötin.
Úti á sjónum lágu einti-jánings-
hátar, stórir róðrarbátar og
íxokkrir seglbátar.
Lengst til hafs lá stór fiski-
bátur og hafði fleki vei’ið sett-
ur á þópturnar, eins og nokk-
ui’skonar sýnipallur. Þar stóð
liár máður í baðfötum. Hái’ið
var með gullnum blæ og mað-
urinn með mikið og gljáandi-
gullskegg, sem hæi’ðist í and-
varanum.
— Við konxum of seint, hvísl-
aði Ti’avers. — Hann er kom-
inn út!
Þau höfðu ekið niður í flæð-
armálið. Þau sáu Rupert baða
út háðum höndum, eins og hann
væx’i að halda í-æðu fyrir á-
horfendahóp, en svo x’iðaði
liann .... sxxeri sjer hálfvegis
við, eins og liann væri að skygn-
ast eftir hjálp eða ætlaði ofan
i bátinn aftur, svo rak liann
tærnar í og datt fyrir horð.
Það var ekki fyllilega Ijóst,
hvort þetta væri óviljavei’k, eða
hvort það ætti að vera liður í
skemtuninni. Hann var lengi í
kafi .... fólkið í fjörunni fór
að verða hrætt um hann. Hand-
leggur kom upp úr sjónunx,
þar sem Rupei’t hafði sokkið
.... en hvarf aftur.
Nú æptu áhorfendurnir upp.
— Hann druknar .... liann
druknar! var kallað. Hann hef-
ir fengið krampa.
Charlotta rak upp óp og
hneig út af. Travers laut niður
að henni.
— Hann deyr! lnópaði liún
með tárin i augunum. — Það
er mjer að kenna .... jeg
liefði átt að treysta honum ....
og ekki neytt hann út í þetta.
Travers horfði á hana með
athygli . . hún lijelt áfram að
gi’áta .... augun voru rauð og
þi’útin.
— Þetta er liræðilegt, stundi
hún. — Hvei’svegna hlustaði
jeg ekki á hann — einu sinni
elskaði jeg hann þó.
— Verið þjer nú róleg, sagði
Travers. — Það getur vel verið
að þeir nái honunx. Það eru
svo mai’gir að synda þai’na úti.
— Jeg afber þetta ekki. Við
getum ekki farið lieim fyr en
við höfum gengið úr skugga