Fálkinn - 28.03.1941, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
QBÍQÍBB
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Tóma hú§ið.
Lej' nilögregl usaga.
1
J
„Þjer eruð afglapi, Martin,“ sagði Blyth.
„Þessi stelpa, Jenkins, hefir gint yður eins
og þurs.“
„Já, jeg veit það,“ sagði Martin daufur
í dálkinn. „Jeg hefi verið að naga mig i
handarbökin síðan.“
„Þjer höfðuð fulla ástæðu til þess. En að
vísu erum við ekki ver á vegi staddir en
við vorum áður.“
Jack leit á þá á víxl. „Hafið þið nokkuð
á móti, að trúa mjer fyrir, hvað þið eruð
að segja hvor öðrum?“ sagði hann ofur
eymslalega, og Barry hló.
„Það er ofur einfalt mál. Þegar þjer
þektuð Evu Page, rauk hún til Grace Jen-
kins og sagði henni alla söguna. Grace
vissi, að hún mundi verða yfirheyrð um
Evu og var svörul og masmikil, til að tefja
tímann. Þegar Martin baðst þess, að Grace
fylgdi sjer heim til móður sinnar, fann hún
sjer til átyllu, að hafa fataskifti, og jeg er
ekki í vafa um, að hún hefir notað tæki-
færið til að ná í hana í síma og aðvara
móður sína um, að vera á verði. Martin
hagaði sjer eins og flón, að sjá ekki við
þessu.“
Yfirlögregluþjónninn sagði lúðulakaleg-
ur: „Mjer datt ekki í hug, að svona fólk
hefði síma, en þegar jeg kom þangað sá
jeg simaleiðslu á þakinu, og þegar jeg
frjetti, að það átti veðmálamiðlari heima
í húsinu, var málið ofur ljóst.“
„Auðvitað. Það er sjaldgæft, að þjer
hlaupið svona á yður, það verð jeg að
segja,“ sagði Barry. „Hvað var um her-
bergi stúlkunnár?“
„Það voru hvorki hárburstar nje annað
á snyrtiborðinu,“ svaraði Martin. „For-
hengið á hornhillunni var dregið frá, svo
að þar sáust nokkrir gamlir kjólar og
fleira. Á gólfinu var opin handtaska. Þessu
var öllu prýðilega fyrir komið, undir vænt-
anlega lögregluheimsókn. Koffortið var
annars gamalt.“
„Það er eðlilegt,“ sagði Barry. „Ungfrú
Page er sniðugri en svo, að hún kaupi nýtt
ferðakoffort." Svo hugsaði hann sig um
augnablik. „Fáið mann til að safna upplýs-
ingum um frá Jenkins," sagði hann svo.
„Það er auðsjeð, að þær eru gamalkunn-
ugar, líklega hefir frúin verið vinnukona
hjá fjölskyldu Evu Page, ef dæma skal
eftir stjettarmuninum, sem á þeim er. —
Segið manninum, að hann verði að fara
varlega og megi ekki vekja grun hjá frú
Jenkins. Látið hana halda, að við höfum
ginið við flugunni hennar.“
„Ætti ekki að hafa gát á brjefaskriftum
hennar, sir?“
„Það skaðar ekki, en jeg held nú ekki,
að hún skrifi. Eva Page hefir eflaust sagt
henni, að liún megi ekki gera það. Meðal
annara orða — hún heitir sama nafninu og
fyrverandi húsmóðir ungfrú Page, er ekki
svo? Reynið að finna, hvort þessar tvær
konur. eru skyldar. Og hafið nánar gætur
á Grace Jenkins. Þetta er lield jeg alt og
sumt, sem hægt er að gera í augnablikinu.“
„Er þessi meðferð á Evu Page ekki nærri
því eins og hún væri glæpamaður?“ dirfð-
ist Jack Vane nú að spyrja.
„Þvi ekki það,“ svaraði Barry kuldalega.
„Við höfum ekki sannanir fyrir, að hún
sje það ekki.“
„En við vitum ekki heldur, hvort hún
er það.“
„Við vitum, að henni hefir með kynleg-
um hætti skotið upp í húsi, þar sem mað-
ur hafði nýlega verið myrtur, og hún flúði
eins og hræddur hjeri og hefir gætt sín að
fara leynigötur síðan. Þetta er mjer nóg
í augnablikinu. Jeg uppástend ekki, að hún
hafi drýgt glæp, en hinsvegar segi jeg, að
hún hafi hagað sjer svo grunsamlega, að
jeg þarf að ræða það mál við hana, undir
eins og mjer tekst að hafa tal af henni.“
Jack stóð upp til að fara.
„Vitanlega hafið þjer rjett fyrir yður,“
sagði hann. „Og þakka yður fyrir, að þjer
veittuð mjer viðtal. Jeg vona, að fá að sjá
yður bráðum aftur. Líði yður vel.“
Svo kinkaði hann kolli og fór út, ásamt
skrifara, sem Barry hafði hringt á til að
fylgja honum út, og lögreglumennirnir
tveir glottu hvor til annars.
