Fálkinn - 28.03.1941, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 371
Skýringar. Láfjeit.
1. hvata, 6. óðari, 12. reiðtýgi, 13.
hlaupa, 15. hrylla, 10. danskur bær,
18. fara illa um, 19. titill, 20. tíu,
22. breytti, 24. rifrildi, 25. sáðland,
27. kyrðinni, 28. vgrslun, nú hætt,
29. borg í Belgíu, 31. fornt viður-
nefni, 32. slá, 33. líkamshluta, $3.
sarg, 36. marflötum, 38. leyndar, 39.
gáleysi, 42. þynna, 44. skjól, 40.
lygna, 48. skagi, 49. ris, 51. venur,
52. magn, 53. á beislum, 55. amboð,
56. frumefni, 57. skemt, 58. óhreink-
ir, 60. frumefni, 61. lyktaði, 63. treð-
ur, 65. veiðitækinu, 66. blaðinu.
Skýringar. Lóörjett.
1. strita, 2. frumefni, 3. hóp, 4.
hár, 5. horfir, 7. skinn, 8. dragi, 9.
mann, 10. uppskrift, 11. eyjar, 12.
ógnana, 14. viðskifti, 17. vitringur,
18. vandi, 21. maður, 23. duglegann,
24. sár, 26. tóbakið, 28. tíma, 30.
fikti, 32. grafar, 34. ryks, 35. eld-
færi, 37. ólána, 38. gæfur, 40. ný-
lenda, 41. nauðsynlegar, 43. húsið,
44. friðsamt, 45. sláa, 47. skjöldur-
inn, 49. ílátin, 50. beina, 53. semiti,
54. mynt, 57. ilát, 59. lofther, 62.
frumefni, 64. frumefni.
LAUSN KROSSGÁTU NR.370
Lárjett. Ráöning.
1. gandur, 6. bellin, 12. haförn, 13.
feilin, 15. an, 16. pint, 18. Kant, 19.
Po, 20. ugg, 22. firmanu, 24. Mrs.,
25. keip, 27. reika, 28. veit, 29. aspar,
31. gló, 32. Geiru, 33. slen, 35. arfs,
36. línditrén, 38. Riga, 39. atar, 42.
krans, 44. S.G.T., 46. aðili, 48. jöfn,
49. skaut, 51. stál, 52.asi, 53. linerr-
ar, 55. att, 56. Ru. 57. óræð, 58. núir,
60. Ra, 61. sleðar, 63. gnúpar, 65.
listin, 66. ragnir.
Lóörjett. Ráöning.
1. Ganges, 2. af, 3. nöp, 4. dríf, 5.
unnir, 7 efana, 8. Lenu, 9 lit, 10. il,
11. niprir, 12. liaukar, 14. nostur, 17.
treg, 18. kakó, 21. gips, 23. mildingar,
24. meis, 26. pallinn, 28. vefnaðs, 30.
reigs, 32. Gréta, 34. NNA, 35. ara,
37. skjars, 38. rafi, 40. rita, 41. pilt-
ar, 43. rösull, 44. skeð, 45. turn, 47.
Látrar, 49. snæri, 50. tauga, 53. hrat,
54. ring, 57. óðs, 59. rún, 62. ei, 64. pi.
Jack gramdist, er hann fann að hann
roðnaði.
„Jú, lítið þjer á, ef manneskja lendir i
vandræðum, get jeg ekkPannað sjeð, en að
það sje skylda manns að hjálpa,“ svaraði
hann, án þess að gefa frekari skýringar.
„Annað er ekki um það að segja. Ef þjer
treystið mjer ekki, skal jeg ekki fást frek-
ar um þetta mál. En jeg kem beint úr
„Yardinum“ og ætla aðeins að gefa eina
bendingu. Segið ungfrú Page, að hún skuli
forðast að koma til móður yðar, og segið
móður yðar, að hún skuli ekki skrifa Evli
Page.“
Grace starði á hann, svo brosti hún.
„Hvar eigið þjer heima?“
Hann liripaði heimilisfang á blað og ljet
það renna í lófann á henni.
„Látið þjer mjer fá reikninginn“, sagði
hann í viðskiftatón, og hún skrifaði upp
það, sem hann hafði fengið, og hvað það
kostaði.
Þegar hún var farinn, tók hann tiu shill-
inga seðil upp úr vasanum og lagði undir
diskinn sinn. En svo hnýklaði hann brún-
irnar og tók seðilinn og stakk honum í vas-
ann aftur.
Hann vissi ekki, þegar liann fór fram til
gjaldkerans til að borga, að Grace Jenkins
hafði staðið bak við stoð og veitt honum
athygli.
„Hann er fínn maður,“ muldraði hún.
„Ef hann hefði gefið mjer drykkjupeninga,
hefði jeg aldrei opnað munninn framar
honum til þægðar.“ .
