Fálkinn - 14.11.1941, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLÚMCKE
FRAMHALDSSAGA
_____^ 9. _______
eins og Kipling segir. Þetta brjef, se'm jeg
fjekk frá Barley í dag, er, hvað sem öðrn
líður, nýr vottur um vináttu hans.“
„Já, það er það,“ tók Klausen kapteinn
undir með uppgerðar alvöru. Og hinir, sem
ckki trúðu sögunni heldur, tóku í sama
strenginn. Þeir drukku skál kaupsýslusnill-
ingsins og glaðværðin komst á viðsjárlega
liátt stig.
Púnsið örvaði Harald svo að skrumið í
honum ágerðist og liann sagði fleiri og fleiri
leynilögreglusögur, sem liann vitanlega sjálf-
ur var aðalpersónan i. Ivlausen kapteinn
reyndi að skáka honum og þunglyndið
bráði smámsaman af Walter.
Og svo fór púnsið að stíga lionum til
höfuðs. Þá, sem sáu hvað liann var kátur
og ljettur, gat ekki grunað, að liann liefði
leitað þarna inn í örvæntingu.
Einhverjir í hópnum stungu upp á, að
koma í spil. Walter hnipti i öxlina á kunn-
ingja sínum og gaf honum það lieilræði, að
láta ekki augnabliksáhrifin fá yfirhöndina
á sjer.
„Vertu ekki hræddur," svaraði Haraldur
með skringilegum hátíðleik. „Jeg hefi al-
drei verið klárari en einmitt á þessu augna-
bliki, og jeg veit nákvæmlega hvað jeg vil
og livað jeg ekki vil. Mjer finst, að eftir að
þú liefir lesið hrjefið frá John Barkley, ættir
þú að liafa hærri hugmyndir um mig!“
En Walter varð ekkerl hughægra við„
þessar fullvrðingar lians, og honum varð ó-
rótt. Hann þekti Harald og efaðisl um, að
hann gæti staðist til lengdar, ef hrópað væri
um spil i öllum áttum. Hann revndi að fá
hann til að hætta og fara heini, en það
varð árangurslaust.
Undir eins og liann sá sjer færi fór hann
í hurt, án þess að kveðja nokkurn mann í
þessu liæverska samkvæmi. Hann hafði orð-
ið ör af púnsinu og hann var rjóður í kinn-
uni þegar hann kom úl á götuna.
Honum var illa við að fyrsti maðurinn
sem hann liitti, var Jiirgensen, gamli dyra-
vörðurinn hjá Detlefsen. Þessi máður með
þjófsandlitið var sá eini, sem honum fjell
ekki vel við af öllu fólkinu i verksmiðjunni
líklega af því að honum þótti hann svo
latur, að hann hafði oft sett ofan í við hann,
en það hafði Riehter verkfræðingur, fyrir-
rennari hans aldrei gert. Gamli dyravörður-
inn tók í húfuna og glotti lymskulega og
sagði:
„Það er víst glatt á lijalla þarna í klúhhn-
um. Bara að lögreglan koxni ekki einn góð-
an veðurdag og loki vitinu.“
„Þjer skuluð ekki skifta yður af þVí, sem
yður kemur ekki við!“ tautaði Walter og
flýtti sjer áfram.
Nú var hin margbrolna fyrirmynd hans
að nýja hreyflinum fullgerð. Og lýsingin á
uppgötvuninni og kostum hennar var hrein-
skrifuð í mörgum afritum.
Verkfræðingurinn liafði ætlað sjer að
fara með hana sjálfur og aflienda liana
einkaleyfaskrifstofunni í Berlín, en gat því
miður ekki gert það því að hann mátti ekki
vanta á vjelaverksmiðjunni, því að Detlef-
sen hafði farið til Bad Neuhcim sjer til
heilsubótar og Stein hóklialdari var fjar-
verandi vegna veikinda. Walter liafði þess-
vegna afarmikið að gei-a um þessar mundir,
og sumt af því voru störf, sem hann ekki
var vanur.
Hann sendi árangur margra vökunótta til
höfuðhorgarinnar ásamt löngu meðmæla-
brjefi og beið nú með vaxandi eftirvænt-
ingu eftir svarinu, sem framtíð hans var
komin undir.
Verksmiðja ein í Hamhurg, sem hann
hafði staðið í hrjefaskiftum við, hafði tjáð
sig fúsa til — ef uppgötvunin væri verulega
verðmæt — að kaupa hana og nota hana
undir stjórn hans sjálfs. Kjörin, sem líún
hafði hoðið voru sjerstaklega girnileg.
Þó að Walter þættist viss um, að einka-
leyfið mundi verða veitt, var hann þó í si-
feldum spenningi, sem ofþreytti taugarnar í
lionum. Hann sá Edelgard sjaldan, liún var
farin að sinna móður sinni svo mikið í veik-
indum liennar. Það var eins og einhver
þverbrandur væri kominn á milli þeirra síð-
an liðsforinginn kom í heimsóknina forðum
— eins og köldu vatni hefði verið skvett á
ástarglóðina. En Walter huggaði sig við, að
daginn sem hann stæði með pálmánn í hönd-
unurn, mundi alt vei'ða öðruvísi. Hann sá
Harald ekki Iieldur nema sjaldan. Þrátt fyr-
ir bi’jefið frá Barkley virtist eitthvað liggja
þftngt á honum.
