Fálkinn - 02.01.1942, Síða 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSA6A
ii- ..... 14. _____
E=
I kvöld var Ingibjörg enn einu sinni niður
í sandhólunum að horfa á sólarlagið. Iiún
vissi ekki, að Königsberg hafði haft gát á
henni þegar hún stóð upp þegjandi í stofunni
og fór út.
Hugur hennar var hjá Walter, eins og alt-
af þegar hún var ein. Hún þráði hann svo
ósegjanlega mikið og óskaði innilega, að
hún vissi livernig honum vegnaði nú. Skyldi
liún nokkurntíma fá að upplifa þá fagnaðar-
stund, að liann kæmi heim aftur?
Hún hvarf aftur til veruleikans frá
draumum sínum við að það marraði í sand-
inum. Og þarna stóð Königsberg kapteinn
hjá lienni, alveg eins og fyrsta kvöldið. Hana
langaði mest til þess að reiðast og frábiðja
sjer eltingarleik lians. En liann var velgerð-
armaður foreidra liennar og hún neyddist til
að sýna honum kurteisi.
Hann liorfði á hana, alvarlega og með
raunasvip.
„Jeg þykist geta sjeð á yður, að jeg komi
hingað yður til óþæginda, ungfrú Ingi-
björg,“ sagði hann angurblitt. „Þjer megið
ekki reiðast mjer, en jeg má til að tala við
yður. Þjer losnið nú bráðlega við mig —
máske fyrir fult og alt. Hversvegna eruð
þjer svo lirædd við mig. Og samt er enginn
maður til í allri veröldinni, sem vill yður
eins vel og jeg geri. Á þessari hljóðu kvöld-
stund, þegar við erum kanske saman ó-
trufluð í síðasta sinn, má jeg til með að
játa fyrir yður, að þjer eruð mjer þúsund
sinnum meira virði, en yður grunar. Hjerna
á þessum stað sá jeg yður í fyrsta skifti,
Ingibjörg. Og þá undir eins fann jeg, að
þjer voruð einasta stúlkan, sem jeg gat elsk-
að af hug og lijarta. Segið þjer mjer, Ingi-
björg — getið þjer ekki endurgoldið þessa
ást mína? Þjer megið ekki lialda að þetta
sje leikur af minni hálfu, vegna þess að jeg
er velstæður maður. Nei, Ingibjörg, jeg tek
liimininn til vitnis um, að jeg þrái, að þjer
verðið konan mín.“
Þegar hann sagði þessi orð kom svo mikill
ástríðuglampi í augu hans, að Ingibjörg
varð dauðJirædd.
„Herra Königsberg, jeg get ekki gert mjer
upp læti,“ sagði hún með öndina í liálsin-
um. „Jeg veit vel, að þjer gerið fátæliri
stúlku eins og jeg er, heiður með tilboði yð-
ar, en það væru mestu ósannindin sem jeg
liefi sagt á æfi minni, ef jeg segði, að jeg
væri fús til að giftast yður.“
IJann liorfði forviða á hana.
„Jeg veit vel, að þjer hafið ekki gleymt
til fulls honum, sem hagaði sjer svo sví-
virðilega gagnvart yður og foreldrum yðar,
en þjer liljótið þó að sjá það sjálfar, að ....“
„Jeg banna yður að tala lítilsvirðandi um
Walter Hartwig!“ tók liún fram í og var
reið. „Yður skortir öll skilyrði til þess að
geta dæmt, því að þjer þekkið hann alls
eklci. En þjer Jiafið rjett að mæla í því, að
jeg elska liann. Hann og engan annan.“
„Jeg bið yður afsökunar. Auðvitað dettur
mjer ekki í hug, að sýna yður ágengni. En
sá dagur mun koma, að þjer iðrist sárlega
þessarar einþykkni yðar. Þjer vitið það jafn
vel og jeg, livað bíður ættarheimkynnis yðar.
Þess verður skamt að biða, að þjer og for-
eldrar yðar standið uppi án þess að liafa þak
yfir höfuðið. Jeg ætlaði að afstýra þeirri ó-
gæfu með þvi, að gera yður að eiginkonu
minni. Jeg krefst þess ekki, að þjer elsldð
mig þegar í stað. Þjer munuð elska mig síð-
ar. En þjer lirindið frá yður þeirri lijálpar-
hönd, sem jeg ætlaði að rjetta yður.“
Ingibjörg tólc báðum höndum fyrir and-
litið og fór að gráta.
„Ingibjörg, kæra Ingibjörg!“ sagði liann,
„jeg vil eleki kvelja yður, en hugleiðið nú
vel það sem jeg. hefi sagt og gefið mjer
svarið síðar.“
Þetta kvöld sat Königsberg ekki niðri í
stofunni hjá Amrum. Hann þurfti að skrifa
brjef, sagði hann, og svo ætlaði hann að
taka saman dótið sitt. Amrum þrammaði
um stuiid fram og aftur um gólfið lijá sjer.
Svo bengdi hann pípuna sína upp á vegg og
fór í burt, til að tala við vin sinn Carsten.
Þær mæðgurnar sátu einar eftir. Lengi
vel þögðu þær báðar. Ekkert heyrðist nema
í prjónunum þeirra og tifið í klukkunni.