„Hann gengur upp í þessu“, sagði Barry.
„Hafið gát á honum. Og í öllum bænum,
Martin, ef hann kemur yður aftur á sporið
eftir stúlkunni, þá megið þjer ekki láta
hana sleppa.“
„Jeg skal reyna, að láta það ekki koma
fyrir,“ sagði yfirlögregluþjónninn.
VI. KAPÍTULL
Jack ólc aftur . til Bloomsbury, kom
vagninum sinum fyrir i skýlinu og fór
svo aftur á veitingahúsið. Richards yfir-
þjónn kom þegar til hans, og spurði hann
frjetta.
„Ekkert í frjettum,“ svaraði Jack án
frekari skýringa. „Ungfrú Page er horf-
in.“ Af því að hann vildi láta blanda Grace
Jenkins s§m minst í þetta mál, hætti hann
við: „Meðan jeg man, Grace Jenkins veit
ekki — eða við höldum að minsta kosti,
að hún viti ekki; að Alice Dean og Eva
Page er sama manneskjan. Svo að það
er ekki vert að þjer hafið orð á þvi.“
„Vitanlega, mr. Vane.“
„Ágætt. Og gefið þjer mjer svo te.
Er Grace Jenkins komin aftur?“
„Já, hún er nýkomin.“
„Látið þjer mig hafa eitt af borðun-
um, sem hún þjónar við. Mig langar til að
tala yið hana.“
Svo settist hann við horð, sem Richard
vísaði honum á, og Grace kom innan
stundar. Hún hrökk við er hún sá hann,
en þegar hún kom að borðinu ljet hún
ekki á neinu bera.
„Þjer óskið ....?“ spurði hún.
„Ekta kínverskt te og glóðarbakað
brauð og smjer,“ svaraði hann og svo
leið hún á burt með þessum merkilegu,
slöngukendu hreyfingum, sem eru sjer-
kennilegar fyrir þjóna, frammistöðustúlkur
og öldur hafsins.
Jack fór að lesa i nónblaði, sem fræddi
hann um, að þó að enginn hefði verið
tekinn fastur ennþá í Hampstead-morð-
málinu, sæi blaðið sjer þó fært að til-
kynna, að Scotland Yard hefði aflað sjer
upplýsinga, sem gæfu ákveðnar bending-
ar, svo að vænta mætti tíðinda á næst-
unni. Þetta þýddi auðvitað ekki annað
en það, að blaðið vissi jafn lítið og Barry
Blyth og Jack. Hann leit kringum sig í
salnum, þar var fátt fólk og við næstu
horðin sat enginn.
„Ungfrú Jenkins,“ sagði hann þegar
unga stúlkan kom með teið, „látið eins
og þjer sjeuð eitthvað að gera hjerna, jeg
þarf að segja yður nokkuð. Þjer göbbuðuð
okkur laglega í dag.“
„Jeg skil ekki hvað þjer eigið við,“
sagði liún afundin.
„Jú, þjer vitið það vel. Komið þjer hing-
að, þá skal jeg segja yður nokkuð, sem
þjer vitið ekki. Jeg er að reyna að hjálpa
Evu Page, en ekki að spilla fyrir henni.“
„Það er kannske þessvegna, sem þjer
siguðuð lögreglunni á hana,“ svaraði stúlk-
an hvast og reiðilega og svipurinn varð
eins og hún væri reiðubúin til, að bíta
úr sjer tunguna.
„Þarna komuð þjer upp um yður,“ svar-
aðiaði Jack. „Jeg fullvissa yður um, að það
var ekki jeg, sem sigaði lögreglunni á hana.
Þessi yfirlögregluþjónn — Martin — hafði
gætur á mjer og elti mig inn til forstjói’ans.
Hlustið þjer nú á það, sem jeg sagði. Jeg
veit ekki, hve mikið þjer vitið, en jeg er
sannfærður um, að þjer vitið, hvar Eva Page
er niðurkomin. Alt, sem jeg óska af yður,
er þetta: að þjer segið lienni, að mjer hafi
aldrei komið til hugar, að hún væri nokkuð
bendluð við morð Cluddams, og að mín
hæsta ósk sje að hjálpa henni. Ef liún að-
eins vill veita mjer fárra mínútna viðtal
— hún ræður þvi sjálf — þá væri mögulegl,
að jeg gæti sagt henni nokkuð, sem gæti
komið henni að góðu haldi.“
„Bíðið þjer augnablik,“ tók Grace fram
í. „Richard er á höttunum hjerna. Jeg kem
aftur að vörmu spori með könnu með heilu
vatni.“
Svo leið hún í hurt og Jack tók til við
teið og dagblaðið, þangað til hún kom aft-
ur, og bað um nokkrar smákökur, eftir
kortinu, sem hann hjelt í hendinni.
„Jæja, hvað segið þjer?“
Hún svaraði samstundis: „Jeg veit ekki
— jeg verð að hugsa um þetta fyrst. Hver
er ástæðan til, að þjer eruð að sletta yður
fram i hagi Evu — Alice meina jeg?“