Fálkinn - 02.01.1942, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 402
Lárjett. Skýring.
1. líkamshluti, 7. hannyrða, 11.
Asíubúi, 13. tónstigi, 15. enskur titill,
17. atviksorð, 18. hróp, 19. sam-
tenging, 20. bæjarnafn, 22. athuga-
semd, 24. tveir samliljóðar, 25. ösl-
uðu, 26. kvikar, 28. svæla, 31. mjólk,
32. sargs, 34. púki, 35. kollótt, 36.
gömul mynt, 37. tveir eins, 39.
þyngdareining, 40. halli, 41. menta-
stofnun, 42. fuglakvak, 45. goð,
46. málfræðisskammstöfun, 47. vitr-
un, 49. leggja af stað, 51. drykkur,
53. vegglim, 55. deyfð, 56. Ijær, 58.
gælunafn, 60. yfirgefin, 61. barna-
mál, 62. úttekið, 64. skvettur, 65.
bogi, 66. ganga, 68. kvennagull, 70.
látinn merkismaður, 71. hrista, 72.
ófjeti, 74. úrgangurinn, 75. fullkom-
inn.
Lóðrjett. Skýring.
1. mötuneyti, 2. mentastofnun, 3.
óróleiki (danskt), 4. karlmannsnafn,
5. taug, 6. löngun, 7. líffæri, 8. vond,
9. tónn, 10. fornkona, 12. óþægindi,
14. sleikja, 16. sjóferð, 19. hlutaðeig-
andi, 21. bit, 23. húð, 25. hrakför,
27. upphafsstafir, 29. slá, 30. frum-
efni, 31. læknir, 33. vilpa, 35. tíma-
mót, 38. samtenging, 39. gláp, 43.
veiðir, 44. kaup, 47. sjúkdómur, 48.
öfgar, 50. einkennisstafir, 51. horfa,
52. sagnbeying, 54. •—í, 55. sjóða
niður, 56. innsigli, 57. skora, 59.
steinefnið, 61. hýði, 63. aflvana, 66.
keyra, 67. jjrír eins, 68. nöldur, 69.
oddhvöss, 71. þingmaður, 73. upp-
liafsstafir.
Fálkinn inn á Iivert lieiinili.
GERIST ÁSKRIFENDUR FÍLKAN8 HRINGIÐ í 2210
liann var svo innilega raunalegur, að Ingi-
björg kendi í brjósti um hann og í fvrsta
skifti varð hún vör við samúð með honum
í hjarta sínu.
Síðar um daginn, er hún sat efn í garðin-
um með handavinnu sína og hann kom þang-
að, stóð hún ekk'i upp og fór á hurt, eins
og hún var vön. Hann varp öndinni og setl-
ist beint á móti henni og fór að tala um
daginn og veginn. Hann mintist ekki einu
orði á það, sem liafði farið þeim á milli
daginn áður.
En alt í einu leit hann bænaraugum til
hennar og sagði:
„Ungfrú Ingibjörg, hafið þjer nokkuð á
móti því, að jeg lengi dvöl mína hjerna á
heimilinu í hálfan mánuð? Jeg bið yður
um, að svara þessu hreinskilnislega. Jeg sár-
kvíði þeim degi er jeg verð að fara hjeðan
og langar mikið til að mega verða lijerna
nokkurn tíma áfram, því að mjer hefir lið-
ið svo vel hjerna. En ef þjer hafið nokkuð
á móti því, að jeg verði hjer áfram þá fer
jeg vitanlega.“ ....
Rnúð af meðaumkun svaraði liún:
„Þegar þjer komið fram við mig eins og
þjer gerið núna, hr. Königsberg, hefi jeg
vitanlega ekki neitt á móti því.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann lágt og
snerti aðeins hendina á henni. „Jeg er yður
þakklátur fyrir að hafa fyrirgefið mjer. Jeg
skal aldrei kvelja yður framar. En jeg vildi
óska, að þjer lærðuð að þekkja mig eins og
jeg er, Ingibjörg.“
Og nú fór hann að segja henni frá æsku-
lieimili sínu og bernsku. Og honum tókst
það sem hann vildi. Hann ljek meistara-
höndum á þá strengi, sem bljúgastir voru í
hjartá stúlkunnar.
IX. KAPÍTULI.
AMRUMSHJÓNUNUM þótti auðvitað
afar vænt um, að gestur þeirra hafði
ákveðið að verða lengur hjá þeim.
Borgunin, sem liann bauð að fyrra hragði
fyrir næsta mánuð var svo há, að þau
kveinkuðu sín við að taka við henni, og
ljetu ekki undan fyr en liann neyddi þau
til þess.