Ingibjörg liafði svo mikinn hjartslátt, að
hún bjóst við að móðir hennar mundi heyra
það í kyrðinni.
Loks lagði Karen frá sjer prjónana, horfði
ástúðlega á dóttur sína og spurði ldjóðlega:
„Býr þú ekki yfir einhverju, sem þú þarft
að trúa mjer fyrir, Ingibjörg mín? Jeg gat
sjeð það á þjer þegar þú komst neðan úr
sandhólunum, að Iíönigsberg bafði talað við
þig-“
„Veistu það, mamma? Hefir hann talað
við þig Iika?“ sagði Ingibjörg hrædd.
„Nei, hann hefir ekki gert það, en þú
veist, að „glögt er móðuraugað.“ Jeg hefi
lengi sjeð hvert hugur hans stefndi. En það
hefir þú ekki, telpa min, og þessvegna hefir
þú líklega gefið honum óyfirvegað svar í
fljótræði.“
„Jeg svaraði honum eins og satt var, að
jeg elskaði hann ekki og mundi aldrei geta
elskað hann.“
„Hefirðu nokkuð út á liann að setja,
telpa mín? Hefirðu andstygð á honum?“
„Jeg er svo ókunug honum. Og sennilega
býr engin alvara að baki þessu bjá honum.
Það virðist ótrúlegt, að jafnríkur maður
og hann og sem hefir sjeð jafn mikið af
heiminum og hann liefir gert, verði ást-
fanginn í mjer í alvöru, og ætli sjer að gift-
ast mjer.“
„Jeg veit að lionum er full alvara, annars
hefði hann aldrei spurt þig. Herbert Königs-
berg er einstaklega vandaður og góður mað-
ur og auðæfin bafa ekki stigið honum til
höfuðs. Að vísu er hann lieilum tuttugu ár-
um eldri en þú ert og jeg get vel hugsað
mjer, að liann sje ekki í samræmi við þínar
ungu hugsjónir. En nú slcal jeg segja þjer
hvernig mjer fór þegar hann faðir þinn bað
mín. Jeg var átján ára en hann þrjátíu og
fimm, eða um það bil helmingi eldri. Jeg
var hrædd við þennan stóra, sterka mann,
og mundi aldrei hafa tekið honum, ef for-
eldrar mínir hefðu ekki sannfært mig um,
að jeg mundi verða hamingjusöm sem kona
lians. Og það veit guð, að þetta reyndist
rjett. Þessvegna ætla jeg að gefa þjer gott
ráð: Prófaðu sjálfa þig og komstu að raun
um, bvort þú hefir andúð á honum eða
ekki. Það eiga ekki að vera peningarnir
hans sem ráða valinu lijá þjer, því að pen-
ingarnir einir geta aldrei gert nokkra mann-
eskju hamingjusama. Og það má ekki held-
ur ráða kjöri þínu, að þú getur bjal’gað
olckur úr vandræðum með því að taka boði
hans. Líttu á kapteininn sem þann góða og
ráðvanda mann sem bann er, líttu á hina
mörgu góðu eiginleika hans, en líttu á þetta
augum skírleika og greindar en ekki með
ástaraaugum ungrar stúlku.“
„Jeg hefi ekkert á móti honum, mamma.
Jeg er fús til að trúa því, að hann sje besti
og grandyarasti maður í hvívetna. En það
er nú annar maður, sem mjer þykir vænt
um.“
Það fór skuggi yfir andlit Karenar Amrum.
„Jú, þarna kom það. Þjer þykir vænt um
Walter ennþá, þrátt fyrir það að liann liafn-
aði þjer og kaus aðra. Þetta er alrangt af
þjer og þú verður að leitast við, að upp-
ræta þessa tilfinningu hjá þjer. Reyndu að
temja þjer, að bugsa þjer Walter aðeins
sem bróðurlegan vin, eins og hann hefir alt-
af verið þjer. Og hugsaðu einnig til þess, að
sem kona liins ríka kapteins Köningsberg
þá getur þú ef til vill gert ýmislegt til þess
að hjálpa Walter áfram í heiminum.“
„Æ, mamma, mjer er ómögulegt að hugsa
um þetta meira, og mig verkjar í höfuðið.
Jeg ætla að fara að hátta og vita hvort jeg
get ekki sofið.“
Röddin var svo angurvær, að Karen fjekk
tár í augun og faðmaði dóttur sína að sjer.
Ingibjörg kjökraði og þrýsti sjer að brjósti
móður sinnar, og Karen liuggaði hana eins
vel og liún gat.
Ingibjörg lá grátandi alla nóttina. Hafði
móðir hennar rjett fyrir sijer? Átti hún að
hugsa sjer Walter aðeins sem kæran bróð-
ur? Var það skylda hennar að bjarga for-
eldrum sinum frá gjaldþroti með því að
talca Königsberg?
Hún reyndi á allan hátt að hugsa sjer
Königsberg sem mann, er væri verður ásta
ungrar stúlku. Þetta vantraust, sem liafði
fest rætur bjá henni, var líklega ekki annað
en ímyndunin tóm.
Grátandi bað hún guð um hjálp í þessari
bitru raun.
Daginn eftir kom kapteinninn ofan til að
borða eins og hann var vanur og heilsaði
fjölskyldunni á sama liátt og vant var. En