En þessi viðurkenning um göfugmensku
hans, barst honum aldrei til eyrna. Hann
fór heim til sin, á Russel Square og fór
beint upp i vinnustofuna og settist þar í
djúpum hugleiðingum og fór að skoða
myndina af Evu Page. Hann komst að
þeirri niðurstöðu um sjálfan sig, að hann
væri fífl í mörgum greinum og asni í öðr-
um. Hann hafði tekið trúnaði Blyths og
síðan farið að vinna á móti honum eftir
bestu getu, með því að aðvará stúlkuna,
sem var undir mjög eðlilegum grun af hálfu
Scotland Yard.
Og hver var ástæðan til þessarar ráða-
breytni hans?
Áhrifin frá fallegu andliti, jörpu hári og
dökkum augum — var það svarið? Hann
neitaði því. Skratta korninu — hans var
alls ekki ástfanginn af stelpunni, liann
hafði ekki sjeð Evu Page nemar tvisvar
á æfinni, og aðeins fáeinar sekúndur í
hvort skifti. Það var fásinna að tala mn
ást. En hún var i klípu og hversvegna ekki
að hjálpa henni, eins og hann hefði reynt
að hjálpa kunningja sínum? Hún mundi
eflaust vera ágætur kunningi. Og hvilikt
lif hún liefði átt hjá Cluddam. Aumingja
barnið. Og nú voru þessir asnar frá „Yard-
inum“ eftir henni með lafandi tungur, eins
og hundar á tóuveiðum.
Og þó var Jack alls ekki viðkvæmur
fyrir dýraveiðum. Hann var nægilega góð
skytta til þess að hitta fugl, án þess að
skaðskjóta hann, og hnefaleikshanska
kunni hann líka að nota sæmilega. Hann
hafði gefið hrapp einum á málaraskólan-
um i París maklega ráðningu. En refa-
veiðar höfðu aldrei verið lionum að skapi,
þær voru afleit íþrótt — fyrir refinn.
En hvað kom þetta þessu máli við ? Ekki
var Eva Page tófa — hún var mannleg
vera.
„Herrann ætti að fara að hafa fata-
slcifti fyrir miðdegisverðinn,“ heyrði hann,
að Parker sagði fyrir utan dyrnar.
„Jeg hafði steingleymt því,“ sagði Jack.
„Þakka yður fyrir, Parker. Er mamma
heima?“
„Já, hún er það, sir.“
„Koma gestir í ketkatlana?“
„Nei, það verða engir gestir í miðdegis-
verðinum,“ sagði Parker. „En frú Vane á
víst von á einhverjum á eftir. — Jeg hefi
lagt fötin yðar fram.“
„Guð blessi yður, Parker,“ svaraði hann
og hló. „Jeg hjelt að þjer ætluðuð að gefa
mjer bað fyrir tvo pence. Var það ekki?“
„Jeg hefi stungið yður í baðkerið hjer
fyrrum, þegar þjer voruð lítill, master
Jack,“ sagði Parker og það kom bros á
alvarlegt andlitið.
Hann klappaði henni á hrukkótta kinn-
ina og flýtti sjer inn í svefnherbergið, til
að hafa fataskifti.
Við miðdegisborðið var hann kátur að
vanda, og hafi móðir hans tekið eftir,
að hann var óþolnari en hann átti að sjer,
þá hafði hún að minsta kosti ekki orð á
því. Þegar þau höfðu matast fór hann afí-
ur upp á vinnustofuna og lofaði að koma
bráðum aftur. Hann sat og var að láta í
pípuna sína, þegar Parker kom inn.
„Hjerna er brjef til yðar,“ sagði liún.
„Það ljet einhver það detta ofan i brjefa-
kassann og hringdi um leið, en þegar jeg
opnaði dyrnar, þá var hann farinn.“
Jack tók umslagið og stóð „einkamál“ í
horninu á þvi, og ritliöndin fremur óreglu-
leg. Hann opnaði umslagið og dró út úr
því hálförk af ódýrum pappir. Þar stóð:
„Þjer getið hitt mig á neöanjaröarstööinni i
Piccadillg klukkan 9 %, ef þjer viljiÖ.
Grace J.“
Jack stakk brjefinu í vasann og hugsaði
málið augnablik. „Parker,“ sagði liann,
„segið henni mömmu, að jeg verði að
fara út, í erindagerðum, sem jeg vissi ekki
um. En jeg kem bráðum aftur.“
Hann leit á klukkuna, þegar Parker var
farinn. Hún var ekki nema liálfníu. Hann
fór í þunnan yfirfrakka yfir smokingfötin,
setti upp mjúkan flókahatt og hljóp ofan
stigann.
Hann nam staðar við útidyrnar til að
kveikja sjer i sígareltu, og leit kringum sig
á meðan. Hvergi var mann að sjá, en hann
ákvað að eiga ekkert á hættu um eftirför,
hann liafði ekki fest trúnað á, að nærvera
Martins á veitingahúsinu um morguninn
hefði verið tilviljun ein, eins og yfirlög-
regluþjónninn vildi vera láta.
Svo gekk hann yfir torgið og hóaði í
leigubifreið. „Café Royal“, sagði hann hált
og bifreiðin rann af stað.