Amrum varð rórra. Nú gat liann borgað
Wentzel renturnar á rjettum gjalddaga og
meira að segja ofurlitla afborgun. Og einn-
ig gat hann borgað ýmsar smáskuldir hjer
og livar. Bara að Wentzel segði nú ekki upp
veðdeildarláninu, sem var tíu þúsund mörk!
Snemma morguns þann 1. október
spenti Amrum svo nýju liestana sína fyrir
vagninn og ók í bæinn með fulla peninga-
budduna. Hann var varla kominn út af
hlaðinu þegar hann sá mann koma lilaup-
andi á Iiarða spretti út á veg og baða báð-
um höndunum eins og hann rjeri lífróður.
Og upp úr vasanum stóð rauður snýtuklút-
uy, eins og merkjaflagg.
Bert Amrum varð bilt við. Hver gat þetta
verið annar en Wentzel? Og livað vildi
hann hingað svona snemma dags?
Jú, þetta var lánardottininn ægilegi. Heil-
mánaandlitið með kartöflunefið og augun,
sem aldrei gátu liorft fram, var í hátíðleg-
um fellingum. Þegar hann sá bóndann vott-
aði fyrir grettum um munninn, eins og
liann reyndi að brosa, og nú kallaði hann
— baðandi út öllum öngum, eins og hann
væri að reyna að fljúga:
„Snúið þjer við, vinur minn. Þjer þurfið
ekki að koma til mín, því að jeg er á leið-
inn til yðar.“
„Þjer eruð víst hræddur um, að jeg geti
ekki borgað yður renturnar,“ sagði Amrum
ofur rólega. „ En þjer skuluð ekki gera
yður áhyggjur út af því.“
„Við skulum koma inn og tala um það.“
Wentzel henti á húsið.
Amruin ljet vinnumanninn spenna hest-
ana frá og bauð hinum óvelkomna gesti
inn. Karen hafði skroppið að lieiman, svo
að Ingibjörg sat ein í stofunni. Wentzel
heilsaði henni með klunnalegum tilburðum
og bað hana um að lofa sjer að tala við
föður hennar undir fjögur augu. Hræðslan
skein út úr henni þegar hún fór út úr stof-
unni, inn í næsta herbergi.
Okrarinn lilammaði sjer á djúpan hæg-
indastól við gluggann.
„Hversvegna jeg er kominn hingað til
yðar, Amrum minn sæll? Það skal jeg segja
yður. Jeg get að vísu hugsað nijer, að þjer
getið borgað vextina, úr því að þjer liafið
haft jafn ríkan leigjanda og Königsberg
kaptein. Og jeg veit, að þjer ætlið yður ekki
að hafa af mjer. Þjer eruð heiðarlegur mað-
ur, herra Amrum, og hafið altaf verið. Og
það sama getur maður sagt um hann föður
yðar sáluga. Og iðjusamur eruð þjer líka,
enginn getur neitað því. Það er ekki yður
að kenna, að jörðin er veðsett og aftur veð-
sett. En jeg verð að leysa frá skjóðunni,
hvort sem mjer líkar betur eða ver. Jeg er
kominn liingað til að segja upp veðláninu.
Fyrsta janúar verð jeg að fá peningana
mina. Jeg þarf á þeim að halda handa syni
minum í Hamborg, sem er að verða gjald-
þrota.“
Amrum varð öskugrár í andlitinu og fór
allur að skjálfa.
„Herra Wentzel! Þjer hafið lofað mjer
því, að þjer skylduð ekki segja upp láninu
svo lengi sem jeg borgaði renturnar skil-
víslega og á rjettum tímá.“
„Já, en með þessari viðbót: „Ef ekki eru
knýjandi ástæður fyrir hendi.“ Og eru þetta
kanske ekki knýjandi ástæður? Á jeg að
láta mitt eigið barn sökkva? Nei, Amrum,
jeg get ekki hlíft yður, hversu sárt sem það
tekur mig, að verða að ganga að yður. Þjer
getið ekki gert að því, þó að faðir yðar lenti
í braski, sem fór með eignirnar hans. Hann
var of auðtrúa og þessvegna er ekki hægt
að bjarga Bólstaðnum núna.“
Lengra komst liann ekki, því að nú stóð
Ingibjörg í dyrunum, föl og með starandi
augu. Hún hafði heyrt hvert orð af sam-
talinu.
„Þjer getið ekki verið svo liarðdrægur,
hr. Wentzel, sagði hún biðjandi. „Þjer fáið
vextina yðar. Hafið þjer gleymt að þjer
hafið sjálfur lofað föður mínum, að segja
ekki upp veðláninu? Það er ekki vegna son-
ar yðar, sem þjer krefjist greiðslu á láninu,
heldur vegna þess, að þjer viljið ná í jörð-
ina. Þjer ætlið yður að reisa gistihús hjerna.
Það veit hvert mannsbarn.“