Þung ský þjöppuðusl saman á kvöldhimn-
inum. Bærinn stundi í hitamollunrii. Walter
Hartwig sat þreyttur og mæddur í herbergi
sínu og starði sljóum augum og höfuðhæk-
urnar með talnadálkunum, sem lágu opnar
á horðinu hjá honum, og sem hann hal'ði
tekið að sjer að færa inn í, meðan hóklxald-
arinn væri veikur. Hann var svo sjúklega
samviskusamur, að honum veittist erfitt að
gera þetta, en hinsvegar hafði liann ekki vilj-
að neita þvi, — Detlefsen hafði reynst hon-
um svo vel, að hann vildi endurgjalda það.
Það var harið á dyrnar hjá honum og
Haraldur kom inn með miklu fasi, fölur og
afskræmdur í andlili. Hann skalf allur og
nötraði og örvæntingin skein úr augunum
á honum.
„Walter, eini vinur minn!“ sagði hann
með hásri rödd. „Jeg flý til þín í neyðinni.
Þú verður að hjálpa mjer. Líf mitt liggur
við — það er undir þjer komið.“
Hann hnje Ijemagna niður á slól og tók
báðum höndum fyrir andlitið.
„Hvað hefir komið fyrir, Haraldur? Segðu
mjer það!“
„Æ, Walter, jeg er aumkunarverður mað-
ur og samviskulaus þorpari. Jeg skal segja
þjer alla söguna, en vegna lxans föður mins
hið jeg þig um, að vera vægur við mig.
Manstu, daginn sem við vorum i „Hvalnum“
.... Gleðin yfirhréfinu frá John Barkley
steig injer til liöfuðs. Jeg var drukkinn og
þrátt fyrir aðvaranir þínar freistaðist jeg til
að spila fjárliættuspil. Jeg græddi sand af
peningum og daginn eftir mátti jeg til með
að gefa mótspilurunum talkifæri aftur. En
þá hafði gæfan snúist. Jeg spilaði eins og
vitlaus maður, hjelt áfram og tapaði 2000
mörkum, sem jeg skuldhatl mig lil að horga
innan sólarhrings. Bartels gamli lánaði mjer
peningana með okurrentum gegn víxli, sem
fjell í gjalddaga eftir fjórar vikur, eða á
morgun, 8. júní. Enginn af kunningjum
mínum í klúhbnum vill hjálpa mjer út úr
þessum vandræðum. Það er útilokað, að víx-
illinn fáist framlengdur. í örvæntingu minni
skrifaði jeg Barkley, sem hefir hjálpað mjer
svo oft áður. Jeg taldi víst að peningarnir
niundu koma í tæka tíð. En í staðinn fjekk
jeg þetta hrjef úr skotska bænum, sem Bark-
ley dvelur i i sumarleyfinu. Hjerna er ]xað.
Lestu sjálfur!"
Water tólk hrjefið og las:
„Kæri Carsten: — Þrátt fyrir allar minar
föðurlegu ámimiingar hefir tjettúðin orðið yf-
irsterkari hjá yður enn einu sinni. Mjer þykir
þelta afar leitt, og það ern Ijeleg meðmæli með
væntanlegum starfsmanni mínum.
Jeg fjekk ekki bréf yðar fyr en i dag. Jeg
skal nú samt hjálpa yður út úr vundræðum
yðar líka i þetta skifti og borga yður þessi
2000 mörk sem fyrirframgreiðslu á kaupi yð-
ar lijá mjer. En skilyrði fyrir þessu er það,
dð þjer komið sjátfur og takið við peningun-
um persónnlega á skrifstofu minni og skrifið
nm leið undir ráðningarsamning hjá mjer. Það
cr lika ýmislegt annað, sem við þnrfum að
ráðgast saman um, munnlega. Jeg fer heim-
leiðis á morgun, 12. júni. Þegar þjer tilkynnið
lánardrotnum yðar þetta, geri jeg ráð fyrir, að
þeir láti sjer lynda, að bíða eftir borguninni
til 1. júli.
Með vinarkveðju
Barkley.“
„Og geturðu ekki fengið Bartels til þess
að framlengja víxilinn um fáeina daga?“
spurði Walter og liorfði alvarlegur á vin
sinn.
„Ekki með nokkru móti. Hann treystir
mjer ekki og lieldur að brjefið sje falsað,
Þessvegna kem jeg til þin. Þú hefir sagl
mjer sjálfur, að þú sjert fjehii'ðir Detlefsens
um þessar niundir, og að lijer sjeu altaf
miklir peningar fyi-irliggjandi. Walter jeg
gráthæni þig! Lánaðu mjer þessi 2000 mörk
þangað til 1. júli. Detlefsen kemur ekki
heim fyr en um miðjan júlí. I síðasta lagi
þann 1. júli færðu peningana aftur! Hugs-
aðu þjer, að þú værir i mínum sporum,
Walter. Jeg sje engin önnur úrræði.
Walter rjetti snögt úr sjer.
„Það get jeg alls ekki. Mjer er það ómögu-
legt. Heldurðu að þú vildir stela úr eigin
liendi. Jeg er alveg hissa á þjer, að þú skulir
dirfast, að koma fram með svona uppá-