Fálkinn - 02.01.1942, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YN8SW
U/fiNftUftNIR
Þegar Nói snikkari fjekk verðlaunin.
Einu sinni var snikkari, sem hjct
Nói. Hanri átti heima í smábæ og
enginn taldi liann til neins nýtan.
Hann hafði ofurlitla vinnustofu í
þröngri götu, sem hjet Kirkjustræti,
og þar föndraði hann við það, sem
fólk Ijet hann smíða eða gera við
fyrir sig. Enginn þorði að trúa
honum fyrir vönduðu smíði, þvi að
þá fór alt í handskolum. Ef liann
átti að smíða ferfætt borð, þá varð
ein iöppin aitaf lengri en hinar.
Svo sagaði Nói af löngu löppinni,
en þá varð hún styttri en hinar, og
þegar Nói sagaði svo af hinum löpp-
unum, þá urðu þær of stuttar. Og
svona hjelt hann áfram að saga af
löppunum, þangað til borðið var
orðið svo lágt, að ekki var hægt
að nota það til neins, nema ef vera
skyldi að hægt hefði verið að notast
við það sem fótaskemil, en það var
nú ekki meiningin.
Þessvegna þótti það kraftaverk,
þegar Nói fjekk 1. verðlaun á hús-
gagnasýningunni. Það er. líka saga
að segja frá því,
Það átti að halda afar veglega
húsgagnasýningu í bænum. Allir
snikkarar í bænum og næstu bæj-
um áttu að leggja til fallegasta hús-
gagnið, sem þeir höfðu smíðað, og
sá sem kæmi með það fallegasta,
átti að fá þúsund króna verðlaun
og lieiðurspening úr gulli, í rauðri
öskju, í ofan álag. Og þetta átti
helst að vera frumlegt húsgagn, sem
ekki hefði sjest fyr.
Nói vildi taka þátt í þessari sam-
kepni eins og aðrir og nú lagði
hann sig í bleyti. Loks afrjeð hann
að smíða klæðaskáp. Það var það
eina, sem hann þorði að ráðast í,
því að á klæðaskápnum eru engar
lappir. En þetta átti að vera óvenju-
legur klæðaskápur, sem segði sex.
Nói klóraði sjer í höfðinu og klór-
aði sjer á nefinu og svo datt hon-
um gott ráð í hug. Á öllum klæða-
skápum, sem hann hafði sjeð, var
skráargatið vinstra megin á hurð-
inni, en nú afrjeð Nói að hafa það
til hægri, svo að liurðin opnaðist
öfugt. Þetta hafði víst engum dottið
í hug á undan honum og svo æ'laði
liann líka að hafa skráargatið á
höfði, svo að maður yrði að stinga
lyklinum öfugt. Þetta var frum-
legt, fanst Nóa, og svo byrjaði hann
að smíða.
Hvað hann keptist við! „Tjú,“
sagði hefillinn og spænirnir flugu,
, Bevv — evv,“ sagði sögin og livein
í viðnum; þetta var gömul og góð
eik og tinnuhörð. „Pú-ú“, sagði Nói
og þurkaði svitann af enninu með
skyrtuerminni. Það var meira ves-
enið við þennan skáp!
En loks var hann fullgerður og
það mátti ekki seinna vera. Nóa
gafst ekki einu sinni tími til að
setja í hann krókana, sem átti að
herigja fötin á. En þeir gátu komið
seinna, fanst honum. Svq> vafði hann
striga utan um skápinn og fór með
hann á sýninguna.
Öllum húsgögnunum var raðað í
slóran sal, meðfram veggjunum, og
nú hópaðist fólkið þangað til að
skoða þau og frjetta, hver fengi
fyrstu verðlaunin. Það höfðu komið
þrír höfðingjar úr höfuðstaðnum til
þess að dæma um meistaraverkin,
því að enginn þarna í bænum hafði
nógu gott vit á því. Ja, þetta var
nú spennandi!
Og hvernig fólkið rýndi og skoð-
aði. Lárus á Lækjartorgi var talinn
besti smiðurinn í bænum og allir
þóttust vissir um, að hann mundi
fá verðlaunin. Hann hafði smíðað
skenk, gríðarstóran skenk, með út-
skornum hurðum að neðan og stórri
yfirbyggingu með spegilgleri og
tveimur smáskápum til hliðanna
með grænu, hrufóttu gleri framan
á, eins og smágluggum. Þetta var
forláta skenkur, sögðu allir. Svo var
það hann Guðgeir á Skólavörðu-
stígnum. Hann hafði smíðað palla-
borð í sjö hæðum, sem fóru smá-
minkandi upp úr. Það var með
rendum löppum og allir bakvegg-
frnir með smáglerjum, með öllum
regnbogans litum. „Þetta er lista-
verk,“ sagði fólk, og svo veðjaði
það um, hvor fengi fyrstu verð-
launin, liann Lárus á Lækjartorgi
eða hann Guðgeir á Skólavörðu-
stígnum.
