Fálkinn - 29.05.1942, Side 10

10
F'Á L K I N N
VNCt/W
LE/eNbUftNIR
Pfinsessan með langa hárið.
Ykkur þýðir ekkert að spyrjá
mig, livernig liafi staðið á því, að
prinsessan móðgaði álfadísina, eða
hvernig það hafi atvikast. Jeg hefi
gleymt þessu og get ómögulega mun-
að það aftur. Enda skiftir það eig-
inlega engu máli, aðalatriðið var,
að prinsessan hafði móðgað álf-
konuna, og álfkonan sagði einliver
töfraorð um leið og hún hvarf burt
úr höllinni.
Og á sömu stundu fór hárið á
henni Gullbrá að vaxa. Áður hafði
hún haft glóbjarta, hrokkna lokka,
sem náðu henni niður á mitti, —
þetta var fallegt og þjett hár, alveg
eins og hár á að vera á prinsessum,
sem ganga með kórónu úr eintóm-
um perlum.
En nú óx hárið og óx og varð
lengra og lengra. Loks dróst það við
gólfið og enn hjelt það áfram að
vaxa.
„Komið þið og klippið af mjer
hárið!“ sagði prinsessan, og svo
lcomu þernurnar hennar með ný-
brýnd skær og kliptu og kliptu, en
hárið óx jafnóðum, svo að þær urðu
aidrei búnar.
Túnið fyrir ofan höllina var al-
sett einhverju, sem líktist gulnuðum
stararlönum, en þetta var nú hárið
af prinsessunni, sem var látið þarna
i bólstra. Þegar aumingja prins-
essan fór eitthvað frá bæ urðu
margir sveinar að ganga á eftir
henni og halda hárinu uppi, því
að hún gat ekki dregið slóðan sjálf.
„Þetta var alveg óhafandi," sagði
konungurinn. „Við verðum að reyna
að bjarga þessu við með einhverju
móti.“
Svo voru sendlr út hraðboðar með
tilkynningar um það, að sá, sem
gæti gert hárvöxtinn á prinsessunni
eðlilegan aftur, skyldi þá stóreflis
verðlaun.
Nú kom fjöldi fólks og reyndi
allskonar meðul og aðferðir við
prinsessuna, en ekkert dugði. Hárið
hjelt áfram að vaxa og það safn-
ist svo mikið fyrir af því, að alt
fátæka fólkið í horginni fjekk að
hirða liárið af prinsessunni, til að
stoppa með rúmdýnurnar sínar.
Svo var það einn dag, að prins-
essan geklc út í skóg, ósköp mædd
yfir liárinu á sjer. Hún gat varla
komist úr sporunum, því að hárið
var altaf að flækjast í greinar og
stofna, svo að hún gat alls ekki
farið ferða sinna, eins og hana lang-
aði.
Og hún varð svo hugsjúk yfir
þessu að lokum, að hún settist nið-
ur á trjerót og fór að gráta. Þá
heyrði hún alt í einu ofur veika
rödd, sem sagði við hana:
„Veslings prinsessa,“ sagði rödd-
in, „ef þú vilt fara að mínum ráð-
um, þá skal raunum þínum ljett af
þjer.“
Gullbrá prinsessa leit upp alveg
forviða — og þá kom hún auga á
lítið mórautt dýr með langa rófu,
líkast rottu.
„Þetta er íkorni?“ sagði hún.
