Fálkinn - 26.02.1943, Qupperneq 9

F Á L K I N N
9
ja, liver ætti hún nú að vera?
Hann sagSi þetta i gamni, þvi
aS hann vissi vel hvaSa stúlku
hann langaSi til aS eiga.
Svo nagaSi hann sig í handar-
bökin fyrir ofdirfskuna: Ertu
bandvitlaus, maSur! .... Held-
urSu aS hún Madeleine Barraud
vilji sjá þig? Nei, hún vill full-
færan strák meS jafnlanga
skanka, en ekki ræfil meS trje-
fót!
Samkvæmt þessari ályktun
vísaSi hann tilhugsuninni um
Madeleine jafnan frá sjer, en
þaS var skrítiS hvernig hún
kom altaf aftur og aftur.
„Svei mjer, ef jeg held ekki
aS jeg sje aS verSa ástfanginn!“
hugsaSi hann. „Skelfingar af-
glapi get jeg veriS!“
Einu sinni sat hann heimai
siSari hluta dags og var aS æfa
danslögin sín, þegar móSir hans
opnaSi alt i einu dyrnar og
sagSi:
„HeyrSu, Francois! . . Hún
Madeleine Barx-aud er hjerna.
Ilana langar til aS tala viS þig.“
Hann varS náfölur og svaraSi:
„Nei, jeg fer ekki inn. SegSu
henni, aS jeg sje ekki heima.“
En stúlkan var þá koiuin í
dyi'nai'. „GóSan daginn, Fran-
cois,“ sagSi hún.
Hann stóS upp án þess aS líta
til hennar, og hann skalf svo
mikiS, aS hann varS aS stySja
sig viS kistuhorniS, til þess aS
detta ekki.
„En livaS þaS var sorglegt,
aS þetta skldi koma fyrir ySur,“
sagSi Madeleine.
Hann svaraSi engu. ÞaS var
eins og hneisan af því aS vera
örkumla maSur þrýsti niSur
augnalokunum á honum, svo að
hann gæti eklci lyft þeim.
Nú kom móSir hans til sög-
unnar og sagSi: „Hann er hætt-
ur aS harma þaS. Hann er far-
inn aS venjast því, .... er þaS
ekki, Francois?“
„Langar ySur ekki til aS
koma til okkar á sunnudaginn
meS fiSluna ySar, Francois?
ViS mundnm öll liafa gaman af
því, og ySur gæti vei'iS dægra-
stytting í því.“
Loks dirfSist hann aS líta upp
og liann sá, aS hún brosti svo
hlýlega til hans.
„Jeg hefi eklii hugrekki til
aS láta sjá mig svona eins og
jeg er, ungfrú Madeleine.“
Hún ypti öxlum og sagSi fjör-
lega: „HvaSa bull er þetta! Eins
og þaS gei-i nokkuS til. AndlitiS
á ySur er alveg eins og þaS var.
— Þjer komiS þá, er þaS eklci?“
„Þá ætla jeg aS gera þaS til
þess aS gleSja ySur, ungfrú
Madeleine.“
ÁSur en hún þaut af staS leit
hún viS í dyrunum, brosti til
hans og veifaSi hendinni.
Þegar Francois var oi’Sinn
einn muldraSi hann:
„Hún hló viS mjer! Já, guS
veit, aS liún hló til mín! ....
AndlitiS á mjer er óbreytt. Og
hana langar aS jeg komi. Þetta
má nú heita lieppni. MikiS skelf-
ing þykir mjer vænt um þetta!“
Og hjarta lians þrútnaSi af
orku og hugrekki, því aS hann
elskaSi og hjelt aS ást hans
væri endui’goldin. ,
„Iljer sit jeg eins og hver
annar iSjuleysingi, en nú skal
jeg taka lil óspiltra málanna.“
Og daginn eftir saxndi hann
viS klæSskerann og fór á vinnu-
stofu lians á liverjum einasta
morgni, næstu daga.
