Fálkinn - 02.01.1942, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6.
Blaðið kemur út hvern föstudag.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverö: 30 aura miUim.
HERBERTSprent.
Jólasýning Leikfjelagsins.
Skraúdaraþankar.
eftir Davíð Stefánsson frá Fagraskógi-
Páll postuli (Þ. Ö. Stephensen).
Nú virðast öll öfl stefna að því
að gera alt viðskiftalif þjóðarinnar
að visinni sinu. Gjaldmiðill okkar
er á hraðri leið til þess að verða
verðlaus. íslensk króna hefir aldrei
orðið verðminni en nú — varð það
aldrei í síðasta striði. Kaupgildi
liennar er orðið svo Jágt, að útlend-
ingar segja, að maður fái ekki nteira
fyrir 60 krónur i Reykjavík en fyrir
eitt sterlingspund í Englandi.
„Óvinurinn“
(Lárus Pálsson).
Kerlingin (Arndís fíjörnsdótl-
ir) og Vilborg (■Gunnþórunn
Halldórsdóttir) með skjóðnna.
sýningin fjekk prýðilegri viðtökur
en nokkur leikur hefir fengið hjer
um langan aldur. og' varð stórsigur
fyrir höfund, tónskáld, leilcstjóra og
leikendur þá, sem mest rnæddi á.
— Það er þjóðsagan um „Sálina
ltans Jóns míns“ — kerlinguna, sem
óttaðist urn afdrif bóndá sins ann-
ars heirns og fór því sjálf með sál-
ina úr honum í skjóðu til dyra
himnaríkis og sætti lagi að fleygja
henni inn uin gullna liliðið — sem
Davíð Stefánsson hefir bygt leikrit
sitt á. Þjóðsagan er að visu ein af
þeim, sent fólk hefir síst trúað.
jafnvel þó að Jón Árnason skrásetji
hana í flokknum „Paradis og Hel-
víti“, þvi að þó fólk liafi til skamins
tima trúað bókstaflega á þetta, þá
liefir það líklega ávalt trúað álika
vel á, að liægt væri að geyma
mannssálir í skjóðu, eins og það
trúir á söguna um kerlinguna,
sem bygði sjer gluggalaust liús, og
Frh. á bls. 15.
„Gakk þú hægt um gleðinnar
dyr!“ segir gamalt skáld, og vferi
síst úr vegi að minnast þeirra orða
núna um jiessi áramót. Því að sjald-
an mun þjóðin ha/a staðið nær þeim
sporum, sem Eva stóð i, þegar hún
beit i eplið forðum i aldingarðin-
um í Eden, og átti að þekkja grein-
armun góðs og ills.
íslenska þjóðin hafir dansað kring-
um gullkálf síðan styrjöldin hófst.
Hún veit ekki enn, hvort þessi kólf-
ur er aðeins forgyltur málmur eða
livort hann er allur úr skíru gulli.
Samt lætur luin eins og hann sje
ekta og hagar sjer eftir því. Hún
hefir fylst peningaofmetnaði, eins
og nýríkir menn gera oft, og kann
sjer ekki lióf. Það liefir verið rauna-
iega lærdómsríkt að koma inn í
sumar verslanirnar núna fyrir jóiin
og lieyra tal fólksins, sem verið
hefir að kaupa ýmsan þann varn-
ing, sem ekki er beinlínis nauð-
synlegur lil lífsins viðurhalds. í
gamla daga var reynt að prútta og
la afslátt. En nú er helst þá sögu
að segja, að fólki finst það elcki fá
nógu dýrar vörur. Og er þó synd
að segja, að verðlagið sje ekki sæmi-
lega hátt.
Kerlingin (Arndís fíjörnsdóttir) krjúpandi fgrir Mariu mey (Alda Möller)
Er okkur ekki að glepjast sýn'?
Fer okkur ekki likt og kúnum i
sögunni lians Björnson — kúnum,
sem beitt var á sinuna. Þær vildu
ekki bíta, þangað til kúasmalanum
hugkvæmdist það snjallræði, að
binda á þær græn gleraugu. Þá
varð grasið grænt og kýrnar hám-
uðu í sig sinuna. En fóðurgihli
liennar var jafn rýrt eftir sem áð-
ur. Kýrnar fengu fullan kvið, en
þær hættu að mjólka og lögðu af.
Jón (fír. Jóhannesson) og Lykla-Pjetur (Valur Gislason).
Það er ávall þægilegt að ganga
undan brekku og það er liægt að
lifa eins og bjáni meðan krónan er að
faila. En einhverntíma kemur að
jiví, að liún getur ekki fallið meira
og þá verður að snúa við blaðinu
og fara að brölta upp brekkuna
aftur. Hvernig tekst það? Er það
ekki ábyrgðarhluti að láta alt reka
á reiðanum núna og verður þjóðin
þakklát sínum ráðamönnum eftir
á, fyrir það undanhald heilbrigðr-
ar skynsemi, sem nú ræður?
Englar og útvaldir við Gullna hliðið. Postularnir Pétur og Páll sinn hvoru
megin og María n'.tey í miðju.
Leikur þessi hefir valdið meira
umtali en venja er til, áður en hann
var sýndur í fyrsta skifti, en það
var á annan dag jóla. Enda er höf-
undurinn eitt vinsælasta skáld þjóð-
arinnar. Og ennfremur var leikritið
komið út á prenti fyrir nokkru og
það hafði vitnast, að undirbúningur
á leiksviðinu mundi verða stórbrotn-
ari en venja er til. Og siðast en
ekki síst, að Páll ísólfsson hefði
samið sjerstaka tónsmíð við leikinn.
Fólk gerði sjer því glæstar vonir,
en þær geta stundum verið hættu-
legar afdrifum þess, sem i lilut á.
Ekki fór þó svo í þetta sinn. Leik-
»GULLNA HLIÐIЫ