„Getur þú talað?“
„Já, heyrir þú það -ekki? En ef
þú gerir eins og jeg segi þjer, þá
er hjálpin þjer vís.“
„Segðu mjer fljótt hvað jeg á að
gera, jeg skal gera alt sem mjer er
sagt, ef jeg get losnað við þennan
óskaplega hárvöxt.“
„Þá skaltu fá þjer bandprjóna og
byrja að prjóna lillar treyjur úr
hárinu á jyjer, þangað til þú hefir
prjónað tólf treyjur. Þær eiga að vera
mátulega stórar á tólf lítil börn. En
þú verður að gera þetta sjálf. Ef
einliver hjálpar þjer þá er alt til
ónýtis gert. Þegar þú liefir lokið
við allar treyjurnar, verður þú að
láta ná i tólf börn og gefa þeim
treyjurnar. Og sjáðu svo til hvað
gerist.“
Prinsessan varð liiminlifandi j)eg-
ar hún heyrði þetta, því að hana
langaði umfram alt að losna við
hárvöxtinn. Hún flýtti sjer heim og
gerði eins og íkorninn hafði sagt
henni. Fyrst ætluðu hirðmeyjarnar
að fara að hjálpa lienni, en prins-
essan þvertók fyrir það. Enginn
mátti snerta á þessu nema luin
sjálf.
Eftir margra daga vinnu frá
morgni til kvölds hafði hún loksins
lokið við allar treyjurnar, og nú
ljet hún sækja börnin og færa þau
i þær. Það glampaði á treyjurnar,
eins og þær væru úr gullnu silki,
og prinsessunni þótti gaman að sjá
hve þær fóru börnunum vel.
En í sama bili kom íkorninn
hoppandi. Han settist á borðið fyr-
ir framan prinsessuna og sagði:
„Gefðu mjer nú lokk úr hárinu
þínu, prinsessa góð!“
„Það skal jeg gera, ikorni minn,“
sagði hún og klipti þykkan lokk úr
hárinu á sjer og rjetti ikornanum.
Svo batt íkorninn lokkinn utan um
rófuna á sjer, sem var olur mjó og
pervisaleg, en í sama bili varð liún
breið og bústin, eins og öll íkorna-
skott eru nú á dögum. Svona stendur
á því, að íkorna skottin eru svo stór.
Nú skipaði íkorninn svo fyrir, að
klippa skyldi hárið á prinsessunni
og hafa það eins langt og prinsess-
unni þætti mátulegt. Og það hætti
að vaxa og var altaf jafn langt upp
frá því. Og þið getið nærri, að prins-
essan varð glöð, þegar hún upp-
götvaði, að hárið á henni var orð-
ið eins og í gamla daga. Hún dans-
aði um gólfið og þóttist hafa losnað
við þunga byrði. Og konungurinn
skipaði svo fyrir, að halda skyldi
veislu, til þess að fagna tíðindunum.
Og alt hárið, sem hafði verið klipt
af prinsessunni þyrlaðist út á lún
og breiddist þar út eins og slikja.
En prinsessan varð svo glöð, að
hún tók íkornann og kysti liann. Og
þá breyttist lian alt í einu í undur-
fagran prins. Svo giftust þau og
lifðu lengi, og svo er sagan búin.
Langur gistihúsreikningur.
Gesturinn: — Og hjerna skrifið
þjer: blek og pappír, 50 aura! Jeg
hefi ekki skrifað nokkurn staf hjer
á gisthúsinu.
. .Þjónninn: — Nei, ekki þjer. En
jeg varð að skrifa reikninginn.
Bókmentasmekkur.
Bóksalinn: — Munið þjer nafnið
á bókinni, ungfrú?
— Nei, en hún var i appelsínu-
gulri kápu, með __ svörtum liornum,
og hún lítur Jjómandi laglega út
þegar maÁur situr með hana undir
lampa með blárri silki-1 jóshlíf.
Adarnson lærir að báa um sokka.
k r í 11 u r.
— Já, ]ní liggur og sefur, en hiu/s
ar ekki um mig, sem ekki má leggja
höfuðið á koddann, þvi að þá af-
lagast á mjer hárið.
— Þektuð jjjer manninn, scm
fjekk einn sinni blóðmörinn hjerna?
— Jeg erfði stígvjelin hans.
—- Má jeg sýna frúnni nýjustu
tegund af flugnabalsami?
— Getið jjjer ekki lagt þetta und-
ir sætið, svo að farþegarnir detti
ekki um það?
9