Það var kliður í salnum og mikið
masað, en alt í einu sló öllu í
dúnalogn. Formaður dómnefndar-
innar liafði barið í bjölluna. Nú
átti að tilkynna, hver hlotið hefði
verðlaunin. Ja, þetta var nú spenn-
andi. Fólk beinlínis svitnaði af for-
vitni.
Nú barði formaðurinn aftur á
klukkuna.
„Fyrstu verðlaun .... þúsund
krónur — og gullmedalíu,“ sagði
hann með hárri röddu, svo að það
heyrðist um allan salinn. — „Nói
snikkarameistari í Kirkjustræti.“
Hver devirfill! heyrðist nú hvísl-
að um allan söfnuðinn .... hann
Nói! Var það sem mjer heyrðist
— hann Nói? Já, jeg held nú það
.... það var enginn annar en hann
Nói 'í Kirkjustræti. Það var ekki
nema einn Nói i Kirkjustræti, og
svo var það ekki nema yæðaskáp-
ur, sem liann Nói hafði smíðað. Og
þessi klæðaskápur var nú dreginn
fram á mitt gólf, svo að allir gætu
sjeð hann.
Fólkið teygði sig til að gá, og
stóð á tánum — bæði á sjer og
öðrum, og starði á skápinn ....
þarna úti á miðju gólfi. Ja, sem jeg
er lifandi maður — þetta er ekki
skápurinn hans! Hverskonar nýstíll
var jnað, sem hann hafði gert Jjarna?
Og samt — jú, það var skápurinn
hans! Þarna var kvistur í liurðinni,
ætli maður kannist ekki við hann?
En hvernig stóð á því, að skápur-
inn leit svona út?
Jú .... nú sá hann það. Skáp-
urinn hafði verið látinn standa á
höfði! Botninn stóð upp. Mennirn-
ir, sem höfðu komið honum fyrir í
salnum, höfðu litið á skráargatið
og farið eftir því, þegar þeir settu
upp skápinn, svo að skráargatið
væri rjettu megin. Og nú var fót-
stykkið efst.
Formaðurinn hafði enn á ný
hringt bjöllunni og nú hlustaði Nói
á mjög lærðan fyrirlestur um skáp-
inn, sem hann hafði sjálfur smíðað.
„Það er alveg nýtt þetta, sem hjer
hefir verið gert,“ sagði. formaður-
Adamson reynir að steikja egg.
S k r í 11 u r.
_______________________r
Blaðaljósmyndarinn: — Ágættl
Veriö þjer í þessum stellingum í 2
sekúndur!
inn. „Nýr stíll. Frumlegt verk,“
sagði hann og svo heilmikið af út-
lendum orðum, sem enginn vissi,
hvað þýddu. Nói skildi bara það,
að formaðurinn var að lirósa skápn-
um lians. Og þegar ræðunni var
lokið, þá var Nói kallaður fram, og
formaðurinn rjetti honum þúsund
krónurnar og gullpeninginn í rauðu
öskjunni.
Svo var hrópað húrra í salnum.
Fólk hrópaði húrra, þangað til það
var orðið hást og svo var Nóa lyft
i háa loft og hann borinn í gull-
stól, og um kvöldið var haldin stór-
veisla í gistihúsinu, og þar var Nói
heiðursgestur og borgarstjórinn hjelt
ræðu fyrir honum og talaði um,
hve mikinn heiður hann hefði gert
bæjarfjelaginu.
En Nói jafnaði sig ekki eftir þetta
alt fyr en hann var kominn heim
í litlu stofuna sína í Kirkjustræti.
Honum fanst heimurinn standa á
höfði. Að minsta kosti liafði skáp-
urinn hans gert það.
— Heyrðu, Gunnar. GeturÖu ekki
skroppiö með mjer og litið á nýjan
hatt?
— Jeg get sjeð þaÖ á honum Iíaró,
aö þú hefir veriö aö æfa þig meöan
jeg var úti.