FaSir hans neri saman hönd-
unum og sagSi viS konu sína:
„Nú er drengurinn okkar loks
búinn aS ná sjer eftir þetta.“
Og næsta sunnudag, þegar
hann sá drenginn fara á krána
meS fiSluna sína undir hend-
inni, sagSi hann:
„Nú er þessu lokiS. Úr því aS
hann fer á aSra staSi til aS
skemta sjer, þá hlýtur allur
geigurinn aS vera úr honum.“
Eftir aS Francois hafSi slas-
ast liöfSu dansarnir á „Sólar-
upprásinni“ lagst niSur, vegna
þess aS enginn var hljóSfæra-
leikarinn, enda komu nú elcki
nærri eins margir gestir á sunnu
dögum, og áSur hafSi veriS. En
Madeleine hafSi látiS þaS ber-
ast, aS Francois mundi koma,
og þennan sunnudag var troS-
fult af gestum á kránni.
„GóSan daginn, Francois! . .
Loksins líturSu þá aftur inn til
kunningjanna þinna!“
„Æringinn hann Francois! . .
En livaS var gaman aS sjá þig!“
„Eigum viS ekki aS skála viS
hann — hvaS finst ykkur?“
Francois tók fast í allar hend-
urnar, sem honum voru rjett-
ar og drakk skálar kunningj-
anna. Þessar innilegu viStökur,
barmafull glösin og ást hans til
Madeleine fyltu hann óumræSi-
legum fögnuSi. Og hann þakk-
aSi viStökurnar meS því aS fara
aS stilla fiSluna sína.
Madeleine gekk framhjá af-
greiSsluborSinu meSan hann var
aS reyna tón strengjanna meS
boganum. ViS og viS dansaSi
hún einn dans. Og þá fylgdi
viSkvæmt augnaráS hans hin-
um þokkamiklu hreyfingum
hennar; hann var hræddur um
aS armstyrkur pilturinn, sem
dansaSi viS hana, mundi merja
hana, viSkvæm og mjúk eins og
hún var. En hann var ekki af-
brýSissamur, ónei, því aS á milli
dansanna sendi hún honum hlý
augnagot. Bros — eSa hún veif-
aSi til lians hendinni, en þaS
túlkaSi hann þannig:
„Mjer þykir þó vænna um
þig, en alla hina, Francois!“
Næstu sunnudaga kom hann
aftur á krána. Madeleine brosti
til hans og hann var sæll og
glaSur. Hann tók ekkert eftir
því, aS hún skifti sjer altaf
langmest af sama manninum.
ÞaS var Jean Babaulet, sonur
slátrarans, bústinn náungi meS
miklar og rauSar kinuar. Hann
var á ljósgráum jakkafötum,
til þess aS líta betur út í aug-
um krármannsins, og hálsbindiS
hans var hárautt, meS hvítum
dröfnum.
Francois hafSi beSiS lyfsal-
ann aS útvega sjer gerfifót frá
Paris, og hann hugsaSi í sífellu
meS sjálfum sjer:
„Jeg biS hennar undir eins
og jeg hefi fengiS fótinn.“
En eitt kvöldiS IjómuSu augu
hennar svo mjög, og andlit
hennar bar svo ljósan vott um
angurblíSan fögnuS, aS hann
hugsaöi meS sjer: „Henni er
alveg eins fariS og mjer. ÞaS
er ástin, sem ljómar úr augum
hennar. Ætli jeg aS tala viS
hana í dag?“
Hann beiS þangaS til alt dans-
fólkiS var komiS út úr stofunni.
Madeleine var á þönum, fram
og aftur, viS aS bera út af borS-
unum. ÁSur fyrr hafSi hann
ekki kveinkaS sjer aS tala viS
kvenfólkiS, én nú varS honum
ekki um sel, þegar hann ætlaSi
aS fara aS segja þaS, sem mest
reiS á .... ÞaS varS hún, sem
byrjaSi:
„Jeg þarf aS biSja ySur bónar,
Francois!“
„Og þaS er ....?“
„ViljiS þjer leika á fiSlu í
brúSkaupinu mínu?“
Og svo þaut hún fram í eld-
hús meS stóran hlaSa af disk-
um.
Francois hjelt aS sjer hlyti aS
hafa misheyrst. BrúSkaupinu
hennar? .... Hennar og hvers?
HjartaS í honum barSist eins
og þaS ætlaSi aS springa.
Nú kom hún inn aftur. „Vit-
iS þjer þaS ekki .... jeg ætla
aS gifta mig bráSum . . honum
Jean Babaulet.“
Hún raSaSi stólunum og færSi
til borSin, en leit alls ekki á
hann. Nú varS ömurleg þögn.
Þegar liún leit viS, meS undir-
furSulegu brosi, til þess aS sjá
hvaSa áhrif fregnin hafSi haft
á liann, hafSi hann stilt sig, og
náfölur yfirlitum sagSi hann
meS liásri röddu:
„Þetta er ágætt. Jú, jeg skal I
áreiSanlega koma og spila.V
Hann varS aS taka á þvi, sem
liann átti til, svo aS liann lcæm-
ist út aS dyrunum, en þegar
hann staulaSist dimma götuna
heim til sín var hann altaf aS
reka sig á, og honum fanst trje-
fóturinn þungur eins og blý. -
IJann krepti hnefana, en augu
hans voru full af tárum og viS
og viS kveinaSi hann meS grát-
stafina í kverkunum:
„Hversvegna hefir hún bros-
aS svona vingjarnlega til mín?
Hversvegna hefir hún brosaS til
min?“
.... þíann kom i brúSkaup
Madeleine og þaS var viS tón-
ana frá fiSlunni lians, sem þau
nýgiftu byrjuSu dansinn. Hún
hló og hann drakk, og hann
ljek alt, sem þau báSu hann um,
meS slíkri leikni og innileik, aS
hann töfraSi alla gestina; þeir
urSu aS dansa hvort sem þeim
líkaSi betur eSa ver. Og þeir
sögSu:
-— „Skelfing er leiSinlegt aS
hann skuli hafa trjefót. Eins og
liann er geSslegur piltur, hann
Francois.“
BrúShjónin ætluSu til .Paris
meS næturlestinni sjálft brúS-
kaupskvöldiS, og allir gestirnir
fylgdu þeim úr hlaSi og sungu
söngva. Francois var síSastur i
fylkingunni, hann átti bágt meS
aS fylgjast meS vegna trjefóts-
ins. Þegar hann var kominn út
á járnbrautarstjettina sá hann
livar Madeleine stóS í klefa-
glugganum, viS hliSina á Ba-
baulet, sem ljómaSi af ánægju.
Hún tók í allar hendurnar, sem
aS henni voru rjettar og veif-
aSi til Francois, sem lijelt sig
í fjarska, langt niSur meS lest-
inni. — Svo var gefiS burtfai^
armerki.
.... VeriS þiS sæl, veriö þiS
sæl! .... GóSa ferS .... SkrifiS
bráSum ........ SkemtiS vkkur
vel! ....
Madeleine,. sem liallaSi sjer
út um gluggann svaraSi meS
hlátri og brosi öllum þessum
köllum, en þegar lestin kijitist,
um leiS og hún fór af staS,
hrökk hún til og lenti beint i
fanginu á eiginmanni sínum.
Ekki grunaSi hana, aö á því
augnabliki vígSi hún annan
mann til sorgar og kvala alla þá
stund, sem hann átti eftir ólifaS.
Maður einn í Aberdeen bauð
nokkrum kunningjum sinum í
„flöskusamkvæmi“ i þeirri von, að
þeir kæmu með leka með sjer. Þeir
komu hver með sína sódavatns-
